MEDIA EN POLITIEK ANDERS GELEZEN
Onder
de veelbelovende titel “Vlaanderen: Quo vadis”
kijkt Prof Eric Faucompret (UA) naar de mogelijke opties voor
Vlaanderen. De tekst (maandblad Doorbraak) is gebaseerd op een VIVES-studie. Faucompret weerhoudt drie opties:
Art 35 invullen, confederalisme of onafhankelijkheid. Zijn conclusies zijn
eenvoudig: Art 35 kan niet want de Franstaligen zijn niet akkoord.
Confederalisme is weinig realistisch. Waarom zou een onafhankelijk Vlaanderen
nog samenwerken met Wallonië? Daarom is een onderhandelde onafhankelijkheid
(dismembratio) de meest realistische optie. In een vorige studie (sep 2011)
stelt Faucompret vast dat de (sociaal-economische) situatie in België veel
gelijkenissen vertoont (inclusief transfers) met deze van Tsjecho-Slowakije
voor de splitsing. Nu stellen beide landen het goed en is de groei in Slowakije
groter dan in Tsjechië. Wij kunnen daar lessen uit leren, schreef hij. Eens
anders lezen.
Dat
Grondwetsartikel 35 slechts een
schijnoplossing is omdat de Franstaligen het niet willen, is geen goed
argument, tenzij men uitgaat van de onwrikbare evidentie inzake de politieke
blokkeringsmogelijkheden van de Franstalige gemeenschap. Maar dan rest er geen
enkele optie meer voor Vlaanderen. Is de afschaffing van deze blokkering, of
anders gezegd ervoor te zorgen dat deze blokkering zonder voorwerp wordt door de splitsing van de beleidsdomeinen, net
niet het verhaal van CD&V, N-VA en de linkse Vlaamse krachten? Mag ik hier
aan toevoegen dat met de invulling van Art 35 de optie blijft bestaan om
bepaalde beleidsdomeinen niet te splitsen, maar deze opdeling wel komaf maakt
met de versnippering van de bevoegdheden inherent aan het actuele federale
systeem. Het grootste verschil zit hem in de onderhandelingspositie van
Vlaanderen: nu worden de Franstaligen vragende partij en kan Vlaanderen zijn
voorwaarden stellen. Maar deze optie stelt (vooral) voor CD&V een joekel
van een probleem. Namelijk dat CD&V
ervoor moet zorgen dat dit artikel vatbaar wordt verklaard voor een
grondwetswijziging. Zoniet betekent het dat CD&V als een Belgicistische
CD&B partij naar de verkiezingen moet gaan. Totaal ongeloofwaardig, omdat
het betekent dat CD&B voor de verkiezingen reeds beslist heeft om na de
verkiezingen opnieuw in een regering te stappen met de PS. Verkiezingen die ongetwijfeld
communautair zullen gekleurd zijn en ook cruciaal zijn voor Kris Peeters en het
Vlaamsdenkende electoraat van CD&V. Dat een ontmaskerd CD&B in Vlaanderen
nog veel stemmen zal kunnen ronselen voor de Franstalige versie van dit België
is hoogst twijfelachtig.
Onafhankelijkheid veronderstelt (maar is
niet noodzakelijk zoals bleek uit de splitsing van Tsjecho-Slowakije) een maatschappelijk
draagvlak, maar vooral de noodzaak aan een onderhandelde scheiding en dat lijkt
mij bijzonder gevaarlijk. Immers, Vlaanderen vertrekt bij dergelijke
onderhandelingen niet als gelijke, maar als bedelaar. De Franstaligen zullen deze situatie zonder de
minste twijfel misbruiken om een onaanvaardbare prijs te eisen. Net dat is de
mantra van de Belgicisten, die het normaal vinden dat Vlaanderen een (te hoge)
prijs moet betalen en dus beter gedwee het federaal carcan moet blijven
ondergaan. Wat die prijs zal zijn weten we ondertussen al: een onrechtvaardig groot
deel van de staatsschuld, het verlies van Brussel inclusief een territoriale
link met Wallonië en wellicht een overgangsperiode waarin ze Vlaanderen nog
maximaal zullen leegmelken. Tegen een achtergrond van dalende welvaart in gans
Europa en ook in Vlaanderen, lijkt mij deze oplossing niet de meest voor de
hand liggende.
Rest
de optie confederalisme. Dat er over
de betekenis van dit begrip zoveel geschreven wordt heeft naar mijn aanvoelen niets
meer te maken met de behoefte om de Vlamingen te informeren, maar wel om via
mediamanipulatie een Belgicistische mantra te dienen: Confederalisme staat gelijk met separatisme. Mocht dat zo zijn dan
heeft Faucompret gelijk en heeft het geen zin om na onafhankelijk te zijn
nadien nog samen te werken met de Franstalige gemeenschap in een “artificiële
constructie”. Confederalisme betekent echter dat België als staat, waarvan ook
Vlaanderen deel uitmaakt, blijft bestaan. En of de vrijwillige samenwerking nu
vervat ligt in een internationaal verdrag tussen onafhankelijke staten of in de
GW (Art 35) tussen autonome deelstaten mag dan voer zijn voor juristen, politiek
volstaat het in 2014 dat de GW eindelijk is wat hij moet zijn: een vrijwillig contract
dat niet langer kan gebruikt worden door één gemeenschap tegen een andere. Enkel
een grondwet als emanatie van de vrijwillige samenwerking kan de basis zijn
voor een doorstart van een België dat ook een meerwaarde biedt voor Vlaanderen.
