Kort van memorie

MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN

 

Geheugenverlies is erg voor gewone mensen, maar sommige academici en journalisten hebben daar veel minder last van, integendeel, het helpt soms. Dan is er nog het B-plan dat enkel blijkt te bestaan in een Franstalige versie. Veel om anders te lezen, een selectie.

Kort door de bocht wegens kort van memorie

In dewereldmorgen.be schrijft Jan Blommaert een bijdrage onder de titel “De mythe van de onderstroom: een analyse van het succes van de N-VA”. Vooraleer dit artikel anders te lezen er even bij vertellen dat Jan Blommaert hoogleraar Taal, Cultuur en Globalisering aan Tilburg University is en auteur. Van linkse signatuur, krijgt hij volop publicatieruimte in Knack online.

Uit zijn artikel haal ik volgende stelling: “In dit land is het geheugen heel erg kort. Men kan dan allerhande dingen gaan beweren die enkel lijken te kloppen omdat ze niet ruimer worden gekaderd. Terugblikken naar het verleden is nochtans verhelderend, en aangezien onze journalisten dat vertikken, doe ik het hier.” Te onthouden voor verdere lezing. Vervolgens las ik verder: “De N-VA heeft op 14 oktober de extreemrechtse en nationalistische onderstroom van het Vlaams Belang overgenomen en aangevuld met donkerblauwe stemmen uit rechts-liberale hoek en wat centrumrechtse stemmen uit andere hoeken. Gedetailleerde analyses van de uitslagen in de komende weken zullen dit bevestigen.”

Klopt dat? Neen want Blommaert is duidelijk kort van memorie. Ja, N-VA heeft veel kiezers van het Vlaams Belang overgenomen, maar zijn conclusie dat daarmee de extreemrechtse onderstroom werd meegenomen is compleet fout. Het tegendeel is eerder waar. Even anders lezen.

Schreef hij niet dat terugblikken naar het verleden verhelderend is? Wel, laten we dat eens doen in zijn plaats. Wie de opgang van het Vlaams Blok/Belang wel nog in zijn geheugen heeft weet dat deze partij heel veel kiezers weghaalde bij de socialisten. Dus zou volgens de redenering van Blommaert het VB een extreem linkse partij geworden zijn. Uiteraard is het voor linkse intellectuelen moeilijk om toe te geven dat sp.a de gewone werkman uit het oog verloor en koos voor het loft-socialisme. Is het niet kort door de bocht om deze volbloed rode kiezers  na hun overstap naar VB opeens  om te dopen tot het extreemrechtse racistisch plebs? Erger nog, om ze via een cordon sanitaire democratisch monddood te maken? Als wraakoefening kan het tellen!

Nu N-VA deze kiezers overnam zou men met enige aandacht voor het ruimer kader dus kunnen besluiten dat deze partij een veel groter links electoraat heeft dan ooit voordien. Is ze daardoor nu extreemlinks of –rechts geworden, of zijn deze gratuite verdachtmakingen enkel hersenspinsels van een vooringenomen intellectueel? Overigens liep niet alleen de werkmens weg van sp.a, ook hoogopgeleide Vlaamsgezinde progressieve kiezers vinden zich niet meer terug in de Belgicistische denkwereld van Tobback en Co. Ze werden politiek dakloos en hebben geen ander alternatief dan kiezen voor N-VA. Tot zover de memorabele Blommaert

Vergeetachtige Mia: na jaren “spuugzat” eindelijk ongeduldig

Nadat Mia Doornaert in Le Soir de Franstaligen eens de levieten mocht lezen, was het enkel nog wachten tot ze ook de “navelstarende Vlamingen” over de knie mocht leggen. De gedachte alleen al. Ze haalde haar scherpste pen boven in dS (29/10) en begon met de beleidsmensen te verwijten dat ze er niet in slagen om de nodige maatregelen te nemen voor een economische relance. Opgewarmde kost ware er niet haar bewering dat het niet aan het federale niveau ligt maar aan de gemeenschappen en gewesten. Het federale niveau heeft reeds bespaard tot op het bot, zo schrijft ze, terwijl de nieuwe potverteerders de gewesten en gemeenschappen zijn, die massa’s ambtenaren aanwerven. Meer ambtenaren, ja, maar verhoudingsgewijs vooral in Wallonië en Brussel. Maar dat de belastingen op arbeid zo’n 54 % bedragen is niet de fout van de Vlaamse regering. Dat de export die voor welvaart zorgt voor 83 % Vlaams is, mag men inderdaad op het conto schrijven van de Vlaamse ondernemers. Maar niet de Waalse en Brusselse schuldenberg, die ondanks de transfers nog elke dag verder aangroeit. Trouwens mochten de B-partijen een beetje eerlijkheid betrachten zouden ze alvast zichzelf wat minder kunnen doperen met miljarden belastinggeld.

Waar het Doornaert vooral om te doen is: dat het drama van Ford Genk bewijst dat “Small is beautifull” niet opgaat. België is groot - wisten we al van Vincent K. – en Vlaanderen is te klein volgens Mia Doornaert. Het grote België, waar stilstand de grootste realisatie is van de federale regering, Vlaamse en Franstalige B-partijen. Helaas is Mia Doornaert een oorlog te laat of te vroeg: confederalisme is het Vlaams project voor 2014, niet een onafhankelijk Vlaanderen. Het B-plan is daardoor gereduceerd tot Franstalig surrealisme, ontsproten uit de onwil om Vlaanderen zijn rechtmatige plaats te gunnen. Zoals Jean-Pierre Rondas in zijn boek “De hulpelozen van de macht” opmerkt zijn niet de Vlamingen maar wel de Franstaligen separatisten. Tijd dat ook Doornaert en haar Belgicistische kompanen dit degelijk onderbouwd standpunt eens lezen.

Laten we dit Vlaams project eens lezen vanuit een Franstalige invalshoek: confederalisme betekent niet het einde van België maar wel het einde van een Franstalige minderheid die het federaal beleid kan blokkeren; tenminste voor alle domeinen die gesplitst worden. Nadat Jules Destrée ooit schreef “Ils nous ont pris la Flandre,  zou Di Rupo wel eens tot de conclusie kunnen komen dat hij zijn kaarten overspeelde en enkel nog kan kiezen tussen een separatistisch zelf te betalen Plan B of zich neer te leggen bij “Ils nous ont pris la Belgique!”. Precies daarom wil  Mangain zo graag dat Vlaanderen zich afscheurt!

Barones Doornaert is niet alleen vergeetachtig, ze is ook kort van memorie. In dS van 20 juni 2010 kwam ze tot volgende omschrijving van een goed functionerende federatie: “De wezenskenmerken van een federatie zijn: één overkoepelende regering, één munt (in ons geval de euro), één buitenlands beleid, dat ook de krachtlijnen van economische diplomatie en ontwikkelingssamenwerking omvat, één defensie, en tenslotte één - liefst transparant - herverdelingsmechanisme in naam van de solidariteit. De andere bevoegdheden kan men naar believen opsplitsen.” Daarmee staat Doornaert heel dicht bij VOKA baas Michel Delbaere die (RTBF) België uitkleedt tot op het bot: "het buitenlands beleid, het leger en een deel justitie kan nog samen op confederaal niveau".  De titel van Mia Doornaerts recente column was alvast veelzeggend: Hoe lang nog?

Mag ik enkele suggesties meegeven: Een kleine overkoepelende regering bestaande uit de drie hiervoor weerhouden vakministers, waar ik nog een vakminister ‘financiën’ zou aan toevoegen voor het beheer van de (administratief opgesplitste) staatsschuld en het toezicht op de financiële transfers.  Daarenboven een “kern” bestaande uit drie vice-eersteministers zijnde, de minister-presidenten van de deelstaten Vlaanderen en Wallonië en een vice-premier voor Hoofdstedelijke zaken (enkel met stemrecht voor het hoofdstedelijke beleid). De vice-eersteministers van de deelstaten nemen gedurende elk de helft van de regeerperiode de functie waar van premier van België. Een roterend systeem dat in Zwitserland reeds vele jaren wordt toepast. Gedaan met afzonderlijke federale verkiezingen, vermits de deelstaten na verdeling van de vakfuncties (door de vice-premiers) zelf de ministers kiezen uit hun verkozenen.

Uitspraak van de week

dS Commentaar door Bart Brinckman: In deze week van Allerheiligen legt de regering de basis voor winst of verlies in 2014. Het moet uit zijn met het geneuzel over een partij die in crisistijd de oppositie boven de verantwoordelijkheid verkoos (sic). Als de regering het zelf niet waarmaakt, dan verdient ze een electorale pandoering.

dS Mia Doornaert: “Het narcisme van kleine (menings)verschillen: het is een treffende formule die bovendien heel erg op België, heel erg op Vlaanderen van toepassing is. Wij kijken navelstarend naar zogenaamd onoverbrugbare verschillen tussen Nederlands- en Franstaligen in dit land dat op de wereldkaart een speldenpunt groot is. (…) Beweren dat een nog kleiner onafhankelijk Vlaanderen het beter zal doen in de wereldwijde concurrentie dan het huidige België is een ijle profetie.”  Zeg dat Mia het gezegd heeft!

Filip Rogiers: “Vijftig jaar geleden, op 31 oktober 1962, werd de taalgrens vastgelegd. Het bracht duidelijkheid in de flou artistique die België staatkundig was. Maar een halve eeuw later kan hij (Rogiers) niet anders dan vaststellen dat het nooit tot een doorleefde pacificatie is gekomen.” Om te eindigen met: “We beleven op meerdere fronten tegelijk een afscheid. Waar het heen gaat is nog zeer onduidelijk, maar de vooruitzichten zijn niet prettig. Dit land is in zijn communautaire en sociale geschiedenis aan de verliezende hand. Les jeux sont presque faits. Het is te hopen dat er op de kleintjes wordt gelet.”

Pjotr

Anders Gelezen