In de luwte van het aflopend jaar

Media en Politiek     Anders gelezen

 

Naar jaarlijkse traditie sluit Anders Nieuws af met een overzicht, geschreven in de luwte van het aflopend jaar. Nog nooit had ik het zo moeilijk om mij los te maken van de actualiteit; de kerstboodschap van de koning. Maar bij nader toezien, leek dit kerstincident mij perfect geschikt als illustratie voor het voorbije politiek jaar.

2012 valt samen te vatten in twee woorden: puin ruimen. Daarenboven overheerste het onbehaaglijk gevoel dat de politieke wereld blijft rijden in het donker zonder antwoord op belangrijke uitdagingen. De media waren daarbij niet altijd behulpzaam, niet zozeer door wat ze schreven maar vooral door wat ze niet schreven. De culturele elite liet wel luidruchtig van zich horen. Met schimpscheuten en neerbuigende opinies etaleerden zij hun morele superioriteit. Dit is Belgenland anno 2012, waar de wereld op zijn kop staat: een koning die verdeeldheid zaait en een voetbalvedette die oproept tot eendracht. Beide hebben ze wel veel gemeen: ze voelen zich thuis in een socialistisch gedomineerde denkwereld, vertoeven meer in het buitenland dan in eigen land, zijn beide schatrijk  en zijn het levend bewijs dat de juiste genen (zelfs niet noodzakelijk een gave) volstaan.

Verdeeld België, vooral een morele kwestie

De kortstondige heisa rond de kerstboodschap van de koning is enkel het laatste “wapenfeit” van een mediagesteunde verdeel en heers politiek die sinds het aantreden van Di Rupo legio is in Belgenland. Aan de ene kant De Wever en Vlaamsgezind Vlaanderen die zich geviseerd voelen (dat is niet hetzelfde als zich aangesproken voelen) en de traditionele Vlaamse partijen die in een georkestreerde actie de kerstboodschap willen bagatelliseren. Hiermee aantonend hoe hulpeloos ze binnen deze regering zijn. Wie dacht ook weer dat een Franstalige premier tot meer inschikkelijkheid zou geneigd zijn? Een foute redenering zoals onder meer blijkt uit deze koninklijke boodschap. Eens anders lezen.

Laten we teruggaan naar eind 1999 begin 2000. Toen was er heel wat heisa omwille van de regeringsdeelname van de extreemrechtse partij van Haider in Oostenrijk. België speelde haantje de voorste tijdens de EU-revolte tegen deze democratische en louter binnenlandse aangelegenheid, die later door drie Europese Wijzen als ongegrond werd gekwalificeerd. De reacties vanuit België zorgden ervoor dat ons land in Wenen zichzelf isoleerde van de andere EU-landen die heel wat gematigder waren in hun beoordeling en uitspraken. De belangrijke rol die Verhofstadt hierbij speelde (maar nooit aan het licht kwam) mag ons niet afleiden van de essentie, namelijk dat enkel de Franstalige politici – onder meer buitenlandminister Louis Michel en defensieminister André Flahaut - deze gelegenheid aangrepen om via een totaal ongenuanceerde en zelfs onbeschofte aanval de ganse Oostenrijkse bevolking te kwalificeren als onverbeterlijke nazi’s. Toen ik vanuit Wenen deze visie probeerde te nuanceren kreeg ik de niet mis te verstane wenk van de hoogste militair om mij gedeisd te houden, want, zo liet hij mij weten, deze aanval was vooral bedoeld voor intern gebruik; lees een aanval op de Vlaamse fascisten/nationalisten. Wie dus denkt dat Di Rupo twaalf jaar later slechts een “uitschuiver” kan verweten worden is naïef. De in Franstalige kringen gekoesterde dwanggedachte dat heel veel Vlamingen neigen naar een Vlaamse versie van een (fascistische) dictatuur en de “Verlichting”niet bijzonder genegen zijn, kan enkel begrepen worden als een uiting van hun morele superioriteit. Wie denkt dat het superioriteitsgevoel van de Franstaligen enkel berust op de suprematie van hun taal, dwaalt. Hopelijk zal deze kerstboodschap van Di Rupo sommigen onder ons wakker schudden.

Dat de belangrijkste verantwoordelijkheid ligt bij Di Rupo, pleit de koning niet vrij. Immers, hij heeft het initiatiefrecht om een eigen visietekst op te stellen en hem “ter goedkeuring” voor te leggen. Het is dus wel degelijk zijn mening die op papier stond en uitgesproken werd. Dat zijn aanval gericht was op de al of niet omfloerste nationalisten – die overigens niet voor de eerste maal geviseerd worden - is zo evident dat enkel naïevelingen of ter kwader trouw zijnde partijpolitieke opponenten dit zullen ontkennen. De verwijzing naar de jaren dertig en de collaboratie is als een wonde die nooit mag geheeld worden. Het incident wordt helemaal Belgisch wanneer de traditionele Vlaamse partijen bij monde van hun partijvoorzitters laten weten zich niet geviseerd te voelen. Is er een mooier bewijs voor hun kortzichtigheid? De koning mag dus aan politiek doen zolang zijzelf zich maar niet aangesproken voelen. Overigens begaan ze hiermee een tweede fout die hen binnenkort heel zuur kan opbreken: zo geven ze aan dat hun eigen (wegsmeltende) Vlaamsgezinde achterban, die zich wel geviseerd voelt, “quantité négligeable” is. Waarvan akte.

De denkwereld van de Parti Socialiste

Opnieuw verwijs ik naar een voorbeeld uit de tijd dat ik in Wenen verbleef. Toen jaren na de onafhankelijkheid van Oostenrijk (het einde van de bezetting in 1955) een Sovjetpoliticus Wenen bezocht, werd hij ingewijd in het westers communisme dat Oostenrijk politiek kenmerkte gedurende vele jaren. Hij was verbaasd over de verregaande macht van de regerende socialistische partij en zei – volgens een officiële bron – dat zoiets zelfs in het marxistisch Sovjetregime niet mogelijk was. De macht van de socialistische partij (gedeeld met de christendemocraten die blijkbaar overal zo wendbaar zijn om de macht te delen) strekte zich uit over de belangrijkste levensvraagstukken van de bevolking: werken en wonen. Ambtenaren worden aangesteld en bevorderd op basis van hun partijaanhorigheid. Een (sociale) woning in Wenen (en de hoofdsteden van de deelstaten) was een partijpolitieke zaak. Is dat niet net wat ook de Parti Socialiste nastreeft in België? De politisering van de ambtenarij? De almacht van de partij (via hun eigen zuilen) in het verdelen van sociale voordelen allerhande? Hun verstikkende macht over de media? Vooral dit laatste is zeer belangrijk om elke echte oppositie zoveel mogelijk te fnuiken. Daarom kunnen Di Rupo en Co niet begrijpen dat de media in Vlaanderen aandacht schenken aan de Vlaamsgezinde strekking. Dat zou in Wallonië nooit kunnen en nog minder in die zogenaamde multiculturele hoofdstad van Franstalig België. Over Verlichting gesproken!

Is het niet opvallend hoe schizofreen hun discours over de verlichting en hun afkeer van de dictatuur is, terwijl ze het monopolie van de macht over individuen doelbewust nastreven en deze levensvisie soms op ondemocratische manier (als een minderheid) opleggen? Is de “Verlichte inspiratie” niet in tegenspraak met hun maatschappijvisie waarin de maakbaarheid als ideaal wordt voorgesteld aan een bewust onmondig gehouden bevolking? Slecht onderwijs wegens te gevaarlijk? De PS wil niet dat de mensen nadenken, ze moeten in de pas lopen en wanneer een vooraanstaand Vlaamse ondernemer het heeft over een marxistisch beleid van Di Rupo, dan is dat niet alleen beperkt tot de economische parameters van het beleid, maar van het gehele beleid. Overigens las ik dat Vlamingen meer geneigd zouden zijn tot "Gelijkheid" en de Franstaligen meer belang hechten aan het "Vrijheidsideaal". Ook dat klopt slechts ten dele want steeds ondergeschikt aan de almacht van de partij. Waar de PS voor staat is de corporatistische "Fraternité des camarades", Gelijkheid en Vrijheid zijn slechts instrumenten ten dienste van het Herrenvolk, dat net als in het marxistisch systeem geen zier geeft om zij die een gevaar zijn voor hun hegemonie. Andersdenkenden, zoals de Vlaamsgezinden, moeten met alle middelen bestreden worden.

