Intentieprocessen

 

MEDIA EN POLITIEK    ANDERS GELEZEN

Wat we alvast niet kunnen ontkennen is dat de uitspraken van minister Bourgeois in dS heel wat stof deden opwaaien. Blijkbaar was zijn voorzet niet enkel bedoeld om de buitenwereld te beroeren maar ook om zijn eigen partij te herinneren aan “zijn” visie. Achteraf beweerde Bourgeois dat het interview niet de juiste weergave was van zijn bedoelingen, maar dat had hij vooraf kunnen weten. Bart Brinckman kan immers niet verdacht worden van enige N-VA-sympathie en een onschuldig woordje erbij of een weglating kan soms heel anders gelezen worden.  dS zou gemakkelijk de bandopname kunnen online plaatsen, maar heeft blijkbaar redenen om dat niet te doen. Tegenover dat ene interview van Bourgeois stonden er na enkele dagen al een stuk of tien kritische commentaren in dS. Daarin wordt het confederaal project uitgepuurd tot er enkel een “verwerpelijke” onafhankelijkheid overblijft. Niet alleen Belgischgezinden, ook Peter De Roover, politiek secretaris van de Vlaamse Volksbeweging, heeft duidelijke kritiek op het confederaal verhaal van N-VA. Dat veel N-VA kiezers geen moeite hebben met België – zoals blijkt uit peilingen – is geen hinderpaal om voor N-VA te stemmen. De reden hiervoor is duidelijk: steeds meer weldenkende Vlamingen  keren zich af van de manier waarop dit België politiek in mekaar steekt, maar staan niet afkerig tegen een ánder België. Te eenvoudig voor de Belgischgezinde elite. Eens anders lezen.

Niet kiezen is verliezen

Tijdens het symposium, georganiseerd door de Vlaamse Volksbeweging (VVB) in het Vlaams parlementsgebouw, werd het begrip “confederalisme” geanalyseerd en kwam het tot  twee verschillende visies, een bij monde van de voorzitter en de visie van de politiek secretaris. Voor gewezen VU politica en momenteel politiek dakloze, Nelly Maes, voldoende om in een brief aan het VVB haar ongenoegen kenbaar te maken. Hierin schrijft ze: “Ik was oprecht blij met de oproep van de Voorzitter die bij het begin van het symposium sprak over het achterlaten van de ruzies over woorden als confederalisme en independentisme waarover onder flaminganten wordt gekibbeld en verdeeldheid gezaaid. (…) De slottoespraak  van Peter de Roover veegde echter elk verder debat van de tafel door een keuze voor confederalisme uit te sluiten  en dat leek mij in tegenspraak met de woorden van de Voorzitter bij het begin, tenzij dit enkel  een pleidooi was voor eensgezindheid onder independentisten  van N-VA en Vlaams Belang. In de huidige omstandigheden vraag ik me dan ook af of ik lid kan blijven van de VVB.”

Inderdaad, De Roover ziet slechts een keuze tussen een onafhankelijk Vlaanderen en een unitair België, en staaft dat met de oneliner dat “Vlaanderen te groot is voor België.” Zo sluit hij niet enkel het debat maar zaait hij verdeeldheid die altijd nefast is voor Vlaanderen. Immers zijn keuze tussen unitarisme en onafhankelijkheid is een louter theoretische keuze, de facto beperkt tot de keuze tussen onafhankelijkheid en onafhankelijkheid. Zijn analyse is meer dan een intellectuele oefening, het is een niet mis te verstane oproep om voor het VB – de enige partij die een onmiddellijke splitsing eist - te stemmen. Is het de bedoeling van de VVB om in 2014 het VB te promoten en de N-VA te verzwakken? Dat men het dan ook met zoveel woorden zegt. Want, stel even dat N-VA daardoor net niet onmisbaar wordt, zal dat de Vlaamse onafhankelijkheid dichterbij brengen of integendeel het anti-Vlaams front van de traditionele partijen versterken? Als u het mij vraagt een hoogst ongelukkig standpunt van Peter De Roover, die met deze “verdelende” boodschap gretig gehoor vond bij de redactie van dS en de VRT. Altijd een vergiftigd geschenk in deze materie.

Ten gronde is het zelfs een foute analyse. Zijn bezwaar dat de verschillende niveaus mekaar in de weg lopen en zo goed bestuur onmogelijk maken is precies het euvel dat door het confederaal model wordt vermeden. Het federaal niveau kan niet meer in de weg lopen voor alle bevoegdheden die volledig overgeheveld worden naar de deelstaten. Was Zwitserland groter dan de Belgische zakdoek toen het koos voor een confederatie van de kantons? Maar toegegeven, een goed werkende confederatie kan, zoals het Zwitsers en Duits voorbeeld aantonen, ervoor zorgen dat een minimaal België overleeft en zelfs mettertijd evolueert naar een goed functionerende federatie. Is dat het risico dat de VVB, bij monde van haar politiek secretaris, wil uitsluiten?

