De Belgische scheldcultuur doet denken aan vroeger

MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN

Vooraf

De voorzitter van de Raad van Bestuur van de VRT, Luc Van den Brande liet weten dat hij mijn klacht (over beeldmanipulatie tijdens de nieuwsberichten van de VRT op zondag 17 februari) voorgelegd heeft aan de betrokken verantwoordelijke en hij mij zal informeren over de toelichting. Goed zo en vermits de voorzitter van de RVB niet de eerste de beste is, zal zijn antwoord ongetwijfeld spoedig volgen.

Animalia

Kent u animalia? Het Belgisch dierenrijk dat sommige vooraanstaande politici steeds meer als referentiekader gebruiken om politieke tegenstanders te karakteriseren. Eerst waren het nog mensen, zij het mentaal gehandicapten (Herman De Croo) maar dat volstond blijkbaar niet en animalia werd de nieuwe referentie: mestkevers (Karel De Gucht), houtwormen (Laurette Onkelinx of was het Joëlle Milquet?) en nu kwamen er nog schorpioenen (Wouter Beke) en bloedhonden (Leterme) bij. Ik herinner mij vaag dat er ooit nog een periode was waarin men het eveneens had over dieren. Ongedierte dat vernietigd moest  worden. Niet in kampen ditmaal maar in een lekke boot ver weg op zee.

Een partij gekenmerkt door zoveel verschillende dieren lijkt mij goed op weg om een “brede volkspartij” te worden. Dat was alvast de conclusie van de peiling door La Libre/RTBF die aangaf dat er evenveel ondervraagden voor Animalia zouden stemmen (39 %) als voor de drie traditionele partijen samen.

De bloedhonden waar Yves Leterme naar verwees in dS (23 feb), hebben te maken met de manier waarop ACW-topman Patrick Develtere aangevallen werd door N-VA en de media (Trends voorop). De typisch dS-titel luidde: “Bloedhonden achter je aan, ik ken dat ook”. Een citaat: “We moeten dit dossier in een ruimer perspectief bekijken”, zegt hij. “De financiële werking van het ACW is gegroeid vanuit de coöperatieve gedachte: als je de spaarcenten van alle leden bundelt, kun je een beter rendement halen. Met de opbrengst van die coöperatie kon ook de werking van het ACW worden gefinancierd. En die werking is van een onschatbare waarde geweest voor de culturele en sociale ontvoogding van het Vlaamse volk.” Deze overweging lijkt mij verdedigbaar maar verdient toch een andere lezing. We hebben nog niet vergeten dat indertijd de hogere clerus tégen de Vlaamse ontvoogding was en binnen de kerk slechts ondersteund werd door de dorpspastoors. Als ik een parallel mag trekken met vandaag: het is eenzelfde elite, inclusief de ACW-top, die een verdere Vlaamse (politieke én maatschappelijke) ontvoogding in de weg staat, niet de vele leden die voor N-VA stemmen. Het conservatisme van de top heeft niets maar dan ook helemaal niets met de verdiensten van de vrijwilligers te maken, maar alles met machtsbehoud.

Als er een destabilisering zou zijn van het middenveld zoals Kris Peeters beweert, dan moeten de ACW-top en –mandatarissen in de regering en in de raad van bestuur van DEXIA eerst in de spiegel kijken vooraleer te schieten op de boodschapper. Mijn aanbeveling: zonder parlementair onderzoek geen pardon. Hebben we het vrijwilligerswerk nodig zoals Vlaams minister-president Chris Peeters (CD&V) op de radio verklaarde? Zeker en vast, maar moet dat partijgebonden zijn? Moeten middenveldorganisaties ook zoveel politieke macht hebben? Dat ze in staat zijn om een partij te chanteren, in dit geval CD&V? Hoe dan ook, dat Kris Peeters probeert politiek garen te spinnen door die vrijwilligers onterecht te betrekken in de politieke hetze is al te doorzichtig. Uit de reacties in diverse kranten blijkt gelukkig dat nogal wat mensen Peeters door hebben en ontgoocheld zijn in de minister-president die in 2014 door zijn partij als het boegbeeld van Vlaanderen naar voor wordt geschoven.

De culturele elite

Ik ga mij niet verlagen tot het herhalen van de scheldkanonnades die vooraanstaande cultuurdragers gebruikten in hun karakterisering van de Vlaamsgezinde stroming. Hun waarschuwingen tegen een verregaande Vlaamse autonomie vielen tot hun eigen grote verbazing niet op een vruchtbare bodem. Ook hier eenzelfde kloof tussen de dorpsstraat en de rode loper voor de mediavedetten en culturele toppers.

Recentelijk kregen twee spitsbroeders die ooit een boek samen schreven, Jan Blommaert en Jef Verschueren, de kans om zich nog eens te laten gaan. Volgens Blommaert in Knack is Liesbeth Homans (N-VA), voorzitter OCMW Antwerpen, de pedalen kwijt. Hij valt haar beleid (de verdeling van aidsremmers) aan en vraagt haar om af te treden want ze is “een heel erg foute keuze voor deze portefeuille en ze doet haar stad en haar gemeenschap heel veel kwaad.” Zeg dat Jan Blommaert het gezegd heeft!   

Jef Verschueren mag in dS een pleidooi houden pro vergelijkingen met de jaren dertig. We kunnen er veel uit leren, schrijft hij. Zowel Mia Doornaert – die nochtans niet kan verdacht worden van N-VA-sympathie -  als Tom Naegels, ombudsman van dS, zijn volgens hem fout wanneer ze een gelijkenis met de jaren dertig afkeuren. Ze zijn in de val getrapt van Bart De Wever. De vergelijking met de jaren dertig gaat volgens hem wel op: “Een vergelijking met de jaren 30 begint niet bij concentratiekampen en een wereldoorlog. Maar aan kampen en oorlog ging een politiek en retorisch proces vooraf dat een niet-emancipatorisch nationalisme tot gemeengoed maakte. Nationalisme werd niet alleen verdedigd door barbaren, maar ook door weldenkende, vaak humanistisch geïnspireerde intellectuelen.” Verder verwijst hij naar de Duitse journalist Friedrich Sieburg, tevens literatuurkenner die filosofie, geschiedenis en economie had gestudeerd. Sieburg profileerde zich uitdrukkelijk als linkse nationaalsocialist en hij schreef in 1932 een uitvoerig pleidooi voor de vrijwaring en versterking van de Duitse identiteit, Es werde Deutschland , dat pas na Hitlers machtsovername in 1933 zou verschijnen. (…) Aan de motieven van Sieburg is dus niets verwerpelijks. Maar in zijn verdediging van het nationalisme dringen de vergelijkingen met het huidige discours zich op. Enkele citaten: ‘Wij zijn lang het slachtoffer geweest van een buitensporig relativisme.” “De tijd is gekomen om onze eigen gemeenschappelijke noties te ontwikkelen, de elementen ervan te bundelen in miljoenen harten en ze te ordenen tot een schaal van gemeenschappelijke waarden.” Sieburg hield in zijn boek ook een pleidooi tegen het antisemitisme. Hij was dus een brave nationalist. Hij kon met overtuiging zeggen dat hij geen racist was. Daarom werd het boek in Duitsland zelfs verboden in 1936. Bart De Wever is misschien (sic) ook een brave nationalist. Maar de consequenties van zijn retoriek zijn niet te overzien. Hij heeft die niet eens in de hand. Redenen genoeg om elke zweem van ontsporing duidelijk onder de aandacht te brengen. Anders gelezen, Bart De Wever is misschien een brave nationalist maar misschien ook niet als we de suggestie van Jef geloven. Aan wie zou hij daarbij denken?

Citaten van de week

Tinneke Beeckman (dS) Veel meningen, geen debat: “Williams stelt in "Truth and Truthfulness" twee deugden van waarachtigheid voor: oprechtheid en nauwkeurigheid. Wie zich in het publieke debat over politiek uitspreekt, zoals politici, journalisten, filosofen, economen, opiniemakers, kan die deugden dan als leidraad nemen. Waarheid heeft te maken met vertrouwen, met betrouwbaarheid. Oprecht spreken betekent communiceren op een eerlijke manier. Nauwkeurigheid slaat op een passie, op het verlangen het juiste te zeggen, volgens de juiste onderzoeksmethode. Nauwkeurigheid als deugd betreft een houding, een gewoonte zelfs, ook om zelfbedrog en wishful thinking te onderzoeken. Liever feiten dan meningen, zelfs al zijn ze onaangenaam.”

