Media en Politiek Anders
gelezen
Naar jaarlijkse traditie sluit Anders Nieuws af met
een overzicht, geschreven in de luwte van het aflopend jaar. Nog nooit had ik
het zo moeilijk om mij los te maken van de actualiteit; de kerstboodschap van
de koning. Maar bij nader toezien, leek dit kerstincident mij perfect geschikt
als illustratie voor het voorbije politiek jaar.
2012 valt samen te vatten in twee woorden: puin
ruimen. Daarenboven overheerste het onbehaaglijk gevoel dat de politieke wereld
blijft rijden in het donker zonder antwoord op belangrijke uitdagingen. De
media waren daarbij niet altijd behulpzaam, niet zozeer door wat ze schreven
maar vooral door wat ze niet schreven. De culturele elite liet wel luidruchtig
van zich horen. Met schimpscheuten en neerbuigende opinies etaleerden zij hun
morele superioriteit. Dit is Belgenland anno 2012, waar de wereld op zijn kop
staat: een koning die verdeeldheid zaait en een voetbalvedette die oproept tot
eendracht. Beide hebben ze wel veel gemeen: ze voelen zich thuis in een
socialistisch gedomineerde denkwereld, vertoeven meer in het buitenland dan in
eigen land, zijn beide schatrijk en zijn
het levend bewijs dat de juiste genen (zelfs niet noodzakelijk een gave)
volstaan.
Verdeeld
België, vooral een morele kwestie
De kortstondige heisa rond de kerstboodschap van de
koning is enkel het laatste “wapenfeit” van een mediagesteunde verdeel en heers
politiek die sinds het aantreden van Di Rupo legio is in Belgenland. Aan de ene
kant De Wever en Vlaamsgezind Vlaanderen die zich geviseerd voelen (dat is niet
hetzelfde als zich aangesproken voelen) en de traditionele Vlaamse partijen die
in een georkestreerde actie de kerstboodschap willen bagatelliseren. Hiermee
aantonend hoe hulpeloos ze binnen deze regering zijn. Wie dacht ook weer dat
een Franstalige premier tot meer inschikkelijkheid zou geneigd zijn? Een foute
redenering zoals onder meer blijkt uit deze koninklijke boodschap. Eens anders
lezen.
Laten we teruggaan naar eind 1999 begin 2000. Toen
was er heel wat heisa omwille van de regeringsdeelname van de extreemrechtse
partij van Haider in Oostenrijk. België speelde haantje de voorste tijdens de
EU-revolte tegen deze democratische en louter binnenlandse aangelegenheid, die
later door drie Europese Wijzen als ongegrond werd gekwalificeerd. De reacties
vanuit België zorgden ervoor dat ons land in Wenen zichzelf isoleerde van de
andere EU-landen die heel wat gematigder waren in hun beoordeling en
uitspraken. De belangrijke rol die Verhofstadt hierbij speelde (maar nooit aan
het licht kwam) mag ons niet afleiden van de essentie, namelijk dat enkel de
Franstalige politici – onder meer buitenlandminister Louis Michel en
defensieminister André Flahaut - deze gelegenheid aangrepen om via een totaal
ongenuanceerde en zelfs onbeschofte aanval de ganse Oostenrijkse bevolking te kwalificeren
als onverbeterlijke nazi’s. Toen ik vanuit Wenen deze visie probeerde te
nuanceren kreeg ik de niet mis te verstane wenk van de hoogste militair om mij
gedeisd te houden, want, zo liet hij mij weten, deze aanval was vooral bedoeld
voor intern gebruik; lees een aanval op de Vlaamse fascisten/nationalisten. Wie
dus denkt dat Di Rupo twaalf jaar later slechts een “uitschuiver” kan verweten
worden is naïef. De in Franstalige kringen gekoesterde dwanggedachte dat heel
veel Vlamingen neigen naar een Vlaamse versie van een (fascistische) dictatuur
en de “Verlichting”niet bijzonder genegen zijn, kan enkel begrepen worden als
een uiting van hun morele superioriteit. Wie denkt dat het superioriteitsgevoel
van de Franstaligen enkel berust op de suprematie van hun taal, dwaalt.
Hopelijk zal deze kerstboodschap van Di Rupo sommigen onder ons wakker
schudden.