Overigens wil ik erop wijzen dat een confederaal systeem niet noodzakelijk
instabiel is en onvermijdelijk moet leiden tot het opzeggen van elke vorm van
samenwerking. Duitsland en Zwitserland zijn voorbeelden van confederaties die
evolueerden naar een democratische (federale) samenwerking zonder grendels. Het
is daarom zeer opmerkelijk dat deze positieve vooruitzichten door Belgicisten
steevast worden genegeerd. Het zou maar eens kunnen zijn dat de weldenkende
Vlamingen massaal hun gezond verstand volgen in plaats van de mantra van haar
elite.
Quo vadis?
Vooruitdenkend,
lijkt het mij vanzelfsprekend dat in de typisch Belgische context geen enkele
Vlaamse partij naar de verkiezingen moet gaan met een voorstel van invulling
van Art 35 of een uitgewerkt confederaal voorstel. Vanzelfsprekend zouden niet
alleen de Franstaligen maar ook de Vlaamse B-partijen graag hebben dat N-VA met
een uitgewerkt voorstel komt zodat ze het kunnen afschieten. Ze beseffen
blijkbaar niet dat deze redenering alleen maar bewijst dat ze hun partijbelangen
belangrijker achten dan de Vlaamse belangen. Staatsmanschap zonder accolades!
Mijn
oproep naar VIVES en andere maatschappelijke denktanks is om een vragenlijst op
te stellen die kunnen voorgelegd worden aan de bevolking. Bij voorbeeld, of men
akkoord is om elke deelstaat te laten beslissen over zijn eigen beleid? Of het
goed zou zijn dat er geen versnippering meer is van de beleidsbevoegdheden
tussen het Belgisch en het Vlaams niveau? Of ze akkoord zijn met financiële
transfers op voorwaarde dat deze transparant zijn en afhankelijk van het
bereikte resultaat? Of ze akkoord gaan met de mogelijkheid dat Franstaligen via
grendels en andere parlementaire procedures het land politiek kunnen blokkeren?
Of ze vinden dat de taalfaciliteiten in de zes Vlaamse gemeenten aan de rand
van Brussel slechts tijdelijk of eeuwigdurend moeten zijn? Het zijn geen
vrijblijvende vragen want daarover gaat precies het Vlaams project, de inzet
voor de verkiezingen van 2014. Mocht uit deze vragen blijken dat er een
maatschappelijk draagvlak bestaat, wordt het pleidooi voor de invulling van Art
35 of een confederaal verband ook maatschappelijk relevant. Het resultaat zou
meer dan waarschijnlijk de B-partijen genezen van hun masochistisch Belgisch-nationalisme.
Dan worden juridische uitspraken over Vlaanderens toekomst “Nebensache” en zouden
de Vlaamse politici hun eigen kiezers opnieuw in de ogen kunnen kijken.
Uitspraak van de week
Steven Samyn in
DM: “Er was een tijd dat we een regering hadden die 'rustige vastheid' als
motto hanteerde. Zelfs dat is vandaag te veel gevraagd voor een bewindsploeg in
coma.”
Renaat Landuyt in
Knack: “Het kan zeer leerrijk zijn om te zien wat het betekent als de N-VA aan
de macht is. Zij het een beetje spijtig voor de Antwerpenaren.” Anders gelezen, nogal arrogant van een man
die zelf als burgemeester nog alles te bewijzen heeft? In Knack kregen Termont
(Gent) en Landuyt (Brugge) de kans om zichzelf uitgebreid op de borst te
kloppen. Zot van G(lorie)?
Eric
Van Rompuy (zijn blog): "Dat BDW op zijn bek zal gaan in Antwerpen, daar
twijfelt niemand aan (hoewel het verboden is dit openlijk te zeggen). Dat kan
een keerpunt worden. Wie in de politiek elke tegenstander poogt te vernietigen
en tot geen enkele dialoog bereid is over zijn eigen groot gelijk komt vroeg of
laat zichzelf tegen. Patrick Janssens, Wouter Beke, Alexander Decroo en Groen!
werden op een brutale en nooit geziene agressieve manier aangepakt door De
Wever. Loontje komt om zijn boontje. Dat zal hopelijk de ogen openen voor
2014!" Anders gelezen: even de
zuurtegraad meten?
Tom
Lanoye (Reyers laat 6/11): “Het wordt tijd dat men het economische belang van
Brussel inziet. 300.000 Vlamingen die belastingen zouden betalen in het
buitenland als Vlaanderen onafhankelijk wordt.” Anders gelezen: hoog tijd dat Lanoye ook eens de studies terzake van
VIVES leest alvorens zijn mening te verkondigen. Hij heeft blijkbaar nog nooit
gehoord van grensarbeiders. Bekende Vlamingen
hebben blijkbaar geen last van oppervlakkigheid.
Pjotr
Geen opmerkingen:
Een reactie posten