Over het Herrenvolk en interpretaties

MEDIA EN POLITIEK    ANDERS GELEZEN

 

Beslist het Herrenvolk?

De Brusselse regering besliste om een nieuwe nationale voetbaltempel te bouwen in Vlaanderen. Ze zijn immers eigenaar van een grote lap grond te Grimbergen die nu dienst doet als parking voor de Heizelsite. Daarenboven kadert deze beslissing in een globaal project waarbij ook een nieuw inkoopcentrum en woningen gebouwd worden. Maar deze liggen binnen de grenzen van het Brussels gewest. Wie dacht dat journalisten enige vraagtekens zouden plaatsen bij deze beslissing komt bedrogen uit. Reacties van politici en lezers waren er wel. Dat dit groots project  ook een rechtstreekse concurrent wordt van UPlace zal zelfs sommige Vlamingen die lijden aan een selectief NIMBY syndroom goed uitkomen. 5 km verderaf van Leuven maakt blijkbaar een verschil.

Dat dergelijke unilaterale beslissing de wankele verhoudingen tussen Vlaanderen en Brussel opnieuw belast zal de Brusselse independentisten een zorg wezen. Wie er even bij stil staat kan toch niet anders dan deze besluitvorming bestempelen als een teken van arrogantie en expansiedrang? Is het misschien normaal dat één – dan nog hoofdstedelijk - gewest zomaar beslist waar de nationale voetbalploeg gehuisvest wordt. Of zal het Brussels gewest ervoor betalen, laat staan opdraaien voor de exploitatiekosten? Vanzelfsprekend niet; een Herrenvolk laat altijd zijn slaven opdraaien voor de kosten.

Waar men in de media evenmin veel aandacht aan schenkt: deze tempel moet ook de thuishaven worden voor grootse muziekevenementen, daarom voorziet men een overkapping. Maar dat is zo duur dat men de oppervlakte beperkte waardoor de atletiekpiste (voor de memorial Vandamme) geschrapt werd. Benieuwd of binnenkort dezelfde Vlaamse politici met een NIMBY syndroom ook hun stem zullen laten horen om het Brussels patriottisme te temperen. In elk geval zal het stadion niet dienen ter ondersteuning van enig Vlaams patriottisme, want het armlastig Brussel  weigerde zopas nog om het partijcongres van N-VA te herbergen op de Heizel. Wie herinnert zich nog dat Brussel weigerde om een afdeling van de Vlaamse Vlerick-school te huisvesten in het leegstaande Beursgebouw? Vlamingen zijn in Brussel niet welkom, maar anti-Vlaamse Brusselse Heren mogen in Grimbergen hun goesting doen? Is dat de bedoeling van de metropolitane gemeenschap die ook de traditionele Vlaamse partijen goedkeurden? Meer lusten voor het Herrenvolk en meer lasten voor de slaafjes?

Dat N-VA nogal terughoudend reageert valt te begrijpen. Het is niet het moment om door een weigering bijkomende munitie te geven aan Kompany en Co; de jokers van het Belgisch establishment. Toch is deze beslissing niet goed te praten. Waarom moet België een nationale voetbaltempel hebben als andere succesvoller landen, zoals Duitsland en Nederland, er geen hebben. Zijn we te rijk. Heeft Brussel geld te veel of is het megalomanie op kosten van derden? Voor die paar matchen per jaar doet een verstandig mens toch geen zotte kosten?   Er is nochtans een waardig alternatief: bouw een nieuw stadion in de grootste stad van Vlaanderen, zodat Antwerpen zijn voetbalambities kan waarmaken en waar tegelijk de nationale ploeg zijn thuismatchen kan spelen. Tenslotte is het toch Vlaanderen (rechtstreeks EN via het federale budget) dat het meest zal betalen voor de bouw en exploitatie van een nieuwe voetbaltempel. Welkom, Vincent Kompany, ’t Stad is dan inderdaad ook van jullie!

De profeten zullen nog veel werk hebben

Dat de verkiezingsstrijd nu echt op gang werd geschoten kan de regering alleen met lede ogen aanzien. Nog een gans jaar regeren terwijl de koorts stijgt is vooral geen cadeau voor de Vlaamse regeringsminderheid. Steun van de Franstaligen zou wel eens contraproductief kunnen werken en de huidige peilingen bij de start zijn niet van die aard om mei 2014 met rustige vastheid tegemoet te zien.

Politoloog Carl Devos vond het positief dat N-VA gepeild werd op een minder goede 32 %, want, zo twitterde hij, “ze zouden anders kunnen gaan zweven”. Goed gezien en meteen herhaald door Bart De Wever die van de gelegenheid gebruikt maakte om kleur te bekennen en zelf de verkiezingen zal trekken. Voor enkele journalisten was de populariteitspoll meteen ook een kans om N-VA af te doen als een éénmanspartij. Een interpretatie die afgunstige politici graag zullen lezen. Ondertussen zou elke partij wat graag een goudhaantje hebben om in te zetten voor de “moeder van alle verkiezingen”. Het zal De Wever moeite kosten om de talrijke critici – zowel onder politici als in de media en de culturele wereld – geen kans te geven om hem politiek te lynchen. Bart Brinckman laat in dS (28/05) alvast weten klaar te zijn voor de confrontatie: “De N-VA wint immers alleen de verkiezingen als ze de Vlamingen ervan overtuigt dat ze zonder Wallonië beter en dus rijker af zijn. Voorlopig lijkt dat netjes te lukken. Zolang die Antwerpse oppersinjoor maar geen stommiteiten begaat.” Anders erbij gedacht, want dan zal ik, Brinckman, de eerste zijn om GAS te geven!

Waar voorlopig niemand over spreekt is het vooruitzicht op een verzwakte schakel in de traditionele Nederlandstalige tripartite. Mocht Open VLD het werkelijk slecht doen, dan lijkt het weinig waarschijnlijk dat ze opnieuw bereid zullen zijn om met de PS in zee te gaan. Temeer daar de PS voor de verkiezingen haar linkse zieltjes moet verwennen om de concurrentie op links te counteren. Een serieuze verzwakking van de PS zou wel eens kunnen uitmonden in een minderheidsregering aan Franstalige kant. Utopie? 

Aan Franstalige kant zit de schrik voor een overwinning van N-VA er alvast goed in. Ondanks of precies omwille van de manipulatie van de publieke opinie door de Franstalige media. Want door van N-VA staatsvijand nummer één te maken groeit bij steeds meer weldenkende Franstaligen het besef dat ze met de PS nog sneller het Vlaams manna zullen verliezen dan met een MR die bereid is om zaken te doen met de gedoodverfde Vlaamse winnaar. Voorlopig lijkt het  erop dat niet alleen het resultaat van N-VA zal bepalen wat er mogelijk is na de verkiezingen van 2014.

Citaten van de week

Stefaan Michielsen in DT: “Een pijnpunt in de Belgische economie is het gebrek aan institutioneel risicokapitaal, om bedrijven te ondersteunen in hun groei of schaalvergroting en om grote ondernemingen hier te steviger te verankeren. Omdat in eigen land niet genoeg kapitaal beschikbaar was, zijn beloftevolle ondernemingen als Icos Vision Systems, IRIS, LMS en Telenet in buitenlandse handen gevallen. Frère had het geld wel. Maar in plaats van het in België te investeren in de groei van bedrijven en zo een bijdrage te leveren aan de Belgische economie, verkoos hij zijn centen in grote Franse bedrijven te stoppen. Albert Frère is geen investeerder. Hij is gewoon een belegger.”

Anders gelezen, volgens een doorgaans goed ingelichte bron, nodigde Frère regelmatig de Belgische “fine fleur”, inclusief vakbondsleiders uit voor een boottochtje op zijn jacht aan de Côte d’Azur. Deze verwevenheid tussen vakbonden en de haute finance,was ook Steven Samyn opgevallen die hierover een bijdrage schreef in DM.

Rik Van Cauwelaert (over de politieke benoemingscarrousel in DT): “Om politieke ongelukken te vermijden heeft de federale regering zelfs het eigen selectiebureau Selor aan de kant geschoven. Want je weet maar nooit dat Selor met een competente en - je mag er niet aan denken - politiek onafhankelijke kandidaat komt aandraven.”

Luckas Vander Taelen in dS: De mentaliteit van de modale Franstalige Brusselaar is geëvolueerd, maar de politieke klasse heeft veel tijd nodig gehad om dezelfde weg af te leggen. De tijd dat de voormalige burgemeester van Brussel Henri Simonet triomfantelijk verklaarde dat ‘de verfransing van Brussel compleet’ was, mag dan wel vergeten zijn, niet weinig Franstalige politici houden er nog steeds een misprijzen voor het Nederlands op na. Dat het onderwijs in de hoofdstad eentaligen bleef afleveren was voor hen dus geen probleem. Brussel was een oasis francophone, overtuigd van zijn superieure taal en cultuur. Nu gelooft enkel nog FDF-voorzitter Olivier Maingain in dit waanbeeld. Maar toen hij vorige week in Libération beweerde dat de ‘Vlamingen Brussel vernield hebben’, boorde hij wat hem nog restte van politieke geloofwaardigheid de grond in.

Minister-president Charles Picqué (PS) zijn de Brusselse problemen te wijten aan de traditie van sterke lokale besturen. "België is een land van gemeenten", klinkt het. “Brussel is het slachtoffer van de Belgische ziekte, het federalisme en de taalgemeenschappen."

Olivier Mangain, FDF, stelt onomwonden dat het toch vooral de fout is van de Vlamingen, "die deze stad haten omdat ze Franstalig is geworden terwijl ze in Vlaanderen ligt, en alles gedaan hebben om de stad te vernietigen."

Anders gelezen, bij zoveel cafépraat volstaat een schoon Brussels gedichtje:

As 'k in Schoerbeik maain kommiskes goen doon  

In de veur of in den achternoon
den ziede vuil gekamoefleide vraave  

en  dei moote van eule pei dei klodde oen aave.
 
Vantaaid mè troilles vui eule uuge of ’n spleit 

den vroeg 'k ma af of dak weit
wat da 't er achter daane sjal zit of achter dei rokke  

’n aa mei, of e joenk mokke?
 
En 'k vroeg ma af, es da na ne slumme of  'n stoemme treen
of es ze zuu lielek d'ak eu gezicht ni mag zeen.
 
Op iederen hoek van de stroet es er ’n moskei  

en binne teen joer g'omme mè eule mei
En as waaile den va  ze leive goen fusioneire 

goen dei van den islam wel iet probeire  en … den Brusseleir deporteire

Den steike ze ons in e gruut reservoet  

gielegans geàncerkleit mè pinnekesdroet
En veu nen Brusseleir te zien, goije moote betoele  

Binnen 15 joer hemme ‘t oen ons goere.  

Waaile kraaige den van dei gekamoefleide vraave   

oepenotjes veu onze smoel too ’t aave  

en vroege waaile, "en masse", vergiffenis oen onze kammeroed Menneke Pis.

 Pjotr