Nelly Maes, ziet het anders: “Liever dan te kiezen voor de vlucht vooruit in steeds radicaler klinkende woorden, pleit ik voor een Vlaamse strategie waarin de macht van de Vlamingen wordt gebundeld tot een macht van de meerderheid in dit land, die haar macht durft gebruiken op een creatieve wijze opdat Vlaanderen als Gewest én Gemeenschap zijn plaats zou kunnen innemen in een  Europa dat zich moet verenigen om in de toekomst nog een rol van betekenis te spelen in de wereld.”

De anti-Vlaamse stemmen

In hun haast om N-VA aan te vallen tuimelden de Belgischgezinde tegenstanders haast over mekaar heen. Helaas bleek hun boodschappentas geen nieuwe argumenten te bevatten.  Voor dS mochten de vertrouwde stemmen, Marc Reynebeau en barones Mia Doornaert, nog eens hun eigen gelijk ventileren. Hun grootste verwijt is dat De Wever de aardkluit bedriegt.

 Reynebeau vergelijkt de campagne van N-VA met de viering van de Camel sigarettenproducent. “‘Camel viert 100 years of inspiring creativity'. Inspirerende creativiteit! Sigaretten! Klinkt goed, maar het zegt niets. Maar Camel kan toch de waarheid niet zeggen en omzeilt zijn existentiële probleem door het te verhullen in een woordspelletje. Of duidelijker: in woordzwendel. Want tel de bulten: het blijven sigaretten die in dat pakje zitten. En wie geen bulten wil tellen: als het eruitziet als een eend, zwemt als een eend en kwaakt als een eend, dan is het waarschijnlijk een eend – de eend zijnde hier het separatisme.” Het Animalia-rijk is weer een dierensoort rijker. Beste lezers, lees ik dat nu als een intentieproces of als een inhoudelijk argument? Gelieve u dus te onthouden van elk verder denkwerk. Met vriendelijke groeten vanwege uw nederige dienaar, Marc Reynebeau.

Mia Doornaert telt geen bulten. Daar heet het eindstation van een confederatie de splitsing van het land.  Even meelezen: “Als er nog politici rondliepen die niet wisten dat de N-VA het einde van België wil, dan moeten ze dringend een andere job zoeken. Ook aan de onwetendheid van politici moeten er grenzen zijn. (…) Dat provincialisme wordt overigens nog versterkt door de omroep en een deel van onze pers die alleen nog over ‘Vlaanderen' spreken, en ‘België' systematisch bannen, behalve waar het echt niet anders kan.”
Voorwaar beste lezers, hoog tijd om uw kennis bij te spijkeren. Helaas haar argumenten klinken weinig overtuigend en doen denken aan een ordinair intentieproces. Grenze(n)loos wordt haar anti-N-VA pleidooi waarbij ze verwijst naar andere staten zoals Zwitserland, Duitsland en de Verenigde Staten. Daar bouwde men van een confederatie een nauwere federale band. Hier is het net omgekeerd, we vallen uiteen. Oh ja, is dit België dan een federale staat? Even Wikipedia consulteren: “In federaties die ooit zijn gesticht door destijds zelfstandige staten - dit geldt bijvoorbeeld voor Zwitserland, de Verenigde Staten, enzovoort - bestaat het nationale of federale niveau slechts bij de gratie van die deelstaten. In zogenaamde 'federaties' die vanuit een centrale macht zijn ontstaan - bijvoorbeeld de Russische Federatie - geldt dit minder of niet.” Wanneer we dit federale België willen vergelijken dan is het dus met het Rusland van Poetin en toegegeven daar heeft ze een punt. Een meervolkerenstaat aaneengeknoopt - soms opgeknoopt - door een dictatuur, daar van de almachtige communistische partij hier van de “incontournable” Parti Socialiste. Een partij die net als in Rusland uitblinkt in een ondemocratische omgang met de media (nu ook Doornaert die zich beklaagt dat de Vlaamse media durven over Vlaanderen spreken!), een politiek waterhoofd (ginds nomenclatura) als resultaat van een decennialange politisering van het hele staatsapparaat, het weigeren om de meerderheid te erkennen als een meerderheid. Een partij die zijn eigen volk (socialisten) verwent, steeds minder Belg, steeds meer moslim, met of zonder hoofddoek of boerka, en de factuur doorschuift naar anderen, in naam van de socialistische solidariteit die vooral afpakt, weinig geeft van zichzelf. Inderdaad een vergelijking waar niets op af te dingen valt. Met moet wel van adel zijn om de Westerse versie van het communistisch gedachtegoed te kunnen combineren met een uitgesproken rechts gedachtegoed. Hoewel, les extrêmes se touchent. Het doet mij eraan denken dat we met onze federatie een voorbeeld zijn voor anderen: voor Macedonië volgens Anne-Marie Lizin (PS) en voor Bosnië Herzegovina volgens Jan Peumans, namens het Vlaams parlement. Het Belgisch voorbeeld als alternatief voor een burgeroorlog. Te veel staat, te weinig natie: nergens goed voor.

