MEDIA
EN POLITIEK ANDERS GELEZEN
België is de risee van Europa, dat is
alvast te lezen in veel buitenlandse kranten. Het
Brusselse beleid wordt tot op de grond afgebroken. Alleen
Justitieminister Koen Geens (CD&V) ziet geen probleem. Brussel, een
meerwaarde voor Vlaanderen?
Franse
oprispingen selectief
Dat de socialistische president François Hollande nu de
Belgen met de vinger wijst, zal bij de Franstalige socialisten ongetwijfeld op
gejuich onthaald zijn. Philippe Moureaux, decennialang burgemeester van
Molenbeek en sterke man van de Brusselse PS, die erin slaagde om de zesde
staatshervorming te herleiden tot een nieuwe transfermachine ten voordele van
Brussel zonder de minste toezegging voor beter bestuur, blijft hautain alle
verantwoordelijkheid afwijzen. Nu ja, ook bij de Vlaamse media is het ‘bon ton’
om de bekrompen en racistische Vlamingen met de vinger te wijzen.
Maar het chauvinistisch Frankrijk is wel heel hypocriet.
Decennialang werd de West-Vlaamse grensstreek geterroriseerd door Noord-Afrikaanse
criminelen, meestal jongeren, die aan de lopende band gewelddadige inbraken en
overvallen pleegden vanuit hun thuisbasis in Noord-Frankrijk. Het heeft jaren
geduurd vooraleer een betere samenwerking
mogelijk werd. Want ja, ook in het departement ‘Nord-Pas-de-Calais’, heersten
de socialisten en ook daar mochten hun allochtone kiezers niet verontrust
worden. Het is dan ook geen wonder dat de streek rond Roubaix, net zoals
Molenbeek, een broeinest was en is van crimineel geweld.
In Frankrijk was een dwarsligger nodig, de schrijver
Michel Houellebecq, om de ogen te openen van de politiek correcte elite. Eerst
was er zijn roman ‘Platforme’ waarvoor hij voor het gerecht werd gedaagd
door verschillende moslimorganisaties in Frankrijk en de moskeeën van Parijs en
Lyon. Houellebecq werd vrijgesproken op 17 september 2002.
Zijn recente boek ‘Soumission’ deed opnieuw stof opwaaien
en kreeg soms bizarre reacties in de Vlaamse media. Ter illustratie las ik in
De Morgen (7 januari 2015) volgend citaat: “De
mens verdraagt het niet langer om zonder God te leven", zei Houellebecq
gisteravond in het Franse achtuurjournaal. In dat geval is de islam zo gek nog
niet, vindt hij. ‘De Koran is veel beter dan ik dacht’, aldus Houellebecq in de
Paris Review. Naar eigen zeggen zonder ironie: Ik heb dit boek niet uit angst
geschreven. Ik denk dat we ons kunnen aanpassen. De feministen niet. Maar ik en
veel andere mensen wel.” Soumission,
geen provocatie maar een betere toekomst. Hip Hip Hoera!
Frankrijk
gaat de VS achterna
Het is oorlog, verklaarde Hollande. Wij gaan ‘Daesch’
vernietigen. De naam ‘Islamic State’ (IS) is voor politiek correct Frankrijk
wellicht te islamonvriendelijk. Daesch is de Arabische vertaling van "Isil"
- Islamic State of Iraq and the Levant – en de term wordt door Obama gebruikt. Daesch,
geen staat en zonder verstaanbare verwijzing naar de Islam.
Dat François Hollande nu hulp moet vragen aan Poetin is
bijzonder pijnlijk voor de geloofwaardigheid van zijn buitenlandse politiek.
Als hevigste tegenstander van de Russische steun aan de Syrische president
Bashar Al-Assad moet Frankrijk nu een bocht nemen van 180 graden. Het spontane
medeleven in Europa na de aanslagen in Parijs en na het neerhalen van een vliegtuig
boven Oekraïne, verschilt wel heel erg met het nauwelijks gehoorde medeleven
met de Russische slachtoffers (224) toen IS eind oktober een Russisch vliegtuig
in de lucht tot ontploffing bracht.
Maar wat met de steun die hij vraagt aan de EU lidstaten?
Moet België, medeplichtig wegens dat Molenbeekse terreurnest, nu ook ten oorlog
trekken? Ja, zegt defensieminister Steven Vandeput (N-VA) en de boot is
vertrokken. Het fregat Leopold I gaat het Franse vliegdekschip escorteren naar
het Midden Oosten, in plaats van vluchtelingen van de verdrinkingsdood te
redden in de Middellandse Zee.
