Di Rupo, van verzoener naar provocateur?

MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN

Voor de show of pure emotie

Het was niet bij te houden. De resultaten van  de gemeenteraadsverkiezingen genieten niet mijn grootste belangstelling. Ze zijn wat ze zijn en elk probeert eruit te halen wat positief is voor de eigen politieke familie. Maar zou Patrick Janssens nu echt denken dat de goegemeente zo dom is dat ze zijn partijpolitieke maneuvers niet zouden doorhebben? Slechte verliezer, net zoals Van Peel, CD&V. Gelukkig besefte Wouter Beke als CD&V voorzitter zeer snel dat ultimatums of de situatie blokkeren met onmogelijke eisen, contraproductief is. Wel stelt hij de vraag of De Wever (altijd maar opnieuw Hij) wel voldoende empathie heeft, verwijzend naar de triomfalistische optocht naar het stadhuis. Daar heeft hij naar mijn aanvoelen een punt. Bart Sturtewagen verklaart in dS de euforie en het bijbehorend haantjesgedrag bij N-VA Antwerpen, als het gevolg van de talrijke mislukkingen die De Wever en Co bij vorige verkiezingen leden en waardoor de vreugde nu wel bijzonder groot is. Maar is het niet precies in dergelijke omstandigheden dat “grote mannen” hun bescheidenheid etaleren? Dat het symbolennationalisme en vendelzwaaien plaats heeft gemaakt voor een modern burgernationalisme? Er was overigens meer dat mij verbaasde: de lichaamstaal van Bart De Wever tijdens de Canvasdebatten met de andere partijvoorzitters zat niet goed; vermoeidheid? Zijn oogopslag getuigde van ergernis; overbodig want zijn opponenten reden zichzelf vast door steeds maar weer hem als mikpunt te nemen. En als het effen kan: zou er eens een BRT-journalist aan Bruno Tobback willen zeggen dat het onderbreken van de tegenstander geen bewijs is van autoriteit noch van respect maar eerder de uiting van geërfde dictatoriale trekjes.

Een Belgisch premier onwaardig

Knack online: Elio Di Rupo hield op de eurotop een opmerkelijke en niet mis te verstane tussenkomst. Di Rupo vroeg dringende maatregelen tegen de economische crisis. Volgens hem is de wanhoop bij de bevolking verantwoordelijk voor de opkomst van populistische en separatistische stromingen. (…) Di Rupo noemde N-VA en Vlaams Belang niet bij naam. Hij zei wel dat ons parlement zowat 40 volksvertegenwoordigers telt die populistisch en 'independantistisch' zijn en die de eenheid van België niet willen bewaren. Het gaat om een optelsom van de verkozenen van N-VA en het Vlaams Belang. In het nieuws op Radio 1 noemde Di Rupo de N-VA wel bij naam. “De N-VA is een populistische partij. Dat weet iedereen,” zei de premier. Anders gelezen, mijn reactie online: “Zou om het even welke Nederlandstalige federale premier zich geroepen voelen om dergelijke uitspraak te doen? Wie Europa gebruikt om een democratisch deel van de Vlaamse verkozenen en hun kiezers te schofferen is inderdaad niet de premier van België, alleen van de Franstaligen. Als Kris Peeters hier zijn regeringspartners niet verdedigt bewijst hij alleen maar dat hij buigt voor een onverdraagzaam francofoon discours dat vooral het eigen falen moet verbergen. Het zal de polarisatie alleen maar versterken. Félicitations Di Rupo, premier des francophones. Of om Vincent Kompany te parafraseren: “België is een groot land maar duidelijk niet van iedereen.” Overigens nooit geweest.