Citaten van de week

Eric Van Rompuy (in het Vlaams parlement): “Wij hebben N-VA eraf gereden!” herhaalt, “Wij hebben inderdaad N-VA eraf gereden!” Anders Gelezen, nogal gênant voor Wouter Beke die blijft beweren dat N-VA niet wou regeren. In Knack probeerde hij daar een draai aan te geven. EVR nooit verlegen om wat tsjevenspraak.

Een lezer in Knack online citeert Pieter De Crem in HLN 5 januari 2002: “CD&V kiest radicaal voor een confederale staat. Gedaan met het grijze Belgische consensusmodel. Alle macht moet naar de deelstaten Vlaanderen en Walloniê gaan. Zij bepalen autonoom hoe ze nog verder willen samenwerken. Onze vlaamse koers is niet voor interpretatie vatbaar. Wij gaan alleen nog in zee met partijen die een volgende, forse stap in de staatshervorming willen zetten. Onze partners moeten bereid zijn om artikel 1 van de grondwet te wijzigen. Louis Michel (MR) en Elio di Rupo gruwen van zulke voornemens, maar dat kan ons niets schelen”. Merk op dat de Crem geen woord zegt over Brussel. Anders gelezen, als alle dissidenten hun woord zouden houden en doen zoals Rik Torfs riskeert CD&V niet veel “gelovigen” meer over te houden.

Etienne Schouppe in dS op de vraag of de geruchten dat het ACW dreigde om met zijn 800.000 coöperanten op te stappen, niet kloppen? “Wat is dat nu voor een infantiele redenering? Een organisatie gaat toch niet dreigen om haar geld weg te halen uit een bank waar ze zelf de grootste aandeelhouder van is. Dan helpen ze zelf hun aandelen naar de vaantjes.” Anders Gelezen, waarom moet Belfius dan betalen voor de omzetting van de winstbewijzen in een eeuwigdurende lening aan een zeer hoge rentevoet waardoor de inleg elke 11 jaar wordt verdubbeld? Zou meneer Schouppe daar ook een antwoord op hebben?

Jeannine Matheeuwsen (die reageert in Knack online omdat het in dS online niet mogelijk was om te reageren op een artikel van Bart Brinckman in dS): Ik stuurde deze email gisteren om 13.10 naar Bart Brinckman: “Mijnheer Brinckman, Mijn man en ik zijn reeds lang trouwe De Standaard lezers en reageren zo goed als nooit op een artikel. Ik heb de neiging om uw artikels gewoon over te slaan omdat ze zo “gekleurd” zijn zoals uw artikel vandaag over de Vlaamse grondstroom. Ik behoor reeds mijn ganse leven tot de christelijke zuil, ben bij de CM, ACV en ja, ook Arco-coöperant . Wij weten heus wel wat er allemaal aan de hand is en wat speelt binnen CD&V. Deze “verantwoordelijke” partij moet al haar beloften en overtuigingen inslikken opdat de PS het deksel van de stinkende ACW put niet zou opheffen. Hun slogan, wie gelooft die mensen nog, krijgen ze als een boemerang in het eigen gezicht terug. Al jouw pro-regering en anti-NVA artikels kunnen ons niet overtuigen, integendeel. Vriendelijke groeten Jeannine Matheus. Misschien moet ik toch naar een andere krant uitkijken?” Neem de tijd, mevrouw, De Tijd.

Guy Tegenbos (over wetenschappelijke fraude in dS): Hoewel alle universiteiten intussen commissies voor wetenschappelijke integriteit hebben opgericht, en die allemaal een klokkenluidersbescherming bieden, is de cultuur van de Vlaamse wetenschappelijke wereld niet veranderd: hij is nog altijd ziek in het bedje waarin ook de Kerk en veel andere instituten ziek zijn: elkaars fouten toedekken en dat de mantel der liefde noemen, terwijl het de mantel der medeplichtigheid is. Anders Gelezen, zou dat ook opgaan voor (een deel van) de media?

Pjotr

Anders gelezen