MEDIA EN POLITIEK ANDERS
GELEZEN
Evenwichtige
oefeningen?
Ik ben de tel kwijt, zo dikwijls wees ik al op het pervers
evenwicht tussen fiscale en sociale fraude. Maar dat kan verkeren, want het
evenwicht dreigt te worden verbroken. Het kind van deze even perverse
(af)rekening wordt de hardwerkende spaarzame landgenoot. Dat de regering het
knap lastig heeft om zoveel geld te vinden teneinde een begin van orde op zaken
te stellen in de staatshuishouding kan ik begrijpen. Vooral omdat men onbekwaam
is om grondige hervormingen door te voeren en het evenwicht eerder cosmetisch bedoeld is: om het evenwicht
tussen de politieke belangen te vrijwaren. Dat vooraanstaande ondernemers staatsecretaris
John Crombez als staatsgevaarlijk beschouwen lijkt erop te wijzen dat het de
verkeerde kant opgaat. Eens anders lezen.
Laten we even de redenering en de zegebulletins van de
regering Di Rupo volgen en toegeven dat er tot nog toe vooral bespaard werd,
zo’n slordige 7 à 8 miljard euro. Dringt zich dan niet de vraag op of het gaat
om geld dat gedurende de voorbije decennia over de balk werd gegooid en daarom nu
pijnloos kan geschrapt worden? Het bewijs uit het ongerijmde van
het verkwistend beleid van de federale regeringen in de afgelopen decennia? Maar
ze kunnen zich natuurlijk vergissen. Misschien wou men met de evenwichtige
oefening vooral via lasten op het rijkere deel van de bevolking meer evenwicht creëren
tussen rijken en armen? Helaas blijkt dat niet de juiste conclusie te zijn, zoals
verder blijkt, want de kloof wordt niet kleiner en de armen niet minder arm. Uit
wat nu bekend is wordt duidelijk dat men vooral niets wil doen aan de
dieperliggende oorzaak van het begrotingsprobleem en de staatsschuld: de vraag
waarom de staat zoveel geld nodig heeft? Is het niet opmerkelijk dat alle
traditionele politieke partijen (waarschijnlijk door hun afhankelijkheid van de
conservatieve zuilen) voorbijgaan aan een duidelijke maatschappelijke evolutie:
namelijk dat de bevolking minder overheidsbeslag in plaats van meer belastingen
vraagt.
De kritiek van liberaal Lorin Parys (dS 8/11) laat
aan duidelijkheid niets te wensen over: “Ter herinnering, in onze federale verkiezingscampagne hebben we drie
beloftes gemaakt: geen nieuwe belastingen op werken, sparen en investeren.
Sindsdien hebben we lijdzaam toegekeken hoe we bedrijfswagens meer hebben
belast, de roerende voorheffing hebben opgetrokken en de notionele
intrestaftrek minder voordelig hebben gemaakt. Kort samengevat, nieuwe
belastingen op werken, sparen en investeren. Net het omgekeerde van wat we
beloofd hadden en niet echt stichtend voor onze geloofwaardigheid.” Maar ook nu
ziet het ernaar uit (dS 13/11) dat vooral belastingen en “andere maatregelen”
de hoofdmoot (2,2 miljard van de 3,45 miljard euro) uitmaken van de begrotingsopmaak 2013.
België is een misleidend statistisch kader
Professor Frank
Vandenbroucke (sp.a), zowat de (academische) god aan wiens woorden niet kan en
mag getwijfeld worden kwam samen met Bea Cantillon tot de vaststelling dat
België het niet zo goed doet. In zijn studie over “de actieve welvaartstaat,
opnieuw bekeken”, komt hij tot de vaststelling dat vooral jongeren dreigen te
verarmen. De naam ben ik vergeten maar onlangs schreef iemand dat België geen
banaal landje mocht worden zoals Denemarken. Maar uit de studie blijkt net dat
dit banaal landje, Denemarken, inzake jongerenarmoede tot de beste behoort
terwijl het zoveel hippere België onderaan bengelt. Erger vind ik echter dat de
bijgeleverde statistieken – waarover VDB nauwelijks durft uit te weiden - een
andere veel belangrijker werkelijkheid duidelijk maakt: dat statistieken over
de “Belgische” situatie irrelevant
geworden zijn omdat ze niet langer overeenstemmen met de werkelijkheid in de verschillende
gewesten. Voor Vlaanderen is de situatie helemaal niet zo erg, terwijl in
Wallonië de situatie veel erger is dan uit de statistieken blijkt en in Brussel
is de situatie noch min noch meer rampzalig. Misschien zouden al die Bekende
Belgen eens moeten uitleggen hoe deze gegevens te rijmen vallen met hun uitspraken
over Brussel als bron van de Vlaamse welvaart. De statistieken sporen wel met wat
Rik Van Cauwelaert ooit schreef over Brussel: een leugen in stand gehouden door
subsidies.
