In de luwte van het aflopend jaar

ANDERS GELEZEN

Zo begon de Anders Gelezen eind 2010: “Terugblikkend op 2010 zijn er twee begrippen die mijns inziens zowel het internationale als het landelijke nieuws hebben beheerst: Machtsstrijd en Transparantie.” Vandaag eind 2011 is het duidelijk dat ook dit jaar dezelfde machtsstrijd onverkort verder woedt en de transparantie niet voor morgen is. Maar wie dieper graaft stelt ook vast dat de nochtans geglobaliseerde wereld niet leeft in dezelfde tijdsscharnier: dat met ander woorden de evolutie van deze machtsstrijd geografisch nogal uiteenloopt. Vandaar dat de voornaamste vraag naar de toekomst toe is: waar zitten wij – zowel Europa als België - precies in deze evolutie naar een nieuwe, hopelijk rechtvaardiger, maatschappelijke ordening?

Evolutie of niet?

De mooiste illustratie van hoe verschillend in de tijd de evolutie is werd recent duidelijk bij het overlijden van de Noord Koreaanse dictator Kim Jong-il. Op hetzelfde moment dat in sommige delen van de wereldgemeenschap de gevestigde macht onder druk wordt gezet door steeds mondiger mensen en min of meer vreedzame revoluties de gevestigde macht doorbreken, blijkt de ganse Noord-Koreaanse bevolking - en volgens mensen met terreinkennis niet eens geveinsd - te treuren om het overlijden van een dictator die hen alle vrijheid ontzegde. Het is overigens best mogelijk dat op het moment dat in Noord-Korea de lente doorbreekt, de Arabische lente omgeslagen is in een nieuwe stabiele ordening die niet beter is dan de vorige dictaturen.

Er zijn talrijke voorbeelden die aangeven hoezeer ondanks de zogezegde globalisatie iedereen kijkt door zijn eigen bril en weigert te beseffen dat niet iedereen leeft in dezelfde “tijden”. Terwijl Europa niet alleen zijn christelijke maar zelfs zijn maatschappelijke waarden overboord gooit en velen dat een bijzonder positief teken vinden, wordt bijna het ganse continent, Afrika, bedreigd door het moslimfundamentalisme dat streeft naar een religieus-geïnspireerde dictatuur. Ondertussen doet een maatschappelijke chaos de rijke landen beven omdat de superrijken zich schaamteloos hebben bediend van de geboden mogelijkheden om zichzelf te verrijken en zo het ganse economische én maatschappelijke weefsel ondermijnden. Erger, zodoende de kloof tussen arm en rijk uit te diepen tot een ethisch totaal onaanvaardbaar niveau. Dat de politieke wereld van Amerika over Europa tot in Vladivostok hiertegen niet met harde hand optreedt is wraak-roepend en zal de druk van onderuit alleen doen toenemen. Dat is wat nu begint in het Rusland van de verlichte maar nog steeds despotische Poetin. Wie dus denkt dat de ganse wereld in dezelfde evolutiefase zit is naïef. Wie denkt dat Europa en België aan deze roep van onderuit - die om veel meer gaat dan centen - kan ontsnappen is kortzichtig.  

Afrika, gecultiveerde wanhoop

In Afrika zwermt de islam in alle stilte vanuit het Arabisch schiereiland en   Noordelijk Afrika uit en dreigt in eerste instantie de landen aan de Oostkust te verstikken. Niet gestoord door enig internationaal protest  verkwanselen potentaten in Centraal en Westelijk Afrika schaamteloos de inkomsten uit de natuurlijke rijkdommen. De beschaafde Westerse wereld kijkt weg of laaft zich eraan en is medeplichtig aan deze witteboordencriminaliteit. Meer zelfs, steun blijven verlenen aan dictators werkt de onontbeerlijke emancipatie van de bevolking tegen.   In dat verband was het treffend hoe gewezen buitenlandminister Karel De Gucht onlangs nog op de VRT België beschuldigde dat het géén Congo politiek meer heeft wegens een andere visie tussen Vlaanderen en Franstalig België. Zelfs de Congolezen die in Brussel zwaaiden met Vlaamse leeuwenvlaggen beseffen hoezeer onze federale buitenlandse politiek ten aanzien van Congo gespleten is. Zou het nu met het Franstalig monopolie inzake het buitenlandbeleid, Di Rupo en Reynders, beter worden? Het moet de fervente Belgicisten pijn hebben gedaan dat zelfs een gemeenschappelijk buitenlands beleid niet meer kan ook al gaat het over het enige land waar we wegens het verleden en onze terreinkennis nog over een zeker diplomatiek kapitaal beschikken. Hooguit nog koperen wisselgeld, waarvoor defensie wel nog verplicht wordt om kostelijke inspanningen te leveren, terwijl onze relaties met Zuid Afrika te weinig aandacht krijgen alhoewel belangrijker en het aantal Belgen daar – vooral Nederlandstaligen - veel groter is. Zuid Afrika het land met toekomst maar waar de veiligheidsproblemen voor de blanke minderheid eerder toe- dan afnemen. Met een groot economische potentieel maar nog altijd heel fragiel.