Op het forum was er een reactie die deze uitspraak perfect kadert (en tevens verwijst naar gelijkgestemde uitspraken van andere prominente socialisten, Daniel Termont en Louis Tobback). Even meelezen: “Het is niet de bedoeling om met onderstaande bijdrage de N-VA en De Wever te verdedigen, dat kan hij veel beter. Daniël Termont, Louis Tobback, Elio Di Rupo, … spuien allen dezelfde mantra naar analogie met Ernst Röhm: “Since I am an immature and wicked man, war and unrest appeal to me more than good bourgeois order. Brutality is respected, the people need wholesome fear. They want to fear someone. They want someone to frighten them and make them shudderingly submissive”. Volksmisleiding is zeer machtig omdat het via kanalen gebeurt waarvan vermoed wordt dat ze neutraal zijn, in casu een EU topvergadering. (…) Wat is nog informatie, wat is propaganda? (…) De waarheid is vaak eenvoudig. Daarom wordt ze vaak miskend, verdraaid, of wordt de boodschapper in diskrediet gebracht. De N-VA is niet succesvol wegens de aard van haar discours, haar succes drijft vooral op het falen van de rest, een rest die beter aan zelfkritiek zou doen dan van de N-VA en De Wever in het bijzonder een boksbal te maken om frustratie over eigen onvermogen af te reageren. (…) Di Rupo schoffeert dat kiespubliek en hangt de “übermensch” uit die, zich via de camera’s tot 500 miljoen European richtend, eventjes snel besluit dat een miljoen Vlaamse kiezers fout zijn en dat hij de enige juiste visie heeft. (…) Termont, Tobback, Di Rupo en co willen dat wij van hen, in blind vertrouwen, aannemen dat het nationalisme staat voor wat zij erover beweren en gebruiken daarbij een typische truc tot demonisering. Men haalt een aberrant voorbeeld uit het verleden aan en impliceert zonder veel verdere argumentatie dat dat de enige mogelijk uitkomst van nationalisme is. Maar op die manier kan men iedereen demoniseren. En hun hautaine houding van “dat kiespubliek weet niet waar het voor stemt, anders zou het het wel laten” is hoogst bedenkelijk. Eigenlijk verwerpelijk. Het vermelde triumviraat opteert wezenlijk voor totalitarisme en wil de burger voorschrijven hoe die zich moet gedragen, wat hij/zij tot in zijn/haar diepste wezen moet denken en voelen, op straffe van (in het beste geval) uitsluiting van de maatschappij en (in het slechtste geval) deportatie. Dat een groot deel van het kiespubliek diep gedegouteerd is, is al tweemaal bewezen. Dat is trouwens het succes van N-VA en De Wever: het compleet falen van de traditionele machtspartijen. Het nationalisme viert dus helemaal geen hoogtij in België, het is gewoon het enige alternatief dat overblijft want de rest is sowieso slechter. Waarom geen analyse van het socialisme en zijn uitwassen? Het “belgicistisch compromis” verdient een scheldwoord te zijn: halfslachtig, een hoop geld kwijt, nooit een oplossing van het probleem en iedereen tevreden. (…) De PS is een machtspartij die politiek als doel en niet meer als middel ziet. De NVA-visie is hierin duidelijk en die visie wordt door het kiespubliek geapprecieerd. Of men er nu voor of tegen is men weet waarvoor men stemt. Terwijl dat bij de andere, vaak voor overleving spartelende, tegenstanders niet meer het geval is. Grote verhalen over gelijke kansen en meritocratie, terwijl aan de onderhandelingstafel “zonen en/of dochters van …” plaatsnemen. Uiteraard zitten er nationalistische elementen in het N-VA-discours, maar waarom geen aandacht besteden aan het economisch-opportunistische Belgicistisch-nationalistische discours dat de PS hanteert? (…) Langer geld in bodemloze putten storten is suïcidaal. Een alternatief is hoogstnodig. Als het naïeve en het gore worden uitgesloten, dan blijft er slechts de N-VA. Zo simpel is het.” Einde citaat.

Politiek is meer dan rekenkunde

Wat Di Rupo hoopt te bereiken is niet alleen de angst aanwakkeren voor de “populisten en separatisten” maar tegelijk  er ook voor zorgen dat geen enkele van de Vlaamse traditionele B-partijen het zouden aandurven om mee te gaan in het verhaal van N-VA; het confederalisme. Verdeel en heers en daar heeft hij alvast volgens Bart Maddens – politicoloog en door sommigen als huisideoloog van N-VA gedoodverfd – een zeer goede reden voor. Maddens toont in een artikel, deredactie.be - “Kroniek van een aangekondigde nederlaag” aan, dat op basis van de huidige resultaten de V-partijen in 2014 slechts hun “confederalisme” zullen kunnen realiseren mits steun van minstens één van de traditionele partijen. Zo niet wordt het een kroniek van een aangekondigde nederlaag. Dan komt als eerste CD&V in aanmerking want daar zitten nog heel wat weldenkende Vlamingen – waaronder zelfs federale excellenties - die liever samen met N-VA in een Vlaams bed liggen dan als figuranten mee te doen in de “cirque du soleil” met een provocateur in de hoofdrol. Eens het stof is gaan liggen, lijkt het mij verstandig om eerst te praten met potentiële medestanders, vooraleer Di Rupo in de ogen te kijken. Vlaanderen moet winnen, niet alleen N-VA!