Een jaar Di Rupo

Wie kritiek heeft op de regering is populistisch. Toegegeven, deze regering wordt door de wereldwijde crisis gedwongen om het populistisch beleid van de voorbije decennia (vooral maar niet alleen tijdens de periode van Paars leefden we boven onze stand en waren vreemdelingen vooral electoraal welkom) om te buigen. Er was inderdaad heel wat vet dat kon weggesneden worden zonder dat de bevolking onmiddellijk iets voelde. Maar er zijn ook heel wat nepmaatregelen die alleen maar de problemen voor zich uit schuiven. Zo bijvoorbeeld bij Defensie waar meer als 60 miljoen van de opgelegde 100 miljoen euro besparingen enkel een verschuiving zijn van aankopen naar volgend jaar. Precies alsof er volgend jaar meer ruimte zal zijn. Overigens, is het iemand opgevallen dat in de kerstboodschap van de opperbevelhebber van de Belgische strijdkrachten voor het eerst sinds jaren (of zelfs ooit) soldaten in buitenlandse operaties niet belangrijk genoeg waren voor een bemoedigend woord? Een veeg teken van de huichelachtige belangstelling voor de gewone mensen. Nog een uitschuiver of gewoon een gebrek aan empathie?

Populisten

Dat men De Wever en weldenkend Vlaanderen stigmatiserend bestempelt als populisten is een zwakteargument. Waar De Wever naar toe wil is duidelijk: doen wat anderen beloofden maar uit een totaal misplaatste calimerohouding telkens weer inslikten. Het confederalisme van CD&V met veel poeha aangekondigd in Kortrijk zijn we niet vergeten en om het geheugen even op te frissen, een vermelding uit de conclusies van het VLD-congres november 2002: “De VLD wil een beter statuut voor Vlaanderen door de definitieve keuze voor een confederaal model. Het zwaartepunt komt bij de deelstaten te liggen die bepalen welke bevoegdheden ze aan het federale niveau laten. (…) Taalfaciliteiten moeten uitdoven. (…) Elk bestuursniveau krijgt de volledige fiscale autonomie. (…) De bescherming van de positie van het Nederlands in Vlaanderen, in België en in Europa is een belangrijke taak van de overheid.”

Is het niet bizar dat net deze twee regeringspartijen vandaag N-VA demoniseren en wegzetten als populisten, terwijl zij ooit zelf zo’n “populistisch” programma voorstonden. Kan er iemand mij zeggen welk communautair programmatorisch verschil in de weg staat van een Vlaams front? Het enige argument dat ik vanuit de traditionele partijen hoorde was dat het niet haalbaar was want – en nu komt hét argument - “de Franstaligen willen het niet”. Terwijl een klein kind weet dat zelfs de machtigste PS nooit dit project kan tegenhouden als drie Vlaamse politieke partijen samen dit voorstel verdedigen. Helaas, de calimero’s laten zich als kleine kinderen uiteenspelen door Di Rupo en het francofiele establishment. Waarvan nu geweten is dat ook de koning daartoe behoort.

Zondebokken

Is iemand die misbruiken aanklaagt een ruziezoeker die leeft van zondebokken? Volgens Di Rupo en de koning blijkbaar wel, want de staatsschuld is toch niemands fout en zal ook wel vanzelf weggaan? Dat een massa reacties in de media de handel en wandel van de koning op de korrel nemen lijkt mij in de gegeven omstandigheden zelfs heilzaam. Een andere zaak is of Bart De Wever die overstelpt werd door boze reacties ook de woordvoerder van deze frustraties moest zijn. Gwendolyn Sturtewagen vinden alvast dat wederzijdse aanvallen niet helpen. En ja, misschien had  De Wever zich beter beperkt tot wat politiek wel belangrijk is en een parlementaire discussie waard is: of een koning die zo’n lage dunk heeft van een deel van de bevolking – het doet er zelfs niet toe met hoevelen ze zijn - nog een actieve rol mag spelen bij regeringsonderhandelingen? Ook in deze discussie moeten de traditionele partijen net als N-VA kleur bekennen. De gehoorde reactie als zou dat nu niet aan de orde zijn bewijst alvast hun  onwil om een zindelijk debat te voeren op basis van argumenten.    

Wat mij  echter het meest stoorde in deze “kerst”boodschap was de verwijzing naar de zondebokken in combinatie met de jaren dertig. Men moet geen historicus zijn om te beseffen wat het betekent: dat volgens beide heren de Vlaamsgezinden vandaag  van Walen en vreemdelingen zondebokken maken, net zoals de Duitsers dat met joden en zigeuners deden in de jaren dertig.  Dergelijke associatie zelfs maar suggereren getuigt van kwaadwilligheid en veroordeel ik met het grootste misprijzen als populisme van de ergste soort. Alleen, in België anno 2012 heten dergelijke boodschappen politiek correct te zijn.

Een gelukkig Nieuwjaar.

Pjotr

Anders Gelezen

 

 

 

Beste Anders Nieuws lezers

 

            Met deze speciale oproep wil ik U voorstellen om samen iets te doen voor een goed doel. Vijf jaar na de vorige actie – herinner u de Pjotr fietsen voor mindervaliden in 2007 – doe ik opnieuw beroep op uw genereuze steun.  

 

Laten wij samen een kunstenproject van en voor mindervalide jongeren steunen

 

Een woordje uitleg: Toen ik Bataljonscommandant was van het 11 Genie, hebben wij aan verschillende instellingen steun verleend (afbraak en bouwwerken). Eén van die instellingen is het DVC Bernadette, nu De Triangel te Lovendegem. Bij elk bezoek kon ik vaststellen met hoeveel engagement het centrum werd gerund maar ook hoezeer de nood aan allerlei, soms kleine dingen, bleef bestaan. Tijdens een recente ontmoeting met enkele medewerkers van deze instelling vertelden ze mij over een financieel probleem. Hun aanvragen om steun voor een project waarbij  de mindervalide gasten kunstwerken in duurzame materialen creëren die een plaatsje krijgen in de “beeldentuin” van het dienstverleningscentrum, werden geweigerd. Blijkbaar is er wegens de besparingen enkel nog geld voor kunst met een grote K. Twee uitzonderingen: de gemeente Lovendegem schonk een bescheiden bedrag en het 11 Geniebataljon heeft toegezegd om de betonnen sokkels te maken waarop deze kunstwerken zullen geplaatst worden.

Voor meer Info over dit project zie http://www.dvcdetriangel.be/BeeldenrouteFolder.pdf

 Beste lezers,

Voor mensen met een verstandelijke handicap is zo’n project zeer waardevol en een beeldentuin zou een blijvende positieve stimulans zijn voor hun verdere evolutie. Is dat geen zeer goede reden om een helpende hand te reiken?

Mag ik u twee formules voorstellen om uw genereuze steun te betuigen

 

Formule één: U stort uw bijdrage aan het DVC De Triangel op reknr  IBAN BE92 8904 1405 3423 met de vermelding “Pjotr steunt kunst” (verplicht te vermelden want anders weten ze niet waarvoor het is). Voor een bedrag vanaf 40 euro ontvangt U een fiscaal attest.

Formule twee: Velen onder U steunen reeds verschillende goede werken en misschien past het U ditmaal beter om een bedrag kleiner dan 40 euro te schenken. Om voor De Triangel een optimaal rendement te bekomen stel ik voor dat U deze bijdrage stort op mijn reknr IBAN BE53 7995 0972 0753 met de vermelding “Pjotr steunt kunst”. Ik voeg daar zelf 25 % van uw bedrag bij (tot max 500 euro) en  stort dit door aan DVC De Triangel.

Het totale bedrag zal ik later met veel genoegen meedelen.

Beste lezers,

Welke formule U ook kiest, de glimlach van deze gasten is onbetaalbaar!

Alvast hartelijk dank en een vriendelijke groet,

Pierre ‘Pjotr’ Therie

PS: de vorige actie ‘Pjotr fiets’ (met een veel beperkter leespubliek) leverde 3.650 euro op.

Daagt het aan de einder?

MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN

Naar monumenten kijkt men op. Historicus Lode Wils is zo’n monument en wanneer een uitgebreid interview met hem gepubliceerd wordt in dS dan is een andere lezing altijd  welkom. Al was het maar om de beate bewondering van kritiekloze lezers een beetje te temperen. Dat de oudjes Dehaene en Tobback nog eens uitgebreid aan bod komen in Knack zegt meer over Knack dan over de nieuwswaarde van de geïnterviewden. Verkoopt Knack niet goed meer? Geen nood voortaan kan je die ook gratis  krijgen bij de bakker en hoeft AG daar geen tijd meer aan te verspillen. Eens de taalgrens oversteken loont wel de moeite.