Dat de belangrijkste verantwoordelijkheid ligt bij
Di Rupo, pleit de koning niet vrij. Immers, hij heeft het initiatiefrecht om
een eigen visietekst op te stellen en hem “ter goedkeuring” voor te leggen. Het
is dus wel degelijk zijn mening die op papier stond en uitgesproken werd. Dat
zijn aanval gericht was op de al of niet omfloerste nationalisten – die
overigens niet voor de eerste maal geviseerd worden - is zo evident dat enkel
naïevelingen of ter kwader trouw zijnde partijpolitieke opponenten dit zullen
ontkennen. De verwijzing naar de jaren dertig en de collaboratie is als een
wonde die nooit mag geheeld worden. Het incident wordt helemaal Belgisch wanneer
de traditionele Vlaamse partijen bij monde van hun partijvoorzitters laten
weten zich niet geviseerd te voelen. Is er een mooier bewijs voor hun
kortzichtigheid? De koning mag dus aan politiek doen zolang zijzelf zich maar
niet aangesproken voelen. Overigens begaan ze hiermee een tweede fout die hen
binnenkort heel zuur kan opbreken: zo geven ze aan dat hun eigen (wegsmeltende)
Vlaamsgezinde achterban, die zich wel geviseerd voelt, “quantité négligeable”
is. Waarvan akte.
De
denkwereld van de Parti Socialiste
Opnieuw verwijs ik naar een voorbeeld uit de tijd
dat ik in Wenen verbleef. Toen jaren na de onafhankelijkheid van Oostenrijk
(het einde van de bezetting in 1955) een Sovjetpoliticus Wenen bezocht, werd
hij ingewijd in het westers communisme dat Oostenrijk politiek kenmerkte
gedurende vele jaren. Hij was verbaasd over de verregaande macht van de
regerende socialistische partij en zei – volgens een officiële bron – dat
zoiets zelfs in het marxistisch Sovjetregime niet mogelijk was. De macht van de
socialistische partij (gedeeld met de christendemocraten die blijkbaar overal
zo wendbaar zijn om de macht te delen) strekte zich uit over de belangrijkste
levensvraagstukken van de bevolking: werken en wonen. Ambtenaren worden
aangesteld en bevorderd op basis van hun partijaanhorigheid. Een (sociale)
woning in Wenen (en de hoofdsteden van de deelstaten) was een partijpolitieke
zaak. Is dat niet net wat ook de Parti Socialiste nastreeft in België? De
politisering van de ambtenarij? De almacht van de partij (via hun eigen zuilen)
in het verdelen van sociale voordelen allerhande? Hun verstikkende macht over
de media? Vooral dit laatste is zeer belangrijk om elke echte oppositie zoveel
mogelijk te fnuiken. Daarom kunnen Di Rupo en Co niet begrijpen dat de media in
Vlaanderen aandacht schenken aan de Vlaamsgezinde strekking. Dat zou in
Wallonië nooit kunnen en nog minder in die zogenaamde multiculturele hoofdstad
van Franstalig België. Over Verlichting gesproken!
Is het niet opvallend hoe schizofreen hun discours
over de verlichting en hun afkeer van de dictatuur is, terwijl ze het monopolie
van de macht over individuen doelbewust nastreven en deze levensvisie soms op
ondemocratische manier (als een minderheid) opleggen? Is de “Verlichte
inspiratie” niet in tegenspraak met hun maatschappijvisie waarin de
maakbaarheid als ideaal wordt voorgesteld aan een bewust onmondig gehouden
bevolking? Slecht onderwijs wegens te gevaarlijk? De PS wil niet dat de mensen
nadenken, ze moeten in de pas lopen en wanneer een vooraanstaand Vlaamse
ondernemer het heeft over een marxistisch beleid van Di Rupo, dan is dat niet
alleen beperkt tot de economische parameters van het beleid, maar van het
gehele beleid. Overigens las ik dat Vlamingen meer geneigd zouden zijn tot
"Gelijkheid" en de Franstaligen meer belang hechten aan het
"Vrijheidsideaal". Ook dat klopt slechts ten dele want steeds
ondergeschikt aan de almacht van de partij. Waar de PS voor staat is de
corporatistische "Fraternité des camarades", Gelijkheid en Vrijheid
zijn slechts instrumenten ten dienste van het Herrenvolk, dat net als in het
marxistisch systeem geen zier geeft om zij die een gevaar zijn voor hun
hegemonie. Andersdenkenden, zoals de Vlaamsgezinden, moeten met alle middelen
bestreden worden.
Een jaar Di
Rupo
Wie kritiek heeft op de regering is populistisch.
Toegegeven, deze regering wordt door de wereldwijde crisis gedwongen om het populistisch
beleid van de voorbije decennia (vooral maar niet alleen tijdens de periode van
Paars leefden we boven onze stand en waren vreemdelingen vooral electoraal
welkom) om te buigen. Er was inderdaad heel wat vet dat kon weggesneden worden
zonder dat de bevolking onmiddellijk iets voelde. Maar er zijn ook heel wat
nepmaatregelen die alleen maar de problemen voor zich uit schuiven. Zo
bijvoorbeeld bij Defensie waar meer als 60 miljoen van de opgelegde 100 miljoen
euro besparingen enkel een verschuiving zijn van aankopen naar volgend jaar.
Precies alsof er volgend jaar meer ruimte zal zijn. Overigens, is het iemand
opgevallen dat in de kerstboodschap van de opperbevelhebber van de Belgische
strijdkrachten voor het eerst sinds jaren (of zelfs ooit) soldaten in
buitenlandse operaties niet belangrijk genoeg waren voor een bemoedigend woord?
Een veeg teken van de huichelachtige belangstelling voor de gewone mensen. Nog
een uitschuiver of gewoon een gebrek aan empathie?
Populisten
Dat men De Wever en weldenkend Vlaanderen
stigmatiserend bestempelt als populisten is een zwakteargument. Waar De Wever naar
toe wil is duidelijk: doen wat anderen beloofden maar uit een totaal
misplaatste calimerohouding telkens weer inslikten. Het confederalisme van
CD&V met veel poeha aangekondigd in Kortrijk zijn we niet vergeten en om
het geheugen even op te frissen, een vermelding uit de conclusies van het
VLD-congres november 2002: “De VLD wil een beter statuut voor Vlaanderen door
de definitieve keuze voor een confederaal model. Het zwaartepunt komt bij de
deelstaten te liggen die bepalen welke bevoegdheden ze aan het federale niveau
laten. (…) Taalfaciliteiten moeten uitdoven. (…) Elk bestuursniveau krijgt de
volledige fiscale autonomie. (…) De bescherming van de positie van het
Nederlands in Vlaanderen, in België en in Europa is een belangrijke taak van de
overheid.”
Is het niet bizar dat net deze twee
regeringspartijen vandaag N-VA demoniseren en wegzetten als populisten,
terwijl zij ooit zelf zo’n “populistisch” programma voorstonden. Kan er iemand
mij zeggen welk communautair programmatorisch verschil in de weg staat van een
Vlaams front? Het enige argument dat ik vanuit de traditionele partijen hoorde
was dat het niet haalbaar was want – en nu komt hét argument - “de Franstaligen
willen het niet”. Terwijl een klein kind weet dat zelfs de machtigste PS nooit
dit project kan tegenhouden als drie Vlaamse politieke partijen samen dit
voorstel verdedigen. Helaas, de calimero’s laten zich als kleine kinderen uiteenspelen
door Di Rupo en het francofiele establishment. Waarvan nu geweten is dat ook de
koning daartoe behoort.
Zondebokken
Is iemand die misbruiken aanklaagt een ruziezoeker
die leeft van zondebokken? Volgens Di Rupo en de koning blijkbaar wel, want de
staatsschuld is toch niemands fout en zal ook wel vanzelf weggaan? Dat een
massa reacties in de media de handel en wandel van de koning op de korrel nemen
lijkt mij in de gegeven omstandigheden zelfs heilzaam. Een andere zaak is of
Bart De Wever die overstelpt werd door boze reacties ook de woordvoerder van
deze frustraties moest zijn. Gwendolyn Sturtewagen vinden alvast dat
wederzijdse aanvallen niet helpen. En ja, misschien had De Wever zich beter beperkt tot wat politiek wel
belangrijk is en een parlementaire discussie waard is: of een koning die zo’n
lage dunk heeft van een deel van de bevolking – het doet er zelfs niet toe met
hoevelen ze zijn - nog een actieve rol mag spelen bij regeringsonderhandelingen?
Ook in deze discussie moeten de traditionele partijen net als N-VA kleur
bekennen. De gehoorde reactie als zou dat nu niet aan de orde zijn bewijst alvast
hun onwil om een zindelijk debat te
voeren op basis van argumenten.
Wat mij echter het meest stoorde in deze “kerst”boodschap
was de verwijzing naar de zondebokken in combinatie met de jaren dertig. Men
moet geen historicus zijn om te beseffen wat het betekent: dat volgens beide
heren de Vlaamsgezinden vandaag van
Walen en vreemdelingen zondebokken maken, net zoals de Duitsers dat met joden en
zigeuners deden in de jaren dertig. Dergelijke
associatie zelfs maar suggereren getuigt van kwaadwilligheid en veroordeel ik met
het grootste misprijzen als populisme van de ergste soort. Alleen, in België
anno 2012 heten dergelijke boodschappen politiek correct te zijn.
Een gelukkig Nieuwjaar.
Pjotr
Anders Gelezen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten