Suggestieve media

 

MEDIA EN POLITIEK   ANDERS GELEZEN

Negeren tot het overbodig is

Er zijn soms discussies tussen verstandige mensen die je best met enige zin voor humor leest. Dat overkwam een lezer van dS die een journaliste van de krant wijst op een fout in een artikel over de staatsschuld.

 

Lezer L.D. schrijft op 18 oktober: “In DS van donderdag 17 oktober 2013 las ik uw interessant artikel over de staatsschuld van de USA. Daarin stond een grafiek waarbij ook de Belgische staatsschuld is vermeld. Met een heel lichte stijging naar 97,8% in 2013. Als ik de cijfers van het agentschap voor de schuld er bij neem zie ik in 2012 99,8 %. Ik lees overigens regelmatig dat we nu in 2013 licht boven de 100% zitten, en dat de regering in 2013 “potentiële maatregelen zal identificeren” om de staatsschuld onder de 100% van het BNP te brengen (eventuele via gedeeltelijke verkoop participatie in Belgacom en BPost). Dat betekent dan impliciet dat we nu boven de 100% zitten. Bij Eurostat staat een percentage van 99,6% eind 2012. Dus allemaal tekenen dat de schuldratio hoger is  dan het percentage en de grafiek in uw artikel . Hoe verklaart U dat? Moet dat niet via een rechtzetting duidelijk gemaakt worden aan de lezers van De Standaard?”

 

Blijkbaar zit de journaliste een beetje verveeld met die pertinente vraag en wordt naar gewoonte niet gereageerd. Dat noemt men bij dS blijkbaar de volhardingstest. Maar helaas voor dS, lezer L.D. is een kuitenbijter en een week later stuurt hij volgende rappel naar de journaliste: “Ik ontving nog geen reactie van uw kant over de foute grafiek. Ondertussen las ik in De Tijd (en niet in DS) dat de staatsschuld van België zou opgelopen zijn tot 105% van het BNP (Eurostat) en ik heb ook al een cijfer geciteerd gezien van 104% (Oeso). Ik weet dat die 105% een ‘tussentijds’ cijfer is, maar alles duidt in dezelfde richting, grotere schuldratio dan wat in uw grafiek stond. 2 %  (99,8 min 97,8) van het Belgisch BNP is wel eventjes 7 miljard euro... Zorgt U voor een rechtzetting aub?

 

Na vier dagen dubben over haar antwoord ontvangt de lezer dan volgend antwoord: “Geachte heer, de grafiek van The Wall Street Journal heeft als groot voordeel dat een vergelijking tussen verschillende landen mogelijk is, wat de toestand in de VS tastbaarder maakt voor onze lezers. DS zal ongetwijfeld nog vaak over de Belgische staatsschuld schrijven. Met beleefde groeten, E.N”.

 

Lezer L.D. maakt zich hierover vrolijk en laat mij weten dat hij met haar antwoord smakelijk moet lachen, want vergelijkingen gaan pas op wanneer de vergeleken elementen ook juist zijn.

 

Anders gelezen, heeft L.D. gelijk. Het antwoord slaat nergens op en ondertussen is het te laat voor een rechtzetting. Het had de journaliste gesierd mocht ze toegegeven hebben dat ze (bij gebrek aan tijd of uit luiheid) de grafiek gewoon had gecopy-pastet in plaats van aan te passen. We mogen dus onthouden dat het bij dS niet komt op een slordige zeven miljard. Maar goed ook, want anders zouden ze ook nog over de transfers juiste informatie moeten geven en dat zou nog moeilijker zijn.

 

Subtiele taal

Zo rijk is onze taal. Om ons van een punt naar een ander te bewegen, zijn er schier eindeloze mogelijkheden. We lopen, wandelen of slenterden. We hinken wegens een blaar op onze voet en spurten naar de wachtende bus. Maar er zijn ook omschrijvingen waarbij de manier van voortbewegen tegelijk iets zegt over de bedoeling ervan of over de omgeving. We struinen markten af op zoek naar prullaria, maar begeven ons naar het kabinet van de burgemeester. Een koning schrijdt al gebeurt dat soms wat haperend. Dan zijn er de beeldschone modellen die defileren. Ja zelfs militairen defileren voor de grote heren en op 21 juli zelfs voor het gewone volk. Op de Piazza Navone te Rome paraderen dan weer mooie dames om indruk te maken op koffienippende heren. De fanfare zorgt ervoor dat we netjes in de pas stappen tijdens een processie. Niet zo een zootje ongeregeld tijdens een betoging.

 

We kunnen ook marcheren, maar dat is niet hetzelfde als stappen in de pas van de fanfare. Marcheren roept een associatie op met gedrilde militairen die vooral niet mogen nadenken. Peloton halt, dan stop je ook al is daar geen reden voor. Voorwaarts Mars! Links Links! Rechtsom Keer! Die discipline voor de goede gang van zaken wordt dan weer helemaal anders wanneer politici marcheren. Dan is Hitler nooit veraf. In de tijd dat duizenden strompelden naar de uitroeiingskampen.

 

De woordkeuze van journalisten is dus niet onschuldig. Soms houdt ze een boodschap in, een interpretatie die de onoplettende lezer gemakkelijk slikt. Een voorbeeld hiervan vond ik in een recent nummer van Knack. Ann Peuteman begint haar bijdrage over ‘De Kracht van verandering: doorlichting van de gemeenteraadsverkiezingen van 2012’ met volgende zin: “14 oktober 2012. Bart De Wever marcheert in de richting van het Antwerpse stadhuis. Zijn partij heeft de verkiezingen gewonnen en niet alleen in Antwerpen”.