Guy Tegenbos(dS) over het staatsbeslag: Sinds 2012 is die grens losgelaten en stomen we verder op: 51 procent vorig jaar, nog meer de komende jaren. De overheden verhoogden vooral hun inkomsten en deden hun uitgaven nauwelijks dalen, zegt de Nationale Bank. En eigenlijk is de toestand nog erger. De overheden geven nog drie procent méér uit dan ze binnenkregen: ze hadden een tekort van 3 procent en hun uitgaven kwamen overeen met 54 procent van het bbp. Dit is bestuurlijke obesitas.

Anka C. lezeres (dS online): “Woensdag 12 mei 2010, vooravond van Rerum Novarum en midden in een hevige federale verkiezingsstrijd, kopt de voorpagina van deze krant: 'ACW raadt stem op N-VA af'. Zoveel zelfoverschatting vanwege een organisatie met zoveel lijken in de kast, eigenlijk was/is het ongelooflijk surrealisme...”

Steven Vanackere(dS): “Wat ik van de fiscale behandeling van de winstbewijzen vind? Ik zal vinden wat de Bijzondere Belastinginspectie (BBI) daarvan vindt', zei Vanackere. ‘Maar het zou wel eens een lege doos kunnen zijn. Iemand zal dan zijn staart moeten intrekken. Een eenvoudig sorry na al die kritiek van de N-VA lijkt me wat al te gemakkelijk. Het mag wel iets meer zijn.”

Bart Eeckhout DM: “Het ACW ziet zichzelf graag als een willoos slachtoffer van het casinokapitalisme, waarbij "in een ver verleden" de eigen instellingen werden meegesleurd. Dat beeld klopt op minstens twee punten niet. Als we de excessen op de financiële markten als een gewelddaad mogen omschrijven, dan is het ACW er geen slachtoffer van maar een dader. Het heeft actief meegewerkt aan de ombouw van zijn bank tot een soort hefboomfonds, en het heeft er ijverig de vruchten van geplukt. Bovendien blijkt nu opnieuw dat de moreel dubieuze praktijken niet enkel in dat verre verleden werden bedreven, maar ook vandaag nog voortgezet worden. Dat is de schaamte ver voorbij.”

Charles Michel (voorzitter MR) in de kranten: “De leden van deze linkse organisaties geven al jarenlang lessen in solidariteit. Nu ze zelf hun toevlucht nemen tot deze fiscale techniek, raakt me dat. (…) Als de betrokken organisaties, die grotendeels met overheidsgeld worden gefinancierd, niet snel duidelijkheid scheppen, wil de MR de oprichting van een parlementaire onderzoekscommissie vragen.”

Geert Noels facebook: “Zoals zo dikwijls in dit land wil men liever geen vragen, geen verantwoording of verantwoordelijkheid. En als je klokkenluider wil zijn, bereid je dan voor op de drie stappen in de aanval op je integriteit:

1.    aanval op je persoon - wie je (maar bent) = persoonlijke consequenties

2.    aanval op je job of je organisatie = economische consequenties

3.    aanval op je reputatie of die van je organisatie = langdurige en diepgaande consequenties

Een verandering zal onvermijdelijk plaatsvinden en komen van onderuit: van de vele leden van organisaties, van klanten van banken en ondernemingen, van vele ontgoochelde vrijwilligers of gelovigen, of idealisten. Gewone mensen, grassroot, niet vanuit de top, niet vanuit de macht. Power tends to corrupt and absolute power corrupts absolutely.”

Lars Bové in DT: “Liefst 68 magistraten, onder wie bekende onderzoeksrechters en openbaar aanklagers, stappen naar het Grondwettelijk Hof om de hervorming van Brussel-Halle-Vilvoorde te vernietigen.” Anders gelezen,  dat kan niet want volgens Wouter Beke betaalden we een redelijke prijs voor de splitsing van BHV?”

Paul Magnette (voorzitter PS) in Sudpresse: “Het België van de toekomst is voor Magnette: "een federale staat met drie gewesten en een minderheid in elk van die gewesten: Franstaligen in Vlaanderen, Vlamingen in Brussel en Duitstaligen in Wallonië".” Anders Gelezen, er is geen Nederlandstalige minderheid in Wallonië en Duitstaligen blijven onder de Waalse plak.

Kris Hoflack VTM: “Het gaat goed met de journalistiek in Vlaanderen. Nog nooit in de geschiedenis van de Vlaamse pers was de kwaliteit zo hoog. De concurrentie tussen De Standaard en De Morgen heeft een geschreven kwaliteitspers opgeleverd die op een hoog niveau staat. De Tijd begint zich steeds meer te manifesteren als een derde belangrijke en hoogstaande speler in hetzelfde segment. (…) Politiek geïnspireerde of gekleurde verslaggeving bestaat nog nauwelijks. De tijd dat bij de openbare omroep de politieke kleur belangrijker was dan de reportage ligt gelukkig achter ons.” Anders gelezen, eigen volk, schoon volk.

Pjotr

Anders Gelezen

 

Over macht en beeldenstormers

 

MEDIA EN POLITIEK ANDERS GELEZEN

Het rommelde van alle kanten. Bij buitenlandse zaken, in de “rode burcht” en vooral bij de zuilen. De uitspraken van zowel politici als journalisten over het al of niet financieel gesjoemel door ACW (de affaire met de winstbewijzen van DEXIA) zijn blijkbaar vatbaar voor veel lezingen. De typisch straffe oppositietaal van N-VA was meteen een (welkome) reden voor de hautaine ACW-top om de kritiek af te doen als ACW-bashing (het woord alleen al!). Maar zou het niet passen om dit debat in zijn Belgische context te lezen? Een omgeving waar machtsdenken de overhand kon nemen op ethische en democratische spelregels. Waar iedereen dergelijk in essentie asociaal gedrag accepteert, meer zelfs, beoefent als een nationale sport en pronkt met de verworven macht. Anders Gelezen: er was deze week heel wat werk aan de winkel.

De arrogantie van de macht: Francofiele Didier Reynders

Na de affaire met ambassadeur De Bruyne te Congo Brazzaville en de quasi ééntalig Franse uiteenzetting van Reynders tijdens de diplomatieke dagen, blijkt nu dat de jaarlijkse “beweging” (de politieke aanduiding van ambassadeurs) een perfect voorbeeld is van de conclusies uit mijn onderzoek naar het diplomatiek incident in Congo Brazzaville: alle belangrijke posten worden gegeven aan ambassadeurs met een partijkaart van een van de traditionele partijen. Hiermee begint pas de arrogantie van de macht want daar bovenop blijkt een overwicht van de Franstaligen voor de belangrijkste posten. MR slaagt er zelfs in om 5 ambassadeurs  voor de belangrijkste hoofdsteden  te mogen leveren. Minister Reynders deed de vragen van de Vlaamse pers  minachtend af, zeggende dat het de volgende keer anders kan zijn. En de Vlaamse regeringspartners? De hulpelozen van de macht legden zich hierbij neer, gevangen als ze zijn door hun eigen betrokkenheid.

De arrogantie van de macht: de rode burcht

De ACW-discussie kreeg in het zondagse VRT-programma “De Zevende Dag” een bijzonder gekleurde afwikkeling.

Ivan Devadder slaagde erin om Crombez (sp.a) een gouden voorzet te geven: hij vroeg hem of  het probleem van het ACW niet deed denken aan de werkwijze van Arnaud (de rijke Fransman die volgens Crombez Belg wil worden omwille van wettelijke fiscale ontwijkingmechanismen). Waarmee Crombez met een monkel om de mond de bal mocht binnenkoppen en verklaarde dat hij blij was met de bocht van N-VA die Arnaud wel welkom heette maar nu meer moeite had met het ACW. Crombez – De Decker (N-VA): 1-0; met dank aan de arbiter. De laatste spreker was CD&V’er Terwingen waarop Yvan Devadder afsloot met een bedankje gevolgd door beleefd applaus van het publiek.

