Moedige journalistiek én politiek zijn niet evident

ANDERS GELEZEN

Het zijn moeilijke tijden voor schuinschaatsenrijders maar gelukkig laten de gezagsgetrouwe media hen al te gemakkelijk ongemoeid. Eens anders lezen.

 

De betere journalistiek

Dat iemand met de reputatie van Rik Van Cauwelaert een commentaar wijdt aan de duistere financiële gangen van sp.a voorman Johan Vande Lanotte zal wel niet op applaus ontvangen zijn in het socialistisch hoofdkwartier. In zijn commentaar verwijst Van Cauwelaert naar minister Reynders die in De Morgen openlijk suggereerde dat de socialisten wel kritiek hadden op zijn beleid als minister van financiën maar blijkbaar zelf goed thuis zijn in allerhande ontwijkingmechanismen. Dat collega-ministers mekaar publiekelijk beschuldigen kan enkel in een apenland als België, zei Marc Eyskens en denkt hoogstwaarschijnlijk RVC. Anders gedacht is het zelfs niet de eerste keer dat dit voorvalt: Toen in 2000 in Oostenrijk een regering werd gevormd met deelname van de volgens onze ambassadeur “rechtse populistische” Freiheitliche Partei Österreich (FPÖ) van Jorg Haider werd vooral vanuit Franstalig België met scherp geschoten. Tot de door de EU aangestelde Drie Wijzen, de Finse oud-president Martti Ahtisaari, de Spaanse oud-minister van Buitenlandse Zaken Marcelino Oreja en de Directeur van het Duitse Max Planck-Instituut Jochen Frowein, na onderzoek ter plaatse tot de conclusie kwamen dat Oostenrijk nog steeds voldeed aan de Europese normen en waarden en “sancties” onnodig waren. Hierop was onze toenmalige buitenlandminister Louis Michel verplicht om de ambassadeurs schriftelijk te melden dat de relaties met Oostenrijk opnieuw genormaliseerd werden en de boycot ten aanzien van FPÖ-ministers niet langer van toepassing was. Maar dat was buiten de Franstalige socialistische regeringsleden gerekend, die nauwelijks één dag later via een mededeling aan de ambassades unisono – waarmee bedoeld wordt, dat alle ministers van de federale regering, het Waalse Gewest en de Franstalige gemeenschap – lieten weten dat zij de normalisatie weigerden en de boycot ten aanzien van FPÖ-ministers handhaafden. Voor de ambassadeur (van PS-signatuur) in Wenen was het wel even slikken. Dit voorbeeld illustreert toch wel heel pijnlijk dat zelfs een confederaal model met behoud van een gemeenschappelijk buitenlands beleid niet voor de hand ligt.

De rel rond de losse pollen van Pol Van Den Driessche bood dan weer een ander beeld van de journalistiek. Politicoloog Carl Devos vond het vanuit een socialistische drang naar gelijkheid vreemd dat alleen Van Den Driessche aan de schandpaal wordt genageld, hiermee suggererend dat er nogal wat andere politici zijn die hun pollen niet kunnen thuis houden. Hij was wel zo discreet om geen namen te noemen. Geen journalist die erom vroeg. In elk geval wacht volgens HUMO journalist Jan Antonissen de hel op Van Den Driessche als hij durft een klacht indienen. Hierop vroeg Rik Van Cauwelaert zich af waarom Antonissen wacht op een klacht om kleur te bekennen? Misschien wacht hij tot na het zomerverlof? Anders gedacht: wat vroeger met de mantel der christelijke liefde bedekt werd, kan nu niet meer en ik zou ook vandaag de heren politici en ander “machtshebbers” met losse pollen niet te eten willen geven. Overigens zijn er nogal wat dames van stand met nymfomane neigingen die hun handjes evenmin kunnen thuis houden, maar géén man die ik hierover ooit hoorde klagen. Hoe zou dat komen? Het werd echter een puur partijpolitiek gevecht toen de lokale Brugse N-VA de CD&V betichtte van een beschadigingoperatie. Waarop Wouter Beke repliceerde dat CD&V indertijd PVDD aan de kant geschoven had omwille van de verhalen over zijn losse pollen. Een nogal moeilijke oefening nu blijkt uit de verklaring van een slachtoffer dat zij toppolitici zoals Herman Van Rompuy en Yves Leterme op de hoogte bracht maar deze niks deden alhoewel losse Pol toen nog bij CD&V was.. Ik vraag mij trouwens af wat Beke gaat doen met het weinig stichtend voorbeeld van een torenpoepende kandidaat- burgemeester van Aalst? Tenslotte vraag ik mij af of het voor de verandering niet goed zou zijn mocht Pol de eer aan zichzelf houden en zo het bewijs leveren van een nieuwe politieke cultuur. Door nu een boete(processie)kleed aan te trekken kan hij gezuiverd van zijn kwalijke reputatie nog terugkeren in 2014.

Maar het betere journalistieke (onderzoeks)werk kwam niet van een journalist maar van een politicus, Jean Marie Dedecker die in een open brief aan Johan Vande Lanotte een doekje open deed over diens connecties met de wereld van de elektriciteit. VDL mag dan wel niets van “elektriek” afweten, uit de vermelde namen en toenamen van de bedrijven en hun politieke banden, weet hij duidelijk maar al te goed waar de lamp brandt.  Dat Dedecker zich nochtans bewust is van de problemen mocht hij iets schrijven dat niet juist is toch zo ijzig duidelijk wordt, versterkt de geloofwaardigheid van zijn onthutsende onthullingen. Dat geen enkel wakkere onderzoeksjournalist hierover reeds een boekje opendeed laat vermoeden dat hun krant niet gediend is met kritiek op een machtig man. Even meelezen uit de open brief van JM Dedecker die gaat over de dure electriciteit waar Johan Vande Lanotte iets wil aan doen door Electrabel te dwingen tot een matiging. “Behalve vergissing mijnentwege ben jij het toch, die samen met jouw paarse spitsbroeder Guy Verhofstadt Electrabel verkwanseld heeft aan de Fransen voor een appel, een ei en een Golden Share. In welke wijngaard dit Gouden Aandeel gedijt is tot op heden een goed bewaard geheim. Beste Johan, de elektriciteitsfactuur steeg met gemiddeld 34 % sedert 2007. Negentig procent daarvan is op conto van de overheid te schrijven. Eerlijkheidshalve zou je ook moeten zeggen dat onze energieprijzen uit 3 componenten bestaan. Amper één derde van de elektriciteitsprijs is productiekost en komt in de zakken van Electrabel terecht. Een tweede derde zijn taksen en lasten. Zowat 13 verschillende soorten belastingen op gas en elektriciteit worden aan de verbruiker doorgerekend. Als minister, Beste Johan, zou je toch een paar taksen kunnen afschaffen.

Verder in de brief heeft hij  het over de groenestroomcertificaten en de ganse constructie – een verstrengeling van politiek en industrie – die achter deze certificatenhandel  schuil gaat. Het doet mij denken aan de verkoop van vuile lucht aan derde wereldlanden. Citaat: “Op 12 juli 2003 werd je naast Vice–premier ook onze allereerste Minister van de Noordzee. Met je huisvriend Steve Stevaert van Interelectra en met Turbowinds en Dregdging International werd C-power opgericht, het allereerste windmolenpark voor de Noordzee. Tijdens de ministerraden van 21 januari en 27 mei 2005 werden door jou toch 2 belangrijke beslissingen genomen om het project betaalbaar te krijgen op de kap van de verbruikerbelastingbetaler. De aankoopverplichting van groenestroomcertificaten voor netwerkbeheerders werd van 10 jaar verlengd tot 20 jaar. De groenestroomcertificaten voor windenergie op zee werden opgetrokken van 90 euro per megawattuur (MWh) tot 107 euro MWh voor de eerste 216 megawatt. (…) Er komen 7 windmolenparken op zee. In 5 daarvan heb je zelf de hand gehad. Volgens de CREG (De Commissie voor de Regulering van de Elektriciteit en het Gas) zullen die 7 geplande windmolenparken gemiddeld 300 megawatt groot zijn. Elk van de 7 windmolenparken zal volgens de CREG 100 miljoen euro per jaar kosten aan groenestroomcertificaten. Dit betekent zo’n 700 miljoen euro extra per jaar voor de consument. De concessies zijn daarenboven gegeven voor een periode van twintig jaar met een vaste prijsgarantie. De windmolenboeren zullen dus – zegge en schrijve  14 miljard euro - groenestroomcertificaten op zak steken de komende twee decennia en dit bovenop de normale elektriciteitsprijs. (…) Beste Johan, je beweert dat het uitbrengen van je fiscale constructies met managementvennootschappen het werk is van machtige vijanden zoals Electrabel. Laat me toe daaraan te twijfelen. Voor de concessie van het zevende windmolenpark op zee heb je samen met Electrabel een heuse constructie opgezet: THV Mermaid. Eerst werd op 21 januari 2011 OTARY RS NV opgericht, een consortium van bedrijven met jezelf als voorzitter. Het consortium bestaat uit Electrawinds Offshore NV 12,5 %, Aspiravi Offshore NV 12,5 %, DEME NV 12,5 % en zijn dochterbedrijven Rent a Port Energy NV 12,5 % en Power@sea NV 12,5 %, Z kracht NV 12,5 % ( Nuhma met Jo Geebelen intimus van Steve Stevaert), SOCOFE NV 12,5 % (de investeringsmaatschappij van het Waalse gewest o.l.v. PS’er Jean-Claude Marcourt)en SRIW Evironnement NV 12,5 %( o.l.v. geestesgenoten, de P.S.’er Vanderijst Olivier & Claude Grégoire). Vervolgens richtten je vrienden (Otary RS) samen met Electrabel de tijdelijke Handelsvereniging Mermaid op. Door de machtsverhouding binnen Mermaid van 65 % Otary RS tegenover 35 % Electrabel heb jij de touwtjes toch stevig in handen. (…)Enerzijds weiger je de belastingen op elektriciteit te verminderen om de verbruiker geld te besparen, anderzijds zijn jij en je socialistische kameraden de oorzaak van de stijging van de elektriciteitsprijs door het optrekken van de subsidies via groenestroomcertificaten voor uw vrienden windboeren, en ten derde weigert u de netbeheerders, die in handen zijn van de overheid, prijsverlagingen op te leggen.”

De brief stopt niet bij de elektriciteitswinkel maar doet ook een boekje open over de Oostendse connecties van VDL en eindigt met de conclusie: “Maar links zure oprispingen krijgen voor deze elektriciteitsboer en er rechts zoete broodjes mee bakken noemt men aan ’t zeetje tjevenstreken.”

De betere politiek

Volgens LLB die refereert naar het GERFA (Groupe d’étude et de réforme de la fonction administrative) werd in Wallonië een nieuw record gevestigd. Zowat 88 % van de ambtenaren zijn waterdragers van de PS of van de CDH. Daarmee zitten ze in een vergelijkbare situatie van Oostenrijk waar de ambtenaren decennialang verdeeld werden tussen de socialistische en de christen-democratische partij. Haider was toen het antwoord van de Oostenrijkse kiezers.

Zo zijn er 31 topambtenaren van PS-signatuur, 17 CDH’ers, 7 van MR en éénenkele van Ecolo. Er zou welgeteld één ongebonden topambtenaar zijn. Wedden dat er in Wallonië géén ambetantenaren zijn?

Maar toch vindt Paul Magnette dat we vooral verder moeten doen en rekent hij blijkbaar op de Vlamingen om grote kuis te houden in het Waalse huishouden. Tenminste zo interpreteer ik zijn oproep in dS (17/04) om de Walen ook de kans te geven om voor Vlaamse (top)politici te stemmen. Een federale kieskring maar wel te verstaan met de garantie dat er geen plaatjes zouden verloren gaan voor Franstalige politici. Nadat Rudy Demotte (PS) de Vlamingen verweet dat ze federaal te veel investeerden in Vlaanderen en Wallonië enkel aan een infuus lieten hangen, is deze oproep al even ongeloofwaardig en nog minder democratisch. Het zou wel de macht van de minderheid in stand houden en voor wie er nog steeds aan mocht twijfelen, is dat het ultieme doel van de Franstalige politieke klasse.

Di Rupo zei het zo in LLB (21/04): Je ne dirige pas un gouvernement contre la N-VA, ni contre qui que ce soit. Je suis partisan d’une Belgique beaucoup plus fédérale, mais une Belgique qui doit rester unie. C’est ce qui fait la différence avec la N-VA qui veut l’indépendance de la Flandre et donc la fin du pays. Ce sont deux projets politiques fondamentalement et totalement différents. D’un côté, la fin du pays; de l’autre, une Belgique profondément réformée, mais qui reste unie. Even ter herinnering de verkiezingsuitslag voor de Kamer in 2010 : PS 894.543 kiezers, 13,7 %; N-VA 1.135.617 kiezers of 17,4 %.

Een unitair België, met behoud van de wettelijke grendels, versus een confederaal systeem gebaseerd op vrijwillige samenwerking: een mooie keuze voor de kiezers in 2014.

Pjotr