Over Brussel nog
dit (dS 13/10 “Boerentram, duur plan): in de grootstedelijke regio wil men de
boerentram opnieuw laten rijden tussen Brussel en Ninove, Boom, Heist-op-den-berg
en Tervuren. Er zullen ongetwijfeld voor en tegenstanders zijn, maar die
laatste zijn eerder zeldzaam te lezen in een krant als dS. De commentaar van Klaas De Brucker is daarom vermeldenswaardig: “De
boerentrams brengen de pendelaars niet alleen sneller Brussel in, maar ook
sneller Brussel uit. (…) De stad zal leeglopen, alleszins ontvlaamsen en ook
ontfransen. Men kan dat natuurlijk counteren door tegelijk een actief grootstedenbeleid
te voeren gericht op onder meer stadsvernieuwing en -verfraaiing. Maar heeft
men dan goed nagedacht over het totale kostenplaatje op lange termijn? Anders gelezen: zijn dat de juiste projecten
waarvoor wij zoveel belastingsgelden willen voor vrijmaken? Zouden we niet
beter investeren in de verspreiding van arbeidslocaties naar Vlaams Brabant?
Vakbonden tegen eenheidsdenken: of de wereld op
zijn kop
In een opiniebijdrage
(dS) schrijft Bruno Verlaeckt, Voorzitter Algemene Centrale ABVV
Antwerpen-Waasland, dat “Elk dossier – hoe pijnlijk ook voor de slachtoffers –
is nuttig voor de propagandisten van dit eenheidsdenken om hun credo ‘minder
staat, minder collectief, meer privé-initiatief’ te ondersteunen. (…) En zo is
Vlaanderen stilaan op weg om inderdaad te verworden tot het naoorlogse
Wallonië, waar het oude aristocratische familiekapitaal wegtrok en niet meer
investeerde in nieuwe domeinen. De voorbije jaren heeft het nieuw Vlaams
kapitaal echter te veel belegd in beursbubbels en casinobanken in plaats van in
de industrie en tewerkstelling. Anders
gelezen: Die laatste bedenking zou ik graag eens ontkend/bevestigd zien
door een studie. Maar dat neemt niet weg dat de vakbonden omwille van hun vastgeroeste
Belgischgezinde maatschappijvisie en hun soms kortzichtige acties niet direct aanzetten
tot investeren.
Over staatsteun
gesproken: een attente lezer stuurde mij volgend bericht: (gelezen op 07/11 in de
krant): de Europese Investeringsbank heeft een financiële steun toegekend van
100 miljoen euro voor de modernisering van een Ford-fabriek in Turkije. Die
fabriek zal straks de Ford Transit vervaardigen nadat de huidige fabriek in
Engeland is gesloten en al het personeel afgedankt. Lenin heeft ooit gezegd
"de kapitalisten zullen ons nog het touw verkopen waaraan we ze zullen
ophangen".
Paul Magnette
schrijft in dS (13/10) een column over het assistanaat (zeg maar de sociale
fraude in Wallonië) en de mythe – volgens recente studies van de KUL en ULB - dat
dit de socialistische partij zou ten goede komen. Klopt niet beweren deze
geleerden. Anders gelezen: Magnette en
de academici gaan voorbij aan het blote feit dat de werkeloosheid in Wallonië
al zeer lang woekert en in diezelfde periode de PS aanhang niet verminderde. Hoe
verklaart men dit dan? Een vraag die tijdens het lezen van zijn column bij
mij opkwam: een van de pijlers van de PS
is de FGTB-vakbond die werkloosheidsuitkeringen mag uitbetalen en daaraan geld
verdient; hoe meer werklozen hoe meer winst. Wil Magnette eens proberen om deze
opdracht af te pakken van een organisatie zonder rechtspersoonlijkheid? Voor
alle duidelijkheid: vakbonden zijn nodig om de werkende mensen te verdedigen,
niet om geld te verdienen aan de werklozen!
Uitspraak van de week
Jan Callebaut (in DM
column): “Obama zal in de eerste plaats moeten verzoenen. Maar hoe doe je
dat als haat extreme vormen aanneemt? Antwerpen is bijzonder klein bier
vergeleken bij Obama's Amerika. Toch zullen we de lessen kunnen gebruiken. De
grimmigheid van een duale maatschappij staat heel België te wachten. 2012
bracht het voorgerecht, maar het hoofdgerecht van 2014 zal het bipolaire
karakter van dit land veel nadrukkelijker nog blootleggen. Onze politici zijn
het grondig met elkaar oneens over de oplossingen om uit de crisis te geraken. Terwijl
we wellicht álle remedies nodig zullen hebben om nog maar een begin van
oplossing te hebben.”
Bart Sturtewagen (dS 12/11); over het Dexia debacle): “Er
zullen in de begroting 2013 en nog vele jaren nadien zware offers worden
gevraagd van alle burgers in dit land. Het is ontzettend bitter dat dat in hoge
mate moet dienen om de gevolgen van schandelijk gedrag in de financiële sector
te delgen. Het zou nog bitterder zijn als achteraf zou blijken dat we onder
invloed van Franse chantage bovendien een oneerlijk groot deel van die last
moeten dragen.” Anders gelezen:
Sturtewagen gaat hier voorbij aan het politieke wanbeleid van de regering. Dat
verwerpelijk gedrag van de bankiers mag niet de indruk wekken dat zij de voornaamste
oorzaak zijn van de bovenmatige staatsschuld. Zoals we weten kwam die er immers
vanzelf en zal die ook vanzelf weer weggaan …
Pjotr
Anders Gelezen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten