België meerwaarde of verliespost?

MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN

 

Vlaanderen is bevoegd voor de buitenlandse handel maar al jaren ijveren Belgicisten, zoals Dave Sinardet, ervoor om deze bevoegdheid terug te federaliseren. Maar dat België ook heel nadelig is voor Vlaanderen, lezen we zelden.

De Wever versus Pieter De Crem

 

Zegt de eerste: Wat doet die tweede eigenlijk?

Zegt de tweede: ik zorg mee voor de economische kansen van België en dus ook van Vlaanderen.

 

We zijn gewoon van De Wever dat hij goed weet wanneer en waarover hij communiceert, maar ditmaal lijkt het wel of hij zich heeft vergist. ‘Vragenuurtjes’ zijn blijkbaar niet alleen gevaarlijk voor Jan Jambon. Of het is de invloed van een wereldstad, want ook De Crem had in New York al last van enige overmoed. 

 

De vragen van Wever over de functie van Pieter De Crem zijn terecht, want een typisch staaltje van de Belgische compromiscultuur. Maar vragen stellen bij een compromis dat men zelf aanvaardde is bij voorbaat gedoemd om afgeschoten te worden. Wat de traditionele media dan ook met heel veel enthousiasme en zeer uitgebreid deden. Bevreemdend toch dat hij niet voorzag dat CD&V de gelegenheid zou te baat nemen om zijn kritiek te framen als negatief voor Vlaanderen. Daarenboven is Pieter De Crem wellicht nog een van de weinigen binnen CD&V die een samengaan met N-VA genegen is. Het doet mij denken aan de weinig constructieve houding van N-VA voor een andere CD&V-er, Stefaan De Clerck, bekend onder meer door zijn voorstel voor een confederaal systeem. Maar door de weinig constructieve manier van N-VA zag hij het burgemeesterschap van Kortrijk aan zijn neus voorbij gaan. Vrienden?

 

Politicoloog Dave Sinardet kon uiteraard deze kans niet laten liggen om nog eens te pleiten voor de herfederalisering van de buitenlandse handel. In De Tijd van 10 juni zegt hij het zo: “Velen begrijpen niet waarom ons land zich zo versplinterd opstelt. Temeer omdat België nu eenmaal een veel sterker merk is dan Vlaanderen of Wallonië. Een koning, een premier, desnoods zelfs een 'Secretary of State for Foreign Trade' van een Europese lidstaat? Of een minister-president van een gewest? Er werden al provinciegouverneurs met meer égards ontvangen. Wie zou er in het buitenland het meeste deuren openen? De realiteit die we intern gecreëerd hebben laten aanvaarden buiten onze grenzen is niet evident. Daar begrijpt men niet altijd dat we geen hiërarchie der normen kennen en deelgebieden dus op hetzelfde niveau staan als de federale staat.”

 

Tja, hoe zou Vlaanderen een sterk merk kunnen zijn wanneer Belgen (zoals Sinardet), waar ze ook komen, Vlaanderen negeren en nooit één goed woord over hebben voor ‘hun’ regio. Dat ze in het buitenland niet kunnen volgen is al even wiedes want Belgen (zoals Sinardet) vertikken het om te zeggen dat de buitenlandse handel een bevoegdheid is van de gewesten. Ze zullen ook nooit uitleggen dat de regels voor een economische samenwerking met buitenlandse partners bepaald worden door de gewesten en dat er bijgevolg geen ‘Belgisch’ handelsbeleid kan bestaan. Of wil men het Vlaams beleid vervangen door een Belgisch beleid? In 2009 schreef ik daarover een artikel dat De Standaard publiceerde. Lees hier het artikel. Mocht de link niet werken: lees hier de uitgebreidere Anders Gelezen versie.

 

Wat we vandaag meemaken is een beetje absurd. Vooral CD&V valt De Wever aan omdat hij zelf het compromis aanvaard heeft en dus geen recht van spreken heeft. Maar men vergeet bij CD&V wel dat ze zelf ook mee aan het stuur zaten toen de bevoegdheid van buitenlandse handel werd overgeheveld naar de gewesten. Wordt het niet stilaan tijd om consequent te zijn?

Armlastig België verhindert Vlaamse vooruitgang

 

Op 9 juni bracht De Tijd ook al communautair nieuws. Onder de titel ‘Federalisme’, legt journalist Stefaan Michielsen uit waarom Vlaanderen in de knoei zit met de financiering van de ontsluiting van Antwerpen (Oosterweel dossier): “Waarom doet de EU dan moeilijk over de manier waarop Vlaanderen Oosterweel wil financieren? Het antwoord is simpel: de weinig fraaie toestand van de Belgische overheidsfinanciën. Zolang de gezamenlijke Belgische overheden een tekort op hun begrotingen hebben van bijna 3 procent van het bruto binnenlands product, kan er geen sprake van zijn dat tekort hoger te laten oplopen, ook niet om nuttige investeringen te financieren. Als de Vlaamse begroting op zich wordt bekeken, is daar wél ruimte voor. Maar de Europese Commissie baseert haar oordeel alleen op het globale plaatje, ze mengt zich niet in het gekissebis tussen onze overheden. En dus, omdat de federale overheid er niet in slaagt haar begroting op orde te krijgen, mag Vlaanderen geen schulden aangaan om Oosterweel te financieren.”

 

Mag ik even herinneren aan een oud Belgisch verhaal, namelijk toen Vlaanderen moeilijk deed over de Waalse wapenuitvoer. Hoe lang heeft het geduurd vooraleer deze gesplitst werd? Dreigden de Walen niet met de institutionele atoombom? Kan u zich voorstellen dat Vlaanderen nu ook de institutionele atoombom zou bovenhalen en bij voorbeeld eisen dat de staatsschuld geregionaliseerd wordt, zodat de EU Vlaanderen niet meer kan straffen omwille van het federale deficit dat hoofdzakelijk Franstalig België ten goede komt? Wellicht kan u zich dat net zoals ik niet voorstellen, want redelijke mensen dreigen niet met atoombommen. Nochtans zou een opsplitsing van de schuld waarmee Europa rekening houdt, voor Vlaanderen enorm veel betekenen. Veel meer dan het gekissebis over de buitenlandse handel. Het doet mij groen lachen wanneer Sinardet België zo geweldig vindt. Stel u voor dat Vlaanderen met zijn gezonde financiële situatie en eigen prestaties zou mogen pronken in het buitenland?

 

Pjotr

 

Vermogenskadaster versus zwart geld

MEDIA EN POLITIEK   ANDERS GELEZEN

 

Op VTM Nieuws liet Karel De Gucht nog eens van zich horen: “Er komt geen vermogenswinstbelasting. Dat is gewoon zelfmoord voor mijn partij.” Dat is klare taal, maar het smoesje van de zo dierbare privacy is zo lek als een zeef.

Jean Marie Dedecker

In een open brief aan John Crombez (Knack online) trekt JMDD nog eens alle registers open. 'Ik heb niets tegen de gelovigen van de Linkse Kerk, beste John. Integendeel. Alleen heb ik gezien dat veel van hun priesters en kardinalen niet deugen. Lui die zich niet meer afvragen hoe ze het volk kunnen dienen, maar hoe het volk hen kan dienen.'

De reacties zijn navenant. Sommigen vinden het schitterend terwijl een minderheid het afdoet als een zoveelste acute aanval van zure maagoprispingen. Dat hij de ouders van John Crombez als zwartwerkers presenteerde, was zeker niet zijn beste ingeving. Overigens verwacht ik binnenkort een antwoord van John Crombez.

We blijven aan zee waar Crombez en Dedecker thuis zijn. De regio met wellicht het grootste aantal zwartwerkers of –besteders. In Het Laatste Nieuws van 30 mei konden we volgende lezen: “Een tandartse en gemeenteraadslid uit Middelkerke is in het Franse Perpignan betrapt met bijna 400.000 euro cash geld. Dat had ze verborgen onder het reservewiel van haar auto. Er was zelfs koffie rond het geld aangebracht, om met die sterke geur eventuele speurhonden af te leiden. Tot 's avonds laat werden L.L, een tandartse en gemeenteraadslid in Middelkerke, en haar ex-partner G.C. ondervraagd. Uit goede bronnen werd vernomen dat er in totaal zo'n 100.000 euro zwart geld bij was.

Kijk eens aan, een tandartse en gemeenteraadslid van Middelkerke met initialen L.L., wie zou dat kunnen zijn. Even google consulteren en zie er is maar één L.L tandartse in Middelkere. Eens de lijst met gemeenteraadsleden opgezocht en ook daar is er maar één kandidaat witteboordcriminele met de initialen L.L. Zou het dan toch waar zijn dat er ook in de partij van Dedecker gevallen priesteressen zijn? En hoe zit het met de hogepriester, Jean Marie?

Een vraag terzijde, maar daarom niet onbelangrijk, integendeel: Waarom krijgt JMDD zoveel aandacht in Knack (als lid van het schaduwkabinet en als opiniemaker). Het kunnen natuurlijk de Westvlaamse connecties zijn, want zelfs voor een Westvlaming liggen Roeselare en Middelkerke dicht bij elkaar. Maar wanneer men zich afvraagt van wie JMDD het meest kiezers kan afsnoepen, dan is de steun van Knack aan JMDD minder onschuldig. Geen enkel ander politicus met zo weinig aanhang krijgt zoveel aandacht als hij. Hij kan daarenboven het rode aureool van Knack enigszins temperen en wie weet enkele lezers terughalen. Dat hij zo N-VA pijn kan doen is uiteraard heel toevallig, maar mooi meegenomen.

Luc Vansteenkiste

Over Luc Vansteenkiste gewezen baas van Recticel en ongetwijfeld een man met veel verdiensten, circuleren opnieuw beschuldigingen, ditmaal over meer dan een miljoen zwart geld. Op DS online van 5 juni lezen we: “Baron Luc Vansteenkiste, die in 2013 zijn Fortis-proces afkocht, was betrokken in een zwart geld-circuit bij Recticel. Hij ontving 1,3 miljoen euro, maar zegt het geld niet gehouden te hebben. (…) In het verslag van Allen & Overy staat dat het om een zwart geld-circuit ging bij Recticel dat liep over Spanje. Onder meer kopstukken van het Spaanse filiaal verrijkten zich op deze manier. Opvallend is dat ook de toenmalige ceo van de groep, baron Luc Vansteenkiste geld ontving. Allen & Overy schat het bedrag op 1,3 miljoen euro. Maar vervolgens lopen de versies uiteen. Vansteenkiste claimt dat het geld naar bonussen voor medewerkers ging. De audit slaagt er echter niet in de bedragen en verklaringen te verzoenen. ‘Vansteenkiste kan een deel van het geld gehouden hebben’, schrijft Allen & Overy.”

Een ceo die zwart geld gebruikt voor het uitbetalen van bonussen kan moeilijk beweren dat hij niet op de hoogte was van de malversaties. Toch houdt Vansteenkiste vol dat hij geen geld ‘onttrok’ aan Recticel’ (waarom het gebruik van dit bizar woord ‘onttrekken’?)  en niets fout deed. Opnieuw blijft hier een vermoeden van witteboordcriminaliteit hangen. Het is ook niet de eerste keer dat hij gelijkaardige beschuldigingen over zich heen kreeg. Daarover schreven we reeds twee artikels (lees hier 2009 en hier 2013). Ondertussen is Vansteenkiste nog altijd baron en zetelt in de raad van bestuur van verschillende Belgische bedrijven, zoals Delhaize, Sioen, Lannoo en Smartphoto.
De wereld van de ‘ons-kent-ons’ – topmannen (voorlopig geen vrouwen) die heel wat verdiensten hebben - is klein, maar zeer solide.