Hoog tijd dat Vlaanderen zijn eigen internationale relaties ter harte neemt, want het is duidelijk dat we van de huidige regering weinig mogen verwachten.  Dan maar snel .vlaanderen

Europa mist de evolutie

Terwijl wij niet eens al onze energie steken in de afbouw van de uit de hand gelopen regelneverij, zowel Europees als te lande, werken de ontwakende reuzen, niet gestoord door regels, aan hun machtspositie. Europa zakt als een pudding in mekaar en toch blijft elkeen – de Britten op kop – vasthouden aan de nationale verworvenheden. Een eilandmentaliteit die niet enkel de Britten besmet heeft en betekent dat zowel Europa als de afzonderlijke lidstaten dreigen de aan de gang zijnde maatschappelijke evolutie naar meer inspraak van onderen uit, te missen. Wij, Europeanen en Belgen, hebben geen verhaal meer. Het werd ons afgepakt door een stelletje potentaten die in hun verwoestende ijver het enige belangrijke niet konden bewerkstelligen: enthousiasme dat aanstekelijk werkt en verenigt in plaats van ons uit mekaar te drijven. De fout van zwakke regeringsleiders die in eigen land voor elke moeilijke maatregel Europa met de vinger wezen maar zelf – ook in België - totaal onbekwaam waren om orde op zaken te stellen in de eigen keuken. Erger, de gevestigde orde weigert verkrampt de roep om verandering in te zien, klampt zich vast aan een achterhaald denken waardoor elke poging tot verandering gezien wordt als een aanslag op hun machtspositie, net zoals de potentaten war ook ter wereld. In plaats van Europese Kim Jong-ils zijn ze vervallen in het tegenovergestelde, slaafse vazallen van een wereldwijde machtige kliek die de spot drijft met alles wat hun in de weg staat. Ouderwetse begrippen als volk, staatsgrenzen en democratie. Ja, 2011 was een jaar waarin heel veel onrecht naar boven kwam en waarop de Westerse democratie zelfs geen begin van antwoord had.

De machtsstrijd in België

Dat de onderhandelingen resulteerden in een regeringsvorming zou ons moeten verblijden. Toch beseft iedereen dat deze regering geen antwoord biedt op het uiteenrafelen van het gemeenschappelijk weefsel. Recent nog wees Bart Sturtewagen in een commentaar dat het niet enkel gaat om de kloof tussen Franstalig België en Vlaanderen maar al evenzeer intra-Vlaanderen, tussen Vlaamsgezinden en Belgischgezinden. De welhaast panische angst voor verkiezingen zorgde ervoor dat de verliezende traditionele partijen samenklitten en blijkbaar nu reeds afspraken om de weinig democratische situatie – een minderheidsregering aan Vlaamse kant – te verlengen tot  in 2019. Beseft niemand hoe arrogant en ondemocratisch het is van Di Rupo om niet eens omfloerst zijn Franstalige collega’s op te roepen om de traditionele Vlaamse partijen te helpen overeind te blijven? Terwijl de regering in Wallonië en Brussel over een breed maatschappelijk draagvlak beschikt, weet slechts een minderheid van de Vlamingen zich vertegenwoordigd door deze regering. Is het verantwoord dat de Koning zich openlijk verheugd over deze weinig democratische situatie? Want laten we wel wezen, met deze regering zal het parlement meer dan ooit aan de ketting worden gelegd. Vermits verkiezingen blijkbaar hieraan niets kunnen veranderen zou het getuigen van moed om de verkiezingen (en de democratie) op te schorten en de parlementsleden met pensioen te sturen. De stemmingsknopjes in het parlement kunnen veel efficiënter bediend worden vanuit de hoofdkwartieren van de politieke partijen. De regeringsleden zullen niet anders regeren omdat ze geen parlementaire vragen meer moeten beantwoorden; ze zullen alleen veel nutteloze tijd uitsparen

Even twee voeten op de grond en dan zal 2011 mij ook bijblijven als het jaar waarop de informatieconsumenten, u en ik, niet alleen kritischer werden maar ook veel meer informatie kregen. Niet altijd via de gezagsgetrouwe  media – zij verliezen in de zoektocht naar dé waarheid alsmaar meer marktaandeel - maar dank zij de nieuwe informatiekanalen. Twee voorbeelden.

