05 juni 2011

Het gehele plaatje

ANDERS GELEZEN

In vorige Anders Gelezen (AG) had ik het over de (heuglijke) gevangenzetting van ex-generaal Ratko Mladic. In ’t Pallieterke – het blaadje dat verboden lectuur is bij de VRT – kon men lezen dat Mladic nog niet zo’n erge massamoordenaar was en al helemaal niet te vergelijken met de echte massamoordenaars zoals Stalin, Hitler, … . Koenraad Elst tempert de vreugde over Mladic’ aanhouding en schrijft dat het fout was om de Bosnische Serviërs als de ultieme nationalistische onmensen te stigmatiseren. Het klopt dat het Bosnisch conflict kwantitatief niet te vergelijken valt met een wereldoorlog of de onderdrukking in een immens land als de Sovjet-Unie destijds, maar vermindert deze vaststelling de ernst van zijn misdaden? Het klopt evenzeer dat niet enkel de Serviërs misdaden tegen de mensheid begingen want het is genoegzaam bekend dat ook Kroaten en Bosniërs – die laatste geholpen door buitenlandse Jihad strijders – de oorlogsregels schonden. Van daar ook mijn misschien te cryptische verwijzing naar misdaden door individuen en losgeslagen benden. Maar dat we daarom onze vreugde moeten temperen?

Even terugkeren naar vorige AG waarin ik plaatsvervangende schaamte voelde door de uitspraken van Willy CLaes, die de EU lankmoedigheid verweet in het Balkan conflict maar als gewezen buitenlandminister ten tijde van de genocide in Rwanda mee aan de basis lag van de smadelijke aftocht van onze militairen in plaats van versterking te sturen en zo deze genocide in de kiem te smoren. Dat militairen zelfs met politieke goedkeuring géén oorlogsmisdaden mogen begaan zal wel bij iedereen in goede aarde vallen, maar mag ik het plaatje eens vervolledigen? Mogen militairen die de opdracht kregen om onschuldige burgers te beschermen in een ‘veilige zone’ ingaan op de bevelen van politici – in dit geval de Belgische regering - om hun opdracht op te geven met als bekend gevolg, het vermoorden van de onbeschermde burgers na hun vertrek. Wie moet hiervoor terechtstaan?
Tot zover het Mladic dossier.

De boodschap die ter gelegenheid van Rerum Novarum, hoogdag van de christelijke arbeidersbeweging, de wereld werd ingestuurd zal wel niemand verbazen: welvaart voor iedereen door een sociale zekerheid (SZ) die de armoede bant en al wie in de problemen komt de nodige steun geeft. Op 1 mei, dag van de (socialistische) Arbeid, klonk de boodschap ongeveer hetzelfde: de sociale zekerheid is nodig om de minderbedeelden te helpen. Zou er iemand zijn die daar niet kan mee leven? Wat beiden eveneens gemeen hadden was hun aversie voor een staatshervorming waarbij de SZ niet langer federaal georganiseerd wordt. In dit verhaal, dat op zich heel eerbaar is, ontbreekt de andere helft: de financiering van de SZ. Prominente socialisten, Caroline Gennez en Frank Vandenbroucke, wijzen erop dat de verarming van Wallonië ook slecht zou zijn voor Vlaanderen. Maar het klopt al evenzeer dat de financiering van de SZ bovenmatig gedragen wordt door Vlaamse bijdragen die zwaar wegen op de instandhouding van de Vlaamse welvaart en dus de financiering van de SZ op langere termijn ondermijnen. Wat in dit verhaal dus mank loopt laat zich samenvatten als volgt: de sociale zekerheid federaal houden is in het globale plaatje goed voor Wallonië (uitgaven) en slecht voor Vlaanderen (toekomstgerichte investeringen). Dat zowel Yves Leterme tijdens zijn Rerum Novarum speech, net als de socialistische kopstukken op 1 mei, voorrang geven aan de herverdeling zonder erbij te zeggen wat dat betekent voor de beleidsruimte van de Vlaamse regering is niet correct en toont aan dat de sociaal-economische dossiers tegelijk een communautaire probleem zijn. De begrotingsorthodoxie van de Vlaamse regering is best verdedigbaar mocht ze gedeeld worden door de andere gewesten. Helaas, terwijl Vlaanderen zijn toekomst ‘on hold’ zette, zet kiest Wallonië resoluut voor de toekomst via het Marchallplan op kosten van het federale niveau. Onlangs werden de budgetten wel verhoogd maar bijlange niet op een niveau dat Vlaanderen nodig heeft om een topregio te worden; nochtans dé doelstelling van VIA (Vlaanderen In Actie).

Louis Verbeke, voorzitter van de Vlerick Leuven Gent Management School schrijft hierover in De Tijd (7/06) het volgende: Ieder weet hoe de zaken ervoor staan. Brussel moet uitbreiden, maar enkel aan de Vlaams-Brabantse kant. Iedereen moet besparen, behalve Wallonië en Brussel, en dat besparen moet niet via minder uitgaven - al zeggen analisten het omgekeerde - maar via meer belastingen (al spenderen we er al zowat de helft van ons bruto binnenlands product aan). Of zoals Elio Di Rupo zei toen hij formateur werd: ‘Chacun devra participer selon ses capacités’. Niet wie de structurele deficits veroorzaakt (Wallonië heeft een primair deficit - zonder rentelasten - van 6,2 miljard per jaar, zeggen ook Waalse bronnen zoals het CERPE) moet de eerste stap doen, wel degenen die ze niét veroorzaken.

Meteen herinnert hij aan het gebrek aan legitimiteit van het Belgisch bestuur: Legitimiteit is een diepe collectieve gevoelsovertuiging, voorbij de wet of de participatieprocessen die we noodzakelijk achten om een norm tot wet te verheffen. Legitimiteit doet trouw ontstaan, waardoor de instandhouding van het gemenebest een gedragsnorm wordt voor iedereen. Naties en hun heersers drijven en falen op basis van hun legitimiteit. Dat de legitimiteit van België zwaar op de proef is gesteld behoeft geen betoog. De oorzaak van die zwakke legitimiteit is niét zozeer de ‘erfzonde’ van België, het opzetten - door de burgerij van 1830 - van een bestel dat de culturele identiteit van de demografische meerderheid moest wissen: ‘degermanisering’ of ‘la Belgique sera latine ou elle ne sera pas’. Het probleem is dat de Belgische joint venture het herstellen van de gevolgen van haar erfzonde blijft zien als een concessie, niet als een verplichting. Erger nog, ze wil die erfzonde blijven uitbuiten. Dit land beloont wie het officiële ethos (de meertaligheid) bestrijdt en wie het officieuze ethos (la Belgique sera latine) belijdt.

Pjotr
Anders Gelezen

Geen opmerkingen: