MEDIA EN POLITIEK ANDERS GELEZEN
Door de toenemende concurrentie worden werknemers al te
dikwijls herleidt tot ‘loonkosten’. Hoog tijd dat werkgeversorganisaties en
topindustriëlen het belang van gemotiveerd personeel weer op het voorplan
stellen.
Delhaize sluit enkele winkels. Tweeduizendvijfhonderd
medewerkers verliezen hun werk. Maar er komen geen naakte ontslagen, dat is de
belofte. Besparingen ondanks winst omdat het een preventieve maatregel is. Want
de personeelskosten liggen te hoog. En de concurrentie is moordend. Ivan Sabbe
(in Terzake) vertrouwd met de distributiesector, vindt dat Delhaize nog een
toekomst heeft, want een goed imago en gemotiveerd personeel. Alleen zijn ze
bij Delhaize een beetje te vrijgevig geweest tijdens de voorbije
COA-onderhandelingen. En het personeel krijgt geld om polyvalent te zijn maar
daar is in de praktijk weinig van te merken. Kan ik wel geloven want veel van
die vriendelijke dames aan de kassa zie zelfs ik echt niet sleuren met zware
bakken drank.
Unizo-topman Van Eetvelt liet weten dat al die vormen van
tijdskrediet eens moeten herbekeken worden. De boodschap is duidelijk: mensen
moeten wat harder werken.
Tegenover al die onheilsboodschappen uitgaande van de
werkgevers, staat er een andere werkelijkheid waarmee de consument in
toenemende mate mee geconfronteerd wordt: een absoluut gebrek aan service bij
de bedrijven. Na vijftien pogingen om telefonisch contact te hebben met een
Pearl Vision winkel gaf ik er de brui aan. Al die callcenters met personeel dat
niet eens weet waar de vraag over gaat. Spuugzat ben ik het. Winkels waar men
nauwelijks nog personeel vindt om uitleg te vragen. Komaan we zijn weg. Een TV
kopen bij Makro, Krefel, Vandenborre, … de keuze viel op … wegens ‘de beste
service’.
En de kleine middenstander valt af omdat zijn inkoopprijs en
dus ook zijn verkoopprijs te hoog ligt. Hij kan niet concurreren met de grotere
spelers. Een dienst na verkoop is voor
steeds meer mensen belangrijker geworden dan het product. Het komt toch
allemaal uit China of Taiwan. En de waarborg wordt door de merken zelf
geregeld.
Stress en burn-out een genegeerd signaal
En dan is er nog die andere onheilsboodschap die de media
nauwelijks beroert: In Nederland berekende men dat stress en burn-out bij
werknemers zo’n vier miljard euro per jaar kost. Hoe het er in Vlaanderen
uitziet, kwam ik niet te weten, maar het aantal zelfmoorden ligt heel hoog. West-Vlaanderen
staat zelfs aan de top, wereldwijd.
Van Eetvelt heeft wellicht gelijk dat er nogal wat mensen
gemakkelijk gebruik maken van het tijdskrediet. Maar waar hij zedig over zwijgt
is het tijdskrediet dat voor de (grotere) bedrijven heel veel geld opbrengt.
Namelijk dank zij vooral middenkaders die overstappen naar ‘viervijfden’ maar
in de praktijk wel dezelfde verantwoordelijkheden en evenveel werk moeten
verrichten. Dat is geen flexibiliteit meer maar een rendementsverhoging van 20
% die daarenboven nog minder kost.
Een andere truuk is om de premies te reduceren door gewoon
de beoordelingsnormen te verstrengen. Dat leidt soms tot hilarische situaties
waarbij een medewerker door het tweede hoger niveau tijdens een voorafgaande
bespreking een ‘vier’ krijgt maar de chef die de fiche diende in te vullen
slechts een ‘drie’ gaf omdat datzelfde hoger niveau hem dat zo opgedragen had:
vier wordt drie. Zo straft men diegenen die wel nog willen hun werk goed doen.