 

Oud nieuws maar ook bij Peuteman is het woord ‘marcheren’ dat toen gebruikt werd door de politiek-correcte media, blijven hangen. Hiermee bevestigt ze een negatief beeld over Bart De Wever en zijn partijgenoten. Overigens marcheert hij alleen maar ‘in de richting’ en weten we dus niet of hij wel aangekomen is. Wanneer een verstandige journaliste het werkwoord ‘marcheren’ gebruikt is dat geen slordigheid maar een bewuste interpretatie. Zou het niet anders geklonken hebben mocht ze geschreven hebben dat De Wever samen met zijn eveneens verkozen partijgenoten naar het stadhuis wandelde? 

RTBF demoniseert N-VA

Geen Zevende Dag maar wel een ‘Faire le Point’ op RTBF. De Franstaligen waren unisono tegen het N-VA voorstel. Het cordon tegen het N-VA is een feit. De Vlamingen van dienst, Guy Van Hengel, Open VLD en Eric Van Rompuy, CD&V hekelden met veel enthousiasme het N-VA voorstel. Separatisme punt uit. Geen argumentatie wel een oproep aan de Franstaligen om niet openlijk een cordon sanitaire in te stellen. Met de nadruk op openlijk, wel te verstaan.

 

Ze hadden ook N-VA uitgenodigd maar er kwam niemand opdagen. Altijd prijs. Want stel u even voor dat er wel iemand was van N-VA: één tegen zes en wees maar gerust dat de antwoordtijd nog meer in het nadeel zou zijn. Verstandige mensen bij N-VA om weg te blijven. Dat de Franstalige kijkers op die manier eenzijdig worden geïnformeerd is voor de staatszender – met nadruk op ‘staat’ - nog nooit een punt van discussie geweest. Zou er één Vlaamse journalist tegen deze ondemocratische handelswijze durven protesteren? Tenslotte wordt zo éénderde van de Vlaamse kiezers a priori buitenspel gezet.

  

Citaten van de week

Walter Pauli in Knack (nr 41): "Dat is het mandaat dat De Wever van de kiezer vraagt: kies voor ons, en wij verlossen u van fr PS. Hij staat daarmee niet helemaal alleen. Er is niet één interview met Wouter Beke bekend waarin hij zegt DE Wever in die ambitie te willen dwarsbomen". Anders gelezen, voor de haan drie keer kraait zullen er nog veel bochten genomen worden.

 

Ewald Pironet in Knack online: "De regering onder leiding van Elio Di Rupo (PS) is de ploeg van de gemiste kansen. Dat is de conclusie van twee begrotingsexperts, Wim Moesen (KU Leuven) en Herman Matthijs (UGent en VUB). Op verzoek van Knack onderzochten ze de meer dan 400 begrotingsmaatregelen van de huidige regering. Ze concluderen dat de regering-Di Rupo, in tegenstelling tot wat de oppositie bijna dagelijks beweert, niet zozeer een belastingregering is maar wel de regering van de eenmalige maatregelen. Dat is nog erger, want het knip- en plakwerk dat Di Rupo presenteerde als begrotingen heeft ons niet op het pad gezet van de structurele gezondmaking van onze overheidsfinanciën. Het budgettaire lijk wordt nu weer over de verkiezingen van mei 2014 getild. De volgende regering mag het oplossen, samen met de verantwoordelijken bij de regionale en lokale besturen, die met de staatshervorming een deel van de budgettaire miserie doorgespeeld kregen.

In zijn boekje Domheid voor beginners - een stoomcursus onderscheidt Matthijs van Boxsel drie tijdperken van de domheid. Allereerst is er de klassieke domheid, gekenmerkt door fundamentele naïviteit: 'Heer, vergeef hen, want ze weten niet wat ze doen.' Dan is er de moderne domheid: 'Heer, zij weten niet wat ze doen, en dat is maar goed ook.' Nu zitten we volgens Van Boxsel met postmoderne domheid: 'Heer, ze weten wat ze doen, maar doen het toch.' Dat is de domheid van de federale regeringen van ons land: sinds 2000 weten ze welke gigantische uitdagingen ons met de vergrijzing te wachten staan - zeker in het licht van onze precaire overheidsfinanciën. En toch hebben ze gehandeld alsof er niets aan de hand is. Zo veel domheid is onvergeeflijk".

 

Jan Jambon in dS online: “De lokale besturen kregen deze week een brief van de FOD Financiën met de raming van de gemeentelijke opcentiemen op de personenbelasting. Die belasting wordt geïnd door de federale regering, die het deel van de gemeente daarna doorstort. De federale regering laat nu aan de lokale besturen weten een pak minder geld door te storten. Het tegoed zal pas in 2014 aan de gemeenten worden toegekend. Op die manier gebruikt de federale regering een zoveelste eenmalige maatregel om haar begroting recht te trekken”.

 

DS ieder zijn waarheid

Bart Brinckman in zijn commentaar (02/11; vakantieweek): “De door Siegfried Bracke geopende discussie is beslecht. Het confederaal project weegt zwaarder dan een sociaal-economisch herstelprogramma voor België. Daarbij loopt de partij een dubbel risico. De Vlaamse liberalen maken van de aanpak van de crisis wel een topprioriteit, een bekommernis die ook de werkgevers steeds meer delen”. Anders gelezen, een mooie suggestie om voor Open VLD te stemmen. Volgens Brinckman is dat de rol van een journalist.

Marc Hooge in dezelfde editie, in de rubriek opinie: “De typische Vlaams-nationalist is teleurgesteld omdat de staatshervorming helemaal geen doel op zich meer is in de tekst, maar enkel een middel om het uiteindelijke doel, namelijk een rechts economisch beleid, mogelijk te maken. Waar moet de oprechte flamingant dan naartoe, die veel meer autonomie voor Vlaanderen wil, maar die tegelijk de indexering van de lonen wil behouden? De N-VA breekt radicaal met de traditie van de godsvrede binnen de Vlaamse Beweging. Al in 1919 stelde de Frontpartij immers dat de Vlamingen een ‘godsvrede’ moesten sluiten: alle ideologische twisten moesten opzij gezet worden om samen te streven naar Vlaamse ontvoogding. De N-VA breekt nu met die erfenis van de Frontbeweging door ondubbelzinnig te kiezen voor een rechts economisch programma. Sociaal bewogen, of linkse flaminganten – ja, die bestaan ook – blijven daardoor verweesd achter”. Anders gelezen, blijft de vraag hoe rechts N-VA is en hoe sociaal de sp.a eenmaal de verkiezingen zullen voorbij zijn en de facturen moeten betaald worden.

 

Pjotr

 

Een medialuwe politieke winter

 

MEDIA EN POLITIEK   ANDERS GELEZEN

 

Een politieke winter

Het wordt nog een heel lange winter voor de politieke redacties. Zolang N-VA boegbeeld Bart De Wever zich honderd procent inzet voor het besturen van Antwerpen, blijft landelijke politiek een schimmenspel. Ook voor politologen duurt deze windstilte blijkbaar te lang.

 

In diverse kranten en weekbladen worden na de tenoren zoals ‘Potager’ Patrick Dewael almaar meer tweederangsfiguren opgevoerd om toch te proberen N-VA uit zijn kot te lokken. De ene tendentieuze interpretatie volgt een ander non-event op. Groot nieuws dus wanneer er ook uit het N-VA-kamp een boodschap komt. Hoog tijd dat de journalisten van de Wetstraat na al dat water ook eens een grand cru mogen openen. Helaas.

 

De volgende stap in deze mediatieke winter is het zelf maken van politiek nieuws. Tot het een storm in een glas water blijkt te zijn. Wablief, een Vlaamse vod in een wielerfiets? Voor een N-VA sympathisant is Bracke meteen goed voor een defenestratie. Hem uit het venster gooien zoals dat oorspronkelijk gebeurde in het jaar 1419 toen iemand uit het venster van de Praagse burcht werd gegooid. Maar een echte Gentenaar hangt toch te bengelen aan een strop? Binnenkort rolt Links en Rechts binnen N-VA gegarandeerd al vechtend over de vloer. Jan Peumans contra Jan Jambon. Zou dat geen groot nieuws zijn? 

 

Voor de politologen wordt het blijkbaar ook vervelend. Bart De Wever moet dit of dat doen, zo schrijven ze, want anders …, tja, anders moeten ze gewoon nog een beetje geduld hebben. Of ze zouden voor de verandering eens het regeringsbeleid aan een kritische analyse kunnen onderwerpen. Toch niet te veel werk?

 

Als u het mij vraagt is een verkiezingsperiode die begint in januari al meer dan genoeg voor de mensen om in mei het (de) juiste bolletje(s)  'zwart te maken'.  Is dat geen omfloerst racistische kleurkeuze?

 

Eenmalige belasting

 

Nico Pantelis beleggingsadviseur in dS (22/10) vindt dat de regering best een eenmalige belasting heft op het spaargeld. Want zo schrijft hij: “de overheid kan, in extreme gevallen, altijd drastische maatregelen nemen om de natie te redden van de ondergang. De schuldenberg hangt, hoe je er ook tegen aankijkt, nog altijd als een zwaard van Damocles boven onze economie. Als we dit niet tijdig oplossen, dan zal de volgende crisis wellicht alle opgebouwde rijkdom van de kaart kunnen vegen. De schuldenberg wordt immers steeds groter”. Wie zei ook weer dat alles goed gaat in België?

 

PS-voorzitter Paul Magnette ziet wel iets in nieuwe belastingen want zo schrijft hij dezelfde dag in dS: “Een recente studie van de Nationale Bank schat dat de 20 procent rijkste Belgen meer dan 60 procent van het kapitaal bezit, terwijl de armste 20 procent tevreden moet zijn met 0,2%”. Hij eindigt met volgende vaststelling: “Als de inkomsten uit kapitaal drie keer hoger zijn dan de groei, worden ze voor de bezitters van een groot vermogen (zeg maar de 20 procent rijksten, die 60 procent van het totale kapitaal bezitten) belangrijker dan hun inkomsten uit werk. Dat leidt tot de conclusie dat we ook om morele redenen nieuwe herverdelingsmechanismen nodig hebben: de geschiedenis leert ons dat een maatschappij waar rentenieren lonender is dan werken, vroeg of laat ten onder gaat.

 

Magnette is een verstandig man vooral wanneer het erop aan komt om de rijken te belasten. Zou de geschiedenis ons ook leren dat een maatschappij waar werkloos zijn lonender is dan werken, vroeg of laat ten onder gaat? Waarom hij zo selectief is? De werklozen zijn het PS electoraat, de rijke renteniers niet.

 

Besparingen in tijden van besparing

 

Volgens senator Louis Ide (NV-A) is de hervorming van de Senaat een gemiste kans (Knack 18/10). Na de mislukte poging van Guy Verhofstadt om het tweekamerstelsel af te schaffen, zijn het nu Groen! en NV-A die de Senaat willen afschaffen. Maar dat is on-Belgisch, want geen compromis en vooral een zware aderlating voor de partijfinancies van de ‘gevestigde machten’, die dus veel te verliezen hebben.

 

Ide schrijft: “Nu de publieke opinie in de waan leeft dat de Senaat wordt afgeschaft (quod non) en de wetten in de bevoegde commissie gestemd zijn, moet het reglement van de Senaat volgen. Dit huishoudelijk reglement geeft inzicht in hoe de toekomstige Senaat zal functioneren. Nu wordt er kleur bekend. En wat blijkt? Dat de Senaat nog slechts acht keer per jaar bijeen zal komen, is zand in de ogen van de mensen strooien. Zo kan de Senaat volgens het nieuwe reglement steeds bijkomende "bijzondere" plenaire vergaderingen houden. Daarnaast blijft ook het aantal commissies zo goed als behouden. (…) De pijnlijke waarheid is dat de institutionele meerderheid nog steeds niet weet wat te doen met de Senaat. (…) Ook al zijn er in elke fractie senatoren die bijzonder hard werken, de instelling slorpt nu eenmaal jaarlijks een slordige 80 miljoen euro op en sleept zijn reputatie van vergane - en dure - glorie mee. Die kostelijke grandeur werd meest recent nog belichaamd door Anne-Marie Lizin (PS), die wekelijks de patisserie van 'Wittamer' liet aanrukken en graag investeerde in een goede wijnkelder. Wijlen Daerden is die later komen legen.

Het Vlinderakkoord zou ook daar een einde aan maken. Een grondige hervorming van de Senaat moest een forse besparing opleveren. Beke klopte zich in het Belang van Limburg paginabreed op de borst dat de hervorming 40 miljoen euro zou opbrengen. In de zomer, terwijl iedereen op vakantie was, stelden de partijen van de institutionele meerderheid (de traditionele partijen en de groenen) echter 8 miljoen partijdotatie veilig door ze over te hevelen naar de Kamer. Ik stelde me toen al de vraag hoe Beke dan nog 40 miljoen euro zou kunnen besparen. (…) Men bouwt de Senaat namelijk niet af, want er blijven tot vijf vaste commissies en het daarbij horende personeel. Ook de werkgroepen en adviescomités blijven gewoon bestaan. Zelfs bij de politici wordt er enkel wat gesnoeid: er zullen weliswaar geen politieke quaestoren meer zijn, maar er komen twee vaste bureauleden voor in de plaats. Ook zendingen naar het buitenland zijn nog steeds mogelijk, dus de Senaat blijft een veredeld reisbureau. En dat er geen rechtstreeks verkozen senatoren meer zullen zetelen, is op termijn een besparing, maar niet van die orde die men de burger voorhoudt. (…) Voor zo ver de grondige hervorming van de Senaat. Waar men wel in slaagde, was de afschaffing van het verbod op zaktelefoons in de Senaat. Nu enkel nog hopen op een goede ontvangst van het 4G signaal uit Brussel”.

 

Relancemaatregelen in tijden van besparingen

De COMORI, het comité rond de staatshervorming, heeft beslist dat er 75 bijkomende Franstalige rechters komen; 60 Franstalige griffiers en 52 Franstalige griffieassistenten. De Vlamingen krijgen slechts drie extra magistraten en gaan er dus op achteruit.De situatie van 65 % Franstaligen tegenover 35 % Nederlandstaligen wordt omgevormd naar 71 - 29 %. Het akkoord is  typisch Belgische wafelijzerpolitiek. De Vlamingen betalen een dure Brusselse wafel voor wat MR-voorzitter Charles Michel een kolossale stap voorwaarts noemt voor de Franstaligen.

 

 

Citaten van de week

dS: Premier Di Rupo heeft in zijn dienstauto een Coyote radarverklikker. Die zijn heel populair bij hardrijders, omdat ze zo weten waar ze geflitst kunnen worden. Zo'n radarverklikker is legaal, maar onder meer bij het Belgisch Instituut voor Verkeersveiligheid zijn ze er tegen. CD&V-parlementslid en verkeersspecialist Jef Van den Bergh: “Je moet er niet onnozel over doen: je hebt dat toestel om vaste en mobiele flitscontroles te ontwijken. Met andere woorden, om sneller te rijden dan toegelaten zonder het risico geflitst te worden. En dat vind ik van de eerste minister toch heel jammer”. Het zal zijn Italiaans bloed zijn zeker?

 

Bogdan Vanden Berghe, algemeen directeur 11.11.11. in dS 24/10: “Als we de analyse maken van foutgelopen verkiezingen in Afrika, zien we dat die vaak te wijten zijn aan politici die niet tegen hun verlies kunnen: ofwel frauderen ze, ofwel wordt er geweld gebruikt om de macht toch te behouden. Al te vaak vormen verkiezingen voor de machthebbers in een aantal Afrikaanse staten een alles-of-niets-spel. Misschien moet men binnen de westerse diplomatieke wereld daar eens over nadenken: hoe krijgen we de Afrikaanse politici zover dat ze rustig van hun pensioen gaan genieten als hun tijd erop zit?”

 

Pjotr

 

De ware schuldigen aanpakken

 

MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN

 

Lampedusa was geen echt drama

 

Onder de vele commentaren over de dramatische verdrinking van een grote groep vluchtelingen nabij het Italiaanse eiland Lampedusa, verwijs ik naar een bijdrage in DS (07/10), waarin Tinneke Beeckman de ervaringen van  Rony Brauman aanhaalt. Diens ontslag als voorzitter van Artsen zonder Grenzen, was het gevolg van zijn persoonlijke terreinervaringen. Beeckman schrijft hierover het volgende: “Tijdens de Ethiopische hongersnood eind jaren tachtig bouwde Brauman tentenkampen en veldhospitalen. Tot hij besefte dat de Ethiopische regering onder het mom van een humanitaire ramp gedwongen volksverhuizingen organiseerde, en mensen ertoe aanzette hun land te verlaten. Toen Brauman die stalinistische logica inzag, meende hij dat zijn goed bedoelde hulp was ontaard in medewerking aan massaal georganiseerd geweld. Voortwerken betekende de objectieve bondgenoot worden van criminelen. Brauman wou zijn verantwoordelijkheid niet langer ontlopen. Die kampen verder uitbouwen impliceerde elk kritisch denken opschorten en de verantwoordelijkheid doorschuiven naar een hoger, abstracter niveau (de Verenigde Naties, de Europese Unie)”. Beeckman besluit haar bijdrage met volgende uitspraak: “Wie er dus van overtuigd is door acties het probleem van het kwaad te ontlopen, dreigt een jonge Brauman te worden: met de beste bedoelingen participerend aan een criminele logica, die de idealistische activist slechts ter plekke begrijpt. Zelfs voor wie wegkijken geen morele optie vindt, blijft doordacht handelen een aartsmoeilijke opdracht”.

 

Indien drama’s zoals Lampedusa wel echte drama’s zouden zijn, dan zouden ze veel meer teweegbrengen dan een kortstondige mediatieke opstoot. Dan zouden alle voorgaande drama’s al ten minste gezorgd hebben voor een debat ten gronde. Een debat dat de oorzaken blootlegt. Waarom zoveel mensen zulke grote risico’s nemen om hun land en familie te verlaten. Hierover valt heel veel te schrijven, maar toch even aandacht voor enkele cruciale aspecten waar een taboe op rust.

 

Culturele verschillen aanvaarden

 

De risico’s op overlijden worden door Europeanen die een welvarend leven leiden ervaren als dramatisch. Veel erger dus dan voor sukkelaars die nauwelijks iets te verliezen hebben. Het verklaart de emotionele maar tegelijk vrijblijvende reacties op drama’s zoals Lampedusa. Het enige waar we vanuit onze luxueuze situatie toe in staat waren en blijven, is financiële steun geven om aan symptoombestrijding te doen via humanitaire hulp. Indien we zouden aanvaarden dat de dood in veel Afrikaanse landen een alledaags feit is, dan zouden we ook beter begrijpen waarom mensen die risico’s nemen. Dan zouden we misschien ook beseffen dat ze heel goed weten dat ze zichzelf in gevaar brengen en het ons niet kwalijk nemen wanneer het verkeerd loopt. Het negeren van dit cultuurverschil is ook de oorzaak waarom beleidsverantwoordelijken enkel de mensenhandelaars viseren die grof geld verdienen aan deze vluchtelingen. Terwijl ze nauwelijks durven ingaan tegen de leiders van die landen, de ware schuldigen. Integendeel door hen geld toe te stoppen (ontwikkelingsgelden!), verworden onze politieke leiders – in het beste geval - tot wat ooit de jonge Brauman was: een misbruikte idealist die meewerkt aan de toenemende  exodus. In het slechtste geval is het puur kolonialisme ter verdediging van de economische (staats)belangen.

Dweilen met de kraan open

 

Toen het Schengen-akkoord een binnenlandse ruimte zonder grenzen creëerde, werd de last van de immigratie afgewenteld op de ‘grensstaten’. Schengen werd een schaamlap om bij elke ramp met onbegrip te reageren op de situaties in deze landen. Oostenrijk werd na de val van de Berlijnse muur overspoeld door economische vluchtelingen uit het Oostblok. Het resulteerde in de opkomst van extreem rechts. In Griekenland doet zich nu hetzelfde fenomeen voor en toch slagen de landen die door dit akkoord minder problemen kennen, waaronder België, er enkel in om met opgeheven vingertje de racistische opstoten in die probleemregio’s te bekritiseren. Herinner u de hetze die buitenland minister Michel en defensieminister Flahaut ontketenden omdat de Oostenrijkse bevolking het aangedurfd had om voor extreem rechts te kiezen.

Vanzelfsprekend moeten bootvluchtelingen in nood geholpen worden. De vraag is echter wat we met de geredden moeten doen: opnemen of ze terugsturen. In het eerste geval stimuleren we de aan gang zijnde exodus, in het tweede geval – hoe erg ook – kunnen we deze onmenselijke martelgang ontmoedigen. Dat is naar mijn aanvoelen de uiterst moeilijke keuze waar we voor staan. Onafgezien deze keuze, blijft het dweilen met de kraan open zolang de Afrikaanse corrupte regimes niet voor hun verantwoordelijkheid worden geplaatst.

 

Naast de desastreuze economische situatie in Afrika, wordt Oostelijk en Centraal Afrika bedreigd door een fundamentalistische islamisering. Nochtans zou het stilaan bij iedereen moeten dagen dat een clash met de Islamfundamentalisten beter aangepakt wordt vóór ze zich volledig meester maken van nog meer landen en hun natuurlijke rijkdommen.  Rijkdommen die vandaag vanuit een kortzichtig opportunisme reden zijn voor het wegkijken.

Blijf er weg of doe iets ten gronde

 

Er zijn niet veel mogelijkheden om duurzame oplossingen te vinden voor dit allesomvattend maatschappelijk probleem. Maar één ding staat vast: willen we nog meer drama’s vermijden, dan kunnen we niet langer de uitzichtloze situatie in verschillende Afrikaanse landen negeren. We hebben er allemaal belang bij dat deze landen een menswaardig bestaan kunnen bieden aan hun inwoners. En als we niets ten gronde willen doen, dan blijven we er beter helemaal weg. Beter dan het blijven pamperen van de hoofdverantwoordelijken voor de onmenselijke situatie.

  

Twee factoren zouden op zijn minst kunnen bijdragen tot een duurzame oplossing:

(1) de cultuurverschillen aanvaarden zonder ons te verliezen in opgeklopte oppervlakkigheid. Emotionele reacties omwille van de gruwelijke beelden leiden nergens toe. Dat zou de les moeten uit de interventies in Somalië, anno 1993 en volgende jaren.

(2) Het stimuleren van het besef dat wie kiest voor een potentaat achteraf niet  moet klagen over verdrukking en dat wie een burgeroorlog wil  er ook de doden moet bij nemen.

 

Tegenover het wegblijven staat een alternatief: een actieve desnoods agressieve politiek voeren tegen elk bewind dat oorzaak is van de exodus. Dictators die de democratie geweld aandoen hebben geen recht op diezelfde democratische regels om hun misdaden tegen de mensheid ongemoeid te laten. Extremistische (islamitische) regimes mogen geen vrije baan krijgen. Er zijn oorlogen gevoerd voor veel minder nobele doelen.

 

Citaten van de week

 

Rik Torfs in dS 15/10) naar aanleiding van het boek geschreven door gewezen ACW-minister Steven Vanackere: “Op een aantal gebieden vind ik de oud-minister te mild voor de politieke wereld. Zo brengt hij veel begrip op voor partijtucht. ‘Partijen hebben wel degelijk hun nut als bewakers van ideologische coherentie’, schrijft hij. Van ideologische belangstelling heb ik in de politiek nooit veel gemerkt, Steven Vanackere behoort bij de gelukkige uitzonderingen. Laten we toch gewoon toegeven dat partijtucht door machtsargumenten is ingegeven. … De particratie verhindert waarachtige participatie. Bij verkiezingen gaan mensen niet gewoon stemmen, maar geven ze hun stem af aan politieke partijen wier interne besluitvorming niet transparant en niet democratisch is. Iedereen voelt dat. Maar de moed ontbreekt om daar iets aan te doen. Bij alle partijen overigens, niet alleen bij de traditionele. Beseft Steven Vanackere dat?”

 

Dirk-Jan van Baar op 14 oktober in Dagelijkse Standaard.NL: “Ik ben een liefhebber van absurdistische ideeën, maar niet voor het landsbestuur. Daarom raak ik altijd snel geïrriteerd door Vlaamse intellectuelen, die die dingen graag door elkaar halen. Het zal best dat de wereld (en vooral België) absurd in elkaar zit, maar dat wil nog niet zeggen dat elk streven naar orde vergeefs is. Mij stoort de quasi-diepzinnigheid van (linksige) Vlamingen die zich met hun 'anarchisme' zowel boven België als boven Vlaanderen stellen. Volgens mij leidt dat tot elitair nihilisme. … Elitair nihilisme, de duistere keerzijde van populisme. En eigenlijk een veel ernstiger ziekte, want intellectuele en politieke elites hebben de pretentie het beter te weten. Dat maken ze met hun leuke, speelse, grillige en absurdistische ideetjes allerminst waar. Ondertussen snakt het Nederlandse volk naar ernst en helder leiderschap, dat gezag uitstraalt en geen mallotige willekeur. We zijn hier het land van Kuifje niet...”

 

dS weet niet goed raad met de eigen peiling

Peter De Lobel (12/10 in dS): ‘De N-VA blijft de grootste partij.’ Zo zou een optimistische N-VA-militant de uitslag van de nieuwe peiling van De Standaard en VRT kunnen samenvatten. En ja, die vaststelling klopt, maar ‘de N-VA krijgt lelijke oplawaai’ ligt toch net iets dichter bij de waarheid. Want de partij van Antwerps burgemeester annex partijvoorzitter Bart De Wever verliest maar liefst 4,2 procent ten opzichte van de vorige DS/VRT-peiling en strandt op 27,9 procent. Tegenover de peiling van oktober 2012 moet de N-VA zelfs 8,4 procent prijsgeven.

 

Bart Sturtewagen (14/10 in dS): De jongste peiling van De Standaard/VRT katapulteert ons terug naar 2010. Althans wat de cijfers betreft. Want de interpretatie is totaal anders. Statistisch gezien scoort de N-VA precies even hoog, terwijl de drie traditionele partijen samen nog steeds minder dan de helft van de kiesintenties halen. Maar de lezing is dat de partij van Bart De Wever, in vergelijking met eerdere peilingen, lood in de vleugels heeft en dat de Vlaamse partijen die federaal meebesturen met Elio Di Rupo daar stilaan vruchten van plukken.

Anders gelezen, is het toch opvallend dat de grote individuele winnaar Maggie De Block is. Met een beleid dat probeert het totaal mislukte immigratiebeleid van de eigen voorgangers (Paars) recht te trekken. Wie dus denkt dat er geen stemmen te winnen zijn met het migrantenprobleem zit er ferm naast.  

 

Willly Claes bij het overlijden van Wilfried Martens op de Radio: "Wilfried, je bent Premier geworden omwille van je Flamingantisme en je bent het gebleven omdat je het tegenovergestelde gedaan hebt". Yves Leterme had minder geluk.

 

Pjotr

 

 

 

 

 

 

Di Rupo, een politiek kunstenaar

 

MEDIA EN POLITIEK   ANDERS GELEZEN

 

Wanneer verleiding misleiding wordt

 

Het gastcollege georganiseerd door hoogleraar Carl Devos, UGent wordt dank zij de toenemende media-aandacht steeds belangrijker. De VRT en enkele kranten zorgden ervoor dat iedereen de spreker online kon zien en beluisteren.  Het is een waarachtig propagandamoment geworden voor wie er mag spreken. Dat beseft Devos wel degelijk, want voor het vorig gastcollege op 26 september 2012, nauwelijks één week voor de gemeenteraadsverkiezingen, liet hij terecht alle zeven Vlaamse partijvoorzitters aan bod komen. Dit jaar, ver genoeg van de verkiezingen van mei 2014, kreeg eerste minister Elio Di Rupo de volle aandacht om zichzelf en zijn regering in een positief daglicht te zetten. Daarvoor schuwde hij geen enkele truc. Meteen goed voor een knappe uiteenzetting waarin de kunst van de verleiding echter vergleed tot de kunst van de (politieke) misleiding.

 

Dat de premier in zijn toespraak België vergelijkt met andere landen en daaruit afleidt dat we het beter doen, is een aloude truc. Het volstaat immers telkens die landen te selecteren die het in het vergeleken domein minder goed doen.

 

Een grafiek waar het BBP per inwoner wordt afgemeten aan de fiscale last bewijst weinig zolang men de vergeleken landen (134 in totaal) enkel door een zwart bolletje zonder verdere indicaties aanduidt. Dat België hoge belastingen heeft klopt alvast maar welke zijn de landen die het beter doen? Voor Di Rupo volstond het om te bewijzen dat we voor de hoge belastingen ook veel terugkrijgen.

 

Het gebruik van selectieve informatie verklaart waarom de goed nieuws show van Di Rupo aan de UGent geen foute informatie bevat, maar toch schril afsteekt bij de eveneens op officiële cijfers gebaseerde ‘stand van het land’ door N-VA politicus Siegfried Bracke. De al even officiële cijfers van VOKA, nauwelijks enkele dagen na de presentatie door Di Rupo,  spoorden al evenmin met deze van de premier. Teveel belastingen waarvoor we veel te weinig terugkrijgen, luidt daar de conclusie.

 

Di Rupo wees er ook op dat de grootste stijging van de staatsschuld er kwam in de periode 1981-88, zonder socialisten in de regering. De waarheid heeft zijn rechten zo voegde hij eraan toe. Applaus op de banken. Een vooraanstaand editorialist stuurde mij hierover een  kort bericht: “Di Rupo vertelt onzin”. Alain Mouton schreef in Trends (21/08/2012) over de stijging van de staatschuld in de jaren tachtig: “Het overleden PS-kopstuk Guy Spitaels was een van de hoofdverantwoordelijken voor de fenomenaal hoge Belgische staatsschuld en de overheidstekorten die in de jaren zeventig en tachtig steeds groter werden.” Met zijn misleidende uitspraak stapt Di Rupo in de voetsporen van een illustere partijgenoot, Guy Mathot, die beweerde ‘dat de staatsschuld er vanzelf gekomen was en ook vanzelf zou verdwijnen’.
 

Premier negeert regionale werkelijkheid

 

Met een grafiek stelde Di Rupo dat in België en Nederland de ongelijkheid tussen arm en rijk afneemt terwijl ze toeneemt in Frankrijk en Duitsland. Voor socialisten is dat ongetwijfeld een belangrijk aspect. Maar wat betekenen deze cijfers voor België wanneer men weet dat de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië zo groot zijn? Groter zelfs dan het aangegeven verschil tussen België en de andere landen? De onwil van de federale regering om ons te informeren over de interne verschillen maakt dat elke informatie over België op zich al misleidend is. De regionale werkelijkheid wordt echter verzwegen omdat Di Rupo en de PS zich dan zouden moeten verantwoorden voor hun decennia onafgebroken socialistisch beleid in Wallonië en Brussel dat enkel maar meer armoede en meer afhankelijkheid opleverde. Dan pas zou de bevolking zelf kunnen vaststellen dat de meerwaarde van België voor de regio’s heel verschillend is.

Bestuurder wist het niet 

Opmerkelijk was de presentatie van het begrotingsresultaat in procent van het bruto binnenlands product. In zijn verklaring bij de grafiek heeft Di Rupo het over de stijging van het ‘deficit’ met 6 procent (te wijten aan de bankencrisis) terwijl de geprojecteerde grafiek geen stijgende maar een dalende lijn vertoont. Wat ten minste bij de onoplettende toeschouwer de indruk wekt dat het ‘deficit’ daalt. Deze wordt op de grafiek ook als een negatief getal weergegeven, min 5,6 procent. Schitterend stukje misleiding. Overigens, het feit dat deze stijging volgens Di Rupo volledig te wijten is aan de bankencrisis, klopt slechts ten dele. Men had door accurate maatregelen dit deficit kunnen opvangen in plaats van de factuur door te schuiven naar de volgende regering. Problematisch wordt het wanneer hijzelf op een vraag over DEXIA het – als gewezen bestuurslid die zijn vergoeding nooit weigerde - heeft over een ‘vreemde’ gang van zaken. CD&V met Yves Leterme op kop, die de onwetendheid van de bestuurder mocht rechttrekken, zal het graag horen.

 

Di Rupo pronkt terecht met de fors gedaalde prijs voor elektriciteit en feliciteerde daarvoor zijn regeringsvrienden van SP.A. Maar deze daling was enkel mogelijk omdat de federale regering, met PS en SP.A, decennialang een veel te hoge prijs tolereerde. Waarom  zorgden ze daar geen twintig jaar eerder voor? Het blijft trouwens raden waarom hij de actuele prijs in België vergelijkt met het gemiddelde van de buurlanden, Frankrijk, Nederland en Duitsland, in plaats van de cijfers voor elk land afzonderlijk te geven.

 

Kritiekloze klankversterkers

Zouden de toehoorders binnen en buiten de aula deze trucs doorzien, zoals Carl Devos mij liet weten? Ik betwijfel het. Tijdens de komende colleges kan professor Devos hierover wel nog verder doorpraten met zijn studenten en hen wijzen op de manier waarop Di Rupo omging met de cijfers. Wetenschappelijke nabesprekingen zijn hier zeker op hun plaats, zo niet blijft het misleidende propaganda onder een wetenschappelijke dekmantel.

 

Maar wie zorgt ervoor dat de vele duizenden buiten de aula deze propaganda  kunnen doorzien? Is dat niet de rol van de media? Het zou in elk geval goed zijn mochten ze niet alleen dienst doen als klankversterker, maar ook een kritische stem laten horen.

 

Het college was, zoals voorgaande jaren, een succes voor Devos én de UGent. Dat bleek onder meer uit het stralend enthousiasme van de zopas verkozen rector, professor Anne De Paepe. Maar toch zag ik Carl Devos wel eventjes ongemakkelijk schuifelen op zijn stoel. Toen Di Rupo bij zijn pleidooi voor een federale kieskring verwees naar zijn lidmaatschap van de PAVIA-groep. Voor alle duidelijkheid: de PAVIA-groep ‘stelt voor een federale kieskring in te richten voor de Kamer, met 15 zetels, dubbele stem en 9/6 verdeling tussen de taalgroepen’. Dat was terecht een moeilijk moment voor de professor, want een politoloog die publiekelijk pleit voor één bepaalde politieke keuze valt moeilijk te verenigen met een professor die afstandelijkheid moet betrachten.

 

Een federale kieskring die geen verschuiving mogelijk maakt van de ene naar de andere taalgroep is een hybride maatregel die niet strookt met een volwaardig federaal concept. Het bewijst alvast dat ook voor de PAVIA-groep dit België kampt met een democratisch tekort. Enkel wie België als staat laat voorgaan op de democratische grondregels van een natie, kan hier brood in zien.

 

Dit artikel verscheen eveneens in De Bron

 

Citaten van de week

 

Rik Van Cauwelaert in DT over Perin en de regeringsonderhandelingen onder leiding van Tindemans in 1974: Een cruciaal gesprek was de nachtelijke tête-à-tête tussen François Perin en Jos Chabert, toen nog een sterke man bij de CVP en een mogelijke invaller voor Tindemans, mocht die alsnog mislukken. Tussen Chabert en Perin ging het over Brussel en een gebiedsruil van kleine stukjes Vlaams grondgebied, een deeltje van Vilvoorde en van de faciliteitengemeente Linkebeek, in ruil voor een stukje Wallonië.

Bij het openvouwen van de stafkaarten van Brussel en omgeving merkte Chabert meteen dat op het stukje Linkebeek dat bij Brussel moest worden aangehecht de boerderij van zijn tante Mathilde gevestigd was. Tante Mathilde met haar erf en veestapel bij Brussel! Daar kon geen sprake van zijn. De twee onderhandelaars trokken terug naar de onderhandelingstafel, waar Tindemans ze opwachtte met de vraag die op ieders lippen brandde: 'En?' Waarop Perin schouderophalend zuchtte: 'Tante Mathilde ne veut pas.'

 

Gerard De Beuckelaer, redacteur De Bron  : If you don't read the newspaper you are uninformed, if you do read the newspaper you are misinformed. -- Mark Twain Toen dus ook al… Maar ja, Mark Twain leefde in de tijd toen onze dierbare vorst Leopold II door lasterlijke geruchten in de Britse en Amerikaanse kranten over een mensonterend massamoordend uitbuitersregime in centraal Afrika werd geplaagd. Niemand sprak van genocide –  ze gooiden toen nog niet zo met dat woord – maar het was zo ook al erg storend. Onze koning pakte de zaak heel subtiel en typisch Belgisch aan met passende ‘geschenken’ aan enkele invloedrijke Angelsaksische journalisten. Daarop verbeterde de situatie in Congo merkbaar, ten minste in de pers. (…) Ik vertel dat enkel maar om diegenen die menen dat men mensen voor de daden van hun voorvaderen verantwoordelijk kan maken een beetje tot bedachtzaamheid te motiveren. Immers; gezien ‘s mans levenswandel, wie kan helemaal zeker zijn dat Leopold II niet toch ergens in zijn stamboom zit?

 

Jean-Pierre Rondas in Doorbraak (over het nut van de G1000 groep van David van Reybrouck): Twee nuttige vragen had de G aan de opgekomen burgers kunnen stellen. De eerste had moeten luiden: WAAR speelt zich het democratische gesprek af? Op welk forum, in welke arena? De G1000 heeft het niet aangedurfd deze vraag te stellen. Dit verzuim is de belangrijkste reden waarom dit initiatief een stille maar snelle dood zal sterven.

De tweede nuttige vraag was niet zozeer een overwegingsvraag, dan wel een beslissingsvraag geweest. Ze had moeten luiden: ‘Bent u van mening, ja dan nee, dat een soeverein Vlaanderen 500 dagen op een regering had moeten wachten?’ Of, nog anders gesteld, maar dan in de vorm van een controlevraag bij een quiz: ‘Hoeveel dagen, denkt u, zouden de Vlaamse partijen onderling nodig hebben gehad om een regering te vormen? Kies: zes, zeven of acht dagen?’

 

Rudi Vervoort Brussels minister-president (PS° in DT 7/10): “In 2014 zit de N-VA op haar hoogtepunt, maar een compromis zullen ze nooit kunnen sluiten. Tegen de volgende verkiezingen van 2014 zullen ze dan ook geen geloofwaardig discours meer hebben. Ze zullen dan afgedaan worden als babbelaars. Een partij die snel groeit, valt ook snel weer uit elkaar.”

Theo Francken, burgemeester Lubbeek, N-VA in DS: “Het Lubbeeks Plaatselijk Werkgelegenheidsagentschap (PWA) heeft nog acht werknemers en vijftien klanten, maar ook twaalf bestuurders waaraan de gemeente 3.500 euro aan zitpenningen moet betalen”.

 

Pjotr