Komkommertijd?

MEDIA EN POLITIEK   ANDERS GELEZEN

 

Komkommertijd betekent niet noodzakelijk dat er weinig nieuws te rapen valt en mediatieke topevenementen zoals de kroning van een nieuwe koning kunnen nauwelijks verdoezelen dat er ook minder glorieuze akkefietjes zijn. Of wat te denken van een Vlaamse minister die in begeleidend gebarentaal een revolver richt op critici van het ACW. Bij de kranten is de afwezigheid van bepaalde redactieverantwoordelijken misschien wel een opportuniteit voor de blijvers om eens andere informatie aan bod te laten komen. In zomerse tijden willen lezers wel eens iets anders lezen, positieve verhalen die passen bij de vakantiestemming. In dat geval, vooral niet verder lezen.

Het media-initiatief “De Bron” deed de ronde via de sociale media en internet en uit de eerste reacties bleek alvast grote bijval. Er was discussie omtrent de naam ‘De Bron’. Iemand vond het nogal eigenwijs klinken, want men kan het lezen als  “dé bron”. Nu we toch aan het experimenteren zijn kan het ook korter, “Bron”. Of anders, zoals iemand suggereerde, om een gekende naam (waarop geen patent genomen werd) over te nemen. Dat kan, maar netjes is het niet. Hoe men de naam ook leest, hopelijk is het een bron van beter weten, van minder terughoudendheid en een kritische kijk op wat er rondom ons gebeurt. Daar hebben we wel de ambitie voor. Actualiteit maar zonder toe te geven aan de waan van de dag, dat laten we over aan de traditionele media. Liever bij minder nieuws ook een kortere e-zine dan bladvulling. Dat wordt wellicht de grootste uitdaging.

Er was ook de vraag om vooral korte stukjes te brengen. Daar willen we geen punt van maken zolang het lezenswaardig blijft speelt de lengte geen rol. Verwacht dus maar een afwisseling van kort en lang. Tot zover de brón … van inspiratie.

 

Bestuurders en controleurs, geen politiek bedrijf

In de column ‘Paleis der natie’ in De Tijd gaat Rik Van Cauwelaert in op de studie door het Franse Rekenhof over het Dexia-debacle. Het is één lange aanklacht tegen de bestuurders en enkele CEO’s maar vooral tegen Jean-Paul Servais, voorzitter van de Commissie voor het Bank-, Financie-, en Assurantiewezen (CBFA). Even citeren: “In 2007 waren de eerste voortekenen van een naderende crisis waarneembaar, zegt het Rekenhof, dat daarmee gewezen kaderleden van Dexia bijtreedt. Toch kwam de CBFA van Jean-Paul Servais in een syntheseverslag van 25 juli 2008, enkele maanden voor de financiële kladderadatsch, tot de bevinding dat de situatie bij Dexia 'bevredigend' was. (…) Uit het verslag blijkt nu dat na de crisis van oktober 2008 een gemeenschappelijke commissie van experts, geleid door de Belgische CBFA, een rapport uitwerkte over 'de zware dysfuncties en nalatigheden in het prudentiële toezicht en in de verplichte interne controle bij Dexia'. Dat verslag was klaar in januari 2009. Onbegrijpelijk genoeg hield de Belgische toezichthouder Jean-Paul Servais het document 14 maanden lang in zijn lade. Hij zou het pas in maart 2010, en dan nog in een voorlopige vorm, overmaken aan de top van Dexia, zonder zijn comité te raadplegen en zonder een antwoord te eisen. Aan het rapport werd geen gevolg gegeven. Dat voorbeeld illustreert dat de toezichthouder op geen enkele manier heeft bijgedragen tot het detecteren van risico's, noch tot het vaststellen en bestraffen van nalatigheden, luidt de pijnlijke conclusie van het Franse Rekenhof.” Zijn besluit “De herbenoeming van Jean-Paul Servais tot FSMA-voorzitter zou een grove belediging zijn van de Belgische belastingbetaler. Die moet niet alleen de rekening voor de Dexia-ramp betalen, elke belastingplichtige torst straks ook nog eens de komende miljardensanering die nodig is om de Belgische schuld, die door de bankencrisis naar 104 procent van het bbp klom, terug te drijven tot 60 procent.”

Dat ook voor onze belangrijkste financiële diensten (NBB, CBFA, …) politieke benoemingen voorrang krijgen (met het risico op gekleurde adviezen) op onafhankelijkheid en kennis is schuldig verzuim. Precies daarom weigerden de regeringspartijen om een parlementaire onderzoekscommissie te installeren. Lees meer online over politieke benoemingen: De uitwassen van de particratie. Link: http://de-bron.org/ .

Over logica

Komkommertijd biedt ook de gelegenheid om eens stil te staan bij problemen die “te veel gevraagd” zijn voor afgepeigerde snelbladerende lezers. Eén van de problemen die professor Van Passel zijn studenten voorlegde ging over de logica van een hogere wedde  op basis van de leeftijd. Waarom, zo vroeg hij ons, moet iemand die minder kosten heeft (woning afbetaald en de kinderen zijn de deur uit) een hoger loon krijgen dan iemand die nog heel veel kosten heeft? Waar is de logica? In onze studentenjaren vonden wij dit inderdaad onlogisch. Maar consequent waren we niet. Immers, dit fenomeen doet zich ook voor in studentenmiddens, waar de anciens méér privileges hebben dan de schachten/bleus/infecten. Die hebben vooral plichten en houden best hun mond wanneer een ancien spreekt. Ook in het verenigingsleven is er heel dikwijls een rangorde die refereert naar de anciënniteit. Zelfs het opklimmen binnen een organisatie verloopt niet plotsklaps maar heel geleidelijk. Het zorgt voor continuïteit en dat mag iets méér kosten. Maar voor wie werken niet ziet als een doel maar enkel als een middel om te kunnen genieten van hét leven, is het niet logisch.

Waar het helemaal niet meer klopt wordt duidelijk bij de oppensioenstelling. Dan wordt de gepensioneerde brutaal geconfronteerd met zijn echte waarde: een meestal karig pensioentje. Alleen al daarom zou het nog zo gek niet zijn, of mag ik zeggen logisch, mocht het loon van de laatste jaren iets lager zijn en beter aansluiten bij een hoger pensioen.

Economisch is het zelfs contraproductief vermits een bedrijf meestal de goedkoopste krachten zoekt om een bepaald werk te doen. Dat liberale politici recentelijk de anciënniteittoeslag in vraag stellen (dS) is logisch. Maar zo merkt Guy Tegenbos op: “Het zijn de sociale partners (werkgevers en vakbonden) die de salarisschalen vastleggen, niet de overheid. De vraag zal de sociale partners echter moeilijk vallen; zij zijn afgelopen jaren in stilte hard bezig geweest om nog meer anciënniteitskoppelingen in te voeren. In veel sectoren bestond nog het systeem van leeftijdsgebonden lonen. Een systeem dat Europa eerder als discriminerend had veroordeeld en verboden.”  

Anders gelezen zal het niemand verbazen dat vooral in openbare dienst de anciënniteit het zwaarst doorweegt. Voldoende stof voor een debat ten gronde.

 

Citaten Van de week

 

Ivan Van de Cloot (Denktank Itinera, in Knack): “De politiek creëert valse hoop. En critici die hun illusie doorprikken, moeten als misdadigers aan de kaak gesteld worden. En de dreigementen worden almaar brutaler. Onlangs reisde er een belangrijke Vlaamse handelsmissie naar de Verenigde Staten (nvdr met Kris Peeters en Hilde Crevits). Ik was er niet bij, maar achteraf kreeg ik volgend bericht van wat er gezegd is. (neemt een papier en schraapt de keel): Op de exportmissie in Houston vertelde een topminister aan de journalisten dat iedereen die kritiek had gegeven op het ACW, één voor één zouden worden aangepakt. En terwijl hij dat vertelde, maakte hij van zijn hand een revolver en schoot hij. Ik ken de context van die uitspraak niet. Ik weet niet of de politicus in kwestie iets had gedronken of niet. Ik weet wel dat ik het er ver over vind. (…) Ik weet ook dat ze bij het ACW zwaar tillen aan onze kritiek op hun rol in de Dexia-zaak. Itinera organiseert regelmatig publieke sessies, over gezondheidszorg bijvoorbeeld. Er zijn al ACW’ers mij komen zeggen: ‘U hebt ons ook uitgenodigd, maar als u nog ooit één ACW’er wilt zien, zult u toch een fors mea culpa moeten slaan omdat u gezegd hebt dat de ontsporingen bij Dexia even groot waren als bijvoorbeeld bij Fortis.’