Cultuurflamingant Lode Wils

Voor een beetje duiding bij mijn boek “dS anders gelezen”, vroeg ik een verklaring voor de begrippen Belgicist, Flamingant, Vlaamsgezind aan de professoren Carl Devos en Bart Maddens, en citeerde ik Lode Wils die het volgende schreef in Knack (juni 2008): “een Flamingant is Vlaamsgezind en een Walligant is Waalsgezind. Dat zijn neutrale termen, anders dan Vlaams-nationalist, die stemmen op een politiek partij die zeker niet Belgischgezind is.” In het interview in dS (8 dec) lezen we dat volgens Wils het Vlaams-nationalisme een product blijft van de collaboratie. Betekent deze stelling dat er zonder de collaboratie geen Vlaams-nationalisme zou bestaan? Zou een niet-historicus hieraan mogen twijfelen? Eens Anders Lezen.

Zijn argumentatie is dat de Duitsers de Vlamingen wilden geven wat ze niet van de Belgische autoriteiten  kregen (o.a. Nederlandstalige universiteiten) en een actieve “Flamenpolitik” voerden. Zo werd het anti-Belgisch gevoel bij de Vlaamsgezinden aangewakkerd. Dit argument lijkt mij correct maar verklaart niet waarom later zelfs de Belgischgezinde unitaire politieke partijen, socialisten, liberalen en christendemocraten, opgesplitst werden in afzonderlijke Vlaamse en Franstalige partijen. Het verklaart al evenmin de totaal verschillende socio-economische ontwikkelingen in Vlaanderen en Wallonië. Men kan de collaborateurs van veel de schuld geven, maar toch niet van de partijpolitieke en economische ontwikkelingen in de periode vanaf 1960? Ik heb de stellige indruk dat Wils als historicus weinig rekening houdt met de recenter ontwikkelingen en het hem blijkbaar ontgaat dat de uiteenrafeling van België niet het werk is van Vlaams-nationalisten maar van een toegenomen zelfbewustzijn van de traditionele Vlaamse politici die sinds de jaren zeventig in de praktijk vaststelden dat “wat goed was voor België” steeds meer overeenstemde met “wat goed was voor de Franstaligen” en steeds minder met “wat goed was voor Vlaanderen.” Wanneer men meer dan 500 dagen nodig heeft om tot een federaal compromis te komen dat door zowel linkse als rechtse Vlaamsgezinden wordt afgeschoten, lijkt er mij meer aan de hand dan een achterhaald verhaal over de collaboratie. (Dit deel stuurde ik als lezersbrief naar dS. Het is wachten op publicatie J).

Op de vraag van de journalist of er voor WOI dan geen anti-Belgische sentimenten waren, antwoordt Wils: “Die sentimenten bestonden wel, bij individuele mensen. Maar een anti-Belgische beweging, met een eigen tijdschrift of maandblad, bestond er niet.” Waarop een lezer reageerde: “Hoe komt het toch dat de eerbiedwaardige professor steevast vergeet dat er in 1914 een tijdschrift “De Bestuurlijke Scheiding” met mensen als Marcel Minnaert en Leo Picard bestond?” Nogal vervelend wanneer een monument feiten negeert wegens niet passend in zijn lezing van de geschiedenis. 

In een andere passage maakt hij ook duidelijk dat het cultuurflamingantisme van de conservatieven en klerikalen (waartoe hij behoorde) altijd in de clinch gingen met de liberalen en de intellectuelen. Die laatsten kozen voor de grote talen, zoals Duits in Slovenië en Frans in Vlaanderen.  “Oude volkstalen in leven houden, daarin waren ze niet geïnteresseerd. Ze vonden dat de Vlaamse Beweging de mensen bekrompen en achterlijk hield. Terwijl het hén te doen was om intellectuele en politieke vooruitgang.” Blijkbaar bestaat de kloof tussen de intellectuele elite en de gewone stervelingen al zeer lang en is ze niet kleiner geworden als we Luc Van Doorslaer mogen geloven (in dS): “Thuistaal aanvaarden op school, het is toch iets wat vooral door de academische wereld wordt verdedigd. Wie dagelijks in de praktijk staat denkt er doorgaans anders over.”

Di Rupo II, onaantrekkelijk voor Vlaamse regeringspartners?

Van de Woestijne pleegde in LLB een editoriaal met als titel: “Het vooruitzicht op Di Rupo II verdeelt reeds de meerderheid”. Na één jaar Di Rupo stelt hij vast dat er bij de vice-premiers weinig steun is voor de premier. Ook Luc Van der Kelen, hoofdredacteur HLN, in LLB,  vindt dat de Vlaamse vice-eersteministers onvoldoende Di Rupo steunen. Steven Vanackere liet alvast weten (VT4) dat hij niet zit te wachten op een tweede Di Rupo. Hij  herinnert eraan dat de huidige regering in Vlaanderen geen meerderheid heeft. Anders gelezen: Het is zelfs erger dan Vanackere aangeeft, want laten we eens de cijfers spreken van Vlaamse en Franstalige regeringspartijen(Kamer 2010): Aantal kiezers: 7.767.552 Aantal kiezers voor regeringspartijen: 3.735.327 of 48%. De enige reden waarom ze meer zetels dan de oppositie hebben is dat een stem in Wallonie meer waard is dan die in Vlaanderen. Een lezer concludeerde daaruit: een land waar een minderheid regeert, vooral met een programma dat ingaat tegen de wens van de meerderheid, noemt men een dictatuur, geen democratie.

Ondertussen verdenken de Franstaligen CD&V ervan om in 2014 samen met NV-A de onderhandelingen te voeren voor een confederaal België, meer bepaald om art 35 in te vullen. Van de Woestijne schrijft het zo: "Tous les signaux qui nous viennent du CD&V le confirment : il y a ou il y aura un accord entre le CD&V et la N-VA pour venir ensemble à la négociation fédérale avec un programme commun : la création d’un Etat confédéral. C’est-à-dire : on définit d’abord clairement les compétences des Régions et des Communautés, comme le prévoit l’Article 35 de la Constitution. Le fédéral hérite du reste, c’est-à-dire pas grand-chose."  Welke Vlaamse hoofdredacteur zou dit durven schrijven? Nochtans een scenario die veel weldenkende Vlamingen graag hadden gelezen in hun krant.

VDW sluit zijn editoriaal af met volgende zin: Alles wijst erop dat 2014 een jaar wordt met een regering in ademnood.  « Tout le confirme : 2014 sera une année que le gouvernement vivra en apnée.»

Economie sputtert, sociaal vangnet blijft ?

Hopelijk laat de economie het niet afweten want de staatsschuld wil maar niet dalen en de kans is zeer groot dat de voorlopig behaalde begrotingsnorm voor 2012 toch niet zal gehaald worden wegens de verplichte kapitaalsverhoging van DEXIA. Terwijl België die buiten de begroting wil houden (dus enkel verhoging staatsschuld en dat is in België geen relevant gegeven) heeft Frankrijk deze steun wel ingeschreven in de begroting. De kans is dus klein dat België gelijk zal krijgen. Men zou dan denken dat de besparing in 2013 groter zal moeten zijn, maar dat is volgens DT niet het geval: “Het gaat om een “eenmalige tegenvaller” (ik wou dat het waar was!) voor de begroting 2012 die geen impact heeft op de begroting van 2013. De beoogde doelstelling om het tekort volgend jaar te beperken tot 2,15 procent kan dus behouden blijven. De Europese Commissie kijkt naar het structureel tekort, en niet naar de nominale cijfers, is te horen. Stel u voor dat de bedrijven dit voorbeeld zouden volgen.

Dat het economisch weefsel onder druk staat weten we ondertussen allemaal. Maar ook hier zijn er regionale verschillen die het probleem scherper stellen (Trends): “Meer dan veertig procent van de fiscale en sociale schulden staat op naam van Waalse bedrijven, terwijl die maar goed zijn voor acht procent van de winst in België.” Verder lezen we dat sommige grote bedrijven nauwelijks belastingen betalen. “De bedrijven die 2011 met een positief resultaat afsloten, maakten een gezamenlijke winst van 76 miljard euro. Dat is maar liefst 19 miljard euro meer dan in 2010. Trends Top wijst er op dat het leeuwendeel van het verschil toe te wijzen is aan AB InBev. De Leuvense bierbrouwer boekte een uitzonderlijke winst van 15 miljard, zonder daar belastingen op te betalen. ArcelorMittal betaalt 109 miljoen euro, maar dankzij een doorgedreven gebruik van de notionele-interestaftrek, draagt de staalreus zo een belasting op zijn winst van nauwelijks 2 procent af aan België.”

