Kletspraat

ANDERS GELEZEN

Ontkenningsgedrag?

Toch nog even terugkomen op de uitspraken van de Waalse minister-president Rudy Demotte die vindt dat Wallonië ondanks alle besparingen recht heeft op investeringsmiddelen en daardoor impliciet zegt niet zelf te kunnen bijdragen tot de gezondmaking van de ziekelijke budgettaire toestand van het land. De federale staat kan dan weer geen besparingsplan uit eigen zak betalen wegens de eigen financiële verplichtingen en de eis van de federale PS regeringsleden dat de Brusselse en Waalse bevolking niet mag verarmen. Eens anders lezen.

Griekenland wordt door de Europese Unie gedwongen tot harde maatregelen die een verschrikkelijke verarming veroorzaken. Toch hebben de Grieken begrepen dat het nodig is om in de Eurozone te kunnen blijven en heel belangrijk om de toekomst van hun kinderen te vrijwaren. Volgens EUROSTAT bedraagt de staatsschuld van Griekenland 143 % van het BNP, gevolgd door Italië met 112 % en op de derde plaats België met 96 %. Wanneer we de Belgische staatsschuld opsplitsen dan heeft Wallonië een regionale schuld die schommelt rond de 500 % van hun BRP. Wallonië is niet virtueel maar de facto failliet en toch weigeren de PS-kopstukken Di Rupo, Picqué en Demotte een verarming te aanvaarden om de situatie recht te trekken. Nochtans, tijden van armoede zijn ook uitdagingen waaruit mensen krachten putten om hun situatie te verbeteren. Zo ging het toch toen Vlaamse armoezaaiers indertijd uit pure miserie naar de Waalse koolputten trokken. Maar zie, ondanks de slechte toestand van Wallonië vandaag, vinden de talrijke Franstalige werklozen – zowel in Brussel als in de Waalse socialistische bastions – de weg niet naar Vlaanderen waar er wel werk is.
Het is net daarom ergerlijk dat Demotte, notabene een socialist, over de periode dat Wallonië welvarend was vergeet dat het vooral Vlamingen – en later andere buitenlanders - waren die voor de rijkdom zorgden. Integendeel, grote verontwaardiging telkens iemand het heeft over die (cliché van) minder werkzame Walen. Wat Demotte niet ziet (of ontkent) vanuit zijn chique ambtswoning – heel toepasselijk het Elysette genoemd - is wat ik in de Genieschool op nauwelijks één km van zijn ambtswoning samen met vele andere Vlamingen gedurende een tiental jaren vaststelde: de Walen kunnen het goed uitleggen maar het waren vooral de Vlaamse diensthoofden die in de Genieschool zorgden voor de “daden”.

Wie anders dan de regerende klasse in Wallonië is verantwoordelijk voor de gebrekkige talenkennis van de Franstalige jeugd die hun tewerkstelling in Vlaanderen bemoeilijkt? Daarom is het totaal onbegrijpelijk dat er Vlaamse partijen zijn die de Franstaligen steunen in de versterking van hun ééntaligheid zoals overeengekomen in het communautair compromis met onder meer soepeler taalvereisten voor Brussel. Dat is niet alleen contraproductief voor de Brusselaars zelf maar het zal op termijn ook de verfransingdruk in de Vlaamse Rand nog doen toenemen. Laat het daarom heel duidelijk zijn: deze toegeving is absoluut niet aanvaardbaar voor elke weldenkende Vlaming die respect heeft voor zijn eigen taal en cultuur. Wanneer Demotte dus zegt dat de Vlamingen bescheiden moeten zijn, durf ik net het tegenovergestelde beweren: de Vlaamse politici moeten dringend “een stamp onder hun gat krijgen” om – met of zonder de Franstaligen - orde op zaken te stellen.

Kakofonie

De verkiezingspropaganda is nog niet eens van start gegaan of de kakofonie begint al haar tol te eisen. In dS werd een opiniestrijd gevoerd die enkele jaren terug niet mogelijk was. Op 24 maart schreef Bart De Wever een uitgebreid opiniestuk over identiteitsvorming, geschiedschrijving en mythes. Zoals het past in dS lijn mogen twee opponenten hem van antwoord dienen: prof em. Luc Huyse, en Europees Commissaris Karel De Gucht. Twee tegen één maar – en dat is nieuw – ditmaal krijgt Bart De Wever als flamingant het laatste woord (tenzij Marc Reynebeau zich nog zou moeien). Huyse voert een intentieproces waar De Wever (terecht naar mijn aanvoelen) weigert  op in te gaan. Wie de moeite deed om het artikel van Karel De Gucht  te lezen kwam zelf wel tot de vaststelling dat hij als politiek tegenstander probeerde De Wevers redenering onderuit te halen. Wel ergerlijk vond ik dat hij zijn politieke opponent dingen in de mond legt die deze nooit gezegd heeft.

Vollezele bis?

Siegfried Bracke vond het in de Franstalige media (RTBF) nodig om de Franstaligen op het hart te drukken dat hij (en N-VA) het goed voor hebben met België. Een confederatie dat wel, maar geen splitsing. Wees maar niet bang leek zijn oproep te zijn. Uit vrees dat ze wel eens kwaad zouden kunnen worden op hem? Als N-VA zo verder doet zitten we al gauw opnieuw in een scenario van Vollezele bis. Dat is geen prettig vooruitzicht, zelfs niet voor wie de communautaire tegenstellingen wil oplossen door toepassing van de Baert doctrine. Beste meneer Bracke, het heeft al veel te lang geduurd.

Radio Mille Collines

DT: Ex-premier Yves Leterme, CD&V) verwijt de Franstalige openbare omroep RTBF en de krant Le Soir een 'gebrek aan niveau'. Leterme verwijst daarmee naar het 'bashen' van de Vlaamse professor Hendrik Vuye door die twee media. Hendrik Vuye is niet alleen Vlaming en hoogleraar aan de universiteit van Namen. Hij is ook adviseur van de N-VA. Na een opiniestuk in deze krant, waarin Vuye de staatshervorming als ongrondwettelijk bestempelde, stuurde de RTBF in februari een cameraploeg naar Namen. Een aantal studenten kreeg de wel erg suggestieve vraag of 'deze racistische man niet beter ontslagen zou worden'. Vuye haalde daarop uit naar de RTBF en Le Soir en sprak over "beschadigingjournalistiek" (DM, 23 maart). Christian Laporte (La Libre) liet gisteren op het Radio 1-programma De Ochtend weten de mening van Vuye te delen. "Ik vind het absoluut dom dat sommige Franstalige media zo aan Vlaming-bashing doen. Dat zal zeker niet bijdragen tot een betere verstandhouding tussen de verschillende gemeenschappen in ons land."

Yves Leterme zit blijkbaar op dezelfde lijn. Hij stuurde maandagnamiddag een bericht via Twitter: "Christian Laporte, journalist, bewijst het tekort aan professionalisme en objectiviteit van Le Soir en RTBF. Inderdaad een gebrek aan niveau." Johanne Montay, chef politiek bij RTBF, is  not amused door Leterme's gedrag. "Hij is toch de eerste die de RTBF heeft omschreven als Radio Mille Collines, hij valt ons altijd als eerste aan. We gaan ons niet tot hetzelfde niveau verlagen. Iedereen kent zijn stijl, die je minstens als impulsief kan omschrijven. We hebben echter altijd objectief over hem bericht."

Maar ook aan Vlaamse kant zijn er die Leterme zijn getwitter niet appreciëren (Hugo Camps in DM) citaat: “De rancune is dan toch niet helemaal drooggelegd. Yves Leterme twitterde (alweer) dat Le Soir en RTBF geen niveau hebben. De aanleiding was gesteggel rond N-VA-sympathisant en relprofessor Vuye, maar dit terzijde. (nvdr: deze opmerking verduidelijkt de anti-Vlaamse invalshoek van Camps) Een ex-premier die zich zo laatdunkend uitlaat over hem niet altijd welgezinde media, lijdt op zijn minst aan een democratisch deficit. Of erger: aan fatsoengebrek.
Waar haalt hij de legitimatie vandaan om zich te melden als meetlat van een niveau? (…)  Als Le Soir een barricadekrant wil worden, het zij zo. De sanctie ligt bij de lezer, niet bij een dwaallicht dat verloren loopt in Parijs.” Einde citaat.

Voor de poen

Onze Italiaantjes – Verhofstadt en De Gucht – hebben alvast nog geen financiële zorgen. Verhofstadt krijgt een bestuurderszitje bij Sofina omdat hij als bestuurder van Exmar blijk gaf van “menselijke en managerkwaliteiten”, zo was te lezen in Trends. Dat hij als eerste minister van Paars de staatsfinanciën liet ontsporen telt duidelijk niet mee of net wel omwille van de notionele belastingaftrek waardoor deze grote bedrijven nauwelijks nog belastingen betalen. Een uitgesteld cadeautje?

In de rechtszaak tussen De Gucht en de fiscus is er alvast één ding zeker: de kakofonie van mekaar tegensprekende rechters doet niet enkel pijn aan de oren maar getuigt van een ongehoorde lichtzinnigheid of gebrek aan vakkennis. Wat van beide het ergste is, laat ik over aan de weldenkende lezers.

Exit generaal Delcour

Ook in het leger rommelt het nog geen klein beetje. Maar een ding is alvast duidelijk: generaal Delcour was niet de man die chef staf had moeten worden. In DT was te lezen:

“Delcour kwam ooit bij De Crem aan met een dikke map vol cijfers en berekeningen over de C-130's die het Belgisch leger inzet voor Monusco, de VN-vredesmacht in Congo”, zegt een bron op de defensiestaf. “Hij had maandenlang alles op de voet gevolgd: de vluchtschema's, welke vracht er werd vervoerd, welke prominenten er mee vlogen, van waar naar waar... Het militaire nut van die aanwezigheid was nihil, concludeerde hij.” Maar de slotzin van deze bijdrage is toch wel erg scherp: “Defensie neemt afscheid van een zeer verstandig man, zeker, maar ook van een militair uit de vorige eeuw, zonder een gram politiek verstand.”

Met de aanduiding van een nieuwe baas voor de Inlichtingendienst (Generaal Eddy Testelmans chef van de legerspionnen dixit Wim Van De Velden in DT) heeft De Crem wel zijn voorkeur voor een operationele benadering kunnen doordrukken. Uit DT: “Daarnaast is het de bedoeling de militaire inlichtingendienst beter uit te rusten, want volgens een rapport van het Vast Comité I, dat toezicht houdt op de inlichtingendiensten in ons land, laat de informatica van de dienst te wensen over. Doordat de gegevens niet op een behoorlijke wijze kunnen worden opgeslagen of kunnen worden doorzocht, bestaat het risico dat de Algemene Dienst Inlichtingen en Veiligheid (ADIV) relevante gegevens mist, waarschuwde het Comité I.” Maar er is niet enkel een probleem met de informatica: er was enkele jaren terug ook een Franstalige analist die Nederlandstalige rapporten niet kon lezen en ze daarom … zorgvuldig klasseerde. Zou het Comité I dat weten?

Pjotr