De manipulatie kwam er evenwel tijdens de nieuwsuitzendingen van 18 en 19 uur op Een. Men selecteerde één uitspraak van elke deelnemer maar knipte een stuk weg zodat Crombez het laatste woord kreeg en zowel Terwingens uitspraak als Devadders bedankje verdwenen en het applaus volgde op de uitspraak van Crombez. Net zoals velen (die De Zevende Dag niet gezien hadden) dacht ik dat het applaus bedoeld was voor Crombez zijn mening. Pas nadat ik ’s avonds het programma zag besefte ik dat er sprake was van een bewuste beeldmanipulatie met het oog op het versterken van de uitspraak van “rode vriend” Crombez. Benieuwd welk antwoord ik zal krijgen van Luc Van den Brande, voorzitter van de Raad van Bestuur van de VRT, over deze in mijn ogen zware, want doelbewuste, deontologische fout. De macht van een politiek geïnspireerde zender.

Geïnstitutionaliseerde macht versus

verontwaardigde beeldenstormers

Dat het parlement op zijn honger is blijven zitten door de weigering van de regeringspartijen om een onderzoekscommissie met voldoende bevoegdheden op te richten naar aanleiding van het DEXIA schandaal, was op zich reeds een goede reden voor de oppositie om opnieuw op de barricaden te gaan staan. We vergeten best ook niet dat het ACW de “vijandelijkheden” opende door voor de verkiezingen van 2010 publiekelijk (in dS) een stemadvies te geven en zijn leden op te roepen niet voor N-VA te stemmen. Ik vraag mij nog altijd af met welk recht een organisatie die via zijn deelorganisaties (tegen betaling) mee de publieke dienstverlening organiseert zich zoiets mag permitteren?

De essentie waar men dreigt aan voorbij te gaan, werd perfect samengevat door Bart Sturtewagen die in zijn Commentaar (15/02) schreef: “Dit is geen fiscale of juridische kwestie. De N-VA, die gisteren dit dossier uitbracht, legt op te veel slakken zout. Sommige onderdelen van de gehanteerde constructies zijn voor verschillende uitleg vatbaar en de specialisten spreken elkaar tegen (nvdr dat zal niet anders zijn nadat het BBI uitspraak heeft gedaan). Maar de kern van de aantijgingen kan niet worden weggewuifd. Dit is een eerloos verhaal. Misdrijven moeten voor de rechtbank worden aangetoond. Maar dit is een moreel faillissement.”

In een onrechtvaardig land als België wordt elk maatschappelijk probleem door de machthebbers herleid tot een communicatieprobleem – eerst beslissen ze en pas daarna proberen ze via gespin een draagvlak te creëren – ofwel wordt het een louter juridische kwestie – zodoende de waarheid herleidend tot interpretaties van snuggere advocaten. Geen sprake meer van moraliteit en eerlijkheid. Gelukkig is er in deze affaire over de winstbewijzen van het ACW één waarheid die overeind blijft zonder juridisch gevecht, namelijk dat het ACW op een totaal van meer dan 100 miljoen euro aan dividenden en een winst van meer dan 20 miljoen euro nog geen 60.000 euro belastingen betaalde. Of dat nu juridisch correct is of niet, moreel is dat voor een sociale organisatie verwerpelijk. Om misverstanden te voorkomen: dat was de conclusie van Johan van Overtveldt in Trends, nog voor N-VA ten strijde trok.

Maar de dieperliggende aspecten, waarover we al te weinig lezen in de kranten en waar zelfs de oppositie onvoldoende aandacht aan besteedt,  zijn veel belangrijker voor de toekomst. Dan hebben we het over drie vormen van oneerlijkheid: economische, intellectuele en politieke oneerlijkheid.

Economische oneerlijkheid

Door al het belastinggeld dat vloeit naar het ACW en zijn deelorganisaties is deze zuil uitgegroeid tot een ware monopolist waartegen geen enkele andere organisatie nog weerwerk kan bieden. Dat ze zoveel macht konden verwerven  zonder de verplichting om een morele, democratische en materiële verantwoording af te leggen aan de gemeenschap die het ACW betaalt, is een typisch Belgische constructiefout waarvoor de traditionele politieke partijen verantwoordelijk zijn.  Concurrentie is nochtans een noodzakelijke voorwaarde voor de goede marktwerking, zoals Vande Lanotte bewees met zijn actie tegen monopolist Electrabel. Alleen, als het over de zuilen gaat dan meten de traditionele partijen met twee maten en twee gewichten. Fiscale optimalisatie mag maar concurrentie niet? Dan zijn (partijgebonden) monopolies blijkbaar wel goed. Voor alle duidelijkheid, deelorganisaties zoals een vakbond (ACV) en een mutualiteit (CM) zijn en blijven onontbeerlijk; het ACW niet. Maar dat deze zuil, dank zij het vele geld waar geen controle op mogelijk is, een netwerk kon uitbouwen dat  elke concurrentie fnuikt, is een stap te ver. Dat is ook de reden waarom de actuele oproep om te veranderen van ziekenfonds weinig kans op slagen heeft. Om het in eenvoudige bewoordingen te stellen: veranderen van elektriciteitsmaatschappij leverde voordeel op voor de klant. In het geval van de Christelijke Mutualiteit met zijn uitgebreid netwerk van kantoren en de thuiszorgwinkels voor de ondersteuning van zieken en gehandicapten betekent veranderen onvermijdelijk kwaliteitsverlies. Hier dient de politiek tussen te komen om deze monopolistische scheeftrekking recht te zetten.

Intellectuele oneerlijkheid

Niemand kan ontkennen dat sommige middenveldorganisaties over uitgebreide studiediensten beschikken en dus heel goed geïnformeerd zijn. Dat is zonder twijfel het geval voor de christelijke vakbond en ziekenbond. Wie daarvoor betaalt is hier niet aan de orde, maar zorgt er wel voor dat hun “eigen” verkozenen over de meest adequate informatie beschikken terwijl andere volksvertegenwoordigers hiervan verstoken blijven. Dat organisaties zoals het ACW via hun vakbond en ziekenkas deelnemen aan de publieke dienstverlening betekent ook dat ze met de verworven kennis deze dienstverlening beter dan wie ook kunnen sturen naar eigen goeddunken. Voor een lobbygroep – dat zijn alle middenveldgroepen, ook de vakbonden – betekent dit een betere kennis die bijzonder belangrijk is voor de politieke besluitvorming. Want tenslotte is politiek het organiseren van het meningsverschil en de plaats bij uitstek om dit debat te voeren is het parlement. Zou het dan niet intellectueel eerlijker zijn mochten alle vertegenwoordigers toegang hebben tot de beste informatie? Waarom heeft het parlement geen eigen apolitieke studiedienst waar álle beschikbare informatie verzameld wordt, ook deze van de middenveldorganisaties en andere economische en financiële lobbyisten? Zou dat het debat niet op een hoger niveau tillen? Eerlijker zijn?

De huidige situatie werd reeds decennia geleden door de Coudenberggroep aan de kaak gesteld: de intense verstrengeling van politiek en lobbygroepen; één van de ziektebeelden van dit België.  Dat bij de geleverde informatie door lobbygroepen enige achterdocht geboden is, spreekt voor zich en ook daarom is een evaluatie door een ongebonden studiedienst nuttig voor iedereen. Zelfs voor eerbiedwaardige instellingen geldt enige achterdocht want het zal niet iedereen ontgaan zijn dat in een recent verleden bij voorbeeld de Nationale Bank zich “vergiste” in haar prognoses. Toevallig kwam het telkens goed uit voor de regering. Geïnstitutionaliseerde intellectuele oneerlijkheid?  

Democratische oneerlijkheid

Tenslotte is er een derde onrechtvaardigheid door de partijgebonden verzuiling: de verstrengeling van maatschappelijke doelstellingen en politieke macht. Geen enkele van de machthebbers van deze middenveldorganisaties wordt verkozen door zij die – via belastinggeld – bijdragen. De democratische regel dat wie betaalt voor iets ook recht heeft op vertegenwoordiging gaat niet op voor de middenveldorganisaties. Was dat in het verleden aanvaardbaar omdat er nauwelijks belastinggelden werden doorgesluisd, dan is het gezien de evolutie vandaag oneerlijk om deze afwijking te bestendigen. Deze democratische ongelijkheid creëerde ook een tweede aberratie, namelijk de verstrengeling van de politieke partijen met “hun” zuilen. Er is niets mis met  ministers en parlementsleden die zich bekennen tot een welbepaalde maatschappijvisie en doelgroep, maar er is wel een probleem wanneer de zuilen dicteren welke koers een politieke partij mag varen. Ook al zal men dat vanuit de partijhoofdkwartieren ten stelligste ontkennen, goed geïnformeerden weten dat bij CD&V de ACW mandatarissen telkens op de rem gingen staan wanneer andere mandatarissen de staatsstructuur grondig wilden verbouwen. De “koterijen” die we dank zij het oplapwerk nu ervaren zijn daar het beste bewijs voor.  Dat deze ACW-mandatarissen de maatschappijvisie van het ACW blijven aanhangen is begrijpelijk. Het zou erg zijn dat men de sterke lokale basis zou in de steek laten. Vooral na het vertrek van de talrijke Vlaamsgezinde kiezers en de ontgoochelde ARCO-spaarders die nooit een dividend cash uitbetaald kregen en nu riskeren alles te verliezen, dreigt de complete leegloop.

