België zal rechts zijn of niet

MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN

 

 

De verkiezingsoverwinning heeft Bart De Wever niet verleid tot euforie maar wel tot belangrijke uitspraken. Het grote N-VA verhaal anders gelezen.

Beleven we historische tijden?

 

Bart De Wever noemt de ommekeer sinds de verkiezingen historisch en dat is niet niks uit de mond van een historicus. Eindelijk verlost van de socialisten. En, zo voegde hij er voor de Franstalige TV aan toe: nooit meer met de socialisten. Een goed strateeg kiest inderdaad zijn vijand zelf. Gemakkelijk omdat die vijand op het canvas ligt en onbekwaam is om te reageren. Maar hem dan nog eens een eeuwigheid in de politieke hel (de oppositie) toewensen getuigt niet van het respect dat we van De Wever gewoon zijn. Deze uitspraak heeft wel het voordeel van de duidelijkheid.

 

Wanneer we de lijst van de Belgische regeringen overlopen dan zijn de perioden zonder socialisten eerder zeldzaam. De laatste periode was deze van Martens V tot en met VII (1981 – 1987). Echt historisch is echter de aanwezigheid van de Katholieke en later de Christendemocratische partij. Zonder de unionistische regeringen waren er sinds het ontstaan van België 65 regeringen waar de katholieke partij/CVP/CD&V de grootste was en slecht eenentwintig zonder meerderheid maar wel in de coalitie en amper elf zonder de christendemocraten). Dat is dus wel historisch en blijft het ook na deze verkiezingsomwenteling.

 

Spectaculaire verkiezingsoverwinningen zoals N-VA behaalde zijn evenmin uitzonderlijk. De katholieke familie (CVP/PSC) behaalde niet minder dan zeventien keer een absolute meerderheid en kon dus het eigen programma onverkort uitvoeren. Ongetwijfeld de natte droom van elke politicus met een uitgesproken overtuiging.

 

Ook rechts is geen unicum. Er waren zelfs zes exclusief liberale regeringen en geen enkele socialistische. Er waren tien liberale eerste ministers en slechts elf socialistische. Maar de coalitieregeringen hadden wel allemaal één ding gemeen: geen enkel regeringsakkoord paste nog in een links of rechts verhaal. De regering werd daardoor ook de speelbal van het zo geroemde ‘middenveld’ dat de eigenlijke strategische keuzes bepaalde. De politieke overheid reduceerde zichzelf tot wat Dehaene zo plastisch de ‘politiek van het haalbare’ noemde. En wat haalbaar was werd grotendeels bepaald door de zuilen. Dat ‘haalbare’ was de grootste oorzaak waarom België steeds meer achterop hinkte en onbekwaam was om de problemen kordaat aan te pakken. Zonder een (Europees) mes op de keel, zoals het nu opnieuw het geval is. Want iedereen weet dat het feest ook zonder N-VA over is.  De vraag blijft zelfs of de geplande maatregelen wel zullen volstaan om de welvaart van Vlaanderen te behouden. De Wever zelf gaf al aan dat het niet ver genoeg gaat.

 

Het rechtse België

 

Wanneer we de politieke commentatoren van de traditionele media mogen geloven hebben we nu een neoliberale regering. Voor wie zweert bij Links (zoals bijna 80 % van de journalisten) is elke verschuiving een aardverschuiving. Wanneer dan ook nog aan de verworven rechten (de vetpotten) wordt geprutst is het duidelijk dat ook de linkse culturele elite niet staat te springen van vreugde bij het aantreden van de regering Michel I en Geert Bourgeois I. Of zoals een journalist van Knack schreef “Ben Weyts minister, het wordt wennen.”

 

Dat Michel I een rechtse(r) regering is, zullen we pas echt goed kunnen inschatten eens de geplande maatregelen ook omgezet zijn in regelgeving. Maar het is nu al duidelijk dat het helemaal geen aardverschuiving zal zijn. Daar zit de zelfverklaarde rechtse  grondstroom in Vlaanderen ook niet echt op te wachten.

 

Mocht Michel I werkelijk een rechtse regering zijn dan zou het regeerakkoord er heel anders uitzien. Zo blijkt uit een commentaar op beurs.com. Daarin wordt aangetoond dat de regering met N-VA in de stuurcabine het overheidsbeslag helemaal niet in die mate zal verminderen dat we opeens zouden ontwaken in een rechts België.