De roep naar een motiverend personeelsbeleid vanuit de
werkvloer is oorverdovend. Maar niemand heeft er nog tijd voor. In veel grote
bedrijven houdt de top zich enkel nog bezig met cijfers, de beurswaarde,
cashflow, noem maar op. Werknemers zijn daar geen issue behalve hun
‘kostprijs’. De kaders krijgen van daaruit weinig of geen steun. Ze zijn
doorgaans ook niet voldoende gevormd of krijgen de tijd niet om ervaring op te
doen als ‘leider’. Het is steeds meer elk voor zich. Teamgeest? Daar werd tot
voor een paar jaar nog in geïnvesteerd. Nu veel minder. Concurrentie onder de
werknemers is misschien goed op korte termijn maar kan een bedrijf ruïneren.
Alleen, om dat in de gaten te houden is er ook niemand meer. Zijn werk goed
doen? Meestal ligt de norm veel lager. Geen al te zware fouten maken is ook al
goed. De wraak van de werknemers. Ook al gooien ze daarmee op langere termijn
hun eigen ruiten in. Fier zijn op het bedrijf waar men werkt? Hoeveel
dergelijke bedrijven zijn er nog?
De jongeren zijn anderzijds ook niet meer zo fanatiek
werklustig als ‘vroeger’. Wat wil je, ze zien steeds meer jongeren die een mooi
leventje leiden zonder zich moe te maken. Het klinkt niet politiek correct,
maar het is wel een werkelijkheid. Mag ik daar nog een pertinente opmerking van
een lezer aan toevoegen: ‘als het van de politici afhangt moeten de ouderen
langer werken zodat de staat de werklozensteun van de jongeren zou kunnen betalen’. Het is maar hoe je de realiteit
bekijkt.
Ook de overheid stelt teleur in plaats
van te motiveren
Het is geen prettig vooruitzicht om dagelijks de dag te
beginnen met het aanschuiven in files en vooraf niet te weten wanneer men op
het werk zal aankomen. Voor de werkgever is dat niet ‘zijn’ probleem, maar is
het dan wel het probleem van de werknemer?
Zelfs met het openbaar vervoer is er geen garantie dat de
trein op tijd zal aankomen. En oh wee, als men een aansluiting niet mag missen.
Mag het dan verbazen dat velen reeds gestrest zijn vooraleer ze aan hun dagtaak
beginnen?
De Belgische overheid voelt zich geroepen om zowat elk facet
van het leven te organiseren, van de geboorte tot de dood. Maar evoor zorgen
dat de mensen in de best mogelijke omstandigheden kunnen hun boterham verdienen
is daar blijkbaar niet bij. Hoog tijd dat de overheid voorrang geeft aan haar
kerntaken. Mobiliteit is er zo een.
De werkelijkheid heeft twee gezichten
Weet u waarom Vlaanderen het altijd beter deed dan de
omliggende landen? Omdat de meeste kleine bedrijven zorgzamer omspringen met
hun personeel. Omdat het personeel een echte meerwaarde is.
Weet u waarom Vlaanderen economisch het steeds moeilijker
krijgt? Omdat de bedrijven te kleinschalig zijn en niet meer kunnen optornen
tegen bedrijven met een veel grotere omzet. Zelfs een succesvol
distributiebedrijf als Colruyt is een minispeler vergeleken met concurrent
Lidl.
Voor sommige bedrijven is het kiezen tussen groter worden of
overgenomen worden. Voor anderen zijn er ‘niches’ waarin ze kunnen overleven en
zelfs bloeien. Maar voor alle bedrijven zullen gemotiveerde werknemers altijd een grote meerwaarde hebben.
Daar is de laatste tijd veel te weinig belangstelling voor.
Wanneer de Vlaamse beleidmakers, ondernemersorganisaties en
topindistriëlen dat niet meer inzien, verdwijnt elke hoop op welzijn en
welvaart.
Pjotr
Geen opmerkingen:
Een reactie posten