13 juni 2011

Een jaartje later

ANDERS GELEZEN

Voorpagina dS op vrijdag 10 juni: Nieuwe NV-A – kiezer minder Vlaams. Eindelijk wordt gedeeltelijk de sluier gelicht over de enquête die gevoerd werd door de KULeuven na de verkiezingen van 13 juni 2010. Toen Dave Sinardet hierover reeds berichtte in 2010 vroeg ik hem om uitleg over de methode en de gestelde vragen. Deze waren toen niet beschikbaar voor het gewone volk, comfortabel voor de academicus die dan mag pronken met zijn kennis, maar niet zo leuk voor de kritische lezers.

Verbazingwekkend dat DS hier groot nieuws van maakt vermits zowat een jaar geleden deze peiling reeds onderhevig was aan zware kritiek, onder meer in Knack. Even de twee belangrijkste bezwaren herhalen:
Tussen de stemming in juni 2010 en de enquête liggen minstens drie maand (na het zomerverlof) en een groot deel van de ondervraagden werden pas dit jaar gecontacteerd. Is het fout te denken dat de doorsnee kiezers dan al een beetje vergeten zijn waarom ze voor NV-A stemden, of achteraf hun motivatie veranderden?
Tweede bezwaar, de opsplitsing van de intenties per onderwerp verbergt soms de samenhang tussen socio-economische en communautaire onderwerpen. Het isoleren van de communautaire problemen is fout want ook de problemen met Justitie, het arbeidsbeleid, migratie en belastingen kunnen evengoed gelezen worden als een onderdeel van de communautaire problemen omdat de visie tussen Noord en Zuid in elke van deze domeinen verschillen. Bewust of onbewust wordt zo de communautaire factor gereduceerd tot een niveau die niet overeenstemt met de realiteit. De recente peilingen naar de kiesintenties - één jaar na de verkiezingen - maken duidelijk dat de bevolking alvast meer belang hecht aan de globale communautaire problemen dan vele Belgischgezinde opiniemakers in de Nederlandstalige pers ons willen doen geloven.

Zaterdag 11 juni, aan de vooravond van de eerste verjaardag van de laatste federale verkiezingen kreeg DS “Een postzak brieven voor Di Rupo en De Wever”. Interessante lectuur, maar dan anders gelezen.
De voor- en tegenstanders van De Wever even tellen:
Welgeteld twee steunen De Wever en NV-A in hun brief aan De Wever/Di Rupo (Jan Verheyen en Ignace Van Doorselaere, CEO Van De Velde). Eén moedige (JP Rondas) verstaat het zelfs om Di Rupo onverkort als de schuldige aan te wijzen voor de impasse. De overgrote meerderheid van de briefschrijvers die dS selecteerde (?) behoren, al of niet omfloerst, niet tot de politieke vriendenkring van De Wever. Hieronder enkele politici, zoals Herman Van Rompuy met een haiku, Philippe Moureaux en verbeten NV-A criticus Karel De Gucht. Dan negeer ik nog de brief van ‘nooit weggeweest’ Miet Smet, CD&V. Van de kunstenaars weten we dat ze een hekel hebben aan De Wever en CO. Brigitte Raskin verstaat het zelfs om toe te geven dat ze niet precies weet waar de knoop zit, maar het belet haar niet om De Wever te verwijten dat hij niet de man van kaliber is die de knoop kan ontwarren of desnoods door te hakken. “U kunt een goed historicus zijn, u bent geen goed politicus, laat staan een staatsman”. Bravo Brigitte dat u hem eens flink de oren wast, tenminste als u ons ook wil laten weten welke staatsman wel boven de partijpolitiek uitstijgt? Maar de mooiste selectie – althans volgens de redactie van dS - is ongetwijfeld de protestsong van Daan. “Jouw land is niet mijn land want jouw land is een landmijn”. dS vond deze song zo geweldig dat ze deze niet enkel publiceert maar ook nog eens een download gratis aanbiedt aan de lezers. Ongetwijfeld met een meegaande knipoog naar Thomas Leysen, grote baas van dS, die al evenmin een vriend is van NV-A en De Wever. Kortom dS als establishment krant op zijn best.

Na al die commentaren vragen de lezers zich ongetwijfeld af waarom de pers in Vlaanderen zoveel schroom heeft om de Franstaligen en Di Rupo in het bijzonder te ontzien, terwijl in Wallonië alleen NV-A de schuldige is. Laat het duidelijk zijn: heel veel bekende en minder bekende Vlamingen (de meerderheid) wiens mening weinig aan bod komt willen niet langer dat de PS de toon zet in België. Deze onderstroom is voor elke weldenkende Vlaming duidelijk: hoog tijd dat Vlaanderen zelf mag beslissen over zijn toekomst.

Ook de buitenlandse pers deed beroep op Belgische politici (o.a. Leterme en Vande Lanotte) om de politieke impasse voor hun lezers te verduidelijken. Dat Leterme in Trouw vindt dat het niet normaal is dat hij als premier in lopende zaken hard moet werken terwijl de anderen (lees De Wever) niks doen zal veel kwaad bloed zetten.

Ik begin mij zo stilaan af te vragen of sommigen binnen CD&V eigenlijk wel een oplossing willen met NV-A. Het zou de persoonlijke ambities van enkele tenoren alvast goed uitkomen mocht dat niet gebeuren. De onderlinge discussies aan Vlaamse kant doen mij denken aan een pertinente opmerking van blogger Filip van Laenen die onlangs schreef dat de Vlamingen front vormen om mekaars eisen af te zwakken terwijl de Franstaligen deze blokvorming gebruiken om hun partijpolitieke eisen op te tellen.

We staan gewoon nergens en dat is niet eens een slecht teken voor wie wel een compromis wil als het ook beter bestuur en veel meer autonomie betekent voor Vlaanderen.

Pjotr
ANDERS GELEZEN

1 opmerking:

Marcel Van Lysebetten zei

Ik kan me voorstellen dat Bart De Wever helemaal niet zo zwaar tilt aan de briefschrijverij in de onverantwoorde DS.
Notabene op de blog van Eric Van Rompuy staat ook een "paternoster".
Wat DS doet, overigens met de zelfde motivatie als DeMorgen, heeft slechts te maken met commercie.
Wat ik persoonlijk veel kwalijker vind is dat aan de wekelijkse Franstalige tables rondes de uitgenodigde Vlamingen, bij uitzondering van NV-A die opverigens vaak "bedankt", in hun bedenkelijke Frans verkiezen het eigen nest te bevuilen en zich voor de rest beperken tot de rol van meubelstuk.
De Sinardets en de Van der Keelens "kicken" op de égards die hen daar te beurt vallen. De editorialist van "le plus grand journal de Flandre" ontpopt zich stotterend en molenwiekend tot "connaisseur" met ADHD-trekken.