 

Ter vergelijking enkele cijfers: Volgens De Wereldbank waren de Belgische overheidsuitgaven in 2012 goed voor 46,3 % van ons BNP. In Europa geven slechts Frankrijk en Griekenland meer uit. In Duitsland is dat 29 %. Wanneer De Wever Duitsland als voorbeeld neemt dan zou Michel I de uitgaven moeten verminderen met 38 % of pakweg 65 miljard euro. Dan spreken we nog niet van een staatsschuld die ver boven de 100 % uitkomt. De geruststellende conclusie is dat ook een regering met N-VA geen brokken zal maken. Alleen wordt in dit België de kleinste verschuiving gepercipieerd als een aanval op de linkse verworvenheden en dus horror.

 

 

‘België zal Vlaams zijn of niet’

 

Dat had evengoed de titel kunnen zijn. Immers, De Wever liet er geen gras over groeien om aan de Franstaligen duidelijk te maken dat een terugkeer van de socialisten in de federale regering automatisch de eis om een confederaal model terug op tafel zal brengen. Daarin lezen we twee belangrijke boodschappen: (1) dat een Belgische staatshervorming minder belangrijk is dan het van de macht houden van de socialisten en (2) De Wever ervan uitgaat dat N-VA in 2019 nog voldoende macht zal hebben om eisen te kunnen stellen.

 

In De Tijd klonk het zo: ‘'We hebben de andere partijen beloofd dat er de volgende vijf jaar een communautaire pauze komt. De vorige regering heeft de grondwet niet voor herziening vatbaar verklaard, dus we kunnen deze legislatuur ook niets doen. Voorlopig is een regering zonder de PS al een staatshervorming op zich. Maar dat is geen structurele oplossing. Als de kiezer ons verplicht om een coalitie te vormen met de PS, dan zal het communautaire terugkeren.'

 

Dergelijke uitspraken zullen wel goed klinken in de oren van een deel van zijn achterban, maar is vooral bedoeld voor de Franstalige coalitiepartner MR die een risico nam. Zonder socialisten is al een staatshervorming, verklaarde Didier Reynders al een tijdje geleden. Maar Reynders had ook geen probleem met een pestbelasting omdat die vooral de Vlamingen trof. Of, hoe ook de Vlamingen (laat staan N-VA) enkel belangrijk zijn voor de Franstalige liberalen wanneer het hen goed uitkomt.

 

Alleen spreekt De Wever hierbij wel voor zijn beurt. De kans dat N-VA in 2019 het electoraal minstens even goed doet als in 2014 is niet evident, laat staan dat de partij ‘incontournable’ zou worden en dus eisen zal kunnen stellen. Het is verre van ondenkbaar dat ze met haar eis voor confederalisme niet alleen zal botsen op alle Franstalige partijen, maar ook aan Vlaamse zijde, net zoals in 2014, helemaal alleen zal staan (op VB na). Zal De Wever dan kiezen voor de oppositie of zal de verleiding van de macht ook N-VA doen vervellen tot een traditionele partij zoals de andere?

 

Dat er kritiek komt vanuit de Vlaamse beweging is dus niet verrassend. De overgang van een Vlaamse beweging naar een Belgische machtspartij is niet evident (lees hierover meer). Wie zich niet beperkt tot een analyse van het regeerakkoord maar het hele plaatje bekijkt kan alleen maar vaststellen dat De Wever ondanks zijn duidelijke uitspraken toch nog alle kanten uit kan. Geruststellend is dat niet voor de achterban van Vlaamsgezinde confederalisten en Vlaams-nationalisten.

 

Over het confederaal verhaal dat bij de Vlaamse volksbeweging niet in goede aarde valt toch nog even dit. Eén van belangrijkste bezwaren tegen dit België is de (structurele of grondwettelijke) vergrendeling van het beleid, waardoor de Vlaamse democratische meerderheid aan de keten wordt gelegd. Welnu, door alle beleidsdomeinen die ertoe doen te onttrekken aan de macht van de federale regering worden ook die ketens afgeworpen en kan Vlaanderen zelfstandig zijn ding doen. Dan kan Vlaanderen zelf kiezen of ze een links dan wel rechts beleid wil.

 

Om De Wever nu al af te schilderen als de ‘verrader van de Vlaamse zaak’ of de ‘Redder van België’ is kort door de bocht. Zijn broer Bruno waarvan we mogen aannemen dat hij hem heel goed kent (ver)denkt dat hij (in DS) nu reeds de volgende ‘Vlaamse’ stap aan het voorbereiden is. Dat klinkt een beetje zoals Hugo Schiltz het ooit verwoordde: ‘van verraad naar verraad gaan we naar de Vlaamse staat.’ Of De Wever er goed aan doet om Schiltz te volgen, kan u hier lezen.