Eindelijk eens een missie waarbij een fregat zijn nut zou
kunnen bewijzen. Alleen is dat hier zelfs niet het geval, bij gebrek aan een
vijand ter zee. Maar, wat een toeval, deze opdracht komt Defensie en de
wapenindustrie heel gelegen nu er vraag is (maar geen geld) om nog een fregat
bij te kopen. Gelukkig is geld onbelangrijk wanneer het gaat om ‘onze’
veiligheid, zo declameert Hollande en prompt lapt hij de financiële EU-afspraken
aan zijn laars. Solidariteit betekent voor Frankrijk vooral dat anderen gedwee
het grote gidsland volgen in de strijd tegen IS. En wanneer het regent in
Parijs, dan druppelt het zelfs in Vlaanderen.
Mag
ik heel even een vraag stellen?
We hebben de laatste jaren al wat gewapende missies
uitgevoerd die weinig verbetering brachten: Libië, Afghanistan, Irak. We zijn
ook kwaad op Turkije omdat ze aan al die vluchtelingen wat graag geld verdienen
bij het doorsluizen naar Europa. Maar, al eens nagedacht over wat er zal
gebeuren wanneer die duizenden IS-strijders verdreven worden uit Syrië en Irak?
Zou mijn vrees ongegrond zijn dat het strijdtoneel dan alleen maar veel groter
zal worden, de bedreiging nog diffuser, de vrijheid in Europa nog meer gefnuikt?
Hoe hardvochtig het ook mag klinken: elk land heeft recht
op zijn eigen burgeroorlog en zijn eigen doden.
Mijn grote hoop is dan ook
dat dit conflict in het Midden Oosten eindelijk het einde inluidt van een
arrogante koloniale ideologie.
Een ideologie waarbij volksgemeenschappen van geen tel
waren bij het trekken van grenzen, waar het uitdragen van onze ‘Westerse
waarden’ slechts een mantel was voor het toedekken van rooftochten en het
openen van afzetmarkten. De gekoesterde overtuiging dat wij – Westerse
democratieën – net als God, iedereen moeten herscheppen naar ‘Ons beeld en
gelijkenis’.
Volharden
in de boosheid
Over de multiculturele samenlevingsproblemen hebben de
Vlaamse media zedig weggekeken. Voor mijn boek ‘dS anders gelezen’ deed
ik onderzoek naar de verslaggeving over de multiculturele problemen, en het
resultaat was opmerkelijk (blz 102 e.v.): “Om
een beeld te krijgen over de omvang van de berichtgeving ging ik in het
online-archief op zoek naar het aantal artikels onder de zoekterm
‘multiculturele samenleving’. Dit leverde 70 pagina’s op met de weergave van de
titels en een korte inhoud. Ter vergelijking; over Flahaut waren voor dezelfde
periode (1999-2009) 85 pagina’s nodig. Daarenboven haalt dit thema regelmatig
de krant omwille van problemen in het buitenland en vooral in Nederland.
Blijkbaar is het voor De Standaard gemakkelijker om over de problemen in
Nederland te schrijven. Het aantal artikels dat duidelijke kritiek levert op de
multiculturele samenleving in Vlaanderen, was heel beperkt. Tussen 2005 en 2009
telde ik er slechts een twintigtal. Wanneer men zeer breed gaat zoeken op de
term ‘Islam’ komt men aan 374 pagina’s maar voor ‘Islamfundamentalisten’ komt
men nauwelijks aan 18 pagina’s en tenslotte voor ‘moslimfundamentalisme’
volstaan 13 pagina’s met titels en een korte samenvatting. Toch één
vermeldenswaardige uitzondering, namelijk Mia Doornaert, één van de weinige
kritische stemmen, die regelmatig wijst op de gevaren van de Islam, en pleit
voor het behoud van onze West-Europese waarden.”
Deze eenzijdige informatie was fout, en tot op de dag van
vandaag volhardt DS in de boosheid. Ook al kwam er plots een breuk toen Groen!
politicus Luckas van Der Taelen zijn buik vol had van de allochtone overlast in
zijn omgeving. Met zijn opiniestuk (30/09/2009) over ‘De getto’s van Brussel’
schetste hij een realistisch beeld dat vloekte met het goede nieuws waarmee De
Standaard ons probeerde zoet te houden. Het zou hem een verkiesbare plaats
kosten bij de volgende verkiezingen, maar hij deed bij velen de ogen open gaan.
Alleen zijn partij en de zelfverklaarde politiek correcte elite heeft het nog
altijd niet begrepen.
Ook Bart Eeckhout (in De Morgen) durfde het ooit éénmaal
aan om een kritisch stuk te schrijven, maar nu De Bron hem vroeg om dit artikel
opnieuw te mogen publiceren weigerde hij. Omdat het té juist was? Met een
kaviaar socialist als hoofdredacteur kan ik hem geen ongelijk geven.
Pjotr
Geen opmerkingen:
Een reactie posten