Media en politiek anders gelezen
Uiteverij Pelckmans, de bange blanke man
Naar aanleiding van het ontslag van Karl Drabbe als uitgever
van het boekenfonds van Uitgeverij Pelckmans werden ‘online’ heel wat
verontwaardigde reacties gepubliceerd.
Wat de precieze reden was voor het ontslag is niet duidelijk
en dat komt de uitgeverij die een zwijgplicht oplegde, goed uit. Maar of het nu
was omwille van Drabbes Vlaamsnationale gezindheid of omwille van ‘een boek dat
niet paste in het aanbod (lees de politiek correcte mainstream), voor Thom
Pelckmans was het in elk geval voldoende om hem wandelen te sturen. Het
politiek correcte blazoen van zijn uitgeverij, waarbij alle controverse gemeden
wordt, is belangrijker.
Wat Thom Pelckmans
bezielde om Drabbe te ontslaan kunnen we afleiden uit een voorval dat zich
voordeed in 2007. Toen Gerard De Beuckelaer hem voorstelde om zijn boek
‘Vlaanderen sterft’ uit te geven. De Beuckelaer stuurde mij het antwoord met de
weigering die hij toen kreeg van Thom Pelckmans. Maar uit respect voor de
familie vroeg hij mij om zijn antwoord niet in extenso te publiceren. Na lezing
waren we het erover eens dat dit antwoord heel duidelijk maakt dat Thom
Pelckmans - in tegenstelling met zijn vader - een ‘bange blanke man’ is.
Waar het dus in
2007 en nu opnieuw in 2015 op neer komt, is dat de angst om ‘de gevestigde
macht’ voor het hoofd te stoten, belangrijker was en is dan het aanklagen van
mistoestanden. Pelckmans geeft in zijn antwoord immers toe dat ‘de beschreven
toestanden niet kunnen en zouden moeten veranderen’. Maar ze publiek maken is
duidelijk te veel gevraagd.
La
trahison des clercs
In een van de vele reacties op het
ontslag van Drabbe, refereert Dirk Rochtus naar de uitspraak van Sam Van Rooy die het boek van zijn vader
Wim bestempelt als een moderne versie van La Trahison des clercs'. Rochtus
verwijst hierbij naar de betekenis die de Franse auteur en filosoof Julien
Benda gaf aan dit verraad: “Het 'verraad van de klerken' gaat over die
intellectuelen die eeuwige waarden zoals de rede, de gerechtigheid en de
democratie verraden omwille van hun geloof in de 'orde'. Benda doelde op de
'ordeherstellende' dictaturen en totalitaire regimes van zijn tijd, en als Franse
jood wist hij maar al te goed hoe gevaarlijk ze voor lijf en leden waren. We
zouden vandaag de dag onder 'orde' ook het politiek correct denken kunnen
verstaan. De onvrijheid komt niet alleen op laarzen aangemarcheerd, maar sluipt
ook als pensée unique binnen in onze maatschappij.”
Ik denk dat we hiermee aanbeland zijn
bij de essentie van een uitermate groot probleem voor de publieke opinie in
Vlaanderen. Het debat mag niet meer gevoerd worden. De zoektocht naar kennis,
desnoods inclusief het bovenhalen van onwelkome waarheden, moet verhinderd
worden. Nadenken is dodelijk voor al wie
het weten wil vervangen door geloof. De intellectuele vruchten van critici
worden geofferd op het altaar van de nieuwe intellectuele dictatuur. De
brandstapel vervangen door sociale uitsluiting; het statuut van paria. Daar zal
Vlaanderen een zware prijs voor betalen.
De
bandbreedte van De Standaard
Ook Tom Naegels, ombudsman van De Standaard en progressief
columnist, gebruikte het ontslag van Karl Drabbe om zijn visie kond te doen via
zijn blog: ‘De verdringing van uitersten’.
Even citeren: “In de geschreven pers is die verdringing van
uitersten niet zo erg, omdat je altijd kan zeggen: De Standaard kan niet alles
doen, maar u kan met uw opiniestuk terecht bij Doorbraak, bij ’t Pallieterke,
bij De Wereld Morgen, op uw eigen blog…. Tiens, zou het kunnen dat hij dit
artikel, waarin hij schrijft dat het jammer is dat het boek van Van Rooy niet
gepubliceerd werd, op zijn blog gezet heeft wegens niet passend bij het imago
van zijn eigen krant?
Maar dat terzijde. In zijn artikel verdedigt hij de
verdringing van de uitersten: “Mainstream
platformen, zoals grote kranten of uitgeverijen, trachten dat ‘potentieel
verscheurende’ van het debat te beheersen door de uitersten er uit te weren.
Dat is iets anders dan het populaire verhaal over een ‘culturele elite’ die
zijn eigen ideologie opdringt aan een onwillig volk. Wie een krant als De Standaard of de aanbiedingsfolder van Polis leest, weet dat
de bandbreedte best groot is. Maar er zijn grenzen. De mainstream omarmt veel,
maar is ook duidelijk (zij het zelden expliciet) over wat ze niet accepteert.
Omdat ook het publiek zo is. Lezers lijken nogal op ‘de culturele elite’: voor
iedereen is er een grens aan de diversiteit aan opinies die hij wil aangeboden
krijgen. Dat is op zich geen probleem, zolang die extremere opinies elders
terecht kunnen, bij kleinere spelers die er dan mee kunnen pronken dat zij wél
durven publiceren waar ‘de elite’ zijn ogen voor sluit.”
Voor Tom Naegels
is het dus best oké dat enkelingen bij DS en ook andere media zoals de VRT, beslissen wat binnen de bandbreedte ligt
en wat erbuiten valt. Abou Jahjah, Arabisch-nationalist en links socialist valt
binnen de bandbreedte van DS, Van Rooy, Islamcriticus, valt erbuiten. Zo simpel
kan de waarheid zijn voor een kwaliteitskrant.
Meteen wordt elk
debat uitgesloten en volstaat één visie om de publieke opinie voor te lichten.
Namens welke goddelijke of democratische macht of op basis van welke wetenschap
wordt hier geoordeeld? Vooral dat mogen we niet weten.
Kleine spelers
Dat Naegels
denigrerend uithaalt naar ‘kleinere spelers die pronken met hun durf om wel
extremere opinies te publiceren’ is, bij gebrek aan argumenten, goedkoop. Maar
goed, laten we de proef op de som nemen
en vragen aan Naegels en de lezers om te bewijzen dat volgende voorbeelden
‘extreme opinies’ zijn. Ook al zijn we zeker dat DS deze nooit zou publiceren
wegens ‘buiten de bandbreedte’:
http://de-bron.org/content/een-knack-voor-fictie
Rob Lemeire
http://de-bron.org/content/ex-moslims-kunnen-niet-langer-zwijgen Frank Dupont en Eddy Daniels
http://de-bron.org/content/erasmus-en-de-grieken Gerard De Beuckelaer
Mag ik een
voorstel doen? Wij organiseren een publiek debat, tussen enerzijds de
specialisten van de ‘mainstream kwaliteitskrant’ De Standaard en een team
bestaande uit specialisten van de ‘kleine spelers’, Doorbraak, ’t Pallieterke,
de Wereld Morgen en De Bron. Onderwerpen: de klimaatverandering, de islam, het
migrantenprobleem, defensie, communautaire dossiers, … Wij verheugen ons bij
voorbaat op uw instemming. Maar mocht u het debat weigeren, zou ik willen
verzoeken om voortaan minder denigrerend te spreken over ‘kleine spelers’. Hun
‘slow journalism’, met vooraf lezing door gespecialiseerde reviewers, is zelfs
voor een kwaliteitskrant als DS te hoog gegrepen; onbetaalbare kwaliteit.
De Standaard weigert niet het extreme, wel
het debat
Het debat
weigeren was precies wat DS deed in verband met de problemen van de
multiculturele samenleving. ‘Men besliste’ dat kritiek hierop buiten de
bandbreedte viel en dus werden alle stemmen die durfden vragen stellen bij het
gedoogbeleid doodgezwegen of kwamen ze hooguit mondjesmaat aan bod. Dat laatste
enkel om een zweem van objectiviteit te behouden. Meer zelfs, iedereen die het
multiculturele geloof niet volgde was een moderne ketter: een racist. Ze
beseffen zelfs niet dat ze zo het Vlaams Blok groot hebben gemaakt. Hun
schuldig verzuim hebben veel mondige Vlamingen gelukkig niet gepikt.
Eenzelfde fout
begaan zij met het doodzwijgen van alles wat niet Islam-vriendelijk is. De
ketters van dienst zijn ditmaal de islamofoben. Even terzijde, zou het omwille
van haar rechts en Islam-kritisch gedachtengoed zijn dat Mia Doornaert, ondanks
een ‘track record’ dat ver boven dat van andere journalisten van DS uitstak,
nooit promoveerde tot verantwoordelijke voor de rubriek Buitenland?
Wat bezielde Tom
Naegels toen hij in DS klimaatsceptici (wetenschappers notabene) bestempelde
als wetenschappelijk niet relevant? Op basis van welke criteria besliste hij
dat? Er zijn heel valabele geostrategische argumenten om fossiele brandstof
zoveel mogelijk aan te vullen met andere minder vervuilende of
hernieuwbare brandstoffen. Maar willen
we nu eens stoppen met het gedaas dat CO2 en dus de mens de oorzaak is van de
klimaatverandering? De enige onwelkome waarheid is dat bij de huidige stand van
de wetenschap er geen conclusies kunnen getrokken worden. Niet door de
alarmisten van Greenpeace en het VN-panel (IPCC), noch door de sceptici. Maar
voor de herauten van het politiek correcte denken is weten ook in dit dossier
geen punt. Geloven moeten we, geloven zullen we en vooral heel veel geld
stoppen in de nieuwe industrie. Na de oliebaronnen is het kassa kassa voor de
luchtballonnen en de zonnekoningen.
Maar het meest
relevante in zijn artikel vond ik zijn verwijzing naar de lezers die volgens
hem – net zoals de intellectuele elite - niet meer geïnteresseerd zijn in
andere meningen. Lezers die enkel nog willen lezen wat ze zelf geloven. Dat is
precies waar Vlaanderen aan zal kapot gaan: een groeiende schare volgelingen
van de politiek correcte leer – de pensée unique - die niet meer nadenken. Een
kudde volgzame schapen, meer heeft de dictatuur van de onwetendheid niet nodig.
De prijs die Vlaanderen betaalt
Hoewel er nog
heel wat bijdragen roepen om een tegenwoord wil ik het hierbij laten. Laat mij
de cirkel sluiten door terug te keren naar het begin, het boek van De
Beuckelaer. Over de auteur die ik goed heb leren kennen weet ik één ding:
ondanks de vele verstandige vrienden en bekenden is hij met stip nummer één
inzake ‘gebeten om te weten’. Met zijn brede belangstelling en zijn indrukwekkende
wetenschappelijke en internationale ondernemerservaring is hij een van de
mensen waar we iets kunnen van leren. En ondanks zijn ongezouten kritiek las ik
vooral zijn liefde voor Vlaanderen. De vader die de roede niet spaart, maar
open staat voor elke onderbouwde mening en uitnodigt tot een debat ten gronde.
De inhoudstafel
omvat zowat alle pijnpunten van onze hedendaagse Vlaamse gemeenschap. Van ‘La
Belgique à papa’ over de collaboratie en repressie, de communautaire problemen,
migrantenprobleem, het klimaat en ga zo maar door. Ook de politieke partijen en
de democratie krijgen geen goed rapport. Taal, cultuur, onderwijs, het
gerechtelijk apparaat en de administratie ontsnappen evenmin aan zijn
onderzoek.
Na lezing van het
boek besefte ik hoeveel belangrijke zaken in Vlaanderen taboe zijn. Blijven
smeulen wegens nooit uitgepraat. Elk van die thema’s schreeuwen om een publiek
debat. De kranten en weekbladen zouden bladzijden te kort komen. Nu staan ze
vol met trivialiteiten waardoor van de weeromstuit de mensen nog minder
belangstelling hebben voor wat wel belangrijk is. Het besluit van de VRT om dan
maar het aanbod te verminderen spreekt boekdelen. Het dieptepunt is nog niet in
zicht.
Pjotr
