MEDIA EN POLITIEK ANDERS GELEZEN
Op 27
november organiseerde N-VA een colloquium naar aanleiding van de tweehonderdste
verjaardag van de Slag van Waterloo. De keuze van Pelleberg als locatie werd
ingegeven door het feit dat in 1831 in Pellenberg de laatste Noord–Zuid veldslag
plaatsvond.
Vooraf
hadden de organisatoren de uitdrukkelijke wens geuit dat het een academische zitting
zou worden, om zodoende elke politieke bedenking te overstijgen. Dank zij de
bijdragen op zeer hoog niveau van de sprekers, Prof Luc De Vos, Prof Hendrik
Vuye en Prof Frans-Jos Verdoodt, werd het colloquium een succes. De meer dan
tweehonderd toehoorders waren heel tevreden en lieten dat ook blijken.
Alexander Binon, N-VA schepen van Oud Heverlee en
vanaf 2017 burgemeester, opende het colloquium met een begroeting van de aanwezigen
waaronder de ‘Eerste Burger’ van het land, Kamervoorzitter Siegfried Bracke.
Aansluitend wees hij zijn gehoor op het belang van de geschiedenis van
Vlaanderen. Hij veroordeelde het Franstalig karakter van België – thema waar
ook spreker Hendrik Vuye verder op
inging tijdens zijn toespraak. Het deed mij denken aan het archaïsche Franse taalgebruik
en de soms hilarische vertalingen in het Nederlands. Zo had hij Kamervootzitter
Bracke ook kunnen verwelkomen als het ‘Hoofd van de Gestelde Lichamen’. Een
ongelukkige vertaling van ‘Les corps constitués’. waarmee de Franssprekenden de
staatsinstellingen, zoals het Parlement, het Rekenhof, de Raad van state, enz,
bedoelen. Ik mag er niet aan denken dat men een vertaling zou moeten zoeken
wanneer blijkt dat die ‘corps constitués’ eerder ‘corps constipés’ zijn. Dat wil ik
Bracke niet aandoen!
Prof Luc De Vos had het over de erfenis van Napoleon
en haalde daarbij alle positieve maar ook negatieve resultaten aan van
Napoleons erfenis. Onder de positieve uiteraard de meest bekende, de ‘Code
Napoléon’ maar ook minder bekende zoals de scheiding van Kerk en Staat en burgerrechten
voor de Joden. Hij zorgde ook voor dagdagelijkse regeltjes zoals rechts rijden,
het nummeren van de woningen en heel belangrijk de invoering van de universele
maten en gewichten (het metriek stelsel; meter, kilogram, seconde en ampère).
Over die maten, had hij een retorische vraag: was Napoleon een kleine man zoals
algemeen wordt aangenomen? Neen, want men vergiste zich en dacht dat Napoleon
in Engelse maten 5 voeten en 2 inches groot was. In werkelijkheid ging het om
Franse maten en die zijn groter zodat Napoleon met zijn 1,70 m in de
werkelijkheid groter was dan de doorsnee man in die tijd die meestal slechts
1,50 – 1,60 m groot was.
Als negatief
verwees De Vos naar de twintig jaar lange oorlog en het groot aantal doden. In
verhouding tot de bevolking zorgden de Napoleontische oorlogen voor veel meer
Belgische doden dan WO I en WO II: 100.000 à 150.000 tegen over 76.000 in WO I
en 90.000 tijdens WO II.
In het
daaropvolgend debat was niet iedereen het eens met zijn genuanceerde mening
over Napoleon en dat alle grote Krijgsheren nogal bloeddorstig waren kan
evenmin ontkend worden. Maar geen van die anderen kon ook zo’n mooi palmares
voorleggen inzake burgerlijke vernieuwingen. De vraag hoe onze West-Europese
wereld er nu uit zou zien zonder Napoleon bleef onbeantwoord. Normaal voor een
academisch debat.
Prof Hendrik Vuye spitste zijn toespraak toe op de
grondwet van 1831 en vooral de taalwetgeving. In zijn presentatie konden we de
betrokken grondwetsartikels en hun interpretatie in de rechtspraak lezen zodat
het publiek geen moeite had met zijn zwaarwichtige conclusie:
de Belgische grondwet van 1831 was géén grondwet voor alle
Belgen maar een anti-Hollandse grondwet die ook de Vlamingen bewust benadeelde.
Tijdens de
vragenperiode had hij nog enkele opmerkelijke antwoorden in petto. Zo onder
meer op de vraag over het absoluut karakter van de rechtsstaat. Hierbij werd
verwezen naar de Conventie van Genève die bedacht werd voor klassieke oorlogen
terwijl we nu geconfronteerd worden met burgeroorlogen waar alle strijdende
partijen en zelfs veel individuele burgers de Conventie aan hun laars lappen.
Een Conventie die oorspronkelijk veel minder eisend was voor landen die
vluchtelingen opnamen. De Conventie dateert immers al van 1951, toen het
sociaalzekerheidsstelsel nog embryonaal was. Nu kent men vluchtelingen ook
meteen deze (sociale) burgerrechten toe, zonder dat ze hebben bijgedragen tot
het systeem. Dit wordt door vele mensen als oneerlijk ervaren. Wanneer we deze
sociale rechten ook toekennen aan de talrijke vluchtelingen dan zal het sociaal
stelsel dat wij opgebouwd hebben zwaar onder druk komen te staan. En dat is
onrechtvaardig. Overigens verwees Vuye hierbij naar andere rechten die de vluchtelingen
niet krijgen, met name politieke rechten zoals stemrecht. Nieuwkomers kunnen
deze rechten op termijn verwerven, maar ze moeten ze opbouwen. Op dag één
hebben ze geen stemrecht en kunnen ze niet verkozen worden. Dat vindt iedereen
normaal. Maar de sociale burgerrechten moet men blijkbaar niet opbouwen. Vuye
vraag zich af of dit wel normaal is?
Over het
draagvlak van de rechtsstaat was hij duidelijk: wanneer er voor de rechtsregels
geen draagvlak is, dan is er een belangrijk probleem voor de rechtsstaat. Hij
verwees naar het arrest van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in de
zaak Farid le Fou. België moet 42.000 euro schadevergoeding betalen aan Farid
le Fou, omdat hij 43 keer werd verplaatst van gevangenis. Leg dat maar eens uit
aan de cipiers die de onmogelijke opdracht hadden le Fou te bewaken. Mensen
begrijpen zo'n rechtspraak niet. Zo'n rechtspraak heeft geen maatschappelijk
draagvlak en ondermijnt de geloofwaardigheid van het Mensenrechtenhof en op
termijn ook van de mensenrechten.
Absolutisme
zonder draagvlak , zal onvermijdelijk leiden tot onmogelijke situaties. Een
belangrijke vraag hierbij is natuurlijk wat er zal gebeuren wanneer
bijvoorbeeld de moslimgemeenschap in Vlaanderen zo belangrijk wordt dat de druk
groot wordt om de gelijkwaardigheid tussen man en vrouw op te heffen of om toe
te geven op een voor ons onaanvaardbare regel uit de sharia?
De derde
spreker Prof Frans-Jos Verdoodt behandelde de eigenlijke periode van de
Nederlanden, van 1815 tot 1830. Als subtitel koos hij voor ‘het Land dat niet kon/mocht
blijven bestaan’. Het was een experiment zoals elke nieuwe staat een experiment
is, en hij gaf toe dat ‘De Nederlanden’ mislukte terwijl het Belgisch experiment
van 1830 wel slaagde.
Dat had
volgens hem veel te maken met de respectievelijke toenmalige koningen, Willem I
en Leopold I. Voortbouwend op de erfenis
van Napoleon zag Willem I zichzelf als een absolute vorst. Alleenheerser die
vóór de fanfare liep, terwijl Leopold I daarin gefnuikt werd door een voor die
tijd vooruitstrevende grondwet, en verplicht was om achter de fanfare mee te
stappen. Voeg daarbij de wederzijdse grieven, Vlaanderen die onvoldoende
vertegenwoordigd was in de politieke machtscentra en Holland dat te veel belastingen
diende te betalen voor Vlaanderen. Van daar de uitspraak van Verdoodt:
‘De Nederlanden, het Land dat niet kon blijven bestaan.’
Ook gaf Verdoodt
aan dat het ontstaan van De Nederlanden niet alleen een wens was van Frankrijk
maar evenzeer, zo niet meer nog van Groot-Brittannië. Het paste in hun lange
traditie van een verdeel-en-heers-politiek ten aanzien van ‘The Continent’, het
Europese vasteland. Maar toen bleek dat De Nederlanden dank zij hun belangrijke
havens en hun economisch sterk ontwikkelde achterland een gevaarlijke rivaal
werd van het VK, werden ze van bondgenoot rivaal en steunden de Britten het
uiteenvallen van
De Nederlanden, het Land dat niet langer mocht bestaan.
Pjotr
Geen opmerkingen:
Een reactie posten