MEDIA EN POLITIEK ANDERS GELEZEN
Geheugenverlies is
erg voor gewone mensen, maar sommige academici en journalisten hebben daar veel
minder last van, integendeel, het helpt soms. Dan is er nog het B-plan dat
enkel blijkt te bestaan in een Franstalige versie. Veel om anders te lezen, een
selectie.
Kort door de bocht
wegens kort van memorie
In
dewereldmorgen.be schrijft Jan Blommaert een bijdrage onder de titel “De mythe
van de onderstroom: een analyse van het succes van de N-VA”. Vooraleer dit
artikel anders te lezen er even bij vertellen dat Jan Blommaert hoogleraar Taal,
Cultuur en Globalisering aan Tilburg University is en auteur. Van linkse
signatuur, krijgt hij volop publicatieruimte in Knack online.
Uit zijn artikel
haal ik volgende stelling: “In dit land is het geheugen heel erg kort. Men kan
dan allerhande dingen gaan beweren die enkel lijken te kloppen omdat ze niet
ruimer worden gekaderd. Terugblikken naar het verleden is nochtans verhelderend,
en aangezien onze journalisten dat vertikken, doe ik het hier.” Te onthouden
voor verdere lezing. Vervolgens las ik verder: “De N-VA heeft op 14 oktober de
extreemrechtse en nationalistische onderstroom van het Vlaams Belang
overgenomen en aangevuld met donkerblauwe stemmen uit rechts-liberale hoek en
wat centrumrechtse stemmen uit andere hoeken. Gedetailleerde analyses van de
uitslagen in de komende weken zullen dit bevestigen.”
Klopt dat? Neen
want Blommaert is duidelijk kort van memorie. Ja, N-VA heeft veel kiezers van
het Vlaams Belang overgenomen, maar zijn conclusie dat daarmee de
extreemrechtse onderstroom werd meegenomen is compleet fout. Het tegendeel is
eerder waar. Even anders lezen.
Schreef hij niet
dat terugblikken naar het verleden verhelderend is? Wel, laten we dat eens doen
in zijn plaats. Wie de opgang van het Vlaams Blok/Belang wel nog in zijn
geheugen heeft weet dat deze partij heel veel kiezers weghaalde bij de
socialisten. Dus zou volgens de redenering van Blommaert het VB een extreem
linkse partij geworden zijn. Uiteraard is het voor linkse intellectuelen
moeilijk om toe te geven dat sp.a de gewone werkman uit het oog verloor en koos
voor het loft-socialisme. Is het niet kort door de bocht om deze volbloed rode
kiezers na hun overstap naar VB
opeens om te dopen tot het extreemrechtse
racistisch plebs? Erger nog, om ze via een cordon sanitaire democratisch
monddood te maken? Als wraakoefening kan het tellen!
Nu N-VA deze
kiezers overnam zou men met enige aandacht voor het ruimer kader dus kunnen
besluiten dat deze partij een veel groter links electoraat heeft dan ooit voordien.
Is ze daardoor nu extreemlinks of –rechts geworden, of zijn deze gratuite
verdachtmakingen enkel hersenspinsels van een vooringenomen intellectueel? Overigens
liep niet alleen de werkmens weg van sp.a, ook hoogopgeleide Vlaamsgezinde
progressieve kiezers vinden zich niet meer terug in de Belgicistische
denkwereld van Tobback en Co. Ze werden politiek dakloos en hebben geen ander alternatief
dan kiezen voor N-VA. Tot zover de memorabele Blommaert
Vergeetachtige Mia: na jaren “spuugzat” eindelijk
ongeduldig
Nadat Mia
Doornaert in Le Soir de Franstaligen eens de levieten mocht lezen, was het
enkel nog wachten tot ze ook de “navelstarende Vlamingen” over de knie mocht leggen.
De gedachte alleen al. Ze haalde haar scherpste pen boven in dS (29/10) en
begon met de beleidsmensen te verwijten dat ze er niet in slagen om de nodige
maatregelen te nemen voor een economische relance. Opgewarmde kost ware er niet
haar bewering dat het niet aan het federale niveau ligt maar aan de
gemeenschappen en gewesten. Het federale niveau heeft reeds bespaard tot op het
bot, zo schrijft ze, terwijl de nieuwe potverteerders de gewesten en
gemeenschappen zijn, die massa’s ambtenaren aanwerven. Meer ambtenaren, ja, maar
verhoudingsgewijs vooral in Wallonië en Brussel. Maar dat de belastingen op
arbeid zo’n 54 % bedragen is niet de fout van de Vlaamse regering. Dat de export
die voor welvaart zorgt voor 83 % Vlaams is, mag men inderdaad op het conto
schrijven van de Vlaamse ondernemers. Maar niet de Waalse en Brusselse
schuldenberg, die ondanks de transfers nog elke dag verder aangroeit. Trouwens
mochten de B-partijen een beetje eerlijkheid betrachten zouden ze alvast zichzelf
wat minder kunnen doperen met miljarden belastinggeld.
