ANDERS GELEZEN
Wie zich om de oren geslagen voelt door alle tegenstrijdige berichten, hoeft zich geen zorgen te maken: dit zijn de Belgische media. Toch goed dat we dankzij een kritiekloze Ivan Devadder nu weten dat niet N-VA voor verandering staat maar wel de regering Di Rupo I en volgens afspraken ook II, zoals het betaamt in de veranderde politieke cultuur waar verkiezingsresultaten toch niet meer van tel zijn. Dan toch maar beter eens Anders Lezen en vooral zelf blijven nadenken.
Haat verkoopt goed in “la Belgique latine”
Terwijl Franstaligen en hun Belgicistische Nederlandstalige gezellen wat graag het provincialisme van de Vlamingen bekritiseren verliezen ze zichzelf in het anti-Vlaamse haatprogramma “Mise au point” – de tegenhanger van onze Zevende dag - van de staatszender RTBF. Tot die conclusie kwam em. Hoogleraar Magda Michielsen (UAntwerpen). Even meelezen: “Als je wilt weten hoe een haatcampagne werkt, dit is een goed voorbeeld”, zegt emeritus hoogleraar Magda Michielsens, die onderzoek deed naar de beeldvorming van Bart De Wever, de N-VA en de Vlamingen in het algemeen in Mise au point, het politieke zondagochtenddebat op de RTBF. (…) De toonzetting van het programma, de keuze van de gasten, de beeldregie, de sms’jes en mails van kijkers – “een scheldforum” - die onderaan door het beeld lopen, de houding van de presentatoren, het lijkt allemaal gericht op “zoveel mogelijk polariseren” aldus Michielsens. Telkens opnieuw worden “wij” - de Franstaligen - geplaatst tegenover “zij” - de vijandige Vlamingen. Voormalig premier
“Herhaling is een sterk wapen in die haatcampagne”, aldus Michielsens. “Week na week zie je dat Vlamingen, ongeacht de stand van zaken in de regeringsonderhandelingen, op de Franstalige publieke omroep worden beledigd. Steeds opnieuw wordt de N-VA neergezet als een gevaarlijke partij die geen akkoord wil. Steeds opnieuw ook dat vijandbeeld van Vlaanderen, de hatelijkheden vanuit het Franstalige publiek, de vernederende karikaturen.” Voor haar staat het ontegenzeglijk vast: “De Franstalige publieke omroep verspreidt haat.” Dus toch een Radio Mille Collines.
Voor wie zich zelf een oordeel wil vormen, zijn de beelden integraal te bekijken op de website www.vlaanderenscherpgesteld.be - naar de Nederlandse vertaling van Mise au point.
De Grondwet, een vodje papier?
Wat alvast een grote verandering is volgens juriste Maria-Isabella Detand, in Knack, is dat de regering Vlinder I het Grondwetsartikel 195 “tijdelijk” zou wijzigen om zo andere bepalingen te kunnen wijzigen, zonder dat dit artikel voorzien was in de te wijzigen artikels voor de verkiezingen. De Grondwet wordt, na de ongrondwettelijke verkiezingen die het parlement vervolgens bij stemming goedkeurde, nog maar eens herleid tot een vodje papier. Zo schrijft deze juriste: “Het tijdelijk wijzigen van artikel 195 komt erop neer dat deze regering de automatische parlementsontbinding na de herzieningsverklaring koudweg teniet doet. Daardoor wordt fundamenteel aan de "democratische waarborg van de raadpleging van het kiezerskorps" geraakt. (…) Van zo’n Grondwetswijziging zullen de meeste onder u op het eerste zicht niet depressief worden, ware het niet dat u moet weten dat de huidige regering een precedent creëert. Die regering permitteert het zich de inhoud van de Grondwet toe te eigenen dat uit twee belangrijke pijlers van onze democratische samenleving bestaat: de