Uit een studie van de Nationale Bank (meerdere kranten): Nergens in Europa zijn zo weinig immigranten aan het werk als in België. De werkgelegenheidsgraad van inwoners die buiten de Europese Unie geboren zijn, bedroeg vorig jaar 45,8 procent. Ook wordt vastgesteld dat immigranten systematisch ondervertegenwoordigd zijn bij de overheid en in het  onderwijs, wat te wijten is aan juridische obstakels en bijzondere scholingsvereisten. Voorts zijn immigranten vaker laaggeschoold, vaker actief in kwetsbare sectoren als de horeca, en hebben ze vaker een tijdelijke arbeidsovereenkomst. Uit de analyse blijkt dat de ongelijkheden zich jaar na jaar en generatie na generatie herhalen, terwijl werkgelegenheid het krachtigste instrument is om sociale integratie te bevorderen en armoede te bestrijden, aldus de auteurs. Anders Gelezen: het signaal is duidelijk: wij zijn fout en het zal allicht meespelen dat allochtonen (die de taal niet kennen) onvoldoende geapprecieerd worden. Gezien het Nederlands geen wereldtaal is, zullen er altijd meer taalonkundigen zijn in Vlaanderen dan in een land met een wereldtaal. Het zou daarom goed zijn om te weten waarom Franstalige allochtonen in Brussel en Wallonië evenmin aan de bak komen? Misschien heeft dat te maken met een andere werkethiek en zou het relevant zijn om te onderzoeken of de werkwilligheid niet beïnvloed wordt door het – zeker volgens hun normen - rijkelijk sociaal vangnet? Immers, ervaringsdeskundigen wijzen erop dat wie zich aanbiedt niet altijd een werkwillige is, integendeel. Heeft men nagegaan hoeveel vreemdelingen werken in de parallelle economie of deel uitmaken van lucratieve criminele circuits? Hoeveel vrouwen mogen om religieuze redenen niet uit werken gaan? Veel vragen waarop deze studie geen antwoord geeft en dat is jammer. Waar ik nog steeds niets over lees: hoe het komt dat Franstalig België en vooral Brussel in vergelijking met andere grote Europese steden een bovengemiddeld aantal inwijkelingen aantrekt zonder tewerkstellingscompetenties? Indien we het antwoord zouden kennen op al deze vragen zou een genuanceerd resultaat allicht afwijken van de “slechte cijfers” uit dit oppervlakkig rapport, dat blijkbaar vooral politiek correct wil zijn.    

Citaten van de week

Lode Wils: Hoe lang houdt België het nog vol? Vijftien jaar geleden zei ik op een toespraak tegen assistenten: België zal mijn tijd wel duren, maar ik ben niet zeker of het de uwe zal duren. Een jaar of vijf geleden heb ik tegen een soortgelijk publiek gezegd: België zal zeker uw tijd niet meer duren, en ik ben niet eens meer zeker of het mijn tijd nog zal duren. Hoewel ik dus al 83 jaar oud ben. Ik denk dat België eraan kan gaan.

Erik Defoort (historicus, in een reactie op het interview van Lode Wils (dS 10 dec): Geachte Lode Wils, dan mag ik u nu vragen wat u dan wel leert uit het feit dat ik opgroeide in een ‘wit nest', waarin door de Duitse bezetter heel aangrijpend en blijvend leed werd veroorzaakt, met name in het leven van mijn vader en in dat van een deel van zijn kinderen. Maar ook ik werd later ‘actief in tal van Vlaamse verenigingen' en in politieke partijen als de Volksunie en de N-VA. Dus?  Terwijl Lode naar een antwoord zoekt, profiteer ik ervan om hem bijkomend te vragen wat hij leert uit het feit dat een niet onaardig deel van de joodse gemeenschap in Antwerpen recentelijk voor de N-VA stemde en dat een goede joodse vriend van Bart De Wever en van mijzelf enthousiast kandideerde op de N-VA-lijst en er ook verkozen werd?

Luc Van der Kelen  Antwoord op volgende vraag in LLB (vertaling) : Binnen 8 maand bent u met pensioen. Een genuanceerde pen verlaat de krant. Elke dag lazen honderdduizenden uw editoriaal …? Ja, normaal ben ik binnen 7 of 8 maand met pensioen maar mijn bedoeling is om de krant niet volledig te verlaten en nog regelmatig tussen te komen wellicht in een andere functie, zonder elke dag een editoriaal te schrijven. Anders gelezen: een genuanceerde pen verlaat ons?

Louis Verbeke (Vlerick school): Het echte probleem van dit land is de ongehoorde inefficiëntie waarmee met het staatsbeslag wordt omgegaan, vooral in Wallonië. Tussen 2006 en 2010 lees ik bij het CERPE (economisch onderzoekscentrum in Namen) dat het primaire overschot van België (vóór intresten) 24,43 miljard euro was. De bijdrage van Wallonië was 21,19 miljard euro negatief, die van Vlaanderen 41 miljard positief. Na aanrekening van intresten wordt het nog veel erger, vermits de schuld door Wallonië is veroorzaakt. Het CERPE stelt ook dat de schuld van alle Franstalige entiteiten zal blijven toenemen. Het Rekenhof stelt in zijn laatste auditverslag over de Waalse rekeningen dat de Waalse regering nooit de wettelijke auditregels is nagekomen. Maar de feiten doen er niet toe, nietwaar? Het PS-beleid in Wallonië heeft in de Belgische boot een reusachtig lek geslagen. Zolang dat niet wordt gedicht, zullen de Vlaamse hozers uitstel kopen. De boot wordt er niet opnieuw zeewaardig door.

Pjotr

Anders Gelezen

 

 

Over grafdelvers en acteertalent

MEDIA EN POLITIEK ANDERS GELEZEN

Er waren heel wat bijdragen in de media die best eens anders gelezen worden. Maar de commentaren op de conclusie van de auditeur van de Raad van State over de ARCO-regeling stonden wel op stip één. Dat de culturele sector, misschien ongewild, door de regering werd bedacht met hogere belastingen, toont aan hoezeer iedereen naar iedereen kijkt en de Belgicistische liefdesverklaringen van artiesten, net zoals bij gewone mensen, beginnen bij het eigen loonzakje. In hun geval maximale subsidies en minimale belastingen waar gewone stervelingen van verstoken blijven. Ook De Zevende Dag was opmerkelijk: Open VLD en sp.a stuurden hun kat en CD&V hun jongste senator. Gelukkig waren er nog een vinnige Paul Magnette en een lachende Ben Weyts.

Worden de “arconauten” de grafdelvers van CD&V?

Beginnen we met de afwijkende mening van Kaaiman (DT), alias voor Koen Meulenaere: “Indien de Raad van State zijn auditeur volgt, is het resultaat van de klacht van Pol Huybrechts het volgende: hijzelf noch de leden van zijn wat ranzige (beleggers)federatie ontvangen ook maar één cent, ze krijgen trouwens niet eens gelijk van de auditeur, en 800.000 arme sloebers verliezen al hun spaargeld, een nogal brutale toepassing van het Matteüseffect van Herman Deleeck.” Eens een ander geluid dat aandacht verdient. Commentaar overbodig.

