MEDIA EN POLITIEK ANDERS GELEZEN
Is 7 januari 2015 een dag waarop Europa
wakker schoot? Na de eerste unanieme reacties van afschuw over de aanslag op de
redactie van Charlie hebdo, leek het alsof iedereen slachtoffer was van enkele
losgeslagen islamisten.
Woensdag 7 januari 2015
Frankrijk en de wereld schrikken op bij de moorddadige aanval
op de redactie van Charlie hebdo door islamistische daders. De belangstelling van
de media is overweldigend en cartoonist Marec (Het Nieuwsblad) noemt deze
aanslag de ‘nine – eleven’ 9/11 voor Europa. Hierbij gaan de media voorbij aan de
even gewelddadige aanslagen die vroeger al plaatsvonden in Madrid, London, … en
ook in de toekomst zullen doorgaan. Ze gaan ook voorbij aan het duizend maal erger
islamistisch geweld waar miljoenen mensen in het Midden-Oosten slachtoffer van
zijn.
Opdat deze dag de geschiedenis zou ingaan als een keerpunt
voor Europa is er meer nodig dan emotionele reacties en lijkbiddersgezichten.
Nog dezelfde dag leek het erop dat we vooral de pijnpunten niet mogen benoemen.
Dat we vooral geen politiestaat mogen worden. Dat we al helemaal de fout niet
mogen maken om zoals de Amerikanen in 2001 na 9/11 een ‘War on terror’ te beginnen.
Canvas 7 januari 22.30 u
Dezelfde avond ontvangt Kathleen Cools in Reyers Laat vier
gasten om commentaar te geven bij deze terroristische aanslag: symbolisch rechts
van Cools aan tafel, barones Mia Doornaert en burgemeester Bart
De Wever, bien étonné de se retrouver ensemble, en links van haar Meyrem
Almaci, voorzitter Groen en stand-up comedian(t) Alex Agnew.
Het is wellicht voor het eerst in haar leven dat Mia
Doornaert twee van haar stokpaardjes tegelijk mag berijden: haar voorkeur voor
het rechtse gedachtegoed en haar afkeer voor de islam. Komt daar nog bij dat ze
dank zij haar jarenlang verblijf als correspondente in Parijs als geen ander
het Franse reilen en zeilen kent.
Bart De Wever, die reeds meermaals aan de alarmbel trok naar
aanleiding van de geradicaliseerde jongeren die vanuit ons land naar Syrië
trokken, vond hier een duidelijk voorbeeld van wat ook ons te wachten staat. Zijn
gemakkelijkste debat ooit en hoewel ingehouden klonk het een beetje als ‘ziede
wel dat ik gelijk heb’.
Dat hij met veel ja-geknik het pleidooi van Mia Doornaert
steunde en omgekeerd deed mij bijna denken dat ze best wel goede vriendjes
konden zijn. Maar helaas, ondanks het ongemeen belang van het onderwerp, kon de
barones in Doornaert het niet laten om tussendoor op te merken dat ze node
naast een separatist zat want zo zei ze ‘ik wil België behouden’. Ze had het
zelfs over de mooie schoenen die ze in het Nederlands in Brussel koopt. Wat een
hele ervaring moet geweest zijn. Zo zelfzeker ze spreekt over internationale
politiek, zo verkrampt is ze over de Belgische (politieke) ziekte.
Ter linkerzijde zat Almaci erbij als een geslagen hond. De
koude Noorderwind sloeg haar om de oren en haar pleidooi voor ‘verenigen in
plaats van verdelen’ verdronk in het verbale geweld van de rechterkant. Hoewel
ze het ongetwijfeld oprecht meende kon ik mij toch niet van de indruk ontdoen
dat ze ook de bui zag hangen. Haar partij had immers de groene geitenwolensokkenstrijd
verlegd naar een meer linkse multiculturele strijd om de allochtoon. En zo een
terroristische aanval van ‘geloofsgenoten’ is niet direct de beste propaganda
voor het tot nog toe gevolgde gedoogbeleid van verenigd links. Dat zowel
Doornaert als De Wever hard op deze nagel bleven kloppen deed haar vertwijfeld
met het hoofd schudden.
Naast haar zat komiek Agnew vooral bekend omdat hij tijdens
zijn optredens al even graag heilige huisjes sloopt en daarbij zijn ‘mond niet
wast’. Van alle vier was hij ongetwijfeld de meest originele van de groep.
Geweld kan niet en voor de rest is de vrije meningsuiting absoluut. Ook de
reacties erop. Zo simpel is dat voor een komiek. Maar volgens hem ging het bij
die ‘jongeren’ (van 32 en 34 jaar) niet om godsdienst, want zou dat geen reden
zijn, dan zouden ze wel een andere reden zoeken om te moorden. Mijn mond viel
open voor zoveel originaliteit: ge moet er maar opkomen. En de overtuiging
waarmee hij zijn stelling verdedigde doet vermoeden dat hij dat zelf geloofde.
Taqiyya, een leugentje om bestwil
Eveneens op Canvas kwam de toonaangevende voorzitter van het
Platform van Vlaamse Imams, Khalid Benhaddou, verklaren dat de
profeet Mohammed vaak het slachtoffer was van geweldplegingen, scheldpartijen
en beledigingen maar daar nooit met geweld op had willen reageren. Dat om
duidelijk te maken dat de Islam waarvan hij een vooraanstaand lid is, helemaal
niets heeft met geweld. Integendeel.
