11 november 2014

Geloven of weten: aan u de keus



 MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN

 

Geloven is gemakkelijker dan de waarheid zoeken. Dat is ongetwijfeld het geval voor de berichtgeving over de conflicten in het Midden-Oosten.
 
Wat hier volgt zijn niet meer dan enkele voorbeelden. Niet om de waarheid te vertellen, maar om aan te tonen hoe manipuleerbaar informatie is en hoe gemakkelijk het is om mensen te bedienen op hun wenken: door hen te vertellen wat ze graag willen 'geloven'. Meer hoeft men niet te ‘weten’.

Turkse collaboratie


Terwijl zowat alle NAVO-landen het optreden van de Islamitische Staat (IS) veroordelen en verschillende landen, waaronder België, hen militair bestrijden, zijn er nogal wat indicaties dat Turkije hen steun. Samenwerking met de gemeenschappelijke vijand heeft een naam: collaboratie. Volgens een bericht gepubliceerd in Newsweek (6 nov) heeft een gewezen lid van de IS-strijdkrachten onder een pseudoniem ‘Sherko Omer’ zijn verhaal als IS lid verteld. In een Franstalige versie van Omer’s relaas verklaart hij dat het Turkse leger (nvdr of toch een deel ervan) bondgenoot was van de IS. Vooral toen ze de Koerden in Syrië gingen bevechten, konden ze rekenen op Turkse steun. Vanuit de IS bolwerken in Aleppo en Raqqa konden ze via Turkije de door Koerdische troepen gecontroleerde delen van Syrië vermijden naar Noord-Syrië reizen. Er zijn ook de (oncontroleerbare) berichten over wapen- en munitieleveringen door Turkije aan de IS. Iets wat Turkije met stelligheid ontkent.  Wie deze stroom tegengestelde informatie niet over zich heen laat gaan, kan maar één ding besluiten: dat we het niet weten. Maar meestal is dat niet de conclusie, en otnhouden we het verhaal dat ovreeenstemt met onze ‘overtuiging’.    

Lessen uit Gaza


Toen het Israëlisch leger de Gaza strook binnenviel schreef ik een bijdrage onder de titel ‘Waarom ik niet schrijf over Gaza’. Ook zo’n dramatische situatie waarover de geesten door de jaren heen zo door gemanipuleerd werden dat er nauwelijks nog sprake is van een ernstig debat. Men is voor Israël en de Israëlische strijd of ertegen. Dat betekent dat we ‘weten’ vervangen hebben door ‘geloven’.
 
Wil het Joodse volk geen vrede? Willen de Palestijnen geen vrede? Zijn de Palestijnse (Hamas) verantwoordelijk voor de onveiligheid en dus een voldoende argument voor de Israëli’s om terug te slaan? Of zijn de Israëli’s uit op de vernietiging van de Palestijnen? Niet de ja of neen zijn belangrijk, maar de argumenten die daarvoor gebruikt worden. De kip en het ei. Omdat we het niet (willen) weten en weigeren iemand de schuld te geven, heeft niemand schuld en blijven we de doden tellen.
 
De hoogste Amerikaanse militair (Chairman of the Joint Chiefs of Staff), Martin Dempsey,  was onlangs op bezoek in Israël om daar te leren wat men zoal kan doen om ‘collateral damage’ (zeg maar het doden van onschuldige burgers) te voorkomen. Blijkbaar deden de Israëli’s daar veel moeite voor en willen de Amerikanen daarvan leren. Wie enkel de rapporten van ‘Amnesty International’ leest zal daar ongetwijfeld mee lachen of vloeken omwille van zoveel leugens. Iemand vroeg ooit welke goede reden de Israëli’s hebben om burgers te willen doden? Diezelfde vraag kunnen we ook stellen aan de Hamas verantwoordelijken: waarom er zoveel jonge mensen hun eigen leven beëindigen door zelfmoordacties op onschuldige burgers.

 

Iraanse nucleaire plannen gebombardeerd     

Het viel nauwelijks op en velen zullen het niet eens weten.  Terwijl al onze aandacht uitging naar Ukraïne bombardeerden de Israëli’s een geheime fabriek waar - volgens hen - gewerkt wordt aan een nucleair wapen. Wat nog niet zo lang geleden groot nieuws was bleef onopgemerkt. Wat willen we graag geloven? Dat de Iraniërs alleen maar vredelievende bedoelingen hebben en vooruit denken (wat wij duidelijk niet doen) aan de dag dat hun voorraad aardolie op is? Wat weten we nu eigenlijk over hun  nucleair programma?

Generaal Dempsey betwijfelde alvast of een bombardement zal volstaan om Iran tot stopzetting van hun nucleair (wapen)programma te dwingen. Op 24 november zouden we daar ter gelegenheid van de volgende onderhandelingsronde, meer over te weten komen. Maar ik vrees dat voor de Vlaamse media de betoging in Antwerpen veel belangrijker zal zijn.
 
Pjotr

 

 

 

 

 

Geen opmerkingen: