MEDIA EN POLITIEK ANDERS GELEZEN
Soms zijn er dagen waarop ik met plezier ‘De Standaard’
lees. Maar soms vergaat mijn plezier even snel als het gekomen is.
Mediakritiek, altijd een beetje politiek.
Dynamiek op de Belgische Arbeidsmarkt.
Maandag 27 oktober begon prima. Guy Tegenbos begon zijn
commentaar met positief nieuws: “Eerst het goede nieuws. Afgelopen jaar – van
midden 2013 tot midden 2014 – zijn er netto 19.000 banen bijgekomen in dit
land. Daarna volgt dan ook het minder goede nieuws: “Maar er is ook slecht
nieuws. Het aantal bijgekomen jobs is bruto ook het laagste sinds lang. Amper
166.000. Terwijl er nog niet zo lang geleden een groei met 250.000 was in één
jaar tijd.” Nuance, altijd een goed teken.
Enkele bladzijden verder in de krant stond het artikel
waarop hij zich baseerde. Daarin geeft journalist Dries De Smet de
resultaten weer van een studie. Helaas zonder duidelijke bronvermelding.
Slechts in de voorlaatste paragraaf staat volgend klein zinnetje: “En tegelijk
is de stoelendans bij bestaande jobs ook kleiner, blijkt uit cijfers van
Dynam.”
Welnu zijn artikel is uitsluitend gebaseerd op deze studie
‘Dynamiek op de Belgische Arbeidsmarkt. Juni 2012 – juni 2013, van
Dynam-belgium.org die hier
te lezen is. De vermeldde commentaar van Ludo Struyven, onderzoeker bij het
Hiva, dient alleen maar om de indruk te geven dat hij zijn huiswerk maakte.
Alleen was het te doorzichtig en dus vroeg ik mij af of De Smet soms redenen
had om zijn bron zo angstvallig te camoufleren.
En ja, na een grondige lezing kon ik alleen maar vaststellen
dat zijn artikel hooguit een onvolledige en misleidende weergave is van de
gepubliceerde resultaten. Dat belangrijke informatie aan zijn aandacht
ontsnapte of om politiek-correcte redenen gecensureerd werd.
Waarom geen regionale cijfers
Het
is niet de eerste keer dat we in de gezagsgetrouwe media geconfronteerd worden
met Belgische cijfers die gemiddelden zijn (of de som) van sterk uiteenlopende regionale
gegevens. Wie schrijft dat er netto 19.000 banen bijgekomen zijn, vertelt
daarom slechts een deel van de realiteit. Meestal is daar een goede reden voor:
de studies geven geen opdeling per regio en dus kunnen we niet weten hoe het
juist zit. Of Vlaanderen deze of gene maatregel moet nemen, hier of daar een
inspanning doen. Nochtans zouden dergelijke studies toch daarvoor kunnen en
moeten dienen.
Maar
kijk, in deze studie staan er wel degelijk regionale cijfergegevens die De Smet
ook had kunnen vermelden (zie par 1.3. Naar regio). Daarin kunnen we lezen dat
de daling in Vlaanderen (verlies aan jobs) 0,3 % bedraagt tegenover een winst
in de periode ervoor van 0,5 %. Dat maakt dat er een achteruitgang is van 0,8
%.
In
Wallonië bedraagt heet verlies 1,1 % nadat het jaar ervoor er een groei was van
0,7 %. Een achteruitgang van 1,8 % of meer dan het dubbele van Vlaanderen.
Het
Brussels Hoofdstedelijk Gewest ontsnapt aan de slechte cijfers en boekt een
groei van 0,6 %. Prima.
Maar
naast die cijfers staan er nog interessante dingen in deze studie. Zo staat er dat
de jobcreatie vooral gerealiseerd werd in gesubsidieerde sectoren. Voor de
sector ‘Menselijke
gezondheidszorg en maatschappelijke dienstverlening’. Tussen juni 2011 en juni 2012 werden er in
de sector 17.200 nieuwe
jobs gecreëerd, terwijl slechts 6.600 jobs verloren
gingen. Daardoor kende de werkgelegenheid in de sector een toename van 10.600 arbeidsplaatsen. Met
andere woorden, meer dan de helft van het goede nieuws van Tegenbos wordt
gehaald uit een toename van gesubsidieerde (of door de overheid integraal
betaalde) jobs. En geloof het of niet maar er is nog een sector die een
bescheiden groei kende: ‘Kunst, recreatie en overige diensten’. En voor de
volledigheid, ook de exploitatie en handel in onroerend goed kent een groei.
Kortom, de lezers
van De Standaard worden onvoldoende geïnformeerd om zich een juiste mening te
kunnen vormen. In dit geval is het goede nieuws al te beperkt en zou men beter
spreken van een verdieping van de welvaartskloof (nu al zo’n 25 %) tussen
Vlaanderen en Wallonië. Dat is helaas de diepere betekenis van deze studie.
