Is verdonkeremanen een regeringsopdracht?

 

MEDIA EN POLITIEK   ANDERS GELEZEN

Vooraf

Dat de media weinig vertrouwen genieten blijkt uit de ranglijst voor de persvrijheid (censuur en autocensuur): van plaats 20 naar plaats 21, na onder meer Costa Rica en Namibië. Volgens Kris Hoflack (VTM) vorige week zijn we goed bezig. Of zou het kunnen dat ook in deze materie de regionale verschillen meespelen en vooral Franstalig België problemen heeft met de (politieke) censuur en autocensuur?

DT: Knack verliest 6,5 % of bijna zevenduizend klanten. Trends dat een duidelijk Vlaamser profiel heeft wint als enige bij de magazines: 1,8 % of zeshonderdvijftig klanten.

Communautair

“De toekomstige senaat als ontmoetingsplaats van de deelstaten zou het "ideale platform" zijn om de zevende staatshervorming voor te bereiden. De formule met partijvoorzitters is tot op de draad versleten", zo verklaarde Vlaams minister-president Kris Peeters (CD&V) in het VRT-programma Terzake. Anders Gelezen, de regeringsvorming wordt losgekoppeld van de communautaire onderhandelingen. Zou Kris Peeters vergeten zijn dat verschillende ervaren toppolitici uit zijn eigen partij (waaronder Herman Van Rompuy) goed wisten dat de federale regeringsvorming het enige moment is waarop Vlaamse druk kan gezet worden op de verdedigers van het Franstalig status quo? Wil Kris Peeters nu ook deze troef uit handen geven en gewoon de kansen vrijwaren voor een tweede regering Di Rupo of Peeters I?

Ook zijn uithaal naar N-VA over de ACW-affaire deed mij denken aan een andere lezing, namelijk dat hij verplicht werd om de ACW-top binnen CD&V gerust te stellen, maar zodra de electorale wind anders waait, hij gezwind zijn kar zal draaien. Ter herinnering (gepost door lezer F.D.): “Vorig jaar, op 31 maart 2013 , toen het communautaire gedrocht van Beke en Di Rupo reeds lang gekend was, las ik het volgende in bijna alle media : "Kris Peeters zegt : ik gooi mijn geloofwaardigheid niet te grabbel voor een federaal postje. De reden daarvoor is ook ideologisch: ik sta voor Vlaanderen, voor de Copernicaanse omwenteling. Ik ben een overtuigde confederalist. Ik ga mijn gedachtegoed niet verloochenen voor een postje in de federale regering. Dan gooi ik mijn geloofwaardigheid te grabbel.” Waarvan akte.

Onzin van Belgische cijfers

In De Tijd schrijft Rik Van Cauwelaert dat de Nationale Bank voor het eerst de werkgelegenheidscijfers uitsplitste per gewest; eindelijk! Hieruit concluderen dat de Belgische cijfers eigenlijk niet meer relevant zijn - zowel de algemene cijfers als per leeftijdscategorie – is slechts een kleine stap. “Terwijl de Europese Unie in 2012 aankeek tegen een werkloosheid van 11,6 procent, dook Vlaanderen daar met 4,5 procent een ferm stuk onder. Ook Wallonië bleef met 9,9 procent onder het Europese gemiddelde. Bij een uitsplitsing volgens leeftijd blijkt dat in Vlaanderen de grootste groep, die tussen 25 en 54 jaar oud, met 3,8 procent werklozen, nagenoeg volledig aan de slag is. Bij de oudere Vlaamse werknemers, tussen 55 en 64 jaar oud, is amper 2,9 procent werkloos (nvdr: met werklozen worden werkzoekenden bedoeld, dus zonder rekening te houden met allerhande statuten die vanaf 55 jaar frequent voorkomen, zoals vervroegd pensioen, …). Bij de hoger opgeleiden ligt dat percentage nog lager: 2,5 procent. Ook als het gaat over jeugdwerkloosheid, de groep tussen 15 en 24 jaar, doet Vlaanderen het met 12,9 procent behoorlijk beter dan Wallonië met 25,6 procent en dan Brussel met maar liefst 32 procent. (…) Maar het zijn wel die cijfers die maken dat Vlaanderen, volgens Eurostat, op de vierde plaats staat van de Europese regio's met het hoogste bbp per inwoner.” Nog een klein duwtje, meneer Rik, en we weten op welke plaats het bbp van het oh zo belangrijk Brusselse Hoofdstedelijk Gewest werkelijk staat.

