23 augustus 2015

Waarvoor Vlaanderen een zware prijs zal betalen


Media en politiek  anders gelezen

 
De waterdragers van de macht doen er alles aan om de publieke opinie dom te houden. Het ontslag van Karl Drabbe is slechts een onderdeel van deze stille evolutie waarvoor Vlaanderen een zware prijs zal betalen.

Uiteverij Pelckmans, de bange blanke man


Naar aanleiding van het ontslag van Karl Drabbe als uitgever van het boekenfonds van Uitgeverij Pelckmans werden ‘online’ heel wat verontwaardigde reacties gepubliceerd.
Wat de precieze reden was voor het ontslag is niet duidelijk en dat komt de uitgeverij die een zwijgplicht oplegde, goed uit. Maar of het nu was omwille van Drabbes Vlaamsnationale gezindheid of omwille van ‘een boek dat niet paste in het aanbod (lees de politiek correcte mainstream), voor Thom Pelckmans was het in elk geval voldoende om hem wandelen te sturen. Het politiek correcte blazoen van zijn uitgeverij, waarbij alle controverse gemeden wordt, is belangrijker.
Wat Thom Pelckmans bezielde om Drabbe te ontslaan kunnen we afleiden uit een voorval dat zich voordeed in 2007. Toen Gerard De Beuckelaer hem voorstelde om zijn boek ‘Vlaanderen sterft’ uit te geven. De Beuckelaer stuurde mij het antwoord met de weigering die hij toen kreeg van Thom Pelckmans. Maar uit respect voor de familie vroeg hij mij om zijn antwoord niet in extenso te publiceren. Na lezing waren we het erover eens dat dit antwoord heel duidelijk maakt dat Thom Pelckmans - in tegenstelling met zijn vader - een ‘bange blanke man’ is.
Waar het dus in 2007 en nu opnieuw in 2015 op neer komt, is dat de angst om ‘de gevestigde macht’ voor het hoofd te stoten, belangrijker was en is dan het aanklagen van mistoestanden. Pelckmans geeft in zijn antwoord immers toe dat ‘de beschreven toestanden niet kunnen en zouden moeten veranderen’. Maar ze publiek maken is duidelijk te veel gevraagd.

La trahison des clercs


In een van de vele reacties op het ontslag van Drabbe, refereert Dirk Rochtus naar de uitspraak van Sam Van Rooy die het boek van zijn vader Wim bestempelt als een moderne versie van La Trahison des clercs'. Rochtus verwijst hierbij naar de betekenis die de Franse auteur en filosoof Julien Benda gaf aan dit verraad: “Het 'verraad van de klerken' gaat over die intellectuelen die eeuwige waarden zoals de rede, de gerechtigheid en de democratie verraden omwille van hun geloof in de 'orde'. Benda doelde op de 'ordeherstellende' dictaturen en totalitaire regimes van zijn tijd, en als Franse jood wist hij maar al te goed hoe gevaarlijk ze voor lijf en leden waren. We zouden vandaag de dag onder 'orde' ook het politiek correct denken kunnen verstaan. De onvrijheid komt niet alleen op laarzen aangemarcheerd, maar sluipt ook als pensée unique binnen in onze maatschappij.”
Ik denk dat we hiermee aanbeland zijn bij de essentie van een uitermate groot probleem voor de publieke opinie in Vlaanderen. Het debat mag niet meer gevoerd worden. De zoektocht naar kennis, desnoods inclusief het bovenhalen van onwelkome waarheden, moet verhinderd worden. Nadenken is  dodelijk voor al wie het weten wil vervangen door geloof. De intellectuele vruchten van critici worden geofferd op het altaar van de nieuwe intellectuele dictatuur. De brandstapel vervangen door sociale uitsluiting; het statuut van paria. Daar zal Vlaanderen een zware prijs voor betalen.