Dat Dedecker de ouders van John Crombez beschuldigt van bijklussen in het zwart om de ‘socialisten’ eens de mantel uit te vegen, is totaal ongepast, want van een heel andere grootteorde. Hij zou beter zijn LDD medegemeenteraadslid, Lieve Landuyt, eens in haar blootje zetten. Wat wel belangrijk is: wanneer veel mensen over de schreef gaan bestaat er geen ‘schreve’ (lees grens) meer.

Al die vermoedens kunnen alleen maar welig tieren omdat de bestrijding van witteboordcriminaliteit in onze maatschappij botst op veto’s vanuit politieke hoek, zoals De Gucht duidelijk maakte in het VTM nieuws. Er mogen dan nog goede redenen zijn om de privacy van individuen te beschermen tegen de almacht van de staat, het kan nooit de bedoeling zijn om bepaalde misdaden te onttrekken aan het gerecht. Dat precies Karel De Gucht en zijn partij geen transparantie wensen, kan geen verrassing zijn. Men hoeft geen socialist te zijn om daar vragen bij te stellen.

Pjotr

 

Mijn wereld

Graag deel ik met u de stilte van deze mijmering, neergeschreven door mijn vriend

Paul Van Camp. 

Ooit militair, oud-vakbondsafgevaardigde en nog zoveel meer.

 

Veel leesplezier,

Pierre 'Pjotr' Therie

 

                         Mijn wereld                           

Ik heb toch al wat gezien

en meegemaakt

mijn deel gehad

van het goede

en het kwade.

Mensen die hun leven gaven

voor hun evenmensen

mensen die hun evenmens

hebben bestolen en bedrogen.

Opgelet, ik leef al lang

Heb de slechtgelovigen

Op de brandstapel gezien

zo lang geleden

en zie nu

De andersgelovigen

met duizenden uitmoorden.

Ik zag mensen onderwijzen

en uit de ongeletterdheid halen.

Ik zag ze meesterwerken maken

en zag deze ook  stelen of vernietigen.

Ik zag verplegers en religieuzen

zieken opnemen en verzorgen

Ik zag ze ook kinderen

verduisteren

omdat ze in zonde verwekt waren.

Ik zag weeskinderen opnemen

met onnoemelijke liefde

maar zag ze ook soms

 als slaaf behandelen.

Ik zag het God-zijn

en diens boodschap

met  overtuiging en geestdrift

verkondigen

en ook verkondigers en boodschappers

de boodschap vernielen.

Ik zag medemensen zwoegen

ten bate van vrouw en kind

en toch sterven in armoede

en ellende

maar zag   er ook

die zich verzamelden

om het lot van deze mensen

te verbeteren

en te zorgen voor een waardig bestaan.

Ik zag leiders die hun volk

met beloften stil hielden

en zich verrijkten

zonder schaamte.

Ik zag ze, verkozen door hun volk

verglijden

van verraad naar verraad.

Ik zag de rechtvaardigen

smeken het volk te redden

uit zijn diepe val

en het gebeurde niet.

Ik hoorde een triomfantelijke kreet

dat de leeuw geen tanden had,

en de kreet was juist.

Degene die zong

dat hij voor geen vreemde zou buigen

ziet zijn nazaten

de hielen likken

van bezetters die me belagen

met woord of geweld

want ik ben bekrompen en kneuterig

enggeestig en zelfs racistisch

als ik durf zeggen

waar het op staat.

Misschien is de kering nabij

maar ik twijfel

want weinig leiders en pennen

zijn moedig

Mijn naam is Vlaanderen

Mijn waarden zijn Westers.



In mei legt Jan Jambon een ei

 

MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN

 

Jan Jambon, N-VA-minister van Binnenlandse Zaken op bezoek bij de Cercle de Wallonie, vond dat het tijd werd om opnieuw een ei te leggen. Het was al van de vorige meimaand (verkiezingstijd) dat hij zijn laatste ei legde. Eens dieper graven.

