Rerum Novarum

 

MEDIA EN POLITIEK   ANDERS GELEZEN

 

Rerum Novarum is voor de christelijke zuil wat De Dag van de Arbeid op 1 mei is voor de socialistische zuil. Twee zuilen, ideologisch gescheiden maar wel met dezelfde opdrachten en doelstellingen. In dS verscheen op 10 mei een commentaar van Bart Brinckman over het ACW waarin hij verwijst naar de historisch gegroeide situatie waar de politiek toeliet dat de zuilen (het middenveld) heel veel macht verwierven. Onder meer voor de uitvoering van publieke taken die vandaag door critici in vraag gesteld worden. Het debacle van DEXIA waarbij het ACW meestapte in een financieel avontuur en er bekaaid van af kwam, maar minder erg dan andere betrokkenen. De financiële  maar vooral ook de morele kater zal nog een tijdje nawerken. Eens anders lezen.

Bezinning

Dexia is - hoe erg ook - een voorbijgaand accident. De vragen omtrent de bestaansreden van een overkoepelende organisatie zoals het ACW en de vragen over de publieke taken van de vakbonden en mutualiteiten zullen vanaf nu niet meer verdwijnen tot er duidelijkheid komt. Ook Rik Van Cauwelaert stelde recent hieromtrent vragen in De Tijd en betwijfelt of een verstaatsing wel beter zou zijn. Daarom eens een andere invalshoek kiezen, uitgaande van concrete voorbeelden.

Voorbeeld 1: De echtgenote van mijn buurman (aan zee) had een rolstoel nodig en toen ik hem verwees naar de thuiszorgwinkel van de CM te Oostende, bekende hij lid te zijn van de liberale ziekenkas en daarom naar Brugge diende te rijden om een rolstoel te gaan halen (en nadien terug te brengen). Dit voorbeeld is er één uit vele waaruit blijkt dat de dienstverlening niet voor iedereen dezelfde is. Zoiets doet toch vragen rijzen of niet? Waarom kunnen patiënten omwille van een ideologisch gescheiden (publieke) dienstverlening niet overal terecht? Welke argumenten hebben ideologische mutualiteiten – waarvan we gezien hun sociale bekommernis mogen verwachten dat ze in de eerste plaats denken aan hun klanten/patiënten - om deze ongelijkheid in stand te houden? Wordt het niet stilaan tijd om deze historisch gegroeide scheiding op basis van een ideologie te stoppen?

Voorbeeld 2: Het ACW verkoos recentelijk nog om zich te distantiëren van bepaalde partijen en hun kennis enkel te delen met “bevriende partijen”. Nochtans heeft in een parlementaire democratie het parlement de exclusieve macht om nieuwe wetgeving goed of af te keuren. Hier past het ACW het aloude gezegde toe “kennis is macht”. Macht om een deel van het parlement de kennis – over publieke taken - te ontzeggen rijmt echter niet met de werkwijze van een hoogstaande morele autoriteit, integendeel het voedt wantrouwen en wordt geassocieerd met het achterbakse lobbywerk van groepen die hun visie willen laten voorgaan op het algemeen belang. Zou het niet eerlijker zijn om elke volksvertegenwoordiger, ongeacht zijn/haar ideologische en maatschappelijke visie, toegang te geven tot dezelfde informatie (kennis) vooraleer wetten goed of af te keuren. Immers, ook de op maat gemaakte wetgeving is niet enkel geldig voor de leden van het ACW maar voor alle burgers. Een middenveld dat het moet hebben van “dom houden” is verkeerd bezig.

Voorbeeld 3: Het ACW claimt politieke macht op basis van haar groot aantal leden. De CM, met meer dan één miljoen leden, is inderdaad een politiek (electoraal) argument dat kan tellen. Maar heeft men ooit gevraagd of deze CM leden (die meestal van thuis uit lid werden en dit blijven omwille van de goede dienstverlening), zich ook vinden in de acties van bij voorbeeld het ACV of het UNIZO? Kan het ACW zich beroepen op dit groot aantal leden voor alles wat ze bedisselt in de coulissen van de macht? Voor het uitsluiten van een partij waarvoor een toenemend aantal leden wel respect en sympathie hebben? Alvast niet in mijn naam.   

Voorbeeld 4: Het ACW werpt zich op als dé verdediger van  het sociale middenveld. Maar zouden de christelijke deelorganisaties, waarin de talrijke vrijwilligers actief zijn, dezelfde diensten niet kunnen aanbieden zonder een overkoepelende organisatie? Alleen zouden ze minder politieke macht hebben en daar is het om te doen, zoals een ACW-gezinde mij onlangs nog heel expliciet bevestigde. Macht en geld dat, volgens een fiscalist mij onlangs nog verzekerde, nog steeds op rekeningen staat in Zwitserland. Is dat niet in strijd met transparant bestuur en koosjer beheer van publieke middelen?