De bandbreedte van De Standaard


Ook Tom Naegels, ombudsman van De Standaard en progressief columnist, gebruikte het ontslag van Karl Drabbe om zijn visie kond te doen via zijn blog: ‘De verdringing van uitersten’.
Even citeren: “In de geschreven pers is die verdringing van uitersten niet zo erg, omdat je altijd kan zeggen: De Standaard kan niet alles doen, maar u kan met uw opiniestuk terecht bij Doorbraak, bij ’t Pallieterke, bij De Wereld Morgen, op uw eigen blog…. Tiens, zou het kunnen dat hij dit artikel, waarin hij schrijft dat het jammer is dat het boek van Van Rooy niet gepubliceerd werd, op zijn blog gezet heeft wegens niet passend bij het imago van zijn eigen krant?
Maar dat terzijde. In zijn artikel verdedigt hij de verdringing van de uitersten: “Mainstream platformen, zoals grote kranten of uitgeverijen, trachten dat ‘potentieel verscheurende’ van het debat te beheersen door de uitersten er uit te weren. Dat is iets anders dan het populaire verhaal over een ‘culturele elite’ die zijn eigen ideologie opdringt aan een onwillig volk. Wie een krant als De Standaard of de aanbiedingsfolder van Polis leest, weet dat de bandbreedte best groot is. Maar er zijn grenzen. De mainstream omarmt veel, maar is ook duidelijk (zij het zelden expliciet) over wat ze niet accepteert. Omdat ook het publiek zo is. Lezers lijken nogal op ‘de culturele elite’: voor iedereen is er een grens aan de diversiteit aan opinies die hij wil aangeboden krijgen. Dat is op zich geen probleem, zolang die extremere opinies elders terecht kunnen, bij kleinere spelers die er dan mee kunnen pronken dat zij wél durven publiceren waar ‘de elite’ zijn ogen voor sluit.”
Voor Tom Naegels is het dus best oké dat enkelingen bij DS en ook andere media zoals de  VRT, beslissen wat binnen de bandbreedte ligt en wat erbuiten valt. Abou Jahjah, Arabisch-nationalist en links socialist valt binnen de bandbreedte van DS, Van Rooy, Islamcriticus, valt erbuiten. Zo simpel kan de waarheid zijn voor een kwaliteitskrant.
Meteen wordt elk debat uitgesloten en volstaat één visie om de publieke opinie voor te lichten. Namens welke goddelijke of democratische macht of op basis van welke wetenschap wordt hier geoordeeld? Vooral dat mogen we niet weten.

Kleine spelers

 
Dat Naegels denigrerend uithaalt naar ‘kleinere spelers die pronken met hun durf om wel extremere opinies te publiceren’ is, bij gebrek aan argumenten, goedkoop. Maar goed,  laten we de proef op de som nemen en vragen aan Naegels en de lezers om te bewijzen dat volgende voorbeelden ‘extreme opinies’ zijn. Ook al zijn we zeker dat DS deze nooit zou publiceren wegens ‘buiten de bandbreedte’:
Mag ik een voorstel doen? Wij organiseren een publiek debat, tussen enerzijds de specialisten van de ‘mainstream kwaliteitskrant’ De Standaard en een team bestaande uit specialisten van de ‘kleine spelers’, Doorbraak, ’t Pallieterke, de Wereld Morgen en De Bron. Onderwerpen: de klimaatverandering, de islam, het migrantenprobleem, defensie, communautaire dossiers, … Wij verheugen ons bij voorbaat op uw instemming. Maar mocht u het debat weigeren, zou ik willen verzoeken om voortaan minder denigrerend te spreken over ‘kleine spelers’. Hun ‘slow journalism’, met vooraf lezing door gespecialiseerde reviewers, is zelfs voor een kwaliteitskrant als DS te hoog gegrepen; onbetaalbare kwaliteit.

