Politieke kunst

ANDERS GELEZEN

Gerard Mortier houdt van politiek

In een boeiend interview (Knack 25/04) door Kris Smet en Walter Zinzen – de signatuur van de interviewers is niet onbelangrijk – zegt Gerard Mortier dat hij houdt van de politiek, “omdat je dingen alleen kunt veranderen als je macht kunt uitoefenen.” Verder in het artikel laat hij noteren dat hij zijn hele leven aan politiek heeft gedaan en dat klopt alvast voor de periode dat hij de Salzburger Festspiele leidde (1992-2001). Daarvoor had hij twee redenen: een conservatieve Oostenrijkse maatschappij en de grote invloed van de al even conservatieve katholieke kerk op het dagelijks leven. Twee doornen in het oog van iemand die zichzelf als vernieuwer opwerpt. Hij schuwde daarbij de controverse niet en liet als politiek statement zijn acteurs hun bloot achterste tonen aan het publiek. Verafgood door de enen en afgebroken door de anderen, overschatte hij toch de kracht van zijn politiek statement, want zijn boodschap zou heel snel verwateren nadat de Weense elite hem zonder veel spijt zag vertrekken. Nog andere Belgische artiesten probeerden via platvloers theater de Oostenrijkse geesten wakker te schudden en onder meer een Franstalige Belgische groep had nogal wat succes, althans bij de Belgische ambassadeur. Anders Gedacht: wanneer de kunst verwordt tot een populistisch geëxploiteerd en soms ordinair middel om een politieke boodschap te verspreiden, ontdoet men de kunst van de ontroerende en beklijvende schoonheid in al haar vormen.

Maar in een ding heeft hij ongetwijfeld gelijk: dat de culturele emancipatie van Vlaanderen nog in zijn kinderschoenen staat (en dus permanente zorg verdient) en de Vlaamse kunstenaars zich niet gedragen als een elite (herinner u de scheldpartijen in onder meer dS). Dat ook onze kunstenaars mee het prestige van Vlaanderen in het buitenland bepalen is evident.

Te bed of niet te bed?

Als we de betere journalistieke bijdragen mogen geloven zijn er nogal wat “publieke geheimen” naar boven gekomen rond ongeoorloofde seksuele gedragingen in machtsrelaties. Maar dat die lieve opa en radio-icoon Jos Ghysen onder vuur zou komen te liggen zal toch wel enige verbazing gewekt hebben, vooral in goedgelovige kringen. Nochtans is het voor gelovige katholieken misschien wel minder erg dan voor andersgelovigen want de katholieke godsdienst heeft een heel menselijke benadering van een zonde: de absolutie veegt de ziel weer schoon met een onze vader en een weesgegroetje. Wezen alle Maria’s dan gegroet weet ik niet, maar wellicht zal dit voor de media “verkeerde voorbeeld” over het eigen bordel ervoor zorgen dat de TV en andere redacties nog sneller inbinden dan toen ze gretig ingingen op de losse handen van Pol Van Den Driessche.

En nu terug een beetje ernst: het Brussels debacle

Betalen Brusselse Vlamingen het gelag van de Dexia-affaire? De CD&V heeft inzake Brussel een bocht van 180 graden gemaakt. Dat zegt Prof. dr. Joost Rampelberg - Voorzitter Vlaams Komitee voor Brussel in De Brusselse Post (26/04). Even meelezen: “In onze voorbije edities hebben we al uitvoerig toegelicht wat er mis is met deze hervorming: Brussel wordt een "supergewest-à-part-entière" met constitutieve autonomie, royaal méér middelen en (gemeenschaps)bevoegdheden; door de zes faciliteitengemeenten in een apart kanton onder te brengen dat tot de kieskring Brussel blijft behoren is de corridor tussen Brussel en Wallonië een feit; tegelijk wordt de armslag van de Vlaamse Gemeenschap in Brussel ingeperkt en de politieke band tussen Vlaams-Brussel en Vlaams-Brabant wordt verbroken. Kortom: het plan B van de Franstaligen wordt in de Grondwet gebeiteld, zodat bij een eventuele splitsing van België Vlaanderen nog weinig kans maakt om zijn aanspraken op Brussel hard te maken. Waarom werken Vlaamse partijen mee aan een hervorming die precies het tegenovergestelde bereikt van wat de Vlaamse kiezer heeft gevraagd, en ook precies het tegenovergestelde van wat deze partijen aan de kiezers hebben voorgehouden? Meer bepaald dringt de vraag zich op waarom de CD&V in de zomer van 2011 het geweer van schouder veranderde en zijn visie omtrent Brussel volledig heeft opgegeven. We herinneren ons namelijk maar al te goed dat CD&V-voorzitter Wouter Beke in de lente van 2011 nog op doortastende wijze de nota Johan Vande Lanotte had afgeschoten, precies om de reden die we daarnet aanhaalden, de versterking van het Brussels Gewest ten nadele van de Vlaamse Gemeenschap. Maar de nota van Di Rupo was nog nadeliger dan wat Vande Lanotte had voorgesteld en het eindresultaat is er praktisch niet van te onderscheiden. De CD&V heeft dus inzake Brussel een bocht van 180 graden gemaakt.

