MEDIA EN POLITIEK ANDERS
GELEZEN
Desinformatie kan soms grappig zijn. “Meerderheid wil af van
maaltijdcheques” kopt dS (12/04), met daaronder “CD&V, SP.A en Open VLD zijn ervoor gewonnen om
het geld van maaltijdcheques in de toekomst op de rekening van de werknemer te
storten.” Zelfs wanneer dS géén cijfers gebruikt zitten ze er nog naast. Maar
de meest toegepaste vorm van desinformatie is ongetwijfeld de censuur. Het niet
publiceren van informatie om redenen die alleen de redacties/journalisten van
de krant, het weekblad of TV station kunnen verklaren. Dat lezers daarom steeds
meer belangstelling hebben voor alternatieve informatiekanalen hebben de “grote
media” voor een stuk aan zichzelf te wijten. Lokale en regionale bronnen leveren
heel dikwijls interessante achtergrondinformatie op. Nieuwe websites wereldwijd
maar ook in Vlaanderen bieden een rijke aanvulling op het dikwijls te
oppervlakkig traditioneel aanbod. Dat er soms kwakkels de ronde doen is jammer
– iedereen laat zich daar wel eens aan vangen – maar doet geen afbreuk aan de sterke
inhoudelijke informatie. En dan was er nog de heisa veroorzaakt door Vlaamse moslimstrijders
in Syrië. Anders Gelezen.
Misleiding
Dikwijls ontstaat het probleem bij de misleidende informatie
die de politieke wereld verspreidt. Een van de typische kenmerken van een
Belgisch compromis is dat het zo complex is dat een eenvoudige lezing niet
mogelijk is. Ook niet “anders gelezen” kan worden behalve door specialisten.
Een mooi staaltje hiervan is de nieuwe kieswetgeving die “eventueel wel eens”
van toepassing zou kunnen worden na de verkiezingen van 2014. Professor Hendrik Vuye slaagde erin om de compromistekst
te decoderen. Het resultaat is een perfect voorbeeld van wat Gaston Eyskens
ooit zei over Belgische compromissen, dat
het compromis van een paard een dromedaris maakt. Daarom in extenso deze zeer
interessante bijdrage in bijlage aan deze Anders Gelezen.
Ook Bart Sturtewagen beseft dat de
institutionele hervormingen op niets trekken en schrijft: “We hebben een overheid die voortdurend hervormd
wordt en na iedere hervorming weer wat ingewikkelder in elkaar steekt.
Wie dus dacht dat
na deze staatshervorming de deelstaten meer echte autonomie krijgen heeft pech. Zo stond in DT (10/04) te lezen:
“Gisteren werd de overheveling van het arbeidsmarktbeleid geregeld. We volgen
scrupuleus het regeerakkoord, al proberen de Franstaligen daar altijd wel wat
van af te knijpen, zegt een partijvoorzitter. In het regeerakkoord werd al
vastgelegd dat de regels van het arbeidsrecht en de sociale zekerheid sowieso
federaal blijven, evenals de voorzieningen voor sociaal overleg en het
loonbeleid. Maar de deelstaten krijgen wel de volle (sic) beslissings- en
uitvoeringsbevoegdheid om de beschikbaarheid van werklozen te controleren, en
de bijbehorende sancties op te leggen. De federale overheid blijft wel bevoegd
voor het normatief kader, voor de definitie van een passende betrekking, het actief
zoekgedrag, de controle en de sancties. Gisteren werd verder afgebakend wat dat
normatief kader precies inhoudt. (…) De overheveling van de bijbehorende
budgetten en de eventuele saneringsoperatie, als dat geld niet volstaat om het
beleid zonder meer verder te zetten, komt aan bod bij de bespreking van de
nieuwe Financieringswet. Daarover bestaan nog geen teksten. Het is wachten op
een budgettaire simulatie van de FOD Financiën.
Aanval als misleiding?