Dat Paul Magnette die cijfers nog niet gelezen heeft blijkt uit zijn optimistische visie over Wallonië in dS (5/3). Daar klinkt het dat Wallonië zo snel mogelijk Vlaanderen wil inhalen. Voorwaar een positieve gedachte en wie weet, hopelijk was lezer E.S. te pessimistisch toen hij berekenden dat het nog 97 jaar zal duren als ze dubbel zo snel groeien als Vlaanderen. Als Vlaanderen nog lang de omvangrijke transfers moet betalen zou het inderdaad wel eens sneller kunnen gaan.

ACW-saga: een aanslepend eerloos verhaal

Verdonkeremanen: Mission impossible voor regering Di Rupo

Volgers van de binnenlandse politiek kunnen nog moeilijk rond de vaststelling dat deze regering Di Rupo er niet kwam om te regeren, laat staan om de Vlaamse belangen te behartigen via een communautair compromis, maar hoofdzakelijk om de operatie redding van Dexia en Ethias af te ronden en buiten het blikveld te houden van onbevoegden, onder meer het parlement. Om politici met boter op het hoofd en hun partijgebonden zuilen uit de wind te zetten. Dergelijke opdracht zorgt ervoor dat de regeringspartners met stalen kettingen aan mekaar gekluisterd zijn en steeds meer gebruik maken van kromredeneringen tot wazige verklaringen. Mocht nu ook nog het fiscale luik met de toegepaste spitstechnologie ongeloofwaardig zijn, dan was deze regeringsvorming er één te veel, “um sonst aber nicht gratis”.

Het verhaal eens anders lezen: De hardnekkigheid van CD&V-voorzitter Wouter Beke om telkens opnieuw “N-VA die aan de kant blijft staan” erbij te sleuren - ondanks het dringend advies om dat niet te doen - doet bij mij een belletje rinkelen. Zou het kunnen dat Wouter Beke wel degelijk zijn woord wilde houden en niet in een regering wou stappen zonder N-VA, maar dat hij door de ACW-vertegenwoordigers in de partijtop gedwongen werd om in een verhaal mee te stappen dat helemaal niet het zijne is noch dat van Kris Peeters? Het is ook bekend dat Steven Vanackere slechts met lange tanden aan de operatie “sauve qui peut” begon. Hoewel hiervoor een andere verklaring te lezen was in DT: dat hij zijn “bonus” wou opstrijken na zijn jarenlange werk achter de schermen ten voordele van zijn broodheer, het ACW. Het is in elk geval opvallend hoezeer CD&V als partij afwezig blijft in het debat omtrent het ACW. Het wordt zelfs leuk wanneer Miet Smet even Wilfried moet alleen laten om als stand-in woordvoerder haar verdriet om het ACW en haar woede over die drieste tegenstander (N-VA) publiekelijk te ventileren.  Een even opmerkelijke vaststelling is de terughoudendheid van sp.a en Open VLD. Voor sp.a lijkt het na de AGUSTA-affaire beter om zich koest te houden, kwestie om geen oude koeien uit de gracht te halen. Voor zowel de socialisten als de liberale familie speelt een ander verhaal een grote rol; namelijk dat van de Gemeentelijke Holding (GH) die virtueel failliet is ten gevolge van het Dexia-debacle. Ter herinnering, het was J.M. De Decker die in oktober 2011 een klacht tegen de GH neerlegde wegens schending van het vertrouwen, valsheid in geschrifte en oplichting.  Alvast een zaak waar de belastingbetalers nu reeds moeten voor betalen  en waarvan de rekening volgens Rik Van Cauwelaert nog veel hoger zal oplopen dan het ARCO-luik. Toch tijd dat de Vlaamse media ook deze zaak met evenveel hardnekkigheid opvolgen, want nu moeten we naar de Franstalige pers om te weten te komen wat er in deze zaak gaande is. Journaliste Arianne van Caloen (LLB 26/02) vraagt zich af waarom de rechtspleging inzake de GH-affaire niet vordert en heeft daarvoor volgende uitleg: “De voor­zit­ter van de recht­bank van 1ste aan­leg te Brus­sel, Luc Henn­art, is de baas van de on­der­zoeks­rech­ter in het GH-dossier, Colette Calewaert, maar ook de echt­ge­noot van de vi­ce-voor­zit­ter van de Ge­meen­telijke Hol­ding An­ne-Syl­vie Mou­zon.” Hennart verdedigt zich tegen vermoedens van belangenvermenging met de laconieke mededeling “dat hij niet met zijn vrouw over haar zaken spreekt en omgekeerd.” En niemand die daaraan twijfelt? Wel aan Vanackere maar niet aan Franstaligen die nochtans de kampioenen zijn in de politisering en belangenvermenging. Selectieve woede of kinderlijke naïviteit? Censuur of autocensuur? Waar blijft de verontwaardiging van de parlementsleden van zowel de oppositie als de regeringspartijen in deze zaak?