Stilaan begint het te dagen wat er in die zomerdagen gebeurd is. In De Morgen van 7 april jl verklaart de historicus professor Fred Stevens het volgende: "Nieuw is dat de huidige regering geen meerderheid heeft in Vlaanderen. Waarom CD&V plots overstag is gegaan, blijft een open vraag. Wel is het opvallend dat het juist in die periode duidelijk werd dat Arco (de coöperatieve pijler van het ACW) zou gaan aankloppen bij de overheid.

De ACW-bank Dexia stond voor een financieel debacle en heeft zich met de hulp van "ontslagnemend" premier Leterme royaal van de staatskas kunnen bedienen. De bank werd in oktober van vorig jaar genationaliseerd. Maar dit werd zo geregeld dat, terwijl de staat en de belastingbetalers voor de kosten van de nationalisering (4 miljard €) en garanties voor de restbank (55 miljard €) opdraaien, het ACW er toch nog financieel beter van wordt, hoewel het zijn beheerders zijn geweest die behoorden tot de personen die de bank in moeilijkheden hadden gebracht. De parlementaire commissie die de vreemde gang van zaken bij Dexia moest onderzoeken kreeg echter geen volheid van bevoegdheid en had meer weg van een grote "doofpotoperatie", om het met de woorden van kamerlid Meyrem Almaci (Groen) te zeggen. Leterme is zelfs niet eens voor de commissie moeten verschijnen. Dit alles kon het ACW alleen voor elkaar krijgen door de zekerheid van een snelle regeringsdeelname van CD&V. Voor zoveel welwillendheid vanwege coalitiepartner PS, moest natuurlijk een prijs betaald worden. Het lijkt er sterk op dat die prijs erin bestond dat CD&V al haar ambities ten aanzien van Brussel opgaf.”

Anders Gelezen: tot de dag dat vanuit CD&C/ACW hoek een geloofwaardig antwoord komt op deze toch wel erge beschuldiging van volksverlakkerij zal het voor CD&V moeilijk blijven om zich een Vlaams profiel aan te meten. Iedereen inbegrepen, behalve de Vlaamse Brusselaars en de Vlamingen in de faciliteitengemeenten?

Dat dit schabouwelijk compromis de communautaire vrede niet dient zoals Servais Verherstraeten beweerde werd reeds bewezen door de weigering van het Francofone gemeentebestuur van Sint-Genesius-Rode dat weigert om dit jaar een toelating te geven voor de inrichting van een Gordeltrefpunt in de gemeente. Zou het niet stilaan tijd worden dat alle Vlaamsgezinden maar vooral de Vlaamse CD&V’ers hun stem laten horen en duidelijk maken aan Wouter Beke dat dit compromis – waarin slechts de ACW vleugel zich kan in terugvinden ten koste van de Vlaamsgezinden- onaanvaardbaar is?

Eendracht maakt macht

Het zit het Vlaams Belang dwars dat N-VA bij monde van Jan Jambon elke samenwerking op gemeentelijk vlak a-priori uitsloot. Valt af te wachten of deze beslissing van de partijtop in elke gemeente zal gerespecteerd worden, maar het deed in elk geval de Vlaamsgezinde gemeenschap opkijken en leidde zelfs tot een oproep naar meer eendracht. Helaas lijkt het mij een onmogelijke opdracht want dan zou N-VA zich moeten verzoenen met het harde vreemdelingenprogramma van VB en dat ligt zeer moeilijk, net zoals een programmawijziging voor het VB blijkbaar niet mogelijk is. Het is niet de persoon Filip De Winter die in de weg staat maar de harde lijn van VB.

Volgens Bart Brinckman in dS (25/04) werd deze oproep gelanceerd door VB met onder meer Wim De Wit als mede-initiatiefnemer. Anders Gelezen: Het is toch wel eigenaardig dat de ondervoorzitter van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) dat spreekt namens heel veel uiteenlopende verenigingen – onder meer het Davidsfonds – zich geroepen voelt om een VB petitie te ondertekenen. Wie niet akkoord ging met deze petitie was Guido Moons, de voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging. De organisatie vindt dat beide partijen - waarbij de ene (N-VA) het systeem van binnen wil kraken, en de andere (Vlaams Belang) van buiten - hun reden van bestaan hebben.

De politieke witteboordcriminaliteit woekert verder. (dS 25/04)

Even meelezen: “Henri Dineur, de gewezen kabinetschef van Charles Picqué (PS) en van Marie Arena (PS), is door de Brusselse onderzoeksrechter Jean-Claude Van Espen in beschuldiging gesteld wegens valsheid in geschrifte. Hij zou met subsidies gesjoemeld hebben. De zaak gaat over de Europese subsidies die de Brusselse gemeenten krijgen via het federale niveau. Die subsidies zijn een compensatie voor de organisatie en de veiligheidsbewaking van de Europese toppen in de hoofdstad. Dineur was als schepen verantwoordelijk voor ruimtelijke ordening en veiligheidscontracten. Justitie verdenkt hem ervan valse overuren te hebben gefactureerd om ze daarna te laten uitbetalen met Europees geld. (…) Volgens Dineur zijn de beschuldigingen onterecht, want als twee onderzoekers gedurende twee jaar aan zo'n zaak moeten werken, dan kunnen de Brusselse Pablo Escobars rustig slapen terwijl ze miljoenen euro's witwassen. De nieuwe corruptiezaak is vijf maanden voor de lokale verkiezingen van groot symbolisch belang voor de Franstalige socialisten. Dineur was twee keer kabinetschef van Charles Picqué. Daarnaast had Dineur tegelijkertijd ook een job als kabinetschef van (douchefreak) Marie Arena. Momenteel is hij voorzitter van de raad van bestuur van het Congrespaleis en CEO van EXCS, de vennootschap die op de Heizelvlakte het NEO-project wil ontwikkelen. Dat is een enorm winkelcentrum en een van de grote concurrenten van het omstreden Uplace in Machelen.” Anders Gelezen, rest nog één vraag: wie wordt de winnaar denkt u, Uplace of NEO of geen van beide?

Cariat et ses folles dépenses door Philippe Mac Kay (LLB Mis en ligne le 25/04/2012) over gesjoemel in Charleroi. Ondertussen krijgen de huisvestingsdiensten in enkele Vlaamse gemeenten eveneens een doorlichting wegens vermoeden van gesjoemel. Het hoeft dus niet altijd een communautair zeer te zijn.

Verkiezingen belangrijker dan goed bestuur?

Regering verlicht besparing in 2013 tot 3,7 miljard staat te lezen in De Tijd (28/04)

De regering Di Rupo wil volgend jaar het begrotingstekort terugdringen tot 2,15 procent van het bruto binnenlands product. Dat betekent een besparing van 3,7 miljard euro. Het bedrag is 1 miljard euro minder ambitieus dan wat de Hoge Raad van Financiën onlangs adviseerde. De 1 miljard euro wordt doorgeschoven naar 2015 omdat de groeivooruitzichten dan beter zijn en besparen dan makkelijker is. Tegen eind 2015 (dus niet meer in 2015?) wil de regering weer aanknopen met een begrotingsevenwicht. Die ambitie staat geformuleerd in het stabiliteitsprogramma dat eerstdaags bij Europa binnen moet. Anders Gelezen zou het eerder een typisch Belgische reactie zijn om de besparingen op te schuiven tot na de verkiezingen van 2014, kwestie van de kiezers nog even te sussen dat het allemaal nogal meevalt. Overigens is 2013 al belast door de besparingsmaatregelen die opgeschoven worden omwille van de gemeenteraadverkiezingen in oktober dit jaar. Dat de uitvoering van het regeerakkoord door Walter Pauli (in Knack) gezien wordt als een klein succes dat een compliment verdient, kan sommigen blij maken, maar dat een structureel antwoord op de uitdagingen onmogelijk is omdat deze niet in het akkoord staan is geen pluim waard, wel integendeel!

Pjotr