Enkel te lezen in de Franstalige pers

Le Soir (22 Okt) Mia Doornaert somt de redenen op waarom Vlaanderen koos voor N-VA. Een degelijke analyse, niet omdat ze er mee akkoord is, maar wel om de Franstaligen te helpen een antwoord te vinden op de Vlaamse uitdaging. Hoofdargument: de Franstaligen hebben Yves Leterme (haar broodheer) afgeschoten en de kiezer gedreven naar N-VA.

Anders Gelezen: mocht barones Mia Doornaert en alle journalisten van de gezagsgetrouwe Vlaamse media met dezelfde hardnekkigheid als ze de Vlaamsgezinde invalshoek bekampen, de federale regeringen gewezen hebben op hun slecht beleid, was er nooit sprake geweest van een doorbraak van N-VA. Toen zwegen ze in alle talen. Schuldig verzuim, want uit deze analyse blijkt alvast dat zij de problemen wel kent. Gezien de afwijzende reactie van Di Rupo en de ganse francofone wereld op het succes van N-VA ziet het ernaar uit dat de Franstaligen opnieuw dezelfde fout zullen maken en na Leterme nu ook De Wevers oproep zullen negeren. Mijnheer Di Rupo, na 2006 en 2010 wordt 2014 uw derde kans. Er komt geen vierde, want (om de woorden te gebruiken die Mia Doornaert ooit gebruikte in haar column) we zijn het bedelen spuugzat, of, mocht u het niet begrijpen: “ras-le-bol”.

Verschenen en snel verdwenen bij Knack online

(donderdag 18 oktober 2012 om 14u56) auteur: Prof Hendrik Vuye

Het Brusselse gewest uitgedacht door Jean-Luc Dehaene en Philippe Moureaux is een fiasco. Misschien opent het vertrek van die laatste nieuwe pistes.

Citaat: “In 2010 was de herfinanciering van Brussel zijn (Moureaux) prioriteit. Tot tweemaal toe heeft hij zijn slag thuisgehaald. En hoe! Tijdens de lange onderhandelingen hamerde Moureaux voortdurend dat de herfinanciering van Brussel de prioriteit was van de PS. Hij werd niet tegengesproken, ook niet door de Waal Di Rupo. Dit had verregaande gevolgen. Een belangrijk deel van het Vlinderakkoord gaat over Brussel en de Vlaamse rand. Voor Wallonië werd niets gevraagd. 'Demandeurs de tout' voor Brussel, 'demandeurs de rien' voor Wallonië. Het was zelfs een beetje alsof Wallonië niet bij de onderhandelingen betrokken was. Wallonië werd geofferd op het Brusselse altaar.
Moureaux haalde zijn financiële slag thuis, maar tegelijk gaf hij geen duimbreed toe. Van een vereenvoudiging van de Brusselse instellingen kon geen sprake zijn. Over zijn lijk. Als tegenprestatie voor de herfinanciering van Brussel, verkocht hij aan de Vlaamse onderhandelaars enkele zakken gebakken lucht. Ze namen ze in dankbaarheid aan.

De realiteit is echter hard. Het Brusselse gewest uitgedacht door Jean-Luc Dehaene en Philippe Moureaux is een fiasco. En nochtans, beiden waren bestuurders met veel ervaring en ze konden terugvallen op de experten van hun respectievelijke zuil. Bij de oprichting van het gewest in 1989 was Brussel de rijkste regio van het land. En nu? De cijfers gepubliceerd in het Eindrapport Task Force Brussel zijn dramatisch. In de aanslagjaren 1995-2009 situeert het gemiddelde inkomen per inwoner zich voortdurend onder het landelijk gemiddelde. De Brusselaars nemen slechts 47,2% in van de Brusselse arbeidsplaatsen. Ze beschikken volgens de Task Force vaak niet over de vereiste talenkennis en kwalificaties voor de Brusselse jobs. 98% van de Brusselse werklozen is eentalig, meestal Franstalig. De jongerenwerkloosheid bedraagt 31,7%, dat is dubbel zo veel als in Vlaanderen. (…) Misschien zal het vertrek van Philippe Moureaux nieuwe pistes openen. Gebeurt dit niet, dan blijft Brussel, naar de woorden van Rik Van Cauwelaert, "… één grote leugen, door subsidies in stand gehouden". Einde citaat.

Recht op vrije meningsuiting

Wie zoals de redacties vooraan op de barricade staat ter verdediging van het recht op vrije meningsuiting, zou wel eens mogen een beetje consequenter zijn. Oh wee, wanneer iemand het zou aandurven om hen te kortwieken, maar diezelfde media bewijzen elke dag opnieuw dat ze zeer selectief zijn. Na dS, waar het aantal bijdragen waarop kan gereageerd worden drastisch werd ingeperkt (een eerste vorm van censuur)  worden nu ook in de nieuw-linkse Knack lezersreacties geweerd zonder enig verhaal. Enkelen beklaagden zich bij mij en uit hun opgestuurde reacties kan ik inderdaad alleen maar besluiten dat Knack meer dan ooit afgedwaald is van de vorige koers. Meer dan redenen genoeg om alle ruimdenkende lezers nogmaals aan te raden om hun ongenoegen kenbaar te maken. Het is een goede zaak dat men niet meer anoniem kan reageren maar de manier waarop dS het doet (vermelding van voornaam + eerste letter van familienaam) is verkieslijker dan enkel de volledige naam bij Knack. Al was het maar om diegene die reageert niet op te zadelen met mails via een gemakkelijk opspoorbaar email-adres.

Uitspraak van de week

Bart Sturtewagen, dS: De hoop om uit alle onderhandelingsmiserie na de verkiezingen van 2010 nog een België 2.0 te zien opdoemen, verzwindt. De rust die Di Rupo bracht, is slechts schijn. Er is niets opgelost. Er is geen gemeenschappelijk project. Er is geen pacificatie. Het is hooguit een wapenstilstand. Een uitgewoond huwelijk waarin de echtelingen na alle ruzies de fut niet meer opbrengen om elkaar verwijten toe te slingeren. Ze zijn alleen nog enthousiast als ze, elk in hun kamer, op tv de Rode Duivels zien winnen. Anders Gelezen: nu Vlaamse lezers van Knack afhaken zou een Vlaamser dS een mogelijk alternatief zijn. Maar één vogel maakt de lente niet. Eerst de winterkoude trotseren.

Pieter Lagrou, Docent hedendaagse geschiedenis (ULB) in dS: De checks-and-balances van het Belgische politieke systeem leidden er onder meer toe dat de politieke rechten van de minderheid in Vlaanderen werden gegarandeerd door de meerderheid in Franstalig België, en omgekeerd. Anders Gelezen: Oh ja, omgekeerd ook???

Prof Vuye, Knack: Dit alles zijn voorbeelden van de verborgen kosten van de monarchie. Dit zijn kosten die men niet - of moeilijk - kan terugvinden in de begroting. Brengt men al deze kosten in rekening, dan kost de monarchie geen 14.264.000 euro, maar waarschijnlijk het dubbele. We moeten ons "ook nog vragen stellen over het toenemende materialisme in onze samenlevingen, en of we niet veel meer belang moeten hechten aan familiale waarden, aan solidariteit, aan gemoedelijkheid en aan respect voor de andere". Tja, inderdaad, eigenlijk wel! Van wie zijn die wijze woorden? Van Albert II, koning der Belgen in zijn 21 juli-toespraak van 2009. Koninklijk populisme: luister naar mijn woorden, maar kijk niet naar mijn daden.

Hugo Sobrie, HNB, Koningskwesties; lezersreactie: “Steden en gemeenten krijgen een burgemeester die zij verdienen, gelovigen krijgen een god die zij verdienen, maar waaraan hebben wij dit koningshuis verdiend?”

Pjotr

Anders Gelezen