Voor de andere media en politieke klaroenen waren de gedupeerden wel degelijk gedupeerden maar was het niet aan de belastingbetaler om voor de gevolgen in te staan. Solidariteit ja maar geen twee maten en twee gewichten. Die laatste beeldspraak kwam meermaals terug en wel in twee tegengestelde visies: waarom geen vergoeding voor de gedupeerden van het andere goede-vader-aandeel Fortis en wel voor ARCO-aandelen? Maar ook: spaarboekjes redden maar niet de sloebers met ARCO-spaargeld, dat is toch ook met twee maten werken? Dat beide argumenten hun voor- en tegenstanders hebben werd met de dag duidelijker. Maar er stond ook tussen de lijnen een boodschap en die was (voor mij althans) ontnuchterend: namelijk dat onze politici niet in de eerste plaats dachten aan de mensen, maar aan de banken. De staatswaarborg diende om een “run op de bank” te voorkomen (DM). Het ongerijmde van de situatie toen (en nu) is dat de staat zelfs niet in staat is om ook maar een fractie van het spaartegoed te kunnen terugbetalen, mocht dat nodig zijn. Pure blufpoker op een ongekende schaal. Tegelijk is er iets intrigerend aan deze absurde situatie: de schulden die Fortis en Dexia zouden doen failliet gaan, zijn slechts een kleine fractie van het globale spaartegoed (Trends: 730 miljard euro) dat hen beschermde tegen een faillissement. Feitelijk kunnen alleen de spaarders en niet de politieke partijen (= regeringspartijen) aanspraak maken op het tegoed van de banken. Dat ARCO-aandelen zomaar, zonder inspraak van de “beleggers”, geblokkeerd worden bewijst dat niet de spaarders vooraan staan maar de bank (en aandeelhouder ACW) die niet mag over kop gaan. Wie gaat ondertussen met de winst lopen?

Dat brengt ons bij een ander probleem: de solvabiliteit van het ACW. Volgens topman Patrick Develtere kan zijn organisatie de ARCO-spaarders niet terugbetalen. Moeten wij hem zomaar geloven? Na dergelijk debacle door onverantwoord bestuur zou het getuigen van een ondraaglijke (letterlijk te nemen) lichtzinnigheid. Het is dus duidelijk dat onze Vlaamse politieke “doeners” nu eens iets kunnen doen dat de oppositie niet kan: namelijk ervoor zorgen dat er transparantie komt. Middel daartoe zijn een rechtspersoonlijkheid voor en financiële controle van alle middenveldorganisaties die (geheel of gedeeltelijk) werken met publieke gelden. Weigert de regering dat te doen, dan bewijzen ze slechts hun ongeloofwaardigheid en klopt bovenstaande stelling, nl. dat voor alles de banken en ARCO dienden gered te worden. Overigens zouden kritische media zich eens moeten afvragen wat het nut is van een overkoepelende ACW? Een vakbond en een ziekenkas, ja, maar dat het lidmaatschap van zowel CM als ACV gebundeld worden door het ACW heeft ook consequenties voor deze organisaties. Dan zijn ze medeplichtig aan het slecht bestuur en dienen ze op te draaien voor de gezamenlijke schulden. Dat lijkt mij niet meer dan rechtvaardig.

Maar goed, laten we aannemen dat de regering wel in de eerste plaats bekommerd was om de mensen. Dan moeten onder meer volgens ACW-mandataris (zijn eigen woorden) Steven Vanackere (CD&V) de ARCO-spaarders hun geld terugkrijgen. Ten minste, “hij voelt zich verplicht (als uitvoerende macht) om de wet gestemd door het parlement zo goed mogelijk uit te voeren.” Anders gelezen vond ik zijn optreden in Terzake zeer degelijk maar deze uitspraak is toch wel heel opmerkelijk. Is er nog iemand die werkelijk denkt dat een parlementaire meerderheid (de regeringspartijen) de vrijheid heeft om een wet tegen te houden die voortvloeit uit genomen regeringsbeslissingen? Kunt u zich voorstellen dat bij voorbeeld een Vlaamsgezind CD&V parlementslid die géén prijs wou betalen voor de splitsing van BHV in het parlement zich zou onthouden of godbetert zou tegenstemmen, wegens het te hoge prijskaartje? Kunt u zich voorstellen dat een Open VLD-parlementariër een deelakkoord van de regeringsbesluiten zou verwerpen omdat het totaal in tegenspraak is met het partijprogramma? Wie dat gelooft moet proberen zoveel mogelijk ARCO-aandelen op te kopen. De mijne kan hij/zij alvast voor een zacht prijsje bekomen.

De 800.000 ARCO-spaarders zullen in elk geval graag willen weten hoe het zit voor ze in 2014 naar de stembus trekken. Maar, beste ARCO-spaarders, wees niet te vroeg bezorgd: CD&V heeft alles te verliezen door “ons” in de steek te laten: het federale graf. Trouwens, er is nog geen uitspraak en ik vergat nooit wat een gewezen voorzitter van het hoogste rechtsorgaan (voordien CD&V-senator) mij zonder de minste schroom vertelde: dat volgens hem politiek benoemde rechters veel beter waren dan de nieuwlichterij met een (slechts in schijn, mijn toevoeging) onafhankelijke selectie. Het zou trouwens de eerste en laatste keer niet zijn dat in dit België de rechtspraak de grenzen van het recht overstijgt/ondergraaft en zich laat leiden door maatschappelijke keuzes.

Om Kaaiman te parafraseren: Het marsplan is dit: we dringen met 800.000 man huize ACW (ook deze in Zwitserland) binnen en we hangen Patrick en zijn gemandateerden ondersteboven aan de kristallen kroonluchters, met een onbelemmerde blik op de betonnen “Le Corbusier” muren, volgeplakt met Arcopar-deelbewijzen. Mocht dat niet volstaan zijn er nog de rechtvaardige rechters.

Gunsttarieven voor talenten?

Als er één ding is waaraan we verdienste noch schuld aan hebben, dan zijn het de talenten die we meekregen bij onze geboorte. Behalve voor koningskinderen waar talent blijkbaar ongewenst is, kan ik geen reden bedenken waarom uitzonderlijk getalenteerden recht zouden hebben op een speciale fiscale behandeling. Toch opmerkelijk dat zelfs Ben Weyts (vice-voorzitter NV-A) in De Zevende Dag de huidige gunstregeling goedkeurt. We hoeven ook niet terug te keren naar de tijd waar de grootste kunstwerken in de grootste armoede werden gerealiseerd en waarschijnlijk erdoor werden geïnspireerd. Een beetje steun kan tijdelijk nodig zijn voor beginnende talenten maar er is nog geen enkel kunstenaar doodgegaan aan het bijklussen. Wie van zijn hobby zijn beroep kan maken mag zich heel gelukkig prijzen. Marc Hooghe (DM) zag het zo: “Als we de hele geschiedenis van dit dossier bekijken, dan zien we dat de Vlaamse Uitgeversvereniging in mei 2007 nog een afzonderlijke belastingvoet vroeg, gaande van 10 tot 35 procent. Door een wat bizarre speling van het politieke lot kregen de auteurs en uitgevers meer dan ze eigenlijk vroegen: officieel een aanslagvoet van 15 procent, maar met een forfaitaire aftrek gaat het voor de eerste 15.000 euro in werkelijkheid maar om 7,5 procent. Dat privilege blijft nu dus behouden. En met alle respect voor het creatieve talent van ons land: er zijn heel wat andere beroepsgroepen die even eerbaar en belangrijk zijn, maar wel iets hoger belast worden.

Is kritisch denken een teken van cultuurbarbarisme? Absoluut niet, want ieder ruimdenkende mens beseft dat kunst maatschappelijk te belangrijk is om weg te gooien. Helpen waar het moet, door prestatiebevorderende subsidies lijkt mij alvast meer aangewezen dan een veralgemeend fiscaal gunstregime, vooral maar niet alleen in crisistijden. Voor een regering van doeners die de taboes niet schuwt had een beslissing die leidt tot meer gelijkheid, alvast een positief signaal geweest. Bruno Tobback verklaarde in dS: “Ondertussen oogt ons belastingsysteem heel gunstig voor wie het nodige geld heeft verzameld. Het ene belasten we tegen 40 procent, het andere tegen 15 procent of minder. We moeten hier een nieuw evenwicht vinden”. Hallo, Tom Lanoye?

De cultuurpausen en bekende mediafiguren zijn echter wel een politiek cadeautje waard. Niet zozeer omwille van hun artistieke kwaliteiten maar omdat ze als Bekende Belg de eerste en laatste verdedigers zijn van het lucratief Belgisch systeem. Wordt het geen tijd dat ook voor deze sector de Belgische hangmatcultuur eens kritisch wordt bekeken?