 

De Wever, redder van Wallonië

 

Het heeft er veel van weg dat De Wever met de keuze van zijn tegenstander (de PS) vooral op zeker speelde. De economische situatie van Wallonië (en Brussel) is dermate slecht dat er helemaal geen kans is dat deze regio zich op een termijn van zeg maar twintig jaar kan opwerken tot een welvaartspeil dat in de buurt komt van het Vlaamse. Zelfs als ze daartoe zouden gedwongen worden door de nieuwe financieringswet.

 

De grootste oorzaak van de neergang van Wallonië is niet de teleurgang van de zware industrie, maar het onvermogen om daar iets aan te doen. Daarenboven werden de socialisten die in Wallonië van oudsher de macht in handen hebben, beschermd door het Belgisch establishment. De schuld die de Belgische instellingen en de Belgicistische media hierbij dragen is niet min. Reeds tientallen jaren is duidelijk dat de economische prestaties van Wallonië en Vlaanderen steeds verder uiteen groeien. Dat alles werd echter verborgen gehouden door enkel ‘Belgische’ prestaties te meten en zo de verschillen te negeren. Zelfs Vlaamse kranten weigeren steevast om de vinger op de zere plek te leggen. Het resultaat is dat de Walen zelfs vandaag nog onvoldoende beseffen hoezeer ze door het socialistisch bewind in een economische afgrond werden geduwd en gehouden. Daarvoor geldt onverkort de uitspraak van Albert Einstein: ‘De wereld zal niet ten onder gaan door zij die kwaad doen, maar door zij die toekijken en niets doen’.

 

Het is niet verwonderlijk dat het een Waal is, Christophe Deborsu, die in De Standaard de sfeer van de Waalse feesten mag verpesten door te wijzen op de catastrofale toestand waarin Wallonië en Brussel verkeren. (lees hier het volledig artikel)

 

Even samenvatten. (1) Er is geen sprake van een inhaalbeweging van Wallonië op Vlaanderen. De kortstondige hogere inkomsten waren enkel het gevolg van het vogelgriepvaccin dat door de Waalse afdeling van de multinational GSK werd geproduceerd (+ 2 miljard euro). (2) de Vlaamse overheid beschikt over 6.000 euro per Vlaming, de Waals-Brusselse over 5.500 euro. (3) Voor diverse uitgaven betalen de Walen en Brusselaars nu al meer dan de Vlamingen (universiteit, openbaar vervoer, … . (4) Le Soir publiceerde de resultaten van de nieuw opgerichte bedrijven in de eerste helft van dit jaar: in Wallonië MIN 11 % in Vlaanderen PLUS 2 %.

 

Daarom heb ik bewondering voor het realisme van Deborsu. Hij besluit zijn bijdrage in DS als volgt: ‘Wallonië heeft weliswaar veel troeven: goed opgeleide mensen, centrale ligging in Europa, zuivere lucht, beschikbare ruimte, vlot verkeer, panda’s. Maar het volstaat niet. De zoveelste negatieve factor is politiek. De Waalse regering (PS + CDH) vreest nu gepasseerd te worden door de federale regering. Die regering is, op de MR na, een verlengde van de Vlaamse coalitie, in niets van de Waalse. Wallonië wil niet de Zweedse dupe worden, zei Paul Magnette zaterdag in Namen’.

 

In ’t Pallieterke voegden ze daar nog enkele belangrijke vaststellingen aan toe: (1) van de groep 25- tot 50-jarigen, werken er 85,7 % Vlamingen tegenover 75,6 Walen en 64,3 Brusselaars.  Voor de 50 plussers zijn de verhoudingen gelijklopend. (2) In 2013 leverden de buitenlandse investeringen 1.531 jobs op (cijfers Waals agentschap voor buitenlandse handel). Onbetekenend gezien de bijna 200.000 Waalse vergoede uitkeringsgerechtigde volledige werklozen. (3) De regionale schuld is al even afwijkend: Vlaanderen heeft een begroting in evenwicht terwijl de Waalse regering nog meer dan 8 % schulden bijmaakt (1,1 miljard op een begroting van 13,5 miljard euro).

 

Dat is dus geen goed nieuws en al helemaal niet voor wij allemaal. Want het betekent dat Wallonië nog heel lang nood zal hebben aan Vlaamse solidariteit.   

 

Hopelijk slaagt N-VA erin om vanuit de federale regering de Franstalige socialisten bewust te maken van hun historische schuld in de teloorgang van Wallonië. Het zou van De Wever de redder van Wallonië maken. Voor het kapotmaken ervan hadden ze hem in elk geval niet nodig. Met deze onheilspellende informatie voor ogen, begrijp ik de emotionele toon waarop De Wever afgeeft op de Waalse socialisten.

 

Voor de geschiedenis is het nog veel te vroeg maar het worden zeker interessante tijden.

 

Een aanverwant artikel ‘N-VA redt België’ kan u via deze link lezen.

 

Pjotr