29 maart 2011

Tollende gedachten

ANDERS GELEZEN


Politieke stilstand en toch doen de bijdragen op de opiniebladzijden van de kranten mijn hoofd tollen. Ondermeer de column van professor Carl Devos in Het nieuwsblad (28/03) waarin hij vraagt hoelang dit zottekesspel nog gaat duren. N-VA en PS vinden mekaar nog altijd niet en is het moeilijk stappen met twee stijve benen. Er is de lafheid want er is geen compromis in zicht en toch durft niemand te zeggen dat een compromis niet mogelijk is. Hypocrisie ook want de ander partijen slaan hard op N-VA maar willen niet in een regering stappen zonder die partij. Het kan tellen als aanklacht.


In deze vaststellingen zal menig lezer zich kunnen vinden hoewel hij ook suggereert dat N-VA met iets minder moet tevreden zijn, al mag dat niet gezegd worden zonder met de vinger gewezen te worden (wat hij toch deed en zo bewijst dat het wel kan en mag). In mijn gedachten droomde ik van volgende uitspraak in de Nederlandstalige kranten: het is duidelijk dat Di Rupo en de PS oorzaak zijn van de huidige impasse en het tijd wordt dat Di Rupo niet enkel in het zwembad springt maar ook politiek springt en ingaat op de vragen van de breedgedragen Vlaamse eisen. Zou iemand mij willen zeggen waarom deze gedachte blijkbaar voor onze kranten absurd is en géén enkele deze stelling durft te publiceren? En waarom is het wel normaal dat de Franstalige kranten én talrijke Nederlandstalige opiniemakers de verantwoordelijkheid van alle problemen bij N-VA leggen? Wellicht heeft dat aan Vlaamse kant te maken met de persoonlijke voorkeur van deze BV die vrije baan krijgen van de redacties. Voor hen is de Vlaamse ontvoogding een oud verhaal terwijl het ondertussen voor iedereen duidelijk is dat de huidige crisis meer dan ooit (en net omwille van de vorige compromissen) gaat om de toekomstige (politieke) machtsverwerving met of zonder België. Er is echter een grond voor de weigering van de media om kant te kiezen, namelijk de ruzie binnen de Vlaamse politieke partijen. Alle traditionele machtspartijen kampen met dissidenties binnen de eigen partij nu ze geconfronteerd worden met een partij die niet de Zestien ambieert, maar wel zijn programma wil realiseren en dus daarom niet kan toegeven aan het zoveelste compromis dat gelijkstaat met kosmetische opsmuk zonder grote veranderingen. De situatie lijkt uitzichtlozer dan uitzichtloos schrijft Devos en bevestigt daarmee wat Yves Leterme reeds lang geleden vaststelde: de grenzen van het compromisbeleid zijn bereikt en dat heeft niets met lafheid of hypocrisie te maken maar alles met een volgende stap in de politieke bewustwording in Vlaanderen. Of is het toeval dat de kiesintenties steevast uitwijzen dat steeds meer Vlamingen hun stem blijven geven aan N-VA, ondanks de pogingen van de media om deze trend te negeren. Dat minister-president Chris Peeters nu afkomt met de Octopusnota mag dan wel een politiek correct statement zijn, hij is door deze evolutie wel een oorlog ten achter. Erger wordt het als deze uitspraak moet gelezen worden als een signaal aan N-VA dat een echte copernicaanse hervorming toch binnen het oude Belgisch denken moet blijven. Premier Leterme schrijft in dS dat De Wever (net als hij) niets bereikt heeft ondanks zijn electoraal succes. Deze sneer is weinig bemoedigend want ook deze kan gelezen worden als een oproep om toch maar toe te geven of om opzij gezet te worden wegens onhandelbaar. Ondertussen heeft Leterme III een nieuw wereldrecord, dat van een regering in lopende zaken. Een regering die de facto een zakenkabinet is want niet verkozen, geen parlementaire (Vlaamse) meerderheid en daarenboven niet kan worden wandelen gestuurd. Onverantwoord of Belgisch surrealisme? Wat deze regering doet is namelijk hetzelfde als wat een zakenkabinet doet: op de winkel letten en voor elk initiatief eerst de goedkeuring vragen van het parlement. Maar zelfs zonder slaagt Leterme III erin om belangrijke beslissingen te nemen behalve één die blijkbaar nog veel belangrijker is dat de staatsfinanciën en de oorlogsparticipatie: de politieke benoemingen van topambtenaren. Er is wel één zeer belangrijk onderscheid met een echt zakenkabinet: zonder politici zouden de gestemde wetten wel uitgevoerd worden; bij voorbeeld deze over de splitsing van BHV. Een angstwekkende gedachte voor al wie meer belang hecht aan de politieke macht van de partijen dan aan de democratische werking van het parlement. Een zakenkabinet zonder politici zou daarenboven een belangrijke stimulans zijn voor de voortgang van de institutionele hervormingen. Nu kan men in rustige vastheid aan de macht blijven tot in 2012 of zelfs 2014. Alvast een gelukzalige gedachte voor de pas verkozenen die door vervroegde verkiezingen riskeren om hun zopas verworven mandaat alweer te verliezen. Maar struikelblok numero uno blijft het risico op een aderlating van de partijkas waardoor vele monden niet meer zouden kunnen gevoed worden.