Een lezersreacties die ik u niet wil ontzeggen: “Een schrijver oefent een beroep uit, een hoofdberoep of een bijberoep. Zowel in de huidige als in de toekomstige regeling zijn er op de inkomsten uit dat beroep geen sociale bijdragen verschuldigd. Wijzen op minder sociale rechten is dus onfair. De sociale bijdragen voor een gewone werknemer, betaald door werkgever en werknemer samen, draaien vlot rond de helft van het brutoloon. Het zou er maar aan ontbreken dat de rechten van beiden dezelfde zijn met zo'n verschil in bijdragen. De belastingen dan. De gemiddelde belastingen, wat helemaal iets anders is dan de veel genoemde helft op de hoogste schijf, liggen voor de meeste beroepsinkomsten tussen 30 en 35 %. De belastingen worden berekend op het inkomen na sociale bijdragen en na kosten. Zelfstandigen moeten hun kosten bewijzen, loontrekkenden krijgen een royaal forfait, artiesten nog meer: zij worden slechts op de helft van hun inkomsten belast. En aan een lager tarief (25 %) op een lagere basis. En dan nog zijn ze verontwaardigd.” (...) Een alleenstaande met een bruto-loon van 50.000 euro per jaar betaalt 18.755,19 euro belastingen voor inkomstenjaar 2012, indien dit een kunstenaar zou zijn, betaalt hij of zij slechts 5.852,25 euro belastingen. Vanaf 2013 zou dit slechts 9.753,75 euro worden. En de heren en dames met de grote K worden daarnaast nog eens met veel subsidies allerhande overladen!

De Zevende dag is een rustdag

De voorbije zondag was het abnormaal rustig aan de Reyerslaan. Een politiek debat na één jaar Di Rupo zou voor wat vuurwerk kunnen zorgen maar blijkbaar hadden de regeringspartijen niets meer toe te voegen aan de verklaringen van hun leider in het parlement. Open VLD en sp.a stuurden hun kat, CD&V hun jongste senator, Peter Van Rompuy, die zijn aanwezigheid kleur gaf door te zeggen dat hij als jongere meer mocht zeggen dat de echte zwaargewichten in zijn partij. Moderator Yvan Devadder diende het dus te stellen met Paul Magnette (minister van overheidsbedrijven en ontwikkelingssamenwerking en wetenschapsbeleid) als woorvoerder van Di Rupo. Waren er ook bij: Ben Weyts van NV-A en ondernemer Ignace Van Doorslaer die plaatsnam aan de kant van de oppositie en beter dan Weyts zijn punt maakte: wat deze regering doet volstaat niet; tijdsverlies.

Ben Weyts is een lieve man die er bij momenten lachend bijzat maar helaas bleef steken bij algemene cijfers over belastingen en eenmalige maatregelen. Waarom niet specifiëren, bij wijze van voorbeeld, over welke maatregelen hij het heeft? Of de regeringspartijen uitdagen door uit te leggen wat de precieze inhoud is van deze of gene maatregel. Gelukkig was er Peter Van Rompuy die blijkbaar verder dan de echte CD&V meeging in het verhaal van de ondernemer, maar smeekte om meer tijd. En hoewel hij vond dat de regeringspartijen niet moeten kijken naar de oppositie, kon hij het toch niet laten om NV-A opnieuw aan te vallen. Was het niet schizofreen van NV-A om naar de Raad van State te trekken om het BHV akkoord aan te vechten terwijl De Wever zelf zegt dat hij in 2014 het land wil hervormen buiten de grondwet om. Een alerte Weyts had kunnen repliceren als volgt: beste Peter, weet u nog wie er aan de Raad van State vroeg om de ongrondwettelijke BHV kieskring te laten vernietigen? Uw vader, jawel en wat deed uw vader en de ganse CD&V vervolgens? De verkiezingen goedkeuren alhoewel de kieskring niet gesplitst was en dus nog altijd ongrondwettelijk. Was het uw vader niet die een regering met een Vlaamse minderheid te vuur en te zwaard zou bestrijden? Ik denk dat NV-A inzake onbetrouwbaarheid geen lessen te krijgen heeft van CD&V. Waarna hij zijn liefste glimlach etaleerde. Wie kan er nu kwaad zijn op Ben?

Uitspraken van de week

Jonathan Holslag (hoogleraar VUB in dS “Waarom Brussel niet in aanmerking komt als meest leefbare stad"): “Het onvermogen van de Brusselse overheid zich te verplaatsen in de beweegredenen van het Beursplein-initiatief is wederom het bewijs dat burgemeester Freddy Thielemans en zijn kompanen de stad beheren als een boer een melkkoe. Wie zou er zich immers zorgen maken over een vooruitstrevend stedenbeleid, zolang het beest gevoed wordt uit de ruif van de Europese instellingen en andere bureaucratieën? Een wereldstad gerund door boeren. Vergeef me de beeldspraak.”

Steven Vanackere (ACW minister): “Men moet ophouden met te doen alsof wij mee beslissen over de beleggingen van het ACW. Ja, ik ben een ACW-gemandateerde politicus, wat wil zeggen dat ik blijkbaar het vertrouwen heb van die beweging. Maar dat heeft te maken met maatschappelijke aspecten, niet met beleggingsbeslissingen.”

Jos Leys. Hij onderzoekt financieel gedrag aan het Center for Ethics & Value Inquiry (CEVI) aan de UGent in DM: “Wil onze samenleving voortaan bevrijd zijn van arconauten en de gevolgen van hun optreden, dan moet zij de gezinnen financieel ontvoogden en geletterd maken. Van het ACW moeten we in deze niets verwachten: zij maakt in Visie haar eigen achterban warm voor daggeldleningen om behangpapier de kopen (aan 11 procent), terwijl de Develtere trots paradeert als de bezetter van een academische Leerstoel in Ethiek en Financiën.” Het artikel is te lezen op http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/1541421/2012/11/29/Wie-zijn-de-ware-Arconauten.dhtml

Pjotr

Anders Gelezen

 

Onverzoenlijk Belgisch patriottisme

MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN

Catalaanse verzuchtingen krijgen democratisch fiat

Het zou vanzelfsprekend moeten zijn dat de Belgische media omwille van de eigen roep naar zelfstandigheid van de meerderheid, dieper ingaan op wat er zich afspeelde vorige zondag in Catalonië. Er zijn immers heel wat gelijkenissen met onze situatie. Helaas blonken de traditionele media op door hun misleidende titels. Onder meer in dS was de titel misleidend duidelijk: “Catalanen geven nationalisten geen vrijgeleide”. In de tekst zelf klinkt het heel wat correcter dat de nationalisten die een referendum willen over  een tweederdemeerderheid (nvdr: bijna 2/3 want 63 %) beschikken. Verder lijkt de gematigde nationalistische partij van premier Mas 10 zetels kwijtgespeeld te zijn aan de radicaler nationalisten van ERC, die 10 zetels wint. Men had dus evengoed een spectaculaire titel (om te verkopen) kunnen bedenken die het tegenovergestelde benadrukte (zoals enkele Engelstalige kranten deden). Bij voorbeeld: Catalaanse nationalisten zegevieren, de onafhankelijkheid wenkt.

Ondertussen kregen de nationalisten via de sociale netwerken reeds 1,5 miljoen steunbetuigingen. Waar prof. Matthias Storme aan toevoegde: Voor alle duidelijkheid... als aanvulling op onze zgn. "kwaliteitskranten".      

Onverzoenlijk Belgisch patriottisme

(Diverse kranten): “Wij nemen niet deel aan herdenkingsplechtigheden waar burgemeesters of schepenen van N-VA bij zijn. Die partij is niet-democratisch en wil de splitsing van België. Dat staat haaks op alles waar wij in de oorlog voor gestreden hebben', zegt Paul Baeten, oud-strijder en voorzitter van de Vriendenkring Buchenwald. ‘Ik heb in de kampen gezeten. Daar hebben wij onze stervende makkers beloofd dat we hun strijd zouden voortzetten. Wij zullen hen blijven herdenken, maar niet als er iemand van de N-VA bij is. Die partij is wel democratisch aan de macht gekomen, maar ze heeft haar oorsprong in het Vlaams Nationaal Verbond (VNV). En nationalisme, dat is niet democratisch. Dat vertegenwoordigt maar één volksgroep en wil alleen macht. En dan krijg je dictatuur.”