Volgens Christophe Leroy, journalist van het magazine Le VIF (7 mei), verklaarde Jan Jambon voor de Cerlce de Wallonie het volgende:

On doit sécuriser cette politique de centre-droit dans la Belgique si c'est possible, mais dans la Flandre si nécessaire. Notre but n'est pas de changer la Constitution. Le but est d'améliorer le bien-être de nos enfants et petits-enfants. La réforme de l'Etat n'est qu'un moyen pour y parvenir." Interrogé sur le maintien futur du programme communautaire de la N-VA si les transferts financiers Nord-Sud venaient à cesser d'ici quelques années, le nationaliste flamand a répliqué : "Les transferts Nord-Sud, ça nous aide juste pour le marketing. Mais en fait, ça ne nous intéresse pas."

Deze uitspraak van  Jambon, bevat twee interessante elementen:

Vertaald naar het toekomstig regeringsbeleid begrijpen we dat de voortzetting van het actuele centrumrechtse federaal beleid moet verder gezet worden. Pas wanneer dat niet kan moet Vlaanderen zijn eigen beleid kunnen voeren (zonder daarvoor de grondwet te veranderen?). Of anders gelezen, communautaire eisen zijn niet aan de orde wanneer het huidig federaal beleid met N-VA kan verdergezet worden. 

Het tweede idee is dat N-VA geen graten ziet in de transfers, maar deze wel nuttig zijn voor het communautair electoraal discours.

Bij N-VA was de eerste reactie nogal verward. Deed hij het of deed hij het niet? Daarom vroegen we journalist, Christophe Leroy van LeVif of zijn bericht wel klopte. Zijn reactie was duidelijk: “Malheureusement pour la N-VA, j’ai effectivement enregistré intégralement l’intervention de M. Jambon, dans lequel cette phrase est bel et bien prononcée, sans aucune coupure dans l’énoncé tel qu’il a été écrit. Il n’y a donc aucune « invention » de la rédaction concernant tous les passages évoqués par M. Jambon ce soir-là.»

Hij nam dus alles op en om mij te overtuigen stuurde hij mij de opname zodat ik die zelf kon controleren. Daarenboven liet hij op mijn vraag nadien (14/05) nog weten dat de woordvoerder van minister Jambon gevraagd had om schrapping van deze passage met de belofte dat de N-VA-boycot tegen Le Vif zou opgeheven worden. Het is dus meer dan waarschijnlijk dat Jambon pas nadat Le Vif geweigerd had, ook intern toegegeven heeft dat hij deze woorden uitgesproken had.

Gevraagd naar de juiste lezing van Jambons uitspraken verduidelijkte N-VA-woordvoerder Joachim Pohlmann deze als volgt: “Bedoelde Jan Jambon daarmee dat de transfers alleen maar een marketing-truc zijn? Nee. Hij doelde er op dat de transfers ons natuurlijk helpen om aan te tonen dat enorme constructiefouten in het Belgische systeem zitten. De transfers zijn een symptoom van een veel groter probleem. En dat zijn de staatsstructuren. Maar door de transfers wordt dat probleem wel tastbaar en concreet voor de Vlamingen. Willen wij dat structureel oplossen, moeten wij naar een confederaal systeem gaan, waarbij de deelstaten zelf de volledige fiscale autonomie hebben, en er een transparant en tijdelijk solidariteitsmechanisme is. Jan Jambon benadrukte tevens dat indien de transfers omgekeerd mochten verlopen, hij zich daar ook zou tegen verzetten. Ieder moet zijn eigen potje koken.” Hij betreurde deze uitspraak wel: ‘Jan heeft zich zeer ongelukkig uitgedrukt in het Frans. Lost in translation, zoals dat in het Engels heet.’ Waarvan akte.