Waar het
Doornaert vooral om te doen is: dat het drama van Ford Genk bewijst dat “Small
is beautifull” niet opgaat. België is groot - wisten we al van Vincent K. – en
Vlaanderen is te klein volgens Mia Doornaert. Het grote België, waar stilstand
de grootste realisatie is van de federale regering, Vlaamse en Franstalige
B-partijen. Helaas is Mia Doornaert een oorlog te laat of te vroeg:
confederalisme is het Vlaams project voor 2014, niet een onafhankelijk
Vlaanderen. Het B-plan is daardoor gereduceerd tot Franstalig surrealisme,
ontsproten uit de onwil om Vlaanderen zijn rechtmatige plaats te gunnen. Zoals
Jean-Pierre Rondas in zijn boek “De hulpelozen van de macht” opmerkt zijn niet
de Vlamingen maar wel de Franstaligen separatisten. Tijd dat ook Doornaert en
haar Belgicistische kompanen dit degelijk onderbouwd standpunt eens lezen.
Laten we dit Vlaams
project eens lezen vanuit een Franstalige invalshoek: confederalisme betekent niet
het einde van België maar wel het einde van een Franstalige minderheid die het
federaal beleid kan blokkeren; tenminste voor alle domeinen die gesplitst
worden. Nadat Jules Destrée ooit schreef “Ils nous ont pris la Flandre, zou Di Rupo wel eens tot de conclusie kunnen
komen dat hij zijn kaarten overspeelde en enkel nog kan kiezen tussen een separatistisch
zelf te betalen Plan B of zich neer te leggen bij “Ils nous ont pris la
Belgique!”. Precies daarom wil Mangain zo
graag dat Vlaanderen zich afscheurt!
Barones Doornaert
is niet alleen vergeetachtig, ze is ook kort van memorie. In dS van 20 juni
2010 kwam ze tot volgende omschrijving van een goed functionerende federatie: “De
wezenskenmerken van een federatie zijn: één overkoepelende regering, één munt
(in ons geval de euro), één buitenlands beleid, dat ook de krachtlijnen van
economische diplomatie en ontwikkelingssamenwerking omvat, één defensie, en
tenslotte één - liefst transparant - herverdelingsmechanisme in naam van de
solidariteit. De andere bevoegdheden kan men naar believen opsplitsen.” Daarmee
staat Doornaert heel dicht bij VOKA baas Michel Delbaere die (RTBF) België
uitkleedt tot op het bot: "het buitenlands beleid, het leger en een deel
justitie kan nog samen op confederaal niveau". De titel van Mia Doornaerts recente column was
alvast veelzeggend: Hoe lang nog?
Mag ik enkele
suggesties meegeven: Een kleine overkoepelende regering bestaande uit de drie
hiervoor weerhouden vakministers, waar ik nog een vakminister ‘financiën’ zou
aan toevoegen voor het beheer van de (administratief opgesplitste) staatsschuld
en het toezicht op de financiële transfers. Daarenboven een “kern” bestaande uit drie
vice-eersteministers zijnde, de minister-presidenten van de deelstaten
Vlaanderen en Wallonië en een vice-premier voor Hoofdstedelijke zaken (enkel
met stemrecht voor het hoofdstedelijke beleid). De vice-eersteministers van de
deelstaten nemen gedurende elk de helft van de regeerperiode de functie waar
van premier van België. Een roterend systeem dat in Zwitserland reeds vele
jaren wordt toepast. Gedaan met afzonderlijke federale verkiezingen, vermits de
deelstaten na verdeling van de vakfuncties (door de vice-premiers) zelf de
ministers kiezen uit hun verkozenen.
Uitspraak van de week
dS Commentaar door Bart
Brinckman: In deze week van
Allerheiligen legt de regering de basis voor winst of verlies in 2014. Het moet
uit zijn met het geneuzel over een partij die in crisistijd de oppositie boven
de verantwoordelijkheid verkoos (sic). Als de regering het zelf niet waarmaakt,
dan verdient ze een electorale pandoering.
dS Mia Doornaert:
“Het narcisme van kleine (menings)verschillen: het is een treffende formule die
bovendien heel erg op België, heel erg op Vlaanderen van toepassing is. Wij
kijken navelstarend naar zogenaamd onoverbrugbare verschillen tussen
Nederlands- en Franstaligen in dit land dat op de wereldkaart een speldenpunt
groot is. (…) Beweren dat een nog kleiner onafhankelijk Vlaanderen het beter
zal doen in de wereldwijde concurrentie dan het huidige België is een ijle
profetie.” Zeg dat Mia het gezegd heeft!
Filip Rogiers: “Vijftig jaar geleden, op 31 oktober 1962,
werd de taalgrens vastgelegd. Het bracht duidelijkheid in de flou artistique
die België staatkundig was. Maar een halve eeuw later kan hij (Rogiers) niet
anders dan vaststellen dat het nooit tot een doorleefde pacificatie is gekomen.”
Om te eindigen met: “We beleven op meerdere fronten tegelijk een afscheid. Waar
het heen gaat is nog zeer onduidelijk, maar de vooruitzichten zijn niet
prettig. Dit land is in zijn communautaire en sociale geschiedenis aan de
verliezende hand. Les jeux sont presque faits. Het is te hopen dat er op
de kleintjes wordt gelet.”
Pjotr
Anders Gelezen