Maar hoe kan ik nog geloofwaardig kritiek geven op Fortis, als ik moet zwijgen over Dexia? Ik stel toch maar vast dat Arco 96 procent van zijn kapitaal had belegd in één holding. Moet ik verzwijgen dat ze, op het moment dat ze wisten dat ze hun vorige lening niet meer konden terugbetalen, een nieuwe lening aangingen bij Dexia, dus om aandelen te kopen van Dexia, met als onderpand… aandelen van Dexia? Mag ik niet zeggen dat ze tot het einde in hun boekhouding het Dexia-aandeel tegen 8 euro waardeerden, terwijl het geen twee euro meer waard was? Bij de Gemeentelijke Holding was het trouwens van hetzelfde laken een pak. (windt zich op) En nadat dit alles al lang bekend was, werd Arco-topvrouw Francine Swiggers aangesteld als vereffenaar van de Arco-holding. Dus diezelfde Swiggers die persoonlijk zitting had in al die auditcomités, ook in Frankrijk. (…)In IJsland draaien ze zo iemand achter de tralies. In België mag Swiggers de vereffenaar van haar eigen faillissement zijn. (zucht) Je krijgt dat in geen enkel serieus land uitgelegd.” Interview door Walter Pauli. Anders gelezen, is deze beschuldiging zo ernstig dat een onderzoek absoluut noodzakelijk is. Ook als het niet waar is dient dit aan de oppervlakte te komen. Men mag niet vergeten dat niet alleen Van de Cloot geviseerd wordt. Ook verkozenen des volks worden (bij bevestiging) geviseerd. Het zou de eerste keer niet zijn dat er iemand wegens kritiek geofferd wordt op het altaar van de brute macht.

 

 

Jadot (PS) in dS: “De hervorming die de liberale ministers Vincent Van Quickenborne en Alexander De Croo met de regering-Di Rupo realiseerden, doet hij dan ook af als ‘une réformette’ – een hervorminkje. ‘De leeftijd voor het vervroegd pensioen is wat verhoogd, van 60 naar 62, de vereiste loopbaanjaren zijn wat gestegen en de speciale formules zijn wat teruggeschroefd. Maar that’s it.”

Hoe staat u tegenover het idee dat twee CD&V’ers (oa Peter Van Rompuy) recent opperden, om de pensioenleeftijd te koppelen aan het te verwachten aantal levensjaren? “Als je het apart berekent per sociale groep, is dat ridicuul. Vrouwen en Vlamingen zouden dan tot latere leeftijd moeten werken dan mannen en Walen. Wat wel zinvol is om, naar het voorbeeld van de Zweden, bij de berekening van de pensioenleeftijd rekening te houden met de stijgende gemiddelde levensverwachting. Met alle respect voor de minister van Pensioenen, maar je kunt zijn kabinet afschaffen. Bijna geen enkel land ter wereld heeft een aparte minister van Pensioenen, de minister van Sociale Zaken is daar meestal voor bevoegd.”

 

 

Louis Ide (N-VA senator) in Knack (over de erkenning van homeopaten): “Deze erkenning maakt het pijnlijk duidelijk waar de prioriteiten liggen van minister Onckelinx. Ze geeft de voorkeur aan het regelen van een praktijk die geen enkele meerwaarde heeft voor de patiënt, eerder dan pakweg het uitwerken van een regeling voor de klinische psychologie en de daarbij horende wildgroei aan allerhande therapeuten aan te pakken. We kampen ondertussen in Vlaanderen met de hoogste zelfmoordcijfers in de Westerse wereld… De patiënt heeft daar vanzelfsprekend geen boodschap aan. Dat besef ik. Toen ik in Afrika werkte, zag ik dat mensen naar het ziekenhuis kwamen én naar de tovenaar gingen. Dat is de vrijheid van de mens. Maar het is de verdomde plicht van een politicus correct te handelen, zelfs desnoods tegen een deel van zijn electoraat in. Zonder dus een steen te werpen naar mensen in een uitzichtloze situatie die, begrijpelijkerwijs, hun  toevlucht nemen tot van alles en nog wat, blijf ik als politicus-wetenschapper, hameren op de ethische plicht van een politicus. Is Onkelinx een politica met een ethische code?” Een retorische vraag.

 

Pjotr