Nadat Jambon in verkiezingstijd ook al het Vlaams electoraat op het verkeerde been zette (werklozen hun huis afnemen), is een nieuw communicatie-incident zeker geen “#Helfie”. Voor het communicatieteam van N-VA is er dit jaar hopelijk maar één meimaand.

Niettemin lijkt het al te kort door de bocht om – zoals Doorbraak schrijft - hier opnieuw over een partijbocht te spreken, wat eerder wel het geval was met de ‘bocht van Bracke’. Maar dat het Vlaamsgezinde electoraat blijkbaar wantrouwig is en dergelijke uitschuivers (?) niet kan appreciëren, zou de N-VA-top wel ernstig mogen nemen.

 

Terwijl andere media vooral focussen op de uitspraken in verband met de transfers, lijkt mij de eerste boodschap veel belangrijker, namelijk dat de voortzetting (dus na 2019) van een centrumrechts beleid ook al volstaat voor N-VA. Deze uitspraak spoort overigens met een eerdere verklaring door Sander Loones, ondervoorzitter N-VA, die tijdens een interview voor RTL voorhield dat zorgen voor een goed beleid voor de mensen het doel is, niet het splitsen van het land (opgetekend door Mark Grammens in ’t Pallieterke nr 19).

Tussen cholera en pest

 

Dat het regeringswerk niet vlot loopt, valt ondanks de huidige rustige periode nog moeilijk te verbergen. CD&V zit dan wel in de regering, maar door het opofferen van de Zestien ten voordele van Marianne Thyssen in de Europese Commissie, heeft de partij eigenlijk gekozen voor de oppositie binnen de regering. De gepasseerde ‘premier’ maar zeer wendbare Kris Peeters had aanvankelijk moeite om te vervellen tot de staatsman met een sociaal gelaat. Alomtegenwoordige aanwezigheid in de media helpt alvast om N-VA pijn te doen. Deze ongezonde situatie zal, ondanks alle ontkenningen en ‘good news’ berichten, een blijvende kopzorg zijn voor De Wever die zichzelf opsloot op ’t Schoon Verdiep’. 

De analyse werd reeds lang gemaakt: nog eens in de oppositie gaan was voor N-VA moeilijk na de zeer goede verkiezingsuitslag. Kiezen tussen cholera en de pest. Deelnemen betekende dat De Wever als beloning niet rond zijn ‘Nationalisten van de harde lijn’ kon bij de verdeling van de ministeriële functies. Dat de nieuwkomers uiteraard weinig of geen beleidservaring hadden en enkelen gedropt werden in departementen waar ze vooraf weinig voeling mee hadden, helpt ook al niet. Maar het is niet allemaal kommer en kwel. Zo doen enkele N-VA-excellenties, waaronder Theo Francken als staatsecretaris voor immigratie, het goed. Maar geschenken zullen ze niet krijgen. Dat ondervond minister Steven Vandeput onlangs nog. Hij presenteerde een interessante geostrategische toekomstvisie voor defensie, maar voor de invulling ervan kreeg hij nul op het rekest. Terug naar af, waardoor er voor defensie weinig hoop is op een verbetering ten gronde.

Kan een partij zonder beweging?

Met het aan de kant schuiven van de communautaire agenda nam De Wever een risico. Zoals ik schreef ‘in tempore non suspecto’ - N-VA, van beweging naar regeringspartij - is het zeer moeilijk om van een beweging te vervellen tot een Belgische beleidspartij. N-VA mag dan al volgens de partijtop surfen op een politiek ‘rechts Vlaanderen’, het belangrijkste bindmiddel voor een stabiel N-VA electoraat dat zowel uit linkse als rechtse kiezers bestaat, is nog altijd de Vlaamsgezinde beweging. Daarmee bedoelen we het overgrote deel van de Vlaamse beweging dat afstand genomen heeft van de gemaakte historische fouten. 

N-VA als beleidspartij zonder een Vlaamsgezinde beweging is net als een traditionele partij zonder middenveld.

Daar tegenover is de uitschuiver van Jan Jambon over de transfers slechts een futiliteit.

Pjotr