Anders gelezen, behalve de contradictie inzake het democratisch karakter van NV-A, lijkt deze uitspraak zeer sterk op een veroordeling op basis van afkomst. Stel u even voor dat we alle nakomelingen van militairen en andere kolonialen die in naam van het Belgisch patriottisme meehielpen om handen af te hakken van de Congolese bevolking, zouden uitsluiten van elke vredelievende manifestatie. Ik hoop dat veel oud-strijders vooral willen opkomen voor een verdraagzame gemeenschap waar ook Vlamingen, ongeacht het nest waarin ze opgroeiden, welkom zijn. Maar ik had het vooral moeilijk met deze onverzoenlijkheid omdat het mij herinnert aan een pijnlijke episode waarin ik zelf een rol speelde. Toen ik commandant werd van het 11^de Geniebataljon te Zwijndrecht verwittigde mijn voorganger mij dat de ondertussen overleden burgemeester, Octaaf Meyntjes, persona non grata was voor de oud-strijdersverenigingen wegens zijn veroordeling als collaborateur en dat hij uit begrip voor hun bezwaren zich liet vervangen door een schepen voor de plechtigheden. Na een lang en heel persoonlijk gesprek met de burgemeester kwam ik tot de conclusie dat hij niet alleen de plicht maar ook het recht had om als burgemeester persoonlijk aanwezig te zijn op alle militaire plechtigheden, ondanks zijn verleden. Mijn gesprek met de oud-strijders en weerstanders, maar vooral familieleden, verliepen moeilijk maar uiteindelijk kon ik hen overtuigen dat een burgemeester een functie was en niet één groep een vetorecht had op de aanwezigheid van een democratisch verkozen vertegenwoordiger. Vanaf dan heeft de burgemeester zoals het hoort steeds present gegeven en zijn er nooit openlijke problemen geweest. Het hoogtepunt kwam er toen de burgemeester (ondanks het in tegenstrijd was met zijn persoonlijke overtuiging) samen met militairen en oud-strijders deelnam aan een defilé in de kazerne naar aanleiding van het overlijden van koning Boudewijn. Een overwinning van de verdraagzaamheid waar ik best fier op ben. Ook daar wil ik de oud-strijders en hun nabestaanden met heel veel respect aan herinneren.

Plan Marshall voor Wallo-Brux

Als reactie op de oproep van Paul Magnette (PS)  in Le Vif om het plan Marshall uit te breiden tot het Brussels gewest schreef Guido Ghekiere, doctor iuris, echtgenoot van Brussels minister Brigitte Grouwels (CD&V) het volgende: “Dat een topfiguur van de PS inzake regionale aangelegenheden, Brussel en Wallonië in één enige regionale entiteit giet, gaat regelrecht in tegen dat Belgische model. En dat in dezelfde week waar het Waalse gewest, misbruik makend van een koninklijke zending, Vlaanderen in Australië welbewust in een verkeer daglicht stelt: waar is die zo geroemde federale loyauteit gebleven ? Of moet die alleen van Vlaanderen komen ? Besluit: Franstalig België zal nooit van aard veranderen. Laten we daar toch eens onze conclusies uit trekken. Wat mijn partij, CD&V, betreft, wordt het meer dan tijd dat ze duidelijke taal spreekt en eindelijk voluit gaat voor haar institutioneel adagium: het zwaartepunt moet bij de deelstaten liggen.” Anders gelezen: ik vroeg hem of hij dan vond dat CD&V ervoor diende te zorgen dat art 35 GW voor herziening zou vatbaar worden in 2014? Ik wacht heel geduldig op zijn antwoord.

Transparante begroting?

Zou men niet verwachten dat de media zo duidelijk mogelijk elke begrotingsmaatregel analyseren en ons verlossen van alle vooroordelen? In DM schreef Koen Schoors het volgende “Er werd aan zowat alle economisten en opiniemakers gevraagd commentaar te leveren op de federale begroting. Dat verzoek viel ook mij te beurt, maar ik kon niets zinnigs zeggen omdat de gegevens van de begroting nog niet beschikbaar waren. Dus hield ik mijn mond.” In het artikel geeft hij wel enkel globale cijfers: 674 miljoen besparing op de primaire uitgaven (werking van de federale overheid). 710 miljoen besparing in de sociale zekerheid. Meer dan 1 miljard nieuwe fiscale inkomsten en meer dan 1,3 miljard diverse inkomsten, waarvan heel wat eenmalige inkomsten. Aan de andere kant worden de sociale lasten op allerlei manieren met 648 miljoen verlaagd. Misschien zijn mijn lezers slimmer dan ik maar deze cijfers zeggen mij onvoldoende om te kunnen oordelen (zoals Schoors wel doet). Immers, die besparingen op de primaire uitgaven van de federale administratie, is dat een echte besparing of het uitstellen van een noodzakelijk investering? Bij voorbeeld voor defensie: op wat wordt er bespaard en is de investering definitief geschrapt of enkel verschoven naar “later”? Die 710 miljoen euro besparing in de SZ: is dat op de werkingskosten (wat dus zou betekenen dat voordien teveel geld werd uitgegeven) of wordt er bespaard op de tegemoetkomingen en is het een verkapte vorm van “belasting”? Over die eenmalige inkomsten had ik graag geweten over welke het gaat. Kortom: het is wachten op een lijst van alle concrete maatregelen om te kunnen oordelen over het geheel. Ondertussen is mistspuiten een nationale sport geworden. 

Elio van stamelende regeringsleider naar authentieke volksmenner

Knack online: “Eerste minister Elio Di Rupo liet, misschien voor het eerst sinds hij premier is, zijn tanden zien. Met veel bevlogenheid sabelde hij de kritiek op zijn begroting neer en haalde in een ruk door zwaar uit naar N-VA.”

dS Bart Sturtewagen: “Wat een verschil een dag kan maken. In plaats van een neuzelende, gortdroog declamerende premier Di Rupo, kreeg de Kamer gisteren een ontketende, combattieve en voorwaar soms geestige regeringsleider te zien. De belangrijkste smet op zijn optreden was dat hij nog steeds alleen in het Frans echt gevat uit de hoek kan komen en in het Nederlands niet veel verder komt dan gehakt stro. Maar de politieke boodschap was desondanks duidelijk: de handschoenen gaan af. Van nu tot midden 2014 zal er worden gevochten voor de harten en geesten van de kiezers en dan vooral de Vlaamse”.

Anders gelezen: Een parlement is altijd een beetje theater. Maar de dissonanten onder de meerderheidspartijen geven wel aan dat de Vlaamse regeringspartijen met deze begroting niet zullen scoren, vandaar dat het applaus voor di Rupo zijn optreden gevoelig hoger lag wanneer hij NV-A op de korrel nam. Sommigen namen aanstoot aan “applausmeester” Servais Verherstraeten, terwijl ik hem zo levensecht vond, zo authentiek in zijn aversie voor NV-A. Bekijk het eens vanuit zijn standpunt: hij wroet zich maandenlang door kilos papier voor een staatshervorming die aan Vlaamse kant nauwelijks enige belangstelling wekt, tenzij harde kritiek van de verenigde oppositie. Je zou voor minder chagrijnig worden.

Twee reacties op Di Rupo’s acteerkunst:

Caroline Boone (Knack online 24/11) “Als ondernemer in Wallonië (La Louviere en Ivoz-Ramet ) heb ik deze man, toen federaal minister van Economie, goed leren kennen. Geen grotere perverse machtswellusteling dan hij en zijn kliek, die alle mogelijke trucs uithaalden tot en met bedreigingen en rechtstreeks interveniëren bij de rechtbank en de politie. Gewoonweg ontluisterend. En deze man krijgt bij sommigen nog krediet? Toen Bart De Wever zijn nota voor een federale regering voorstelde wees Di Rupo en zijn Waalse vrienden dit binnen de 5 minuten af. De linkse pers had daar geen enkele moeite mee. Toen daarentegen BDW de nota Di Rupo afschoot was hij volgens de linkse pers zelf aan de kant staan (alhoewel Gennez in Le Soir en Dewael in de Libre al toegaven dat ze de NVA er zelf bewust hadden afgereden met de nota Di Rupo). Daarmee bewijst de linkse pers (VRT, De Morgen, DS, Knack, etc...) en hun acolieten dat ze met twee maten en gewichten werken. Klassiek voor links.”

LLB online reactie: Des francophones arrogants pensent qu'on mettra une sorte de cordon sanitaire autour le N-VA. Incroyable comment le premier ministre en fonction attaque l'opposition au moment de la présentation du budget... Le mauvais homme au mauvais moment sur la mauvaise place dans la mauvaise langue pour des telles attaques.

Uitverkoop wegens failliet?