Verontwaardigde beeldenstormers

De verontwaardigde beeldenstormers hebben dus nog een heel eind te gaan. Daarom zou het verstandig zijn om in plaats van straffe taal te spreken – met de quasi zekerheid dat dit op een welles-nietes zal uitdraaien – volop te gaan voor een parlementair onderzoek dat georiënteerd is op de toekomst van een moderne pluralistische publieke dienstverlening. Het wordt alvast heel moeilijk voor de traditionele partijen om, na de zware beleidsfouten van deze organisaties, dit debat te weigeren. Anderzijds zijn de belangen zo groot (en zo machtig) dat het een ware uitdaging wordt voor het staatsmanschap van alle partijen. De bestendiging van de huidige oneerlijke economische, intellectuele en democratische situatie kan zelfs door de beste spindokter niet goedgepraat worden.

Dat professor emeritus Huyse in dS een parlementaire afhandeling verwerpt, mist elke  academische grond en getuigt van vooringenomenheid. Met zijn voorstel om een waarheidscommissie op te richten wil hij enkel de huidige situatie bestendigen in plaats van de oneerlijke situatie ten gronde aan te pakken. Opnieuw loodgieterwerk in plaats van een streven naar transparante constructies die de partijgrenzen overstijgen en waar iedereen zich kan in vinden. Is dat teveel gevraagd?

Citaten van de week

Wouter Beke (dS): “Je kan een schorpioen niet verwijten dat hij bijt. N-VA is een partij die een sterke Vlaamse staat wil en aan de andere kant een sterke markt die zo weinig mogelijk gereguleerd wordt. Het is hun keuze om meer te kiezen voor polarisatie dan voor dialoog.” Anders Gelezen, N-VA is niet langer gevaarlijk, maar dodelijk. Als deze uitspraak staat voor het pacificatiemodel van CD&V, waarvoor staat dan het polarisatiemodel van N-VA?

Bart Beirlant (dS): “De uitdaging om belastingsystemen zo aan te passen dat ze opgewassen zijn tegen de fiscale spitstechnologie die de globalisering biedt, is aartsmoeilijk. Maar met hun intentieverklaring in Moskou hebben de G20 een eerste, belangrijke stap ondernomen. De kans dat ze doorzetten, is groter dan ooit omdat de meeste regeringen geld nodig hebben om hun begrotingstekorten te verkleinen. Het komt er nu op aan dat media en ngo's uitwassen aan de kaak blijven stellen en druk blijven uitoefenen, zodat ook multinationals hun ‘fair share' gaan betalen.” Anders Gelezen, waarom deed en doet dS dat niet met de Belgische uitwassen?

Steven Samyn (DM): Iedereen die de Belgische politiek de voorbije decennia van ver of dicht heeft gevolgd, weet echter ook dat de brute macht van het ACW op de Wetstraat moeilijk overschat kan worden. Het maken en kraken van regeringen, het al dan niet devalueren van de Belgische frank..., de christelijke arbeidersbeweging voerde mee de regie. (…) De christelijke vakbond vraagt het ACW niet alleen om tekst en uitleg. Hij spreekt over "laakbare praktijken". Dat onderdelen van het ACW afstand nemen van de top, is ongezien. De enige manier waarop de christelijke arbeidersbeweging de meubelen nog enigszins kan proberen te redden, is door open kaart te spelen. Zijn de aantijgingen van fiscale fraude onterecht? Wel, leg dan de boekhouding en de belastingaangiften op tafel. Hetzelfde geldt voor minister van Financiën Steven Vanackere. De CD&V'er met een uitgesproken ACW-etiket mag zich naar eigen zeggen 'bedrogen' voelen. Maar vragen in het parlement over transacties tussen een volledig genationaliseerde bank en delen van het ACW blijven onbeantwoord.”

Rik Van Cauwelaert in De Tijd: De federale meerderheid wil de zesde staatshervorming tegen begin 2014 afronden. Maar het kan ook zijn dat de moeizaam bevochten staatshervorming pas in 2015 uitvoerbaar is, wordt er voorzichtig aan toegevoegd. En zelfs dat is overmoedig. (…) Neem nu de Bijzondere Financieringswet, het sluitstuk van de zesde staatshervorming. Die Bijzondere Financieringswet is, in goed 20 jaar en nadat ze telkens enthousiast werd gesteund in het parlement, aan haar derde versie toe. (…) Die toenemende schuld - met onvermijdelijk stijgende intrestlasten als gevolg - en de vergrijzing remmen de economische groei af. Voeg daarbij de zo goed als onvoorspelbare evoluties en verschuivingen op de arbeidsmarkt, en het is nu al zo goed als zeker dat de nieuwe financieringswet lang voor de afloop van de overgangsfase aan een grondige verbouwing toe zal zijn. In die omstandigheden valt het voorstel van sommigen om de zesde staatshervorming in de lade te houden en meteen de zevende, definitieve staatshervorming aan te pakken, te overwegen.

Jean Claude Marcourt (LLB): "Malgré notre position pourtant très claire, M. Reynders a décidé de poursuivre son projet seul, toujours sans aucune concertation avec les Régions. Le ministre wallon du Commerce extérieur, Jean-Claude Marcourt, est prêt à introduire un recours devant le Conseil d'Etat pour obtenir l'annulation d'un arrêté royal qui concrétise l'intention du ministre des Affaires étrangères, Didier Reynders, de créer un réseau de conseillers en diplomatie économique au sein des ambassades de Belgique, a-t-il indiqué mardi en réponse à une question d'Alfred Gadenne (cdH).

Pjotr

Anders Gelezen

Bovenbaas

 

 MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN

Journalisten en dopinggebruikers, éénzelfde mantra:

ontken elke schuld

Met de regelmaat van de klok worden uitspraken ge/misbruikt door journalisten en columnisten (wat is nog het verschil?) om de “kwade kanten” van een tegenstrever te illustreren. Subtieler maar even onverantwoord publiceert men de scheldproza van bekende figuren. Zo creëert men een vijandbeeld van politieke tegenstanders. Omdat een scheldtirade nieuws is, wordt polariseren en provoceren aanvaardbaar. Toch bizar dat diezelfde redacties weigeren hun eigen aandeel in de toegenomen verruwing van het taalgebruik en het opkloppen van de tegenstelling – wij/zij – te erkennen. Dat blijkt alvast uit het verweer van beide hoofdredacteuren van dS,  Bart Sturtewagen en Karel Verhoeven, in de zaterdagse opinie & analyse rubriek van hun krant.

Een citaat uit hun reactie: “Niets wat media doen of laten is neutraal tegenover de werkelijkheid die ze pogen te beschrijven. Alles wat we melden of weglaten heeft een invloed op wat we al dan niet beschrijven. De vraag die blijft is: gebeurde dat hier in hogere mate dan gebruikelijk? Wij hebben, ook na een week, nog steeds niet dat gevoel.” Anders gelezen: wij, niet-neutrale journalisten van dS, die in grote meerderheid progressief en Belgischgezind zijn, censureren en schrijven volgens onze overtuiging. Wij, niet-neutrale journalisten van dS, die in een kleine minderheid rechts en Vlaamsgezind zijn, censureren en schrijven volgens onze overtuiging. Het onevenwichtig aanbod zit dus ingebakken in de geesten van de journalisten en is structureel fout. Vanuit de eigen invalshoek is geen enkele bijdrage fout, alleen is de vraag wie dan nog waarheidszoekende journalistiek bedrijft?

Oppervlakkigheid troef

Een bericht van BELGA over de Waalse economische groei die dubbel zo groot was als de Vlaamse (periode 2008 – 2011) werd door de economieredactie van dS (8 feb, journalist “jta”) vlijtig geciteerd zonder enige kritische bedenking. Een gegoochel met procenten dat het een lieve lust was. Onder meer bedroeg in 2010 de Waalse BBP-groei 3 procent, terwijl dat in Vlaanderen 2,1 procent was en in Brussel 1,6 procent. In 2011 nam de Waalse groei wat af tot 2,3 procent, evenveel als in Vlaanderen, zo blijkt uit voorlopige cijfers. Brussel kende in 2011 een groei van 1,4 procent.

Anders Nieuws Lezer E.S., die al dat gegoochel met procenten maar niets vond, stelde zich de vraag of dat ook betekent dat Wallonië binnenkort Vlaanderen zal inhalen?   “Ik heb een BNP ingevuld van resp. 200 voor Vlaanderen en 80 voor Wallonië. Daarna heb ik aangenomen dat Vlaanderen groeit met 1% per jaar, en Wallonië met 2% per jaar. En wat gebeurt er als we nu ook aannemen dat we die groei gewoon mogen extrapoleren naar de toekomst, zolang we willen? Wel, ik had graag kunnen schrijven dat ze ons nog in geen honderd jaar inhalen, maar dat zou fout geweest zijn. Ze halen ons al in na 93 jaar. In absolute cijfers groeit de achterstand van Wallonië nog 23 jaar verder om pas nadien af te nemen. (…) Tot slot vraagt deze lezer zich af wat het groeicijfer van Vlaanderen zou zijn als het de transfers rechtstreeks had kunnen investeren in de economie (nvdr eventueel ook in Wallonië en Brussel)? Anders gelezen, zouden dergelijke bijkomende overwegingen geen meerwaarde geven aan dit artikel? Of wordt dat door de redactie gelezen als provocatie?

Een ander lezer, L.D., had problemen met de onvolledigheid van een artikel in dS over “Belfius wil 1.000 jobs schrappen”. De reactie van de journalist spreekt voor zich: “U hebt een punt, maar natuurlijk kan je in zo'n artikel niet alles kwijt. Meer dan 80 lijnen kreeg ik niet om mijn verhaal op te schrijven. Ik heb gekozen voor andere, meer recentere informatie omdat ik in eerdere artikels  wel al duidelijk had vermeld dat de kosteninkomstenratio bij Belfius duidelijk hoger ligt dan bij andere banken…”

Bovenbaas VOKA

Knack eens een voorbeeld van zeer uiteenlopende meningen wordt steeds meer een eenzijdig anti-Vlaams (N-VA) forum. Het aantal opinies die uithalen naar (rechts) Vlaanderen zijn niet meer te tellen. Onder meer Jean Marie De Meester mocht nog eens herhalen dat de baas van Bart De Wever het VOKA is. Maar, zo vroeg ik mij af, waar staat het VOKA voor? Zijn dat een bende baarlijke duivels die Vlaanderen zullen overleveren aan het ongebreideld kapitalisme en elke solidariteit met de armen weigeren? Tijd om eens te gaan grasduinen in VOKA literatuur.

Stijn Decock, hoofdeconoom van VOKA pleegde onlangs een artikel onder de titel “Een knoert van een werkloosheidsval”. De vraag die hij stelt in dit artikel laat aan duidelijkheid niets te wensen over: “Wordt België stilaan een soort van Golfstaat waarbij al het personeel op de bouwwerven en in het huishouden van buitenlandse origine is, terwijl de jobs in de overheid en de uitkeringen voor de eigen bevolking voorbehouden wordt?” Een vraag die toch heel wat twijfels doet rijzen bij het federaal tewerkstellingsbeleid. Hij put uit een eindeloze reeks voorbeelden van bedrijfstakken waar de schaarse Belgen opvallen tussen de massaal aanwezige buitenlanders die duidelijk niet schuw zijn om hun handen vuil te maken. Toch één opmerkelijk voorbeeld: “Bij een verwerker van diepvriesgroenten uit het Waregemse, werken heel wat mensen van Maghrebijnse afkomst. Een groep die doorgaans als risicogroep wordt aanschouwd. Alleen komen ze niet uit Brussel of Antwerpen maar wel uit Valenciennes. Ter verduidelijking, de afstand Brussel-Waregem bedraagt 80 km, die van Valenciennes-Waregem 92 km.

Zijn voornaamste aanklacht is dat er te weinig mensen werken in de “verdiensector” (47 %) en er dus te weinig zijn die met hun belastingen het grootste deel van de overheidskost moeten ophoesten.   Zijn remedie is duidelijk: De werkgelegenheidsgraad in de verdiensectoren sterk optrekken. Dus werklozen activeren, mensen langer laten werken en minder mensen bij de overheid. Is dat vloeken in de kerk of gezond boerenverstand?

Decock gaat ook de moeilijker vragen niet uit de weg. Onder meer waarom het komt dat zoveel mensen blijven steken in de werkloosheid? “We willen hier zeker geen karikatuur van de werkloze maken – de redenen waarom mensen in de werkloosheid blijven hangen zijn vaak complex- maar het onvoldoende beperken van de werkloosheidsuitkering in tijd is zeker een component die een belangrijke rol speelt. Waarom anders verklaren dat Franse arbeiders wel massaal in West-Vlaanderen willen werken en die uit Moeskroen, Doornik of Brussel niet? Daarnaast speelt ook de geringe financiële kloof tussen werken en niet-werken een rol. Voorts wijst hij op een attitudeprobleem. Zelfs voor ongeschoolde jobs slaagt men er regelmatig niet in mensen te vinden die over de juiste sociale vaardigheden of motivatie beschikken om de job te doen. Tot slot is er een moeilijk debat over de zware en eentonige banen. Het zou haast racistisch zijn om te stellen dat we die enkel overlaten aan buitenlanders en daarbij wel toestaan dat we in bepaalde regio’s die centraal in het land liggen werkloosheidsgraden van meer dan 20% dulden.

We moeten dus het debat over de grote werkloosheidsval taboeloos voeren. Ook de vakbonden moeten dat doen. Het kan niet zijn dat we in tijden van economische crisis en snel oplopende werkloosheidscijfers massaal werknemers uit het buitenland moeten halen omdat onze arbeidsmarkt aan alle kanten rammelt.” Tot zover Decock.  Als dit VOKA de baas is van Bart De Wever, dan vermoed ik dat nog meer kiezers de weg zullen vinden naar N-VA.

Bovenbaas het Belgisch establishment

Vaarwel CD&V, welkom CD&B. Dat zou de titel kunnen zijn van een toespraak tot de leden van de Nederlandstalige christendemocratische familie. Na de snelle afvoer van het confederaal model voorgesteld tijdens het congres in Kortrijk en na  de opstoot van Vlaamsgezindheid bij Leterme die op zijn beurt het hoofd boog voor de wensen van het Belgisch establishment, wordt nu ook Kris Peeters geslachtofferd op het Belgisch altaar. Het lijkt er sterk op dat hij als beloning voor een copernicaanse vergeetachtigheid een mooie toekomst heeft als premier van de volgende Belgische regering met een Vlaamse minderheid.   

Een confederale  structuur is voor CD&B niet meer aan de orde. Omdat men niet Vlaamser kan zijn dan N-VA wordt CD&V dan maar Belgisch; CD&B? Jammer, want ik vermoed dat zeer veel Vlaamse christendemocraten akkoord gaan met volgende bedenking van Knack-lezer Wouter Bracquene. Hij wil dat er voor Brussel een kerntakendebat komt en beslist wordt welk niveau bevoegd is voor elk van de beleidsdomeinen. Geen overlapping meer net zoals in een confederaal model. Eenvoudiger bestuur in Brussel, dat is dus wat CD&B niet meer wil voor België.  Eerst politiek scoren door te focussen op het gevoerde socio-econmische beleid, en het confederale model uitstellen tot met Sint-juttemis.

