MEDIA
EN POLITIEK ANDERS GELEZEN
Geloven is gemakkelijker dan de waarheid zoeken. Dat is
ongetwijfeld het geval voor de berichtgeving over de conflicten in het
Midden-Oosten.
Wat hier volgt zijn niet meer dan enkele voorbeelden. Niet om
de waarheid te vertellen, maar om aan te tonen hoe manipuleerbaar
informatie is en hoe gemakkelijk het is om mensen te bedienen op hun wenken:
door hen te vertellen wat ze graag willen 'geloven'. Meer hoeft men niet te ‘weten’.
Turkse collaboratie
Terwijl zowat alle NAVO-landen het optreden van de
Islamitische Staat (IS) veroordelen en verschillende landen, waaronder België, hen
militair bestrijden, zijn er nogal wat indicaties dat Turkije hen steun. Samenwerking
met de gemeenschappelijke vijand heeft een naam: collaboratie. Volgens een bericht
gepubliceerd in Newsweek
(6 nov) heeft een gewezen lid van de IS-strijdkrachten onder een pseudoniem ‘Sherko
Omer’ zijn verhaal als IS lid verteld. In een Franstalige versie van Omer’s relaas
verklaart hij dat het Turkse leger (nvdr of toch een deel ervan) bondgenoot was
van de IS. Vooral toen ze de Koerden in Syrië gingen bevechten, konden ze
rekenen op Turkse steun. Vanuit de IS bolwerken in Aleppo en Raqqa konden ze via
Turkije de door Koerdische troepen gecontroleerde delen van Syrië vermijden naar
Noord-Syrië reizen. Er zijn ook de (oncontroleerbare) berichten over wapen- en
munitieleveringen door Turkije aan de IS. Iets wat Turkije met stelligheid
ontkent. Wie deze stroom tegengestelde
informatie niet over zich heen laat gaan, kan maar één ding besluiten: dat we
het niet weten. Maar meestal is dat niet de conclusie, en otnhouden we het
verhaal dat ovreeenstemt met onze ‘overtuiging’.
Lessen uit Gaza
Toen het Israëlisch leger de Gaza strook binnenviel schreef
ik een bijdrage onder de titel ‘Waarom
ik niet schrijf over Gaza’. Ook zo’n dramatische situatie waarover de
geesten door de jaren heen zo door gemanipuleerd werden dat er nauwelijks nog
sprake is van een ernstig debat. Men is voor Israël en de Israëlische strijd of
ertegen. Dat betekent dat we ‘weten’ vervangen hebben door ‘geloven’.
Wil het Joodse volk geen vrede? Willen de Palestijnen geen
vrede? Zijn de Palestijnse (Hamas) verantwoordelijk voor de onveiligheid en dus
een voldoende argument voor de Israëli’s om terug te slaan? Of zijn de Israëli’s
uit op de vernietiging van de Palestijnen? Niet de ja of neen zijn belangrijk,
maar de argumenten die daarvoor gebruikt worden. De kip en het ei. Omdat we het
niet (willen) weten en weigeren iemand de schuld te geven, heeft niemand schuld
en blijven we de doden tellen.
De hoogste Amerikaanse militair (Chairman of the Joint
Chiefs of Staff), Martin Dempsey, was onlangs
op bezoek in Israël om daar te leren wat men zoal kan doen om ‘collateral
damage’ (zeg maar het doden van onschuldige burgers) te voorkomen. Blijkbaar
deden de Israëli’s daar veel moeite voor en willen de Amerikanen daarvan leren.
Wie enkel de rapporten van ‘Amnesty International’ leest zal daar ongetwijfeld
mee lachen of vloeken omwille van zoveel leugens. Iemand vroeg ooit welke goede
reden de Israëli’s hebben om burgers te willen doden? Diezelfde vraag kunnen we
ook stellen aan de Hamas verantwoordelijken: waarom er zoveel jonge mensen hun eigen
leven beëindigen door zelfmoordacties op onschuldige burgers.
Iraanse nucleaire plannen gebombardeerd
Het viel nauwelijks op en velen zullen het niet eens weten. Terwijl al onze aandacht uitging naar Ukraïne
bombardeerden de Israëli’s een geheime fabriek waar - volgens hen - gewerkt wordt aan een
nucleair wapen. Wat nog niet zo lang geleden groot nieuws was bleef
onopgemerkt. Wat willen we graag geloven? Dat de Iraniërs alleen maar vredelievende
bedoelingen hebben en vooruit denken (wat wij duidelijk niet doen) aan de dag
dat hun voorraad aardolie op is? Wat weten we nu eigenlijk over hun nucleair programma?
Generaal Dempsey betwijfelde
alvast of een bombardement zal volstaan om Iran tot stopzetting van hun
nucleair (wapen)programma te dwingen. Op 24 november zouden we daar ter
gelegenheid van de volgende onderhandelingsronde, meer over te weten komen.
Maar ik vrees dat voor de Vlaamse media de betoging in Antwerpen veel
belangrijker zal zijn.
Pjotr