De bedenking van Steven Vanackere (CD&V), dat we nu een uitbarsting van ongenoegen beleven als gevolg van jarenlange frustraties klopt als een bus. Maar blijkbaar is men er bij CD&V nog niet uit hoe men met deze frustraties moet omgaan. Alles zoveel mogelijk “herunterspielen” in de hoop dat het wel goed komt tegen 2014, of voordien een duidelijke keuze maken die tegemoet komt aan deze frustraties. In elk geval liggen er voor de minister van financiën nog twee moeilijke jaren voor de boeg. Dat beseft hij blijkbaar heel goed (dS 26/11): “De begrotingsopmaak 2014 moet voor mij echt gepaard gaan met sterke stappen in de afbouw van de schuldgraad. We gaan geen eilanden verkopen zoals de Grieken, maar we hebben wel andere activa.” Daarnaast verwijst de krant naar de klassiekers die bij elke discussie over de verkoop van overheidsactiva opduiken. Zoals het aandeel in Belgacom (53,5 procent), Brussels Airport Company (25 procent) en Bpost (50 procent plus één aandeel). Alleen stoot de verkoop van die participaties op politiek verzet van vooral de PS. Een bedrijf als Belgacom brengt de federale overheid jaarlijks honderden miljoenen op. Bij een verkoop van het overheidsaandeel vallen die weg. Dat argument zal in deze budgettair penibele tijden zeker nog vallen. Anders Gelezen: Ik betwijfel sterk of de PS zich verzet tegen eenmalige inkomsten omdat de jaarlijkse rente nadien zou wegvallen (onder Paars hadden ze daar geen moeite mee). Mij lijkt het dat de PS vooral haar machtsposities in al die bedrijven wil behouden. Een inkrimping van de te verdelen lucratieve postjes is nefast voor machtspartijen die “teren” op hun medestanders om in alle beleidsdomeinen hun visie te kunnen opdringen of, wat gemakkelijker is,  anderen te saboteren. Het is ook de reden waarom de perverse politisering van de ambtenarij niet stopt. Maar voor alles: is het niet schandalig dat een rijke regio als Vlaanderen omwille van een armlastig België, net als Griekenland uitverkoop moet houden? Of vergeet men dat de inboedel van de NV België ook Vlaanderen toebehoort? Een staat moet geen bankier spelen en staatsbedrijven zijn evenmin een garantie op goed beheer, maar waar zullen ze nog meer geld halen eenmaal de keizer geen kleren meer heeft?

Patrick Janssens: een schitterend parcours?

2003: Janssens wordt burgemeester na de politieke moord op partijgenote Léona Detiège. Verkiezingen komen er niet aan te pas. In DM las men, “De manier waarop Janssens haar opzij schoof was minder fraai, maar oorlogen zonder slachtoffers bestaan niet.”

2006: (DM vervolg) Oud-reclameman Janssens triomfeerde met een gelikte campagne, waarin elke verwijzing naar zijn socialistische achtergrond ontbrak. Portretfoto’s van 52 bekende en onbekende Antwerpenaren, met alleen maar ‘Patrick’ erop, waren genoeg. Hij waakte ervoor in debat te gaan met Dewinter, “omdat ik daar toch niks bij te winnen heb”. Ondanks alle mediasteun en de welwillende medewerking van heel wat BV’s en het cordon rond VB oogt het resultaat voor Janssens niet zo fantastisch als de media ons probeerden wijs te maken: Janssens (sp.a + Spirit: 99.920 stemmen) wint met hoop en al 5000 stemmen verschil van De Winter (VB + VLOT: 94.909 stemmen). Een eclatant succes?

2012: Janssens verliest dramatisch ondanks de burgemeesterbonus na zijn eerste termijn en ondanks een geslaagde bestuursperiode. Walter Pauli (Knack) is zeer scherp voor “calimero Janssens”. Begrijpelijk wanneer men weet dat Pauli een echte socialist is en Janssens zijn partij slachtofferde voor persoonlijk succes. Einde van een politieke marketeer?

Het spagaat tussen de top van Open VLD en de Antwerpse werkelijkheid

Bizar werd het voor Annemie Turtelboom die wel wil onderhandelen met De Wever terwijl de twee zwaargewichten Karel De Gucht en Guy Verhofstadt NV-A als “enggeestige Vlaamsnationalisten” (dS) te vuur en te zwaard willen bekampen. Haar uitleg: Guy Verhofstadt en Karel De Gucht mogen zeggen wat ze willen, het is mijn taak als politica die haar nek uitsteekt voor de grootste stad van Vlaanderen, dat die stad ook bestuurd wordt. Ik wil heel duidelijk zijn. Dat je in Europa aan politiek doet, rechtvaardigt nog niet dat je de grootste stad van Vlaanderen onbestuurbaar zou maken.”

Uitspraken van de week

Jef Turf (memoires van een communist): “Ik heb in 2010 voor N-VA gestemd, en zal dat nog doen wanneer de huidige chaos uitloopt op nieuwe verkiezingen. Maar eens in een zelfstandig Vlaanderen zal ik, zoals altijd, de strijd helpen voeren voor een sociaal, democratisch Vlaanderen, en wellicht tegen de N-VA. Het is het onbegrip voor deze dialectiek die vele linksen in Vlaanderen hindert en hen belet de rol te spelen die eigen zou moeten zijn aan de linkerzijde, en die hen linkt aan de oude, rechtse belgicistische belangen.” Anders gelezen: een zinvolle oproep om voor één keer het Vlaamse algemeen belang voorop te stellen. Links én Rechts.

Koen Meulenaere (Kaaiman in DT): "Johan Vande Lanotte beweerde in ‘Terzake’ dat De Morgen zijn woorden verkeerd had weergegeven. Dat kon, tot voor twee weken. Toen werd hoofdredacteur Wouter Verschelden ontslagen en vervangen door Yves Desmet. Het eerste wat die deed was, in alle nederigheid, een interview in zijn eigen krant geven waarin hij urbi et orbi afkondigde dat het gedaan was met ongefundeerde en opgeblazen koppen in zijn krant. Dus: Vande Lanotte heeft dat wel zo gezegd. Of Desmet is een dwaas. Het is soms moeilijk kiezen."

Frank Thevissen (facebook): Huidig hoofdredacteur Yves Desmet in DM van 27 mei 2010: "Belgische opiniepeilingen behoren tot de slechtste van de wereld". Geldt dit bij uitbreiding misschien ook voor de krant die ze publiceert?

Elio Di Rupo (in het parlement, gepubliceerd in LLB): "Pendant toute cette période de négociations, je n'ai pas entendu une seule fois qu'on allait pouvoir passer au socio-économique, alors que les problèmes comme le handicap salarial existaient déjà. On nous a alors obligé à parler de BHV et de tout le reste. Il est hallucinant de nous dire aujourd'hui que c'est trop tard". Anders Gelezen: wie dacht dat het Wouter Beke (CD&V) was die weigerde te onderhandelen zolang BHV niet gesplitst was, zit dus fout. Het was die vermaledijde De Wever. Misschien was het om te lachen of zou Di Rupo een ordinaire populist zijn?

Prof Hendrik Vuye (dS): “En nu dromen velen luidop over het confederalisme dat er zal komen na 2014. Eindelijk, de grote sprong richting duidelijkheid. Die sprong zal er echter niet komen indien politici niet anders gaan onderhandelen. Durf de vraag te stellen: waar willen we naartoe? Wat is ons, al dan niet gezamenlijk, einddoel? Het kan toch niet de bedoeling zijn om het loodgieterfederalisme te vervangen door loodgieterconfederalisme? En men zal moeten 'out of the box' denken en werken. Er is toch niemand die gelooft dat België kan hervormd worden binnen het carcan van de exorbitante meerderheden vereist door bijzondere meerderheidswetten? Probeert men dat toch, dan kent men nu al de afloop.”

Geert Noels in DT: “Het is beangstigend om vast te stellen hoe ver we van het pad zijn afgedwaald en hoe weinig we nog de kosten van de staat onder controle hebben. De verslechtering van de balans tussen de uitgaven en inkomsten de laatste tien jaar is verontrustend. Voor iets meer dan 50 procent is die verslechtering toe te schrijven aan de periode voor 2008. Maar het is wel zo dat de overheidsuitgaven gestegen zijn met 7,5 procent over een periode van tien jaar, terwijl de rente gedaald is met 3,5 procentpunten en dat we dus zowat 40 miljard euro meer hebben uitgegeven dan tien jaar geleden. Het gaat dus niet alleen over marginale zaken maar over beloften die we nog niet gefinancierd of gereserveerd hebben. Ik denk bijvoorbeeld aan de pensioenlast in de toekomst. Wat we nu doen is de factuur doorschuiven naar generaties die nog niet eens geboren zijn.”

Pjotr

Anders Gelezen