Belgische cijfers alleen zijn misleidend en het kan niet de bedoeling zijn van
een krant die zichzelf rekent tot de kwaliteitsuitgaven om hieraan mee te
werken.
Opiniërende journalisten
Het plezier bij
De Standaard duurt nooit lang. Op 29 oktober slaagt Bart Brinckman erin om
mijn goed humeur wat te temperen. In de katern Wetstraat (dus niet opinie)
lezen we een artikel met als titel: ‘We
kunnen niet anders, het is de schuld van de socialisten’, met daaronder een foto van Johan Vande Lanotte, John Crombez
en Elio Di Rupo.
Meteen volgt een intentieproces: “Zowel de federale als de
Vlaamse regering maakt er een sport van om links af te schilderen als een bende
stoethaspels die onze samenleving regelrecht naar de afgrond leidde.” Fout
volgens Brinckman. Want het mag dan zijn dat Stevaert de subsidiëring van de
zonnepanelen invoerde, “het systeem ontspoorde pas onder het bewind van Kris
Peeters en Hilde Crevits, allebei christendemocraten.” Voilà, dat zijn dus de
stoethaspels. Volgende kromredenering: Vermits ook de N-VA al tien jaar deel
uitmaakt van de Vlaamse regering, dragen alle establishmentpartijen in dit
dossier hun verantwoordelijkheid. Volgt dan de retorische vraag: “Zijn die niet
allemaal met een gat in hun hand geboren?” Gelieve niet na te denken maar
gewoon ja te knikken.
Voor Turtelboom heeft hij evenmin een goed woord over:
“Natuurlijk blijft het vreemd dat een liberaal bedrijven en gezinnen via de
elektriciteitsrekening wil pluimen. Dan moet zo’n minister uit lijfsbehoud een
zondebok zoeken.” Ja, u las goed ‘zo’n minister’. Wellicht hing op dat moment
nog wat speeksel aan zijn onderlip.
Maar gelukkig heeft Brinckman als afsluiter goede raad voor
zijn kameraden, de socialisten. Lees even mee: ‘Ze moeten op zoek naar een framing
die de federale of de Vlaamse regering pijn doet. Die hoeft niet eens te kloppen,
als de bevolking ze maar gelooft. Dat vergt handigheid, een
geloofwaardige boodschapper en vooral een rigoureuze regie.’
Weet u beste lezers wat ik nu denk? Dat De Standaard, die
naast een opiniërende hoofdredacteur nu ook al een opiniërende
Wetstraatspecialist in dienst heeft, binnenkort enkel nog het commentaar
gevolgd door de katern ‘Duiding en opinie’ zal publiceren. AVV-VVC: Alles voor
Vande Lanotte - Vande Lanotte voor Crombez. Wedden dat die opiniërende
Wetstraatspecialist zich met hart en pen zal lenen tot de zelf aanbevolen misleiding
van de lezers van De Standaard? Toch goed dat we dat wel mogen weten.
Over quota
Liesbeth Homans,
Vlaams superminister heeft beslist dat de Vlaamse overheid tegen 2020 10 %
migranten moet tewerkstellen (hier). Waarschijnlijk dacht ze hierbij vooral aan het
Antwerps kiezerspotentieel waarin het migrantenaandeel veel hoger ligt dan in
de rest van Vlaanderen. Nochtans was Homans vroeger een tegenstander van quota
en voorstander van de meritocratie. En Ben Weyts verklaarde in 2012 nog dat quota voor vrouwen in de
topambtenarij vernederend waren.
“Net als iedereen willen zij
geselecteerd worden omwille van hun kennis en talent, niet omwille van hun
geslacht.", daarbij toevoegend: "Positieve discriminatie is ook
discriminatie".
Een lezer liet
alvast weten dat hij geen reden meer ziet om nog voor de socialisten te
stemmen. Maar wat deze kwade lezer ontging is dat in het geciteerde artikel (gepibliceerd
op deredactie.be), Homans over een
streefcijfer spreekt en vooral dat zij “het streefcijfer wil behalen
door onder meer kandidaten te screenen op onterechte uitval op basis van
afkomst.” Dus toch meritocratie of waarom nuance ook hier een pluspunt is.
Maar het had anders gekund. Laten we even in de rol van
Brinckman kruipen en gratis advies geven: Stel dat Homans niet gesproken had
over quota. Geen vermelding van een percentage omdat het toch maar een vrome
wens is, maar wel beloofde om de afkeuring van een migrant die postuleert voor een
openbaar ambt zo nodig te onderzoeken op de correctheid van de afkeuring. Het
aantal migranten zou door die maatregel, naar verwachting, kunnen toenemen en dat
is toch de bedoeling. Op voorwaarde dat er voldoende kandidaten zijn die
voldoen aan de criteria. Ben Weyts had daar alvast veel minder last van gehad
en voor de bevolking zou het minder overkomen als de zoveelste betutteling door
‘Vlaamse regelneven’.
Pjotr
Geen opmerkingen:
Een reactie posten