Maar het was Wouter Beke zelf die wellicht de essentie van de komende verkiezingsstrategie verwoordde: In 2014 zal volgens hem de vraag zijn of “men” nog een federale regering wil vormen. Anders gezegd, zal de gedoodverfde overwinnaar, N-VA, bereid zijn tot een compromis en willen deelnemen aan een federale regering? Tijdens de verkiezingsstrijd zal al snel blijken dat dit een retorische vraag is, vermits hij zich vooraf reeds verzet tegen een confederaal model en elk compromis met een Vlaamse politieke tegenstander ondergeschikt maakt aan de eisen van de Franstaligen, van daar de "B" na de ampersand.  Voeg daarbij dat het confederaal voorstel van N-VA zal zorgen  voor  chaos en de verkiezingsaffiches kunnen gedrukt worden. Angst voor de portemonnee is geen slecht argument. Een populistisch intentieproces, dat wel, maar wie maalt daarom, wanneer het om de macht gaat? Een strategie die mits de nodige ondersteuning van het Belgisch establishment kans op slagen heeft. Maar tegelijk vrees ik dat dit zal leiden tot een explosieve intra-Vlaamse strijd. Hopelijk beseffen Wouter Beke, Kris Peeters en hun raadgevers dat de afwijzing van een confederale oplossing onvermijdelijk een diepsnijdend schisma binnen de Vlaamse gemeenschap zal veroorzaken. Ten Paleize en in de Brusselse salons wordt deze partijpolitiek geïnspireerde bocht alvast op gejuich onthaald. “Verdeel en Heers” als Belgisch alternatief voor het onmogelijk geworden “Eendracht maakt Macht”.

Citaten van de week

Irina Bokova, de directeur-generaal van UNESCO (dS): “Volgens Unesco druisen deze taferelen lijnrecht in 'tegen alle waarden van het Aalsterse Carnaval, die ingeschreven staan als onderdeel van het Cultureel Erfgoed van de Mensheid evenals tegen de waarden van UNESCO die staan voor wederzijds begrip, tolerantie en vrede. Bokova stelt verder dat de Holocaust niet mag gebanaliseerd worden voor lokale politieke doeleinden. Ook al staat het carnaval voor vrijheid van meningsuiting en satire, vormt dit geenszins een rechtvaardiging om naar antisemitische stereotyperingen te grijpen, luidt het in een persbericht.” Anders gelezen, wat niet in dS te lezen was: Ook een vrederechter en Open VLD kandidaat Alain De Ruyck deed als verklede Nazi mee aan deze “ludieke” actie. Benieuwd wat Patrick van Tongeren hierover denkt.

Auteur Fikry El Azzouzi (over Etienne Vermeersch in DM): Jij hebt altijd een mening. Je hoort één woord en je begrijpt er twee. Je zelfvertrouwen is zo groot dat je als een steen tegenover een dozijn eieren staat. Bovendien ben je een mediageile filosoof die in praatprogramma's geen blad voor de mond neemt. Je bent als bisschopwijn. Goedkoop, een beetje flauw en na verloop van tijd krijg je er zeurderige hoofdpijn van. (…) Samen met Flair en Story ben je het geweten van Vlaanderen.”

Rik Van Cauwelaert (facebook): “De zoveelste bewijzen van kwader trouw en mistspuiterij rond de Liefkenshoektunnel: Vlaams Mobiliteitsminister Hilde Crevits beweert al jaren dat een tolvrije tunnel het fileprobleem niet oplost. Maar zij heeft al sinds maart 2010 een rapport van het Vlaams Verkeerscentrum (VVC) dat een tolvrije Liefkenshoektunnel wel (een deel van) de oplossing is.” Anders Gelezen, deze tunnel verbinden met de E 17 was een voor de hand liggende (deel)oplossing maar er lagen burgemeesters dwars: Freddy Willockx, sp.a, van St Niklaas en Willy Minnebo communist, nadien groen!, van Zwijndrecht. Door hun kortzichtige NIMBY-houding dragen ze een grote verantwoordelijkheid voor het Antwerps mobiliteitsinfarct, waar dagelijks tienduizenden mensen door getroffen worden.

Brigitte Grouwels (CD&V Brussel): “Als Picqué over een fusie wil praten, kan dat. Maar dan praten we over een fusie van alle Brusselse gemeenten, zodat gewestelijk en gemeentelijk niveau in Brussel samenvallen. Niet over zes mastodont-gemeenten van elk 200.000 inwoners. Dan gaan we van 19 baronieën naar zes hertogdommen en belanden we van de regen in de drop.”

Louis Ver­be­ke, voor­zit­ter van de Vle­rick Bu­si­ness School in De Tijd: “Dat Mit­tal via Sid­mar in Gent een naar mijn weten bloei­end en bin­nen de groep toon­aan­ge­vend be­drijf uit­baat en ook nog hon­der­den men­sen el­ders in Char­le­roi te­werk­stelt, daar werd met geen woord over ge­rept. Dat je met al dat kin­der­ach­tig ge­schof­fel nog eens 3.​000 Mit­tal-ar­beids­plaat­sen be­dreigt (wel­is­waar in Vlaan­de­ren en Char­le­roi), kan enkel als ‘so­ci­aal’ wor­den be­stem­peld. Het kan toch niet dat wan­neer er over­pro­duc­tie is een groep de minst ren­da­be­le af­de­ling sluit … als die zich in Luik be­vindt. Nee dus. Nu is so­li­da­ri­teit ver­eist van Eu­ro­pa (dat, neem ik aan, alle on­ren­da­be­le be­drij­ven moet open­hou­den), België (dat moet be­ta­len) en Vlaan­de­ren (dat neem ik aan, het ren­da­be­le Sid­mar moet plat­leg­gen). (…) En ja, u ver­nam al­licht ook het heu­ge­lij­ke nieuws dat vol­gens Mag­net­te dhr. De Wever in­tel­lec­tu­eel niet meer ver­der kan zak­ken. Wat een op­luch­ting.

Pjotr

Anders Gelezen

 

Belgische trots

 

MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN

 

Nationale trots

Er zijn veel redenen om trots te zijn. Maar of het een goed idee is om zoals de Koning deed, op te roepen tot meer nationale trots is wat anders. Trots kunnen zijn op jezelf, om wat je presteert en wat je voor anderen betekent, is fantastisch. Trots zijn op de gemeente of stad waar men woont is prima, maar er zullen wel stadsgenoten zijn die daar anders over denken. Trots zijn op een natie (of een gemeenschap)  hangt vooral af van de al of niet/minder gedeelde waarden en gewoonten. Het vervolledigt voorgaande en zorgt voor een samenhorigheidsgevoel. Trots zijn als Vlaming is dus geen onoverkomelijke opgave. Maar trots zijn op België is moeilijker, artificiëler ook. Omdat de verschillende gemeenschappen zichzelf meer als een apart volk/natie zien. Omdat ze zich politiek en cultureel anders oriënteren en economisch ongelijk presteren, blijft er van die gedeelde nationale trots weinig over. Dan wordt de opdracht eerder om de verschillen zo veel mogelijk te bagatelliseren en de nationale evenementen op te hemelen tot formidabele exploten. Voetbalvedetten die fier zijn om hun land te vertegenwoordigen maar het samenhorigheidsgevoel om zeep helpen door een apart fiscaal gunsttarief te verdedigen. 

Het probleem met zo’n opgedrongen denkkader is dat het onrealistisch is en soms leidt tot absurde veralgemeningen. België doet het economisch goed zegt men, maar Vlaanderen heeft nauwelijks een openbare schuld terwijl Wallonië failliet is. Onze tewerkstellingsresultaten zijn beter dan andere EU landen, maar de werkloosheid verschilt naargelang de regio’s dermate dat Belgische cijfers niet meer representatief zijn. Dat die werkloosheid, volgens de European Federation for Services to Individuals (Efsi), in België dan nog veel meer kost (33.443 euro per werkloze per jaar) dan in andere landen, maakt dat het verschil nog moeilijker te verkopen is.

Omwille van dit onrealistisch denken is interne concurrentie een absoluut taboe. Nochtans hoeft dat niet zo te zijn, getuige de beslissing van de Geneefse regering om de belastingen op ondernemingen drastisch te verlagen (van 24 % naar 13 %) waardoor het interessanter wordt om er te investeren (of niet te verhuizen). Op http://www.economiesuisse.ch/ 20121011 voegt men eraan toe dat dit een stimulans is voor de andere kantons. Een totaal andere visie dan de Belgische, waarbij de verschillen niet worden afgeblokt maar ervaren worden als een stimulans.

Ik vraag mij af of de negatie van de grote verschillen niet contraproductief is voor zowel Vlaanderen als Wallonië? Telkens officiële instanties of woordvoerders van het Belgisch establishment uitpakken met goede Belgische resultaten en weigeren de regionale verschillen in kaart te brengen, krijgen wij  ondanks de zwijgzaamheid van de media toch heel snel cijfers die een totaal ander regionaal beeld geven. Waarom willen de Vlaamse regeringspartijen na zoveel jaren van aanmodderen die verschillen niet erkennen en zelf publiek maken? Waarom mag de staatsschuld niet administratief gesplitst worden en de jaarlijkse bijkomende schulden niet regionaal bijgeteld worden in plaats van enkel “Belgische”?  “Polariseren, dat kan het kleinste kind” schrijft Wouter Beke in dS, maar  getuigt het dan van zoveel moed  en eerlijkheid om de regionale verschillen te negeren? Zou het niet veel verstandiger en vooral veel eerlijker zijn tegenover zijn kiezers om een beleid te voeren dat deze verschillen erkent en daarom een regionaal beleid vooropstelt in plaats van het beleid ondergeschikt te maken aan de grootste gemene deler van botsende visies? Of is dat iets om  trots op te zijn?

Mogen we als Vlamingen trots zijn op onze federale diplomatie? Om ons op een waardige manier in het buitenland te vertegenwoordigen, zoals buitenlandminister Didier Reynders beweert te doen? Net na het incident in Congo Brazzaville waarin de buitenlandminister de ambassadeur verweet om geen Frans te hebben gesproken, zou men mogen verwachten dat hij zelf het goede voorbeeld geeft. Helaas niets daarvan. Tijdens de 'diplomatieke dagen' die momenteel doorgaan in Brussel en waaraan alle Belgische en veel buitenlandse ambassadeurs deelnemen hield hij zijn toespraak uitsluitend in het Frans, met uitzondering van een heel klein stukje Nederlands in het begin van zijn toespraak. Het nepargument was opnieuw dat er Nederlandsonkundigen onder de toehoorders waren. Daarom was er voor de Engelstaligen simultaanvertaling voorzien maar een simultaanvertaling van het Nederlands naar het Engels (of Frans) daar had hij niet aan gedacht. Kunnen we vertrouwen hebben en eventueel trots zijn op een federale minister die weigert de taal van de grootste gemeenschap haar juiste plaats te geven tijdens officiële gelegenheden voor binnen- en buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders?

Anders Gelezen: Hoe meer politici proberen de regionale werkelijkheid te verdoezelen hoe meer de kloof met de modale Vlaming vergroot.

Vlaamse trots

In het buitenland etaleren Belgische politieke leiders al de troeven waarover België beschikt en wordt daarbij gesuggereerd hoe goed “zij”, de regering, het doet. Daar is niets mis mee, dat doen alle regeringen, ook de Vlaamse. Alleen zijn er ook Vlaamse Belgen die geen Vlaming willen zijn en dan maar de werkelijkheid een beetje geweld aandoen. Zo is er het Engelstalig programma “Fans of Flanders”,  waarmee Vlaanderen zich wil profileren in het buitenland. Maar nu blijkt dat dit VRT programma foute informatie verspreidt en dat blijkbaar kan doen zonder dat er van overheidswege een reactie komt. Op een kaart van België ligt Brussel niet meer in Vlaanderen maar netjes op de grens tussen Vlaanderen en Wallonië. Een voorafname op de uitbreiding van Brussel met de zuidelijke faciliteitengemeenten? Van waar die vreemde kronkel bij de makers van dit programma? Een uiting van Vlaamse of anti-Vlaamse trots?

Ook onze Nederlandstalige pers heeft er een handje van weg om onze Vlaamse trots te voeden. De TV interventie van Yves Desmet naar aanleiding van Bart De Wever zijn uitspraken over neutraliteit aan het loket, was zo’n staaltje van pure passie voor Vlaanderen. Bart Sturtewagen (hoofdredacteur dS) poogt om zijn medehoofdredacteur Karel Verhoeven, die verantwoordelijk is voor het uitvergroten van de uitspraak uit de wind te zetten maar komt niet verder dan De Wever een nieuw verwijt toe te sturen: dat hij refereert naar het dramatisch gebeuren met Pim Fortuyn in Nederland. Nochtans is het niet zo moeilijk om een beetje empathie te tonen voor iemand wiens familie doodsbedreigingen krijgt. Blijkbaar vinden de journalisten het normaal en zien ze zelf hun eigen rol niet meer in het verloederen van de zeden. Of om het met de woorden van de ombudsman te zeggen: als een bekende Belg De Wever (of iemand anders) uitscheldt dan is dat nieuws en moet dS dat publiceren.  De reacties op Sturtewagens bijdrage logen er niet om, maar toch wil ik er ééntje uitpikken omdat het wijst op de selectiviteit van dS: Pieter L. schrijft: “Gevraagd naar wat zijn eerste beleidsdaad in Kortrijk zou worden antwoordde V. Van Quickenborn: Het crapuul van de straat halen. Is één redacteur gevallen over deze uitspraak? Gisteren werd een verdediger van de Mohammedcartoons in Denemarken voor zijn deur neergekogeld. Dit nieuwsfeit is in deze krant niet eens een bericht waard. Maar een uitspraak van BDW verfrommelen en verdraaien in 37 columns tot een misdaad tegen de mensheid, dat wordt in DS een verbreding van het debat genoemd.”

Het incident deed uiteindelijk ombudsman Tom Naegels in zijn pen kruipen en jawel, hij gaf toe dat zijn krant in de fout ging. Bart De Wever deed volgens hem inderdaad niets anders dan een voorbeeld geven van het neutraliteitsbeleid dat door Patrick Janssens werd ingevoerd. Mag ik daar  nog aan toevoegen dat het zelfs verstandig was van De Wever om precies homoreclame als voorbeeld te nemen omdat iedereen weet dat hij hen een goed hart toedraagt.

Wellicht beleefde Reyers Laat op woensdagavond een piekmoment door het debat tussen filosoof Etienne Vermeersch en politicus Bart De Wever over neutraliteit en de Verlichting. Een hoogstaand debat dat in elk geval duidelijk maakte dat deze twee Vlaamsgezinde intellectuelen niet moeten onderdoen voor de Belgischgezinde politieke en journalistieke elite. Hoe zou het debat geweest zijn mocht niet De Wever maar pakweg Gwendolyn Rutten of Bruno Tobback hieraan hebben deelgenomen? Het moet alvast geen geruststellende gedachte zijn voor de Belgischgezinde culturele elite, het Paleis en de Magnettes en van deze wereld, dat Vlaamsgezindheid geen gevolg is van domheid, integendeel. Het zijn de laatste tijd vooral Belgen die met vlaggetjes zwaaien bij gebrek aan beter argumenten!

Citaten van de week

Uit het ideologie debat in dS

Gwendolyn Rutten (Open VLD in dS): “Wij houden niet zo van die typische Vlaamse nederigheid, dat christelijke schuldbesef. Wij willen vooruit. (…) Ik heb in 1999 bij de VLD gesolliciteerd omdat het de partij was die mij als burger het gevoel gaf dat ik iets waard was. Verhofstadt had een geweldige boodschap: het gaat niet om de instellingen, het gaat niet om het systeem, het gaat om ú. Dat heeft mij destijds overtuigd om voor de partij te kiezen. Omdat het de partij was die verwoordde wat ik al heel mijn leven dacht. En vandaag meer dan ooit.” Anders Gelezen, moet ik bekennen dat ik Verhofstadt fout las, namelijk dat het niet ging om ú maar om hem.

Peter Mertens (PVDA in dS): “Ik weet dat het geen sexy opinie is, maar ik verwerp niet alles wat onder het communisme is gebeurd. Zet mij tegen een paal in Breendonk en ik zal nog altijd hetzelfde zeggen. (…) Vandaag lopen alle partijen in het neoliberale spoor. Er zijn maar twee fenomenen die daar tegenover staan, twee ideologieën die opgang maken in Europa, omdat ze een antwoord bieden op de brutale ik-cultuur van het neoliberalisme: het nationalisme en het marxisme.” Anders gelezen, zijn uitleg over het communisme is verdedigbaar maar zijn verwerping van het fascisme hoewel het communistische regime veel dodelijker was, is meten met twee maten en gewichten. Ik ben een fervente tegenstander van het (sovjetrussisch) communisme omdat ik zelf heb kunnen vaststellen hoe geestesdodend deze dictatuur was.