Iets anders dat maar blijft door mijn hoofd spoken en mij mateloos stoort is de fiscale en sociale fraude. Hoewel Vande Lanotte mee verantwoordelijk is voor de riante fiscale situatie van de allergrootste bedrijven heeft hij het toch moeilijk met de winstmarge van Electrabel, 150 % (dS 28/03). Ondertussen schreeuwt de zachte sector om meer geld en ook meer erkenning door hun bazen en wordt allengs duidelijk dat het sociaal beleid voor de allerzwaksten, de echte armen en gehandicapten, afkalft. Toch weigeren politici het consumptiefederalisme van de sociale partners om te buigen. Dat de ziekenbonden zopas twee miljard konden besparen bewijst dat de voorbije jaren tevéél geld (jaarlijks 80 miljard BEF) werd uitgegeven. Dat men in goede verstandhouding met de farma-industrie teveel overbodige voorschriften aanvaardde die men nu om puur budgettaire redenen via een opgelegde inperking schrapt. Of is het zoals een huisarts mij zei: dat de vermindering van sommige medicaties vragen oproepen. Patiënten betalen nu al veel zelf en zouden ook nog meer gezondheidsrisico’s moeten dragen? Dat dergelijke beslissingen buiten de politieke macht vallen is pure lafheid vanwege de verkozenen die zelf verantwoordelijk moeten zijn voor een eerlijker systeem waaraan iedereen meebetaalt vooraleer er ook ten volle recht op te hebben. Via internet circuleren aberrante verhalen over misbruiken van sociale tussenkomsten door consumenten die nooit hebben bijgedragen en dat wellicht ook nooit zullen doen. Toen ik Luc Vander Kelen (HLN) vroeg of het verhaal over misbruiken door allochtonen van Jo Van Deurzen indertijd klopte kreeg ik als antwoord dat het ondertussen niet meer mogelijk was. Juist dus maar Belgicist VDK wil daar niet aan herinnerd worden. Splitsen die boel zodat tenminste Vlaanderen een goede én betaalbare sociale zekerheid kan garanderen. Hetzelfde moet nu eindelijk ook eens gebeuren met de fiscale wetgeving: een grote kuis waarbij al die voordelen (aftrekposten en ander spitsvondigheden) enkel om de te hoge belastingen te ontlopen afgeschaft worden zodat het betalen van (lagere) belastingen rechtvaardiger wordt. Want als er één domein is waarin dit België uitblinkt inzake oneerlijkheid, dan is het wel deze van de fiscale en sociale fraude.


Pjotr

ANDERS GELEZEN