Vakbonden en communautaire reflexen

In “Over oude en nieuwe zaken” merkt Rik Van Cauwelaert in DT  fijntjes op dat men uithaalt naar het ultrarechtse N-VA, maar voor het gemak vergeet dat ze een regering steunen met ultrarechtse leden zoals Didier Reynders. Hij ontwaart zelfs een aspect dat weinig aandacht krijgt in de media: “De communautaire kloof binnen de twee grote vakbonden was al overduidelijk in 2008. Toen bleven de Franstalige kameraden en vrienden, ook de MOC- en CSC-kopstukken, ostentatief weg van de gezamenlijke bijeenkomst georganiseerd door ABVV en ACV, omdat 1 mei dat jaar samenviel met Rerum Novarum. De christelijke vakbond heeft het altijd al moeilijk gehad met de staatshervormingen van de jongste decennia en met de bevoegdheidsoverdrachten die daarmee gepaard gingen. Daarom ook weigert het ACV mee te werken aan een herstelbeleid op maat van Vlaanderen. En dat is vreemd. Want Vlaanderen, dat 80 procent van de Belgische uitvoer voor zijn rekening neemt, ligt centraal in de Europese megaregio Amsterdam-Antwerpen-Brussel, de economische motor van de Europese Unie, en vormt mee de kennisdriehoek Eindhoven-Leuven-Aken, een van de Europese toptechnologieregio's. Het economisch herstel van het federale koninkrijk moet noodgedwongen vanuit de Vlaamse regio worden aangezwengeld.” 

Brussel wacht op geld

In LLB maken Brusselse politici zich zorgen omdat een deel van de financiering van Brussel (61 miljoen euro), deeltje van de communautaire prijs, wel eens niet tijdig gestemd raakt en hun begroting 2013 met een bijkomend gat zit van 61 miljoen euro. Compensaties voor pendelaars die in Brussel werken brengen 13 miljoen euro op maar van stemrecht voor deze pendelaars? Taxation without representation. 

Citaten van de week

Frank Vanden broucke in dS: “De Vlaamse overheid zal na de staatshervorming, tegen pakweg 2015, de beleidsverantwoordelijkheid over de dienstencheques toegewezen krijgen. ‘Het is dus dringend tijd om een eigen Vlaamse visie en aanpak uit te werken. Hij toont zich daarbij niet optimistisch. Die regionalisering moet grondig voorbereid worden. Daar is helaas weinig van te merken. Ook financieel schuilt er een flinke adder onder het gras: De regio’s zullen de kosten moeten dragen, maar de terugverdieneffecten zijn voor de federale schatkist.”

Dauginet (fiscaal topexpert in DT over hogere belastingen op bedrijven die hun activiteiten stopzetten): “Minister Geens probeert dit verhaal te verkopen zonder dat iemand er wat van begrijpt. Want om de impact van de belastingverhoging op de liquidatiebonus te vatten, moet je al gespecialiseerd zijn. Ik verwachtte dus wel kritiek van de gespecialiseerde fiscale pers. Maar er is geen letter over geschreven. Waarom? Omdat Geens de fiscale pers heeft opgekocht. Er zijn maar twee actualiteitsbladen die over fiscaliteit publiceren: Fiscale Actualiteit en Fiscoloog. In het eerste blad zijn de sterkhouders een advocaat bij Eubelius en de kabinetschef van staatssecretaris John Crombez (sp.a). Deze week raakte ook nog eens bekend dat de hoofdredacteur van Fiscoloog (Jan Van Dyck, red.) is benoemd tot adjunct-kabinetschef van Geens. Hij heeft botweg de fiscale pers opgekocht. Zelfs Stalin zou deze zet nooit bedacht hebben.” Minister Geens kreeg in een ander artikel in DT wel steun voor deze maatregel van het Brussels fiscalistenbureau Van Heeswijck, Dumont & Sablon. Anders gelezen, wat moet een doorsnee man daarvan denken?

Michel Maus (VUB fiscalist in Knack):  Elke fiscalist zal immers kunnen bevestigen dat de proportionele sanctie voor gewone keuterfraude van de doorsnee horeca-uitbater of aannemer vaak veel hoger is dan de percentages die nu aan Omega Diamonds werden opgelegd. Elke fiscaal-advocaat zal evenzeer kunnen getuigen dat het parket ook in simpele huis-, tuin- en keukenfraude vaak tot effectieve vervolging overgaat en dit zelfs na een fiscale regularisatie. Indien men thans echte ernstige en georganiseerde fraudes afhandelt met een minnelijke schikking dan is het duidelijk dat het beleid inzake de bestrijding van de fraude is gebaseerd op willekeur en dat is niet aanvaardbaar in een rechtstaat.”

Labille, PS begroting in dS: “Als het huidige budgettaire traject wordt aangehouden, dan komt de sociale bescherming in het gedrang, meent Labille. ‘We hebben het begrotingstraject al een beetje kunnen versoepelen, daar moeten we mee doorgaan. Of premier Elio Di Rupo daarmee akkoord gaat? Hij moet een synthese maken van de verschillende strekkingen in de regering. Ik sluit niet uit dat er wat spanningen zullen zijn. Dat is normaal ook, in een regering met zes. Maar Laurette (Onkelinx, nvdr), Philippe (Courard, nvdr) en ik, wij zullen onze standpunten met hand en tand verdedigen.” Anders gelezen, een Belgische klassieker waar la minorité incontournable, décide.

Frank Thevissen facebook: PEN Vlaanderen pleitte afgelopen week voor meer onderzoeksjournalistiek. Thierry Debels voegde meteen de daad bij het woord en ontdekte dat de auteursvereniging - sedert 2011 onder voorzitterschap van David Van Reybrouck - 930 euro doneerde aan ... de Burgertop G1000 | Sommet citoyen G1000.
"De heer Van Reybrouck is wellicht ook geheel toevallig de grote bezieler van...G1000", merkt Thierry Debels op. Pen Vlaanderen ijvert - naar eigen zeggen - voor vrije meningsuiting en zet zich in voor vervolgde schrijvers. Of een organisatie zoals G1000 hieronder valt, is erg twijfelachtig...

Pjotr

15 mei 2013