Wouter Beke (CD&V in dS): “In 2014 willen wij dat het debat gaat over de uitvoering van de huidige staatshervorming. De essentiële vraag volgend jaar is wat mij betreft: wil men nog een federale regering maken of niet? Ik kan begrijpen dat heel wat Vlamingen er moeite mee hebben om geleid te worden door een Franstalige premier. Maar als je liever een Vlaming als premier hebt, moet je de partijen sterker maken die bereid zijn om een federale regering te vormen. Het is niet door een Vlaamse regering te vormen, dat je een andere premier krijgt.”

Bart De  Wever (N-VA in dS): “Ik ben in de eerste plaats een communautarist, een gemeenschapsdenker. De kern van mijn ideologische bestaan is de overtuiging dat er een denkfout zit in de verlichting, namelijk in het idee dat de mens goed is van nature. De mens is niet goed van nature, dat is de geconsendeerde wijsheid van tweeduizend jaar christendom. De mens is in staat tot het allerbeste en het allerslechtste. (…) De transfers op zich zijn geen probleem, die bestaan in Europa ook. Het probleem is dat je geen impliciete transfers kunt organiseren over de grenzen van je eigen democratie heen. Ik moet weten wat het mij kost om in de Belgische constellatie te leven. Wij betalen ongelofelijk veel, en krijgen ongelofelijk weinig terug. En al zeker geen dankbaarheid.” Op de vraag of hij al dan niet naar het paleis zal gaan na de verkiezingen in 2014 antwoordt hij: “Dat hangt er maar vanaf wat het Paleis voor ogen heeft. Ik heb geen zin om nog eens een match te spelen met een arbiter die systematisch tegen ons fluit. En ik ga niet meer met andere partijen in een kasteel zitten zonder eerst de premissen af te spreken. Anders ben je verloren. Herman Van Rompuy heeft ooit gezegd dat de Vlamingen maar eens moeten weigeren om een federale regering te vormen. Ik heb dat nooit gezegd, maar Van Rompuy is wel een verstandig man.” Anders Gelezen, zegt hij dat nu als burgemeester of als kandidaat?

Wouter Van Besien (Groen in dS): “Als ik moet kiezen tussen vandaag alle mensen eten geven of zorgen dat de planeet over honderd jaar niet verder opwarmt, dan twijfel ik geen seconde: geef alle mensen eten.' (…) Het zijn twee tegenpolen en toch – of net daarom – zijn Groen en N-VA de enige partijen die momenteel in de lift lijken te zitten. (…) Ik denk dat de meeste mensen zich in hun stemgedrag niet in de eerste plaats laten leiden door ideologieën', zegt hij. ‘Vroeger, toen Vlaanderen nog verzuild was, stemde je voor de club waartoe je behoorde, en dat had te maken met je levensbeschouwing of je sociale klasse. Vandaag stemmen mensen op partijen en politieke figuren die ze vertrouwen.” Op de vraag of dat het probleem van de drie traditionele partijen is? antwoordt hij:‘Ze kampen met onduidelijkheid. Veel kiezers vragen zich af waar die partijen vandaag precies voor staan. Mensen hebben te vaak gezien dat ze hun basiswaarden niet omzetten in beleid. Ik vermoed dat het succes van zowel de N-VA als Groen daarmee te maken heeft: het zijn partijen met een duidelijk programma en een geloofwaardig profiel.

Reynders (dS): "We gaan raadgevers in economische diplomatie aanwijzen die (lokale) bedrijfsleiders zijn in hun land en die geen euro zullen kosten aan België. Het zijn raadgevers die onze ambassades en de raadgevers van de gewesten zullen bijstaan." Anders Gelezen, nu al gratis federale raadgevers voor de regionale raadgevers en binnenkort enkel nog gratis diplomaten ook?

Saskia Decoster (DM): “Neem nu een topvoetballer die miljoenen euro's per jaar verdient, die betaalt sociale lasten alsof hij een minimumloon van 9.000 euro per jaar “bijeenvoetbaliert”. Hij draagt dus een heel pak minder af aan de staat dan een poetsvrouw. Is er iemand die mij dit even offside kan uitleggen? Een fiscaal gunstige regeling omdat het volk brood en spelen wil? Het volk wil volgens mij brood en spelen en een eerlijke belastingverdeling. (…) De druk van de nationale voetbalbonden op de politiek is zodanig groot dat politiekers gewillig door de knieën gaan voor de voetbalbonden, in ruil voor een gezinskaart in de viplounge en nog wat andere voordeeltjes. Iedereen herinnert zich de beelden van een glunderende premier Dehaene met gans de familie op de voetbaltribune. Al jaren houdt de politiek de voetbalbond de hand boven het hoofd. (…) Het geld halen waar het zit, politici? Ik ken een plaats waar ik graag met u heen dribbel. En waar u als politicus gegarandeerd kan inkoppen en scoren. Ik leg hem hier voor u, de bal. Trap hem binnen en doe iets. Politiek en voetbalbond dragen al jaren hetzelfde, stinkende shirt. Dát shirt zouden ze moeten verwisselen voor een properder. Tenslotte hebben zij ook een voorbeeldfunctie.” Anders Gelezen, alvast een goede reden voor de Vincent Kompanys en Dehaenes om van het Belgisch vaderland te houden.

Jean-Claude Van Cauwenberghe (PS) in zijn boek 'Oser être Wallon!': 'Notre identité première est donc française (...) dans le recours à un outil culturel unique, incomparablement supérieur à celui que constitue la langue néerlandaise.'

Joëlle Milquet (cdh): Arrêtons d’avoir peur. Allons-y de manière décomplexée. Je suis toujours désireuse d’avoir un espace francophone solidaire et respectueux qui a quelque chose à dire dans le rapport de forces intrabelge. Je veux garder un lien majeur Wallonie-Bruxelles, que ce soit par des accords de coopération, une institution commune ou des règles très proches. On y travaille et c’est pour cela qu’on ne communique pas à ce sujet. Il y a évidemment une proximité majeure entre la Wallonie et Bruxelles. Mais elle n’est pas contraire au fait régional. L’important, c’est les gens, qu’ils soient soumis à des règles identiques. C’est cela qui nous anime. Il faut cet espace francophone à partir de deux régions qui s’assument.(…) On peut donc dire que vous serez tête de liste au fédéral ?Il y a des procédures mais c’est la logique, les vice-premiers vont se retrouver chefs de file à Bruxelles et tous vraisemblablement têtes de liste à la Chambre. Anders Gelezen, er is een Brusselse putch in de maak !

Jan Callebaut (marktonderzoeker in DM) : Misschien moeten we leren om opnieuw de basisbehoeften te organiseren zoals de Chinezen het doen en te stoppen met het bijbouwen van 'schuurtjes en stalletjes'. Misschien wordt het tijd om een nieuwe hst-ruggengraat te trekken van Kortrijk over Gent naar Antwerpen/Mechelen en Hasselt/Genk. Zou het zo een gek idee zijn om rond deze groeiader de openbare bedrijven, overheidsdiensten en servicebedrijven, die de core van de toekomstige tewerkstelling vormen, te huisvesten?

Martin Sommer (De Volkskrant, over persvrijheid): “Als er wat stinkt in Hongarije, moet Hongarije worden gekapitteld. En niet Nederland, dat net deze week is bevorderd tot nummer twee op de wereldranglijst van de persvrijheid. Maar zo werkt het niet. Hongarije steekt een middelvinger op naar Brussel als het apart wordt aangesproken. Regels gelden immers voor iedereen of voor niemand. Wij kunnen het onzin vinden, maar deze week nog werd Nederland bestraffend toegesproken over de zwangerschapsrichtlijn. (…) Zo is gelijkberechtiging een prachtige waarde, en tegelijk net als de vrije markt in de uitwerking een geweldige aanjager van centralisering. Het eind van het liedje is dat de gewenste mediaraad met 'doorzettingsmacht' er vast niet komt. Ik schat dat dit rapport een subsidietje voor universitair media-onderzoek gaat baren, en misschien een Brussels klasje voor getalenteerde research-journalisten. Zie hier de tragiek van Europa, waar institutionele hoogmoed wordt gestapeld op een mooi beginsel. Om te eindigen in praktisch gespartel.”

Pjotr