02 april 2016

Zijn coiffeur wist niet dat hij gezocht werd

De aanslagen in Brussel zorgden wereldwijd voor commotie maar wat een verschil met  Parijs op 13 november 2015: toen was er geen kritiek te horen, nu wel en die is niet min. We vroegen ons af hoe dat komt.
Djihadisten een taboe-woord
Zowel de VRT als de traditionele geschreven pers deed moeite om de terroristen niet te linken aan de islam. In plaats van balorig te worden over dit ontkenningsgedrag heb ik een simpele vraag: zou iemand eens een bende criminelen willen benoemen die niet omwille van ideologische – religieuze motieven overstapt naar terroristische slachtpartijen? De enige criminelen die ik dan nog zou kunnen verdenken van het zaaien van terreur dragen ronkende titels: president, koning, generaal, kolonel, …
De empathie van veel gewone mensen in en rond Zaventem voor de gestrande vliegtuigpassagiers stond in schril contrast met de wanklanken van de Brusselse allochtone jongeren die duidelijk meer moeite hadden met de aanwezigheid van de politie dan van ‘hun’ jihadisten.
Mia Doornaert roept in haar column (22/03) voor de zoveelste keer op om ‘eindelijk wakker te worden’ . Vooral de eigen redactie zou mogen wakker worden. Ze schreef het zo: “We moeten terdege beseffen dat het grootste deel van de moslimwereld nog altijd het concept niet kent van scheiding tussen religie en staat. En dat de boodschap van jihad tegen ‘de vijanden van de islam’ binnenkomt via tal van zenders, en met op zijn minst een deel van de huidige vluchtelingen uit het Midden-Oosten.”
Zal Doornaert de redactie van DS wakker schudden? Neen, want zij behoort toch tot die ‘uitstervende rechtse minderheid’ waar de krant geen rekening wil mee houden. Ik vrees dat ze hooguit opgevoerd wordt als excuustruus voor de column van Abou Jahjah. Het prototype van de islamist die liegen tegen ongelovigen verhief tot een kunst.
Een landgenoot met veel jaren buitenland op de teller putte uit zijn welgevulde doos met ervaringen: “ik heb 25 jaar gevlogen voor oliemaatschappijen in alle Arabische landen, Algerije, Libye, Sudan, Angola, Yemen, Saudi, Iraq, etc... en ik heb er geleerd dat voor de islam slechts één zaak telt :  de wereld moet veroverd worden voor de islam  en alle manieren zijn goed. Ze zijn allemaal op de één of andere manier geïndoctrineerd . Ze hebben allen een afgrijselijk eerbied voor de profeet , zelfs intelligente ingenieurs doen slaafs wat de rest doet ..., ik zal nooit vergeten toen we de dag van 9/11 in Hassi Messaoud kwamen in het kamp van Anadarko (oliemaatschappij, Houston, Texas), stonden honderden lokale medewerkers te dansen en te springen. Iedereen weet dat de grote boosdoeners o.a. Qatar en Saudi zijn , die honderden miljoenen betalen om in het Westen moskeeën te bouwen , dat Saudi honderden jonge meisjes in alle grote steden in het Westen maandelijks betaald om de foulard te dragen , puur om te provokeren ..., de wereld moet veranderen zoals zij het zien , dan begrijp je hoever we staan. Dit is onze wereld vandaag en dit is waarmee we moeten leven, onze kinderen en kleinkinderen zullen opnieuw moeten vechten voor vrijheid!
Dit gezegd zijnde, blijven we met de vraag zitten hoe het komt dat we na de aanslagen zelfs niet konden rekenen op de onverdeelde steun vanuit het buitenland. Een kleine bloemlezing van de buitenlandse kritiek die vooral hard is voor de politiek.  

Kritische buitenlandse stemmen


Peter Müller Duitse correspondent in Brussel voor Der Spiegel schreef een heel genuanceerd verhaal, lovend voor de manier waarop de bevolking omging met dit drama maar vernietigend voor de politiek.
Wie in zijn tekst zoekt naar de ware oorzaken vindt die snel: het politiek bestel en het veiligheidsbeleid waardoor Brussel het bed spreidde voor jihadisten.
Een ander interessante bemerking van Müller slaat op het feit dat de politieke verantwoordelijken hun bevoegdheid om te ‘oordelen’ overgelaten hebben aan ambtenaren van het Orgaan voor de Coördinatie en Analyse van de Dreiging (OCAD). Die dan het zekere voor het onzekere nemen en daardoor Brussel vorig jaar reeds dagenlang plat lag en de angst deed toenemen (vrij vertaald): “Ofwel weten de ambtenaren iets, en dan moeten ze handelen. Ofwel weten ze niets, en dan moeten ze ophouden de mensen gek te maken. In Brussel echter handelt de regering naar het moto: dat achteraf maar niemand kan zeggen dat we niet gewaarschuwd hebben.”
Wanneer politici de hete aardappel doorschuiven naar ambtenaren, is het moeilijk om hen dan kwalijk te nemen dat ze in plaats van de politici wel risico’s zouden willen nemen. Maar de grootste reden waarom politici en ambtenaren zo bang geworden zijn, ligt bij de  media die als hyena’s op de loer liggen om elke politicus die ook maar verdacht zou kunnen worden van een fout met huid en haar te verslinden. Dat ze ondertussen medeverantwoordelijk zijn voor de permissieve houding van de politici en de verantwoordelijke ambtenaren is één ding, dat ze zelf zo permissief zijn ten aanzien van de Islam-gemeenschap die djihadisten, indien ze die al niet steunt, dan toch op zijn minst weinig in de weg legt, is al even erg.
Peter Müller had aan één zinnetje genoeg om het heel groot probleem van de ‘ingebedde’ djihadisten te benoemen:
‘Zelfs zijn coiffeur wist niet dat hij gezocht werd.’
Minister Yisraël Katz (Israël, bevoegde voor de geheime diensten): “Als ze in België doorgaan met chocolade eten en van het leven genieten, en niet zien dat een deel van de moslims die er wonen terreur wil uitoefenen, dan kan men ook niets doen om die te bestrijden.” Katz noemde de strijd een ,,wereldoorlog van een andere soort".
De ShangaiDaily.com schreef het als volgt (vrij vertaald): “Dat extremisten in staat zijn om belangrijke doelwitten aan te vallen nadat er nog maar enkele maanden voordien in Parijs 130 mensen werden vermoord, roept vragen op over de bekwaamheid van Europa om te reageren op terrorisme. Het doet vragen rijzen over de manier waarop België toeliet dat extremisten zich hier konden nestelen en dat Salah Abdeslam vier maand ongemerkt onder de radar kon blijven.”
De Washington Post zag de aanslagen als een bewijs van de tekortkomingen in het Belgische veiligheidsbeleid en wees met een beschuldigende vinger naar Brussel dat een broeinest (incubator) voor het terrorisme werd.
De Amerikaanse president Barack Obama daarentegen heeft recent opnieuw gepleit om de moslims niet te “stigmatiseren”. Want zo beweert hij, dat speelt in de kaart van de jihadisten, die ons tegen elkaar willen opzetten. Het is verontrustend dat een president blijkbaar nog weinig voeling heeft met de realiteit:
Niet de moslims worden gestigmatiseerd door het Westen, maar de ganse Westerse wereld door een onophoudelijke stroom haatpropaganda vanuit de moslimwereld.
De Amerikaanse ‘moderate moslim’ Raheel Raza, president of Muslims Facing Tomorrow  postte een opname op you tube die Obama’s discours omverblaast met cijfers die voor zich spreken. Een ‘onwelkome waarheid’.

Politiek onvermogen
Dat VS buitenlandminister John Kerry speciaal naar Brussel kwam om de solidariteit van de VS ‘met zijn goede vriend België’ te betuigen, mag dan door een goedgelovige pers en dito politici breed uitgesmeerd worden, in werkelijkheid was het pure politieke recuperatie van een drama, en was zijn belangrijkste boodschap de vraag aan België om ook in Syrië F-16 vliegtuigen in te zetten tegen IS.
Nadat ze zelf al lange tijd nauwelijks succes behaalden, willen ze nu ook zo veel mogelijk ‘partners’ mee in het bad trekken. In een oorlog zonder politieke oplossing, want tegen IS maar vóór Wie? Wie zal het vacuüm opvullen? Dat is de reden waarom het luchtoffensief zo weinig resultaat opleverde terwijl Rusland wél duidelijk koos voor wie en in samenwerking met het Syrië van Assad in enkele maanden tijd de krachtverhoudingen  op het terrein deed kantelen.
Tegen IS, tégen Assad, tégen Kadhafi, tegen Saddam Hoessein, … maar vóór wie? Militaire interventies op basis van de nieuwe strategie van de ‘zero body bags’, die de haat alleen maar aanwakkerden. Het is niet alleen de ongelijke verdeling van de welvaart die oorzaak is van zoveel geweldexplosies. Het is vooral de politiek correcte arrogantie dat de wereld moet herschapen worden naar ons Westers beeld en gelijkenis. Wij beelden ons in dat de rest van de wereld met zijn 6 miljard mensen, achterlijk is en moet ontwikkeld worden. Maar een oorlog voeren met gelijke wapens, dat is te veel gevraagd. Het mag alleen geld kosten, geen moeite. Zoals we nu bezig zijn zorgen we vooral dat de rest van de wereld zich zal afkeren van ons, zoals ze dat al decennia lang doen met de Amerikanen. En het is misschien juist dat de VS goede bedoelingen hadden met hun gewapende interventies, maar helaas niet de verbeelding om te beseffen dat deze interventies niet nodig waren voor de wereld waarin die volkeren leven en niet willen gered worden door ons.

De belangrijkste politieke consequentie
Na dergelijke dodelijke aanslagen die het ganse land treffen, zouden we als burgers mogen verwachten dat de juiste politieke conclusies getrokken worden, maar ik vrees dat het opnieuw een maat voor niets wordt. Wanneer zowel binnenlandse als buitenlandse waarnemers allemaal met de vinger wijzen naar het gedoogbeleid in Brussel en het onfatsoenlijk bestuur, dan kan het niet dat men weer gaat zoeken naar allerlei procedurele en individuele fouten om toch maar niet de vinger op de etterende politieke wonde te moeten leggen.
De buitenlandse commentaren maken duidelijk dat Brussel nooit een meerwaarde zal zijn voor België, laat staan voor Vlaanderen, zo lang de Vlaamse politieke meerderheid tolereert dat Brusselse francofiele satrapen het federale gezag blijvend mogen uitdagen en elk politiek middel misbruiken om hun eigen macht te bestendigen.
Wanneer een verder oplopend aantal doden en honderden gekwetsten nog niet volstaan, wat dan wel? De regeringsmeerderheid moet er nu de stekker niet uit trekken maar het is totaal ongeloofwaardig om naar de volgende verkiezingen te trekken zonder de dwingende eis om Brussel te herleiden tot haar werkelijke proporties: een middelgrote stad die nood heeft aan degelijk bestuur: één burgemeester, één politiezone en één centraal aangestuurde sociale organisatie (waaronder OCMW’s, VDAB, ACTITIS, …). Maar geen taalimperialisme via onderwijs: een Vlaming in Brussel heeft evenveel recht op dezelfde cultuur- en taalbeleving als Vlamingen in Vlaanderen. En niet langer tolereren dat de Franstaligen hun afgedwongen rechten gebruiken om het Nederlands te verdringen.
Hoofdstad van België, maar dan wel onder curatele van een Vlaamse confederale minister die er meteen voor zorgt dat het buitenland weet dat België ook een Nederlandstalige meerderheid telt en de Vlamingen misschien weer goesting krijgen in Brussel.

Pjotr,
Dwarsligger