Anders gelezen
Een Belgisch passe-partoutje
Het is maar hoe je een bijdrage leest. Bij voorbeeld deze interessante bijdrage gelezen in dS van 13 februari:
“We zien en horen het in alle mogelijke toonaarden: de Belgen zijn boos op hun regering en op Europa. Ze betogen en staken tegen nieuwe bezuinigingen die hun koopkracht nog verder beperken, en steeds meer Belgen in de armoede storten.
Het is wel jammer dat diezelfde Belgen nooit eens protesteerden toen de ellende van vandaag geschapen werd, dat ze er nooit iets aan deden toen het nog tijd was. Hun huidige misère is immers in grote mate een kwestie van eigen schuld dikke bult. De verspilling van Europees en overheidsgeld door opeenvolgende regeringen; de corruptie en het nepotisme die van hoog tot laag de administraties verzieken; de ondoelmatigheid en overbevolking van het overheidsapparaat; de belastingontduiking die, net zoals het profiteren van overheidsgeld, een nationale sport is, waardoor de inkomsten en uitgaven van de staat onoverbrugbaar ver uit elkaar liggen; al die kwalen zijn al lang bekend.
Dachten de Franstaligen echt dat ze in luilekkerland konden blijven leven en dat anderen de rekeningen zouden betalen? (…)
Een klein alledaags voorbeeld. Wanneer ik in Brussel een paar schoenen koop, heeft het voor mij als individu absoluut geen belang in welke taal de transactie gebeurt. Het enige wat telt is of ik de schoenen graag zie en de prijs wil betalen. Echter, ik bén niet alleen een individu. Mijn identiteit telt vele lagen. Zo ben ik ook Vlaming, en Belg. Als Vlaming wil ik in mijn hoofdstad in mijn taal bediend worden. Als Belg ook, omdat ik het voortbestaan van de Belgische federatie wil, en wederzijds respect voor de officiële talen daarvoor een voorwaarde is. En dus handel ik niet louter als individu maar ook als lid van een groep.
Een dramatisch voorbeeld van het verschil tussen individuele en groepsreflexen is België. Op het persoonlijke vlak waren er uitstekende betrekkingen tussen de diverse nationaliteiten, getuige het grote aantal gemengde huwelijken tussen Walen en Vlamingen, Brusselaars en Walen. Het heeft niet verhinderd dat de groepsreflexen van diezelfde mensen het land deden uiteenvallen. En zo zijn er voorbeelden te over.
De Europese Unie verschilt daarom fundamenteel van de Verenigde Staten van Amerika. Ze heeft naar binnen toe geen gevoel van gezamenlijke verbondenheid, en naar buiten toe geen vermogen om snel en daadkrachtig te handelen waarbij het tweede een gevolg van het eerste is. De Amerikanen zijn in overgrote meerderheid, ongeacht overtuiging of huidskleur, proud to be American. Trots Europeaan te zijn, is daarentegen niet wat we dezer dagen in België, en andere lidstaten, horen. Jammer, ja, maar feiten zijn feiten.”
Neen, beste lezers, dS is geen Vlaamsgezinde krant geworden en deze tekst, geschreven door Mia Doornaert is slechts een passe-partout, want bedoeld om de Grieken de les te lezen, in plaats van het dierbaar België. In de tekst werden Griekenland en Grieken vervangen door België en Belgen, de Serviërs, Kroaten en Slovenen door Walen/Vlamingen/Brusselaars.
Opmerkelijk toch dat Mia Doornaert in verband met de Griekse toestanden een voorbeeld erbij sleurt over haar gelaagde nationaliteit, Vlaming en Belg. Waarom hebben wij haar niet gehoord en gelezen toen ze journaliste was en dit België een staatsschuld opbouwde die nu als een molensteen rond onze nek hangt? Waarom verdedigt ze het huidig federaal systeem wetende dat wat ze zelf als een absolute voorwaarde vindt - de kennis van het Nederlands in onze hoofdstad – nog maar eens geweld wordt aangedaan door het communautair compromis waar voor de splitsing van B-H-V onder meer de tweetaligheid van openbare diensten in Brussel wordt afgezwakt? Zal ze als gepensioneerde meer durven dan als journaliste?
Jammer, ja, maar feiten zijn feiten, schrijft Doornaert terecht. Het zou daarom goed zijn mochten de verdedigers van het huidig federaal systeem met een open geest de drie hiernavolgende bijdragen eens willen lezen:
Geschreven door Wim Van De Velden in DT: “Arm Brussel wil België wel bijspringen”.
Het genereuze aanbod van Guy Vanhengel om vanuit Brussel de federale regering bij te springen om het tekort van de nv België te beperken, veroorzaakte gisteren wat gemonkel. Want hangt Brussel financieel zelf niet aan het infuus?
Het Brussels Parlementslid Elke Roex (sp.a) reageerde alvast 'smalend' op het aanbod van de Brusselse minister van Begroting Vanhengel (Open VLD) om de federale budgetten bij te passen waar nodig. 'Alvorens Brussel dat kan, zal het eerst zelf 200 miljoen euro moeten saneren', klonk het vanop de oppositiebanken.
Roex voegde er nog aan toe dat het Brussels begrotingstekort nog steeds 81 miljoen euro hoger ligt dan afgesproken in het stabiliteitsprogramma voor België. Bovendien heeft Brussel een traject uitgestippeld, waarbij de begroting pas in 2016 weer in evenwicht zal zijn, in plaats van het afgesproken jaar 2015.
Geschreven door Isabel Albers in DT (02/02): “Verandering? Rotte politisering.”
Géén politieke benoemingen. Het was de leuze waarmee toenmalig premier Yves Leterme en toenmalig minister van Financiën Didier Reynders in oktober het selectiebureau Egon Zehnder de opdracht gaven bekwame bestuurders te zoeken voor de toen pas door de overheid overgenomen Dexia Bank België.
Nu, drieënhalve maand later, kunnen we gerust spreken van een 'benoemingenschande'. De 'onafhankelijke' shortlist van het royaal betaalde selectiebureau Egon Zehnder werd door premier Di Rupo vrolijk aan de kant geschoven. Een dagenlang geruzie en gemarchandeer volgde. Tot gisteren de kat op de koord kwam. De PS haalde haar slag thuis en schrapte naar believen in de door Egon Zehnder voorgestelde bestuurders. Andere namen - die van partijvrienden uiteraard - werden eraan toegevoegd. (…)
Het is een bijzonder slecht begin voor de staatsbank. Want als de samenstelling van de raad van bestuur al het voorwerp is van zo'n politiek pokerspel, wat belooft dat dan voor andere moeilijke beslissingen? Als er een belangrijk krediet in Vlaanderen wordt toegekend, moet er dan niet automatisch ook één naar Wallonië gaan? Als er personeel moet afvloeien, zullen communautaire en partijpolitieke evenwichten meespelen in de discussie. Terwijl het moet gaan over de beste competenties op de beste plaatsen.
De oude politieke cultuur zegeviert, van Belgacom over BAC (The Brussels Airport Company) tot Dexia Bank. Een bank die in uiterst moeilijke omstandigheden opnieuw op de sporen moet worden gezet, kan dat rotte gepolitiseer missen als kiespijn.
DT: “15 kabinetten palaveren over wegenvignet.”
Een jaar geleden hebben Vlaanderen, Wallonië en Brussel de handen in elkaar geslagen om in januari 2013 een gemeenschappelijk wegenvignet in te voeren voor personenwagens en een kilometerheffing voor vrachtwagens. Maar de Waalse minister van Openbare Werken André Antoine (cdH) liet vorige week weten dat die timing weinig haalbaar lijkt. Bij het dossier zijn liefst 15 kabinetten betrokken van de verschillende regio's, die ook nog eens verschillende regionale belangen hebben. Brussels minister Brigitte Grouwels (CD&V ) pleitte gisteren nog voor een kilometerheffing in de hoofdstad die de kas van de MIVB moet spekken.
Het zijn maar peilingen.
Peilingen zijn met de nodige voorzichtigheid te lezen maar ook de media doen er in hun commentaar soms een schepje op of af al naargelang het hen goed uitkomt.
In DT schrijft Bart Haeck volgende toelichting bij de peiling uitgevoerd in opdracht van LLB/RTBF: “Mochten het nu verkiezingen zijn, dan zou de PS terrein verliezen en zouden het FDF en de N-VA terrein winnen.”
Diezelfde peiling wordt in LLB verkocht als “N-VA en PS verliezen lichtjes maar blijven de grootste”. Hoe dat verschil in interpretatie komt? In DT wordt het resultaat vergeleken met het verkiezingsresultaat van 2010 en het klopt dat N-VA er fors op vooruit gaat. LLB daarentegen vergelijkt het resultaat met de vorige peiling en stelt een lichte achteruitgang vast. Oef, zullen de Franstaligen denken. Maar gezien de foutenmarge 3,3 procent bedraagt, is elke vergelijking met de vorige peiling of de verkiezingsuitslag niet relevant en zou men beter spreken van een status quo, waarbij N-VA veruit de grootste partij blijft in Vlaanderen. Toch even de cijfers geven (DT):
NVA: van 31,7 (verkiezingsresultaat) naar 37 % in peiling LLB, maar minder goed dan vorige peiling.
SPA van 15,3 naar 12,7
Open VLD van 13,3 naar 11,7
Dat deze peiling de zenuwachtigheid bij de traditionele partijen niet zal doen afnemen is een andere conclusie.
Moedige John Crombez
Soms vindt men informatie over vervelende weetjes enkel terug online. Zo las ik in Knack online volgende bijdrage van Jean Marie De Meester, voorzitter van Rood! West Vlaanderen: “En zo belandde ik uiteindelijk bij de commanditaire vennootschap JVL, voorheen gevestigd in Oostende, maar recent overgeheveld naar een kantoorgebouw in Brugge en die recent van naam is veranderd. Deze managementvennootschap werd eind 2007 opgericht en heeft als oprichters een zekere Johan Vande Lanotte uit Oostende en zijn dochter. Op 05 december 2011, een dag voordat Johan Vande Lanotte zijn eed als minister in de regering Di Rupo I aflegde nam hij ontslag als zaakvoerder van deze vennootschap. Voor zover we weten is hij nog steeds voor 99% eigenaar van de aandelen van deze vennootschap. Wat Johan Vande Lanotte aan moet met zo een vennootschap is eigenlijk zijn privézaak, maar dat geldt dus ook voor die vele anderen die een managementvennootschap bezitten, niet waar John ?
Hoe geloofwaardig ben je als politieke partij als je eigen (ex)mandatarissen, zoals Luc Vandenbossche, Chokri Mahasinne, Norbert De Batselier, Johan Vande Lanotte, … grossieren in managementvennootschappen. Hoe geloofwaardig ben je als staatssecretaris voor fraudebestrijding, als je eigen politieke peetvader, er een fiscaal voordelige vennootschap op na houdt …
Ik zou zeggen, beste John, veeg eerst voor eigen deur, reinig de eigen augiasstal, en dan zal ik je veel succes wensen en steunen in je strijd tegen de fiscale fraude !”
Subtiele misleiding of gênante oppervlakkigheid?
Onze kwaliteitsmedia – de VRT en ook dS – schuwen geen subtiele methoden om de negatieve “Vlaamse” kenmerken in de verf te zetten. Zowel op VRT als in dS kon men lezen over “De arrestatie van de Vlaamse pedofiel Luc A. in Nederland.” Opeens bestaan er Vlamingen in het buitenland terwijl de eerste zeven Vlamingen op het WK veldrijden volgens diezelfde media allemaal Belgen zijn en geen Vlamingen. Toeval of een bewuste keuze?
Pjotr
Geen opmerkingen:
Een reactie posten