Belgen en hun rechten (wat de politieke en persoonlijke rechten garandeert zoals vrijheid op meningsuiting) en de machten (de instellingen die nodig zijn voor democratisch zelfbestuur, met inbegrip de Belgische staatsstructuur). (…) De intentie van deze regering om de procedure voorzien in artikel 195 van de Grondwet tijdelijk buiten spel te zetten, moet radicaal van de hand worden gewezen. Niet alleen omdat dat "niet nodig, niet wenselijk maar bovenal zelfs gevaarlijk" is en de democratie totaal doet verzwakken. (…) Tot slot, u weze gewaarschuwd: gewijzigde bepalingen van de Grondwet zijn niet aanvechtbaar bij het Grondwettelijk Hof wegens ongrondwettelijk, maar blijven verankerd tot in de eeuwigheid.” Het volledig artikel is te lezen op http://www.knack.be/opinie/vrije-tribunes/voor-di-rupo-i-is-de-grondwet-een-vodje-papier/opinie-4000030846515.htm?nb-handled=true&utm_medium=Email&utm_source=Newsletter-16/01/2012#
Het doet mij denken aan een boek dat recent verscheen en waarin vanuit een Vlaamse invalshoek eveneens gepleit wordt voor een “aanslag” op de wetten, ditmaal om de grondwettelijke grendels te kunnen doorbreken: “De Kwantumsprong” geschreven door Brecht Arnaert (www.dekwantumsprong.be) waarin hij pleit om net zoals Di Rupo en zijn regering de wet te negeren. Opmerkelijk dat zelfs belgicist Benno Barnard – zij het met het nodig cynisme – over dit boek toch lovend schrijft: “Vlaanderen is een van die Europese regio's waar het provincialisme nooit heeft leren omgaan met het noodzakelijke virus van het kosmopolitisme; daarom laat de gezondheid van het mystieke lichaam der Vlamingen wel wat te wensen over. Maar het standpunt van Brecht Arnaert is minder metaforisch: hij beschouwt de zaak als een juridische en ethische kwestie. Misschien heeft hij gelijk; in elk geval ben ik het als belgicist niet met hem eens. Wat niet wegneemt dat zijn uiteenzetting bijzonder interessant is, leerzaam, stof voor verhit debat; en dat vooral belgicisten haar moeten bestuderen. Ja, voeg ik eraan toe, waren de nationalisten maar meer geneigd om, zoals Arnaert, hun standpunt intellectueel te verantwoorden!”
Prof Carl Devos schreef onder meer het volgende: “Er zijn van die momenten dat een prof trots is op zijn studenten, en de publicatie van dit essay van
Wanneer voor- en tegenstanders positieve reacties laten horen
zal het ook alle Anders Nieuws lezers kunnen bekoren. Warm aanbevolen!
Anders gedacht: het wordt alvast uitkijken hoe de gezagsgetrouwe media over deze discussie ivm artikel 195 GW zullen berichten.
Was het niet de regering Di Rupo die zou zorgen voor verandering door meer verantwoordelijkheid van de deelgebieden? Volgens Prof André Decoster (in De Tijd) is dat helemaal niet het geval. Wat hij na studie van de nieuwe financieringswet wél vaststelde, op basis van meer realistische prognoses, was dat zowel Wallonië als Vlaanderen minder inkomsten zullen hebben; 210 euro minder per Waal, 289 euro per Vlaming maar 272 euro meer per Brusselaar en de federale kas krijgt er 2,5 miljard euro bij. Een goede zaak voor de pensioenlasten van alle Belgen, zo staat het erbij. Zelfs met een verminderde solidariteit met Wallonië (min 50 euro pp) en Brussel (min 60 euro pp) blijft Brussel de grote regionale winnaar. Dat ze daarvoor in ruil niet eens verplicht werden om de stal uit te mesten is evenmin een verandering maar eerder de bevestiging van het status-quo.
Volgens een studie van het Franstalig studiecentrum CRISP, (Centre de recherche et d'information sociopolitique) volgt 43 % (lager onderwijs) en 41 % (middelbaar) van de Brusselse jeugd in het schooljaar 2010-2011 de islamlessen. Dat konden we lezen in dS. Maar in de Franstalige pers (DH, LLB, …) werden ook de subsidies voor de godsdiensten gepubliceerd: 140 miljoen euro plus zo’n 160 miljoen werkingssubsidies. Het toenemend aandeel voor de islambeleving in Brussel zorgt ervoor dat vooral de Franstaligen hiervan een discussiepunt willen maken. Tevens duidt deze studie op het grote verschil tussen Vlaanderen waar het katholiek onderricht weliswaar lichtjes daalt maar toch heel dominant blijft en Franstalig België waar het katholieke onderwijs helemaal niet meer zo dominant is en zowel zedenleer als de islamlessen in de lift zitten. Vermits de subsidiëring van de godsdiensten vanuit de federale kas betaald wordt zou het wel eens kunnen dat binnenkort de Franstaligen moeilijk doen omwille van het groter wordend deel van deze subsidies voor de islam waarvoor ze, te horen naar de luider klinkende kritiek, toch ook niet zo warm lopen. Dat het ook de suprematie van hun francofone leefwereld onder druk zet zal de discussie niet bekoelen. Misschien houden we beter rekening met de verschillen tussen Noord en Zuid zodat Vlaanderen met zijn andere visie een eigen passend beleid kan blijven voeren.
Heer, laat deze kelk …
In een opmerkelijk commentaarstukje schrijft Guy Tegenbos over de nieuwe huiszoekingen bij kerkelijke instellingen als vervolg op de zeer betwiste operatie Kelk.
“Kelk toch maar niet laten voorbijgaan” schrijft Tegenbos en geeft daarbij de argumenten van zowel voor- als tegenstanders. Meteen het bewijs dat een journalist wel degelijk een afstandelijke en genuanceerde mening kan hebben. Wat voor dS helaas nog te vaak de uitzondering is. Even meelezen: “Laat deze nieuwe Operatie Kelk aan ons voorbijgaan, zuchtten vele burgers, kerksen en niet-kerksen, toen het gerecht gisteren opnieuw binnenviel bij de Kerk, op zoek naar dossiers van seksueel misbruik en schuldig verzuim van kerk- en congregatieleiders. Ze hadden uiteenlopende argumenten. Onder meer de vrees dat het weinige dat rest na het eerste onderzoek, ook nog verknald zou worden. Het grootste deel werd naar de bliksem geholpen door gerechtelijke overmoed, en door de gretigheid om een instelling als de Kerk aan de muur te spijkeren. Dat bracht een procedureslag op gang, waardoor belangrijke delen van het materiaal niet meer gebruikt kunnen worden. (…) Anderen zijn echter de tegengestelde mening toegedaan. Ze vinden dat de laatste steen omgekeerd moet worden, ook als er maar één grammetje kans is dat dit iets oplevert. De slachtoffers hebben daar recht op. Bijkomend argument: de aanpak is nu wel correct en ook veel gerichter: uitsluitend gericht op klachten over schuldig verzuim.
Zijn conclusie volgend op de retorische vraag “Wat te denken?” luidt dat het toch maar best is dat het onderzoek voortgaat. Want anders wordt (citaat) “een doofpotoperatie in de doofpot gestopt”. Blijkbaar twijfelt hij niet meer aan de bedoeling van de eerste operatie, waarvan akte. Vooral de afsluitende paragraaf is duidelijk: “Uit deze operatie is vooral te leren dat gerechtelijke overacting even erge gevolgen heeft als schuldig verzuim. Beide leiden ertoe dat er niets in huis komt van de bestraffing van misdaden.
Misschien moet gerechtelijke overacting ook strafbaar gesteld worden, net als schuldig verzuim.”
Misschien moet gerechtelijke overacting ook strafbaar gesteld worden, net als schuldig verzuim.”
Anders gelezen denk ik dat het toch maar best is dat de lezers ook in deze best blijven nadenken, want er ontbreekt in zijn analyse toch een stukje informatie die een ander licht werpt op die zogenaamde gerechtelijke overacting. Onder meer kan men de vraag stellen of er geen dwingende redenen waren om alle dossiers – ook de talrijke die niets te maken hadden met het onderzoek - mee te nemen? Was dat niet omdat de aanwezigen weigerden om ten minste te zeggen waar de gevraagde dossiers wel te vinden waren? Stel dat men dan dossiers niet meegenomen had die er wel toe deden. Was dat beter geweest?
Kortom, in gevoelige dossiers zoals deze is het moeilijk om rekening houdend met de verschillende invalshoeken een duidelijke conclusie te trekken.
Pjotr
Geen opmerkingen:
Een reactie posten