De Standaard weigert niet het extreme, wel het debat


Het debat weigeren was precies wat DS deed in verband met de problemen van de multiculturele samenleving. ‘Men besliste’ dat kritiek hierop buiten de bandbreedte viel en dus werden alle stemmen die durfden vragen stellen bij het gedoogbeleid doodgezwegen of kwamen ze hooguit mondjesmaat aan bod. Dat laatste enkel om een zweem van objectiviteit te behouden. Meer zelfs, iedereen die het multiculturele geloof niet volgde was een moderne ketter: een racist. Ze beseffen zelfs niet dat ze zo het Vlaams Blok groot hebben gemaakt. Hun schuldig verzuim hebben veel mondige Vlamingen gelukkig niet gepikt.
Eenzelfde fout begaan zij met het doodzwijgen van alles wat niet Islam-vriendelijk is. De ketters van dienst zijn ditmaal de islamofoben. Even terzijde, zou het omwille van haar rechts en Islam-kritisch gedachtengoed zijn dat Mia Doornaert, ondanks een ‘track record’ dat ver boven dat van andere journalisten van DS uitstak, nooit promoveerde tot verantwoordelijke voor de rubriek Buitenland?
Wat bezielde Tom Naegels toen hij in DS klimaatsceptici (wetenschappers notabene) bestempelde als wetenschappelijk niet relevant? Op basis van welke criteria besliste hij dat? Er zijn heel valabele geostrategische argumenten om fossiele brandstof zoveel mogelijk aan te vullen met andere minder vervuilende of hernieuwbare  brandstoffen. Maar willen we nu eens stoppen met het gedaas dat CO2 en dus de mens de oorzaak is van de klimaatverandering? De enige onwelkome waarheid is dat bij de huidige stand van de wetenschap er geen conclusies kunnen getrokken worden. Niet door de alarmisten van Greenpeace en het VN-panel (IPCC), noch door de sceptici. Maar voor de herauten van het politiek correcte denken is weten ook in dit dossier geen punt. Geloven moeten we, geloven zullen we en vooral heel veel geld stoppen in de nieuwe industrie. Na de oliebaronnen is het kassa kassa voor de luchtballonnen en de zonnekoningen.
Maar het meest relevante in zijn artikel vond ik zijn verwijzing naar de lezers die volgens hem – net zoals de intellectuele elite - niet meer geïnteresseerd zijn in andere meningen. Lezers die enkel nog willen lezen wat ze zelf geloven. Dat is precies waar Vlaanderen aan zal kapot gaan: een groeiende schare volgelingen van de politiek correcte leer – de pensée unique - die niet meer nadenken. Een kudde volgzame schapen, meer heeft de dictatuur van de onwetendheid niet nodig.

De prijs die Vlaanderen betaalt


Hoewel er nog heel wat bijdragen roepen om een tegenwoord wil ik het hierbij laten. Laat mij de cirkel sluiten door terug te keren naar het begin, het boek van De Beuckelaer. Over de auteur die ik goed heb leren kennen weet ik één ding: ondanks de vele verstandige vrienden en bekenden is hij met stip nummer één inzake ‘gebeten om te weten’. Met zijn brede belangstelling en zijn indrukwekkende wetenschappelijke en internationale ondernemerservaring is hij een van de mensen waar we iets kunnen van leren. En ondanks zijn ongezouten kritiek las ik vooral zijn liefde voor Vlaanderen. De vader die de roede niet spaart, maar open staat voor elke onderbouwde mening en uitnodigt tot een debat ten gronde.
De inhoudstafel omvat zowat alle pijnpunten van onze hedendaagse Vlaamse gemeenschap. Van ‘La Belgique à papa’ over de collaboratie en repressie, de communautaire problemen, migrantenprobleem, het klimaat en ga zo maar door. Ook de politieke partijen en de democratie krijgen geen goed rapport. Taal, cultuur, onderwijs, het gerechtelijk apparaat en de administratie ontsnappen evenmin aan zijn onderzoek.
Na lezing van het boek besefte ik hoeveel belangrijke zaken in Vlaanderen taboe zijn. Blijven smeulen wegens nooit uitgepraat. Elk van die thema’s schreeuwen om een publiek debat. De kranten en weekbladen zouden bladzijden te kort komen. Nu staan ze vol met trivialiteiten waardoor van de weeromstuit de mensen nog minder belangstelling hebben voor wat wel belangrijk is. Het besluit van de VRT om dan maar het aanbod te verminderen spreekt boekdelen. Het dieptepunt is nog niet in zicht.

‘Vlaanderen sterft!, ISBN 9789089730183 uitgeverij AristoScorpio; http://www.aristoscorpio.com/boeken2/nonfictie/9789089730183-2.html

Pjotr