2014

Media en politiek  Anders gelezen

Vanaf nu staat het politiek leven in België in het teken van de verkiezingen van 2014. Na het aperitief dat  weldenkend Vlaanderen zichzelf gunde op 14 oktober 2012, kunnen de verkiezingen in 2014 de epiloog zijn in een verhaal waaraan heel veel Vlamingen meeschreven sinds het ontstaan van België in 1830. Dan komt er een einde aan de schijnbare paradox tussen de Franstaligen die België zien als een mislukking wegens “Ils nous ont pris la Flandre” en de Vlaamse grondstroom die het land steeds meer ervaren als  “een mislukte natie”. Moet dat een onafhankelijk Vlaanderen zijn of een confederaal België bestaande uit autonome deelstaten die op vrijwillige basis samenwerken, is niet aan de orde, vermits De Wever nu reeds heeft aangegeven dat N-VA kiest voor een confederaal model. Alleen vermoed ik dat precies deze discussie het gedroomde onderwerp zal zijn van de B-partijen om hun tegenstander als extremistisch en gevaarlijk voor te stellen. Dat ze daarmee Vlaanderen onrecht aandoen is nooit hun eerste zorg geweest.   

Ter informatie, de verkiezingsresultaten per provincie (in %):

Provincie Antwerpen: N-VA 35,9; CD&V 16,8;  sp.a 12,8

Provincie Limburg: CD&V 27,5;  N-VA 26,1; sp.a – groen 20,1

Provincie Oost-Vlaanderen: N-VA 26,3; CD&V 20,1; Open VLD 19,4

Provincie Vlaams Brabant: N-VA 25,8; CD&V 19,4; Open VLD 16,9

Provincie West-Vlaanderen: CD&V 27,6; N-VA 25,3; sp.a 15,8

Voorrang voor Vlaanderen

In onverdachte tijden (9 juni 2010) publiceerde ik een opstel met als titel “Geef Vlaanderen die 628.564 stemmen terug!”. Dat was het stemmenaantal dat het Vlaams Belang indertijd behaalde en waarmee Vlaanderen niets kon doen. Eén zinnetje hieruit even herhalen: “Pas wanneer die 628.564 stemmen wél toegang krijgen tot de machtsuitoefening, desnoods via andere partijen zullen de kansen voor een zelfstandig Vlaanderen niet langer verloren gaan.” Op 14 oktober 2012 zijn een belangrijk deel van die 628.564 kiezers overgestapt naar N-VA en werd duidelijk hoe nuttig deze stemmen zijn om de grondstroom in Vlaanderen te vertalen in politieke macht. Dat er nogal wat zure opmerkingen zijn vanuit de top van het VB is begrijpelijk, maar ik ben overtuigd van het goed gevoel dat die weggelopen kiezers hebben bij het besef dat hun stem zo’n een grote betekenis heeft gekregen. Kan iemand zich voorstellen wat de resterende 10% VB stemmen zouden betekenen voor Vlaanderen in 2014? Wie echt voor Vlaanderen is, geeft voorrang aan Vlaanderen!

Dat de traditionele partijen in een eerste reactie de nieuwe politieke machtsverhoudingen relativeren is begrijpelijk. Maar lang zal dat niet duren want 2014 staat nu wel echt voor de deur. Bart Sturtewagen (dS 16/10) spreekt onomwonden over ontkenning. In zijn boek “De hulpelozen van de macht”, dat net voor de verkiezingen verscheen bij de uitgeverij Pelckmans, ontleedt Jean-Pierre Rondas de oorzaken van de teleurgang van de traditionele partijen. Door de deelname aan een PS- regering onder leiding van Di Rupo hebben zij  hun eigen graf gegraven, zo luidt de conclusie van Rondas. Een ogenopener voor iedereen die verklaringen zoekt voor de problemen van het huidig staatsbestel en een waarachtig citatenboek voor hij/zij die argumenten zoekt om de leugens en verdraaiingen te ontkrachten die de Vlaamse B-partijen blijven opdissen vanuit hun laatste Belgicistische “grand carré”. Opmerkelijk is dat Rondas als progressief lid van de Gravensteengroep zowel sp.a als Open VLD beschouwt als reddeloos verloren en enkel nog hoopt op een koerswijziging bij CD&B om als een herboren CD&V mee gestalte te geven aan een onafwendbare Vlaamse autonomie. 

De talrijke lokale sterkhouders van CD&V deden het al bij al niet zo slecht en dat had ik ook zo voorspeld. Dat ze vanuit hun gekrompen meerderheden toch nog de grootste lokale politieke macht blijven, klopt. Maar ik vermoed dat veel kiezers lokaal veel trouwer zijn dan wanneer het gaat om gewestelijke en federale verkiezingen. De bovenaan geciteerde provinciale resultaten wijzen alvast op de provinciale sprong van N-VA, die nationaal meer “ervaring” kan uitspelen dan op gemeentelijk niveau. Zal de partijtop - met steun van de Belgischgezinde zuilen – in een bui van ontkenning het resultaat toch zien als de bevestiging van hun juiste keuze? Het zijn alvast niet de Franstaligen die hen zullen tegenspreken.

Ondertussen zal het voor de partijtop wel duidelijk zijn dat het CD&B-label weinig perspectief biedt voor de komende federale verkiezingen. De spreidstand tussen  Belgisch handelen en Vlaamse stemmen ronselen wordt alsmaar groter. Ze kunnen evenmin rekenen op gunstiger omstandigheden: het aantal armen en hulpbehoevenden zal in Vlaanderen niet dalen. De vergrijzingkosten, waarvoor nauwelijks provisies werden aangelegd, worden alsmaar groter. Men moet dus geen “madame soleil” zijn om te kunnen voorspellen dat enerzijds de druk op ons sociaal stelsel zal toenemen en anderzijds de bereidheid tot solidariteit met dit potverterend België zal dalen. Vooral in een economische crisistijd kan geen enkel partij nog van de Vlamingen verwachten dat ze het risico willen lopen om als geketenden samen met Franstalig België kopje onder te gaan. De zopas verschenen studie van VIVES waaruit blijkt dat de Vlaams-Waalse transfers in 2007 piekten op 16 miljard euro (zowat 10 % van het Vlaamse BRP), kan men nooit uitgelegd krijgen aan een generatie die steeds minder kan rekenen op de steun van vadertje staat. Los van die pieken, toont een studie van ULG voor het jaar 2007 aan dat het verschil in BRP tussen Vlaanderen en Wallonië nog toeneemt, waardoor de tranfers nog verder zullen stijgen bij een heropleving van de economie. Het resultaat van al die “feiten en cijfers” is dat dit geldverslindend België alsmaar minder sympathiek wordt in Vlaanderen en Wallonië. Voor de enen omdat het teveel kost, voor de anderen omdat het niet genoeg opbrengt en voor beide omdat ze zich tekortgedaan voelen.

2014 wordt ongetwijfeld heel belangrijk voor zowel de V-partij(en) als de B-partijen en de onderlinge strijd zal helaas bitsig zijn. Tegenover een hecht Franstalig Blok wordt het algemeen Vlaams belang niet gediend door een kortzichtige partijpolitieke strijd. Zou het niet getuigen van moed en doorzicht mochten de traditionele partijen hun houding ten aanzien van N-VA herdenken onder het motto: If you can’t beat them, joint them!

Uitspraak van de week

Wie zondag niet gaat stemmen, loopt ondanks de wettelijke stemplicht geen risico op vervolging. Dat liet de woordvoerster van minister van Justitie Annemie Turtelboom (Open VLD) gisteren optekenen in de kranten van SudPresse. Later op de dag verstuurde het kabinet-Turtelboom een nuancerende tweede versie: “Het bericht klopt niet. We denken enkel dat het gerecht andere prioriteiten heeft dan het vervolgen van mensen die niet gaan stemmen.” Anders gelezen: een mooiere illustratie van de hulpeloosheid van deze regering is moeilijk denkbaar.

In LLB waarschuwt Francis Van de Woestyne in zijn editoriaal de Franstalige politici dat de speeltijd over is, want het verkiezingsresultaat zal volgens hem ook in 2014 niet veel verschillen van wat nu gebeurd is. Neen, ze moeten niet ingaan op de vraag van De Wever om het confederalisme vooraf te bespreken, maar ze moeten zich wel voorbereiden om een sterke reactie klaar te hebben.

“Mais le message envoyé par la Flandre est très clair. Et il n’y a pas de raison qu’il soit très différent en juin 2014, lors des élections législatives. Le programme de la N-VA, on le connaît. Il faut donc que les francophones, sans tarder, définissent leur réponse commune. Et qu’ils déterminent, unis, la manière dont ils souhaitent que le pays évolue. Le pays, mais aussi l’espace francophone. L’heure n’est plus aux jeux politiciens, aux postures partisanes. Les partis francophones doivent étudier, sereinement, sérieusement, tous les avenirs possibles. La victoire de Bart De Wever à Anvers ne l’autorise pas à se proclamer informateur du prochain gouvernement fédéral, voire Premier ministre. Non, ce n’est pas aujourd’hui qu’il faut négocier le confédéralisme, comme il le propose. Mais il faut s’y préparer en concevant une riposte forte. »

Pjotr

Anders Gelezen