Dat volstond ruimschoots voor Eddy Daniels, islamdeskundige,
om in zijn bibliotheek te duiken en uit zijn rijke voorraad aan voorbeelden te
putten om brandhout te maken van deze totaal foute informatie van de imam die
door de VRT journalist van dienst geslikt werd als waarheid. Een citaat uit
Daniels bijdrage: “Onder andere de charismatische dichteres Asma bint Marwan
van de Banu Khatma, die ervoor gezorgd had dat haar clan niet mee uitgerukt was
naar Badr, nam het woord. 'Verwachten jullie veel goeds van die profeet?', zo
zong ze, 'nadat hij onze eigen leiders heeft vermoord, als een uitgehongerde
wolf die zich op een vleesschotel stort? Is er dan niemand met voldoende
eergevoel die hem onverwacht aanpakt en de hoop vernietigt van de onnozelaars
die hun hoop op hem stellen?' Toen Mohammed hiervan hoorde, zegde hij: 'Wie zal
mij verlossen van de dochter van Marwan?” En Daniels besluit zijn artikel met :
‘De bewering van Khalid Benhaddou dat de profeet geen geweld toestond als hij
beledigd werd, klopt dus van geen kanten. Het gaat duidelijk om taqiyya, het
recht van moslims om te liegen als zij daarmee het geloof en de profeet
verdedigen.’
Het zoveelste ‘faits divers’?
Zal deze aanslag een kentering teweeg brengen? Zullen de
moslims de gewelddadigheid van hun Profeet en van de islamisten afzweren? Zijn
ze bereid om ten minste in Europa de sharia ondergeschikt te maken aan de
Europese cultuur, de waarden van de Verlichting en de wetten van onze
rechtsstaat? Dat zijn de vragen die de media moeten stellen. Dat zijn de vragen
waarop de gematigde moslims moeten antwoorden willen ze geloofwaardig zijn.
Het spijt mij, maar ik zie ook nu geen enkele aanduiding dat
zoiets op komst is. Integendeel, het lijkt erop dat de moslims in Europa zich
zullen wentelen in een slachtofferrol waarbij ze ongetwijfeld zullen mogen
rekenen op veel begrip van de politiek correcte media (waaronder duidelijk de
VRT). Omdat nu al de beschuldigende vinger opnieuw richting de ‘onverdraagzame
Europeanen’ wijst in plaats van komaf te maken met alles wat niet strookt met
onze cultuur.
Overigens is het een beetje hypocriet van onze traditionele
media om nu, hoewel terecht, moord en brand te schreeuwen omwille van de
aanslag op de vrije meningsuiting, maar ondertussen al jarenlang de publicatie
van opinies (niet alleen van politieke partijen) censureren wanneer die niet
overeenstemmen met de eigen overtuiging.
Verdraagzaamheid als eenrichtingswijzer is geen goed
signaal. Maar waar ik het meest moeite mee heb is dat de islam net als de
communistische doctrine veel te weinig belangstelling heeft voor
zelfontplooiing en ambitie. Zelfrespect in plaats van een martelaarsrol. Het
kordaat aanpakken van een gebrek aan arbeidsethiek, te beginnen in de familie.
Clash of civilisations
Met deze aanslag wordt opnieuw bewezen dat de ‘Class of
Civilisations’ van Huntington geen gratuite voorspelling was. Ditmaal (nog)
geen legers maar ongrijpbare terroristen die door hun aanhangers geprezen
worden als helden.
Terwijl de bange blanke man vooral niet wil provoceren en
daarom steeds meer toegeeft aan de wensen van de moslims in Europa, zijn er gelukkig
toch nog mensen die durven een streep trekken. Ten bewijze een citaat uit het
editoriaal geschreven door Alexis Brézet, redactiedirecteur van ‘Le Figaro’: “We
hebben die oorlog lang niet willen zien. Het gebeurde toch allemaal zo ver van
ons bed niet waar?, binnen de grenzen van Syrië, Irak, Nigeria of Libië. Uit
schroom – en zonder twijfel ook uit angst – waagden we het zelfs niet zijn naam
te noemen. De brengers van het slechte nieuws, die zich door de algemene
afspraak niet lieten intimideren, werden prompt gediskwalificeerd. (…)
Geconfronteerd met de oorlog is onze eerste plicht eenheid. Welke ook onze
afkomst, onze mening, onze religie onze politieke overtuiging moge zijn, wij
moeten onmiddellijk en zonder enige reserve de heilige eenheid uitroepen. Niets
kan rampzaliger zijn in deze tijd van beproeving die door ons land trekt, dan
onze tegenstander ook nog gekibbel op laag niveau of politieke verdeeldheid
cadeau te doen. (…)Maar onze tweede plicht is ons te bewapenen. Moreel eerst en
vooral. Hoe kunnen we onze waarden verdedigen indien we niet overtuigd zijn van
hun voortreffelijke waardigheid? Vervolgens ook politiek en juridisch: te lang
hebben we, in naam van een pervers humanisme en een ontspoord antiracisme,
lankmoedigheid getoond tegenover onze ergste vijanden.
Die ‘verloren kinderen van de jihad’, de fanatici die zich
op Internet ontketenen, maar ook invloedrijke groepen, die, bekleed met het
klatergoud van hun ‘maatschappelijke’ opdracht, in alle openheid samenzweren
tegen ons land en zijn veiligheid. Tegen die mensen moeten we optreden. Zonder
zwakheid noch weekhartigheid. Als er dan toch oorlog is, dan moeten we hem
winnen.” Einde citaat, einde Anders Gelezen.
Pjotr
Geen opmerkingen:
Een reactie posten