Anders gelezen, kunnen we best begrijpen dat een operatie bankenredding noodzakelijk was en de regering onder grote tijdsdruk stond. Dat daarbij fouten kunnen gemaakt worden is menselijk. Onder die noemer kan men naar mijn bescheiden mening eventueel nog  het luik “onderhandelen met Frankrijk” situeren. Net zoals in het geval van de onderhandelingen met Nederland over FORTIS. Maar wat er intern gebeurde – in België onder Belgen – kan niet rekenen op zoveel clementie. Er zijn gewoon teveel toevalligheden, teveel verdonkeremanen waardoor het wantrouwen dat al zo groot is nog toeneemt. In de FORTIS-zaak - waar de politiek geen belangen te verdedigen had – hebben alle aandeelhouders hun geld verloren. Bij DEXIA en ETHIAS – waar de partijbelangen wel groot zijn – werden de meubelen (voorlopig) wel gered door de regering. Twee maten en twee gewichten? Zoveel andere verklaringen zijn hiervoor niet mogelijk.

Kromredeneringen

Develtere (nog ACW-topman): Enerzijds zegt Develtere dat hij particulieren niet kan opleggen welke bank te kiezen terwijl hij anderzijds daarvoor wel geld wil van Belfius. Winstbewijzen die daarenboven niets waard zijn maar waarvoor de belastingbetaler via de staatsbank Belfius wel 110 miljoen netto (de voorafbetaling gebeurde door Belfius) betaalde. Vervolgens werd een deel van dat geld uitgezet aan een rente die vooral nieuwe vragen oproept. Kan er nog iemand volgen?

Overigens is er met deze “lening” iets niet duidelijk: gaat het om een “langlopende obligatie” met een hoge interest? Dan gaat het wel degelijk om een echte waarde die op de secundaire markt kan te gelde gemaakt worden of vanaf een bepaald moment kan terugbetaald worden door Belfius (een call). Dan was de uitspraak dat ze het kapitaal kwijt zijn fout. Gaat het echter om een eeuwigdurende lening die niet teruggevorderd kan worden, dan ziet het plaatje er gans anders uit. Dan zit Belfius bank voor altijd vast aan een rente van 7,50 % wat in feite betekent dat elke 13 jaar het ACW zijn gestort kapitaal terugkrijgt. In tijden waar de rente niet eens de index volgt is dat een meer dan lucratieve deal. In elk geval meer dan de obligatieaanbiedingen van grote bedrijven zoals Solvay. 

Over die “afkoopclausule” las ik volgende standpunten:

Leo Clijsters (CEO Belfius): "Als een winkelier een winkel verkoopt, staan er ook clausules in dat de verkoper niet alle klanten mag meenemen. Dat is heel normaal." Anders gelezen, dat gaat op voor iemand die zelf een nieuwe winkel wil openen. Is dat het dreigement van ACW, met een eigen coöperatieve bank beginnen of zich associëren met andere medespelers tegen Belfius? Heeft het ACW nog altijd de morele autoriteit om geld te slaan uit dergelijke situatie?

Meester Fernand Keuleneer (op facebook): Ha, ik wil de Vlaamse kaderleden niet te eten geven die een deel van hun opzegvergoeding ooit hebben uitbetaald gekregen als een "vergoeding" voor een niet-concurrentiebeding. Anders gelezen, zijn dat vergelijkbare situaties? Beschikt het ACW over fabrieksgeheimen die ze kan verkopen aan concurrenten? Of is het ACW van plan om de privacy van haar ARCO-spaarders opnieuw te misbruiken en haar “klanten” mee te tronen naar een concurrent? Mij lijkt het dat die historisch gegroeide klantenbinding vandaag helemaal niets meer waard is, integendeel! Het gezond verstand zegt mij dat ik als belastingbetaler en mede-eigenaar van Belfius daar geen cent voor wil uitgeven. Laat het ACW maar doen.   

Citaten van de week

Hugo Camps (DM): Alsof er zoveel te zingen valt, hokten ze toch weer met vijfduizend in de Lotto Arena samen voor het Vlaams Nationaal Zangfeest. Tegen folklore van Vlaams-nationalisme bestaat geen medicijn. Je kunt alleen hopen dat het bij galm in korte broek blijft. (…) Zag ik daar nu het silhouet van gouverneur Jan Briers gorgelen? Of was het mijn flou artistique? Zeker is dat de politieke benoeming van mevrouw Weyts als lid van de raad van bestuur van de VRT psalmerend werd ingejubeld. Songfestival avant la lettre! (…) Miel Cools werd nog uit de mottenballen van Vlaamse kleinkunsthistorie gehaald. Signaal van eigentijdsheid. Volgend jaar houdt Ernest Claes de speech.

Marnix Beyen (DM): Om de Wever te bestrijden is het label 'populist' met andere woorden bijzonder ondoeltreffend. Slechts een doorgedreven engagement voor een minder gesloten samenleving dan degene die hij voor ogen heeft, kan op termijn vruchten afwerpen. Anders gelezen, in zijn bijdrage vergat hij de argumenten te vermelden waaruit zou blijken dat De Wever inderdaad een gesloten samenleving nastreeft. Of bedoelt hij dat de ganse wereld hier welkom moet zijn en hij alvast bereid is om daarvoor de nodige centen op tafel te leggen?

Uitspraak op het Vlaams nationaal Zangfeest (diep in het riet, verscholen in de kranten): “Welk volk ter wereld wil de les gespeld worden door een ACW-zuil die België dient, Vlaanderen minacht, ons allen moreel de les spelt, maar fiscale spitstechnologie toepast en de gewone belastingbetaler laat opdraaien? Excuses zullen hiervoor niet volstaan!' (…) Alsof al die fantastische vrijwilligers die zich geëngageerd en vol overgave inzetten voor de sociaal zwakkeren, enkel kunnen functioneren in een ACW-keurslijf. Er is in Vlaanderen echt wel plaats voor een ontzuilde en volwassen warme samenleving!” Anders gelezen, ik vroeg meneer Develtere of het ACW bereid was om het confederaal model een kans te geven? Of dat hij net als zijn voorganger ook zou oproepen om niet voor N-VA te stemmen. Ik kijk samen met u allen uit naar zijn antwoord.

Pjotr

Anders Gelezen