Er werd nogal wat afgeschreven over de aanval van Peter
Dedecker (N-VA) op het ACW. Wie zich geroepen voelde om het ACW te verdedigen
kreeg daartoe ruim de kans in de media en ook het wederwoord werd niet doodgezwegen.
Maar over de klacht van het ACW tegen Dedeckere was het zoeken naar duidelijke informatie.
Opnieuw was het Hendrik Vuye die onder de titel “Hoe vrij is het politiek
debat?” (in maandblad Doorbraak.be) een analyse maakte van deze aanklacht. Even meelezen: “Nu kan men moeilijk ontkennen
dat er over het ACW een maatschappelijk debat aan de gang is. Al evenmin kan
men ontkennen dat het ACW onder meer een politieke organisatie is. ACW tracht
invloed uit te oefenen op de politieke besluitvorming. Meer nog, hoewel ACW op
zich geen politieke partij is, zijn er zelfs ministers en parlementsleden met
een ACW-etiket. Dit laatste wordt noch door het ACW, noch door de betrokken
politici ontkend. Enkel een dwingende maatschappelijke noodzaak kan in deze
hypothese een beperking van het vrije politieke debat rechtvaardigen.
Hij geeft meteen twee sprekende Europese voorbeelden: Het arrest
"Brasilier tegen Frankrijk" (2006) betreft een politicus die Jean
Tiberi, de vroegere burgemeester van Parijs, beschuldigt van verkiezingsfraude.
Brasilier wordt veroordeeld tot een symbolische euro. Het Mensenrechtenhof
oordeelt dat zelfs dergelijke lichte veroordeling een inbreuk uitmaakt op de
vrijheid van meningsuiting, daar dit een ontradend effect heeft. In de toekomst
zullen politici misschien minder geneigd zijn tussen te komen in het
maatschappelijk debat. Of de veroordeling burgerrechtelijk, dan wel
strafrechtelijk is speelt hierbij geen rol. Beide soorten veroordelingen hebben
een afschrikkend effect.
De zaak "Renaud tegen Frankrijk" (2010) gaat over de
veroordeling van een politicus wegens lasterlijke aantijgingen ten opzichte van
een andere politicus. Ook deze veroordeling kan volgens het Mensenrechtenhof
niet door de beugel. Wanneer het gaat om het vrije politieke debat, dan geniet
de vrijheid van meningsuiting een grote bescherming. Ook scherpe bewoordingen
vallen nog steeds onder de vrijheid van het politieke debat. Dit is des te meer
het geval wanneer het gaat om het politieke spel tussen oppositie en
meerderheid. (Alle geciteerde arresten zijn beschikbaar op de webstek van het
EHRM: http://hudoc.echr.coe.int)
Het ziet er naar uit dat het ACW vanuit haar
paternalistische verontwaardiging (al even) voortvarend was met de
beschuldiging aan het adres van Peter Dedecker. Voor een beginnend politicus
ongetwijfeld afschrikwekkend, maar ten langen leste zal ook in dit dispuut een
Belgisch einde gebreid worden.
Moderne kruistochten
Waar is de tijd
dat Kruisvaarders naar het Heilige Land reisden. Het dorpje Dürnstein in
Oostenrijk werd wereldberoemd door de gevangenneming van terugkerend
kruisvaarder en Engelse koning Richard I. Dankzij het herkennen van een
melodietje door zijn minstreel Blondel werd hij er ontdekt en na betaling van
losgeld vrijgelaten. Anno 2013 goed voor dagelijkse toeristen. Met een
dankgebed vanwege de Vlaamse pastoor van het schattige azuurblauwe kerkje.
In de vorige eeuw
waren er huurlingen die ook vanuit Vlaanderen hun krijgskunsten verkochten aan
duistere machten in Midden Afrika. En wie in de clinch lag met het Belgisch
gerecht sloot aan bij het “Vreemdelingenlegioen”. Werd daar veel kabaal over
gemaakt?
In de recentste
conflicten stellen we vast dat zelfs legers steeds meer beroep doen op huurlingen
(netjes verpakt in een commercieel kleedje) om bepaalde opdrachten te vervullen.
En terwijl de herkenbare “geüniformeerde” krijgers veilig achter hun scherm
zittend het ene telegeleide projectiel na het andere afschieten, zijn het
totaal onherkenbare “special forces” die zorgen voor de laatste informatie en
desnoods de klus ter plekke afmaken. Men zou heimwee krijgen naar de oude
krijgskunst waar men zijn tegenstanders kon herkennen vooraleer mekaar af te
maken.
Vandaag zijn het
jihadisten (moslimkruisvaarders) uit alle windstreken die een Arabische Lente
willen “installeren” in Noord Afrika en het Midden Oosten. Daaronder salafisten
wiens maatschappelijke visie botst met onze Westerse beschaving. Maar toch
dringen sommigen, zoals Guy Verhofstadt, aan om hen wapens te sturen. Laat ze
toch eens hun eigen Heilige Oorlog uitvechten als ze dat willen. De
internationale gemeenschap kan geen kant kiezen en doen ze het toch dan kunnen
ze geen VN mandaat krijgen wegens in botsing met het principe van neutraliteit.
Enkel “peace enforcement” kan, maar wie daaraan begint weet niet waar het zal
eindigen. Heeft Verhofstadt daar zin in? Wat wel noodzakelijk is: humanitaire
hulp.
Citaten van de week
Jef Lambrecht
(gewezen VRT journalist en Midden Oosten specialist) over de Arabische lente:
"Niet iedereen was overtuigd van de goede afloop. Alleen was die visie
taboe en bleven we langer in het sprookje geloven dan goed was. Gebeurtenissen
worden verzwegen of opgeklopt, gissingen deden zich voor als waarheid. Een van
die fata morgana's, de opstand van het geweldloze volk tegen de brutale
verdrukker, vervaagde langzaam maar zeker. De conclusie was ontnuchterend.”
Yves Desmet DM: “De afgeschafte kijkbelasting is nooit
gecontesteerd, de gratis bussen werden dan weer als symbool gezien van een
overheid die te veel boven haar stand leefde, en middelen verkwistte die de
hardwerkende Vlaming maar moest blijven ophoesten. Vandaar dat het verzet
ertegen zo groot en emotioneel bleef. Eigenaardig genoeg vooral bij die
Vlamingen die maar al te graag rondrijden op een wegennet waar ze gratis op
mogen rijden, omdat ook dat wegennet uit de algemene middelen gefinancierd
wordt.” Anders gelezen, Dat de
kijkbelasting ten goede kwam aan alle Vlamingen en de bussen alleen aan
Hasseltse reizigers is een detail waar Desmet naast keek. Een schoolvoorbeeld
van selectief denken van de hoofdredacteur van een “kwaliteitskrant”.
Hendrik Vuye (in Doorbraak): “Een meester-loodgieter
uit Vilvoorde - die weliswaar ook bijklust in raden van bestuur en het Europees
parlement - stelde in zijn politiek testament dat een compromis maar mogelijk
is als elke partij bereid is voor een deel haar eigen logica te verlaten, om
elementen van de logica van de gesprekspartner te integreren en omgekeerd. Dit
is hier perfect gebeurd. De tegenstanders van samenvallende verkiezingen hebben
een deel van de logica van hun gesprekspartners - de voorstanders - aanvaard.
En omgekeerd, deden de voorstanders hetzelfde. Het resultaat is dan maar wat
het is. Logisch hoeft het niet te zijn, coherent al evenmin. Het compromis werd
bereikt: samenvallende verkiezingen, maar niet op dezelfde dag. Driewerf
hoera! Alhoewel. Is het te gewaagd om te denken dat het net dit soort van
absurde politieke akkoorden is dat de burgers van de politiek heeft vervreemd.”
Pjotr
Geen opmerkingen:
Een reactie posten