Uit een zopas verschenen studie van Luikse academici blijkt dat het met ons zo geroemd  sociale model niet zo goed gaat. Dramatisch voor Wallonië dat zich mag vergelijken met het arme Portugal terwijl Vlaanderen aan de kop van het peloton staat. Wallonië waar Di Rupo opper-machtig is en de PS decennia lang door een overgrote meerderheid wordt gesteund. En toch slaagt de Parti Socialiste erin om de federale agenda te bepalen. Willen ze ons doen geloven dat de splitsing van BHV een goede deal was terwijl men Brussel verkwanselde en de Vlaamse Brusselaars in de kou liet staan. Werd in ruil voor het afhaken van N-VA, de grootste partij van België, geëist dat ook het FDF (drie parlementszetels) niet aan de onderhandelingstafel mocht zitten. Toch een mooie compensatie, niet? Toch even aanstippen dat onder meer dS dit bericht met minimale interesse op een binnenblad publiceerde. Eenzelfde publicatie op basis van cijfers door een Vlaams onderzoeksinstituut berekend, zou heel waarschijnlijk de krant niet gehaald hebben. Zoals onderstaande voorbeeld niet te vinden is in de gezagsgetrouwe media.

Stel u nu even voor hoe de situatie in Wallonië zou zijn zonder de Vlaamse solidariteit! Eens Anders Gelezen. In Doorbraak (jan 2012, verschenen eind 2011) publiceert Herman Deweerdt, specialist sociale zekerheid en transfers de resultaten van het begrotingstekort voor de periode 1990 tot 2010. Twintig jaar waarin, jaar na jaar Vlaanderen een bonus boekte zowel inzake primaire uitgaven als voor de begrotingsuitgaven. Deze bonus bedroeg in 2010 6% van het bbp, terwijl Wallonië elk jaar opnieuw méér uitgaf dan het binnenkreeg (bovenop de bestaande transfers) en zo bijdroeg tot een hogere federale staatsschuld ten belope van - 27 % bbp. In cijfers is op die manier het aandeel van de Wallonië in de federale schuld opgelopen van 128 miljard euro (1990) tot 480 miljard in 2010. In diezelfde periode heeft Vlaanderen gezorgd voor een verminderen van de federale staatsschuld door een overschot waardoor het aandeel van de bonussen toenam van 64 miljard euro in 1990 tot 194 miljard in 2010. Bij het lezen van deze cijfers besefte ik waarom Belgicisten à la Reynebeau en Co zo bang zijn van cijfers: het centennationalisme is helemaal niet Vlaams maar exclusief Belgisch! Het begrotingstekort is niet Vlaams maar Waals én Brussels (- 7 % bbp). De auteur sluit af met een pertinente bedenking: “Begrotingstekorten en schulden zijn geen probleem van euro’s, ook niet van de euro, maar van ethiek. Dit is de essentie van het schuldenprobleem in Europa en België. Overheden vinden het niet meer vanzelfsprekend dat zij hun schulden terugbetalen (…) Als de Walen willen leven met minder uitgaven, dan is dat een eerbiedwaardige keuze. Zij zijn niet verplicht om meer te werken. Zij hebben echter niet het recht om te eisen dat de Vlamingen het in hun plaats doen.”

Waarom vinden gezagsgetrouwe media deze informatie niet relevant genoeg om de voorpagina mee te vullen? Beseft men dan niet dat zolang de staatsschuld niet gesplitst is, de factuur voor Vlaanderen verder oploopt en de Vlaamse regering zelfs niet kan beschikken over de vruchten van het verantwoord begrotingsbeleid in de afgelopen decennia? Wat is de houdbaarheidsdatum van dergelijk nefast federaal beleid?

België in evolutie?

Waar zitten we in de evolutie naar een nieuw evenwicht? Zal de trend voor een zelfstandig Vlaanderen in een confederale organisatie zich doorzetten of zal het establishment voldoende sterk zijn om de Vlaamse lente in de kiem te smoren? Kan er überhaupt sprake zijn van een Vlaamse lente wanneer de Vlaamse politieke partijen uit kortzichtig partijbelang weigeren front te vormen en gebiologeerd door de komende verkiezingen mekaar onderling bekampen? Zullen de traditionele partijen hun conservatief Belgischgezinde opstelling nog kunnen verkopen aan een bevolking wiens kennis van de Belgische ziekte met de dag groter wordt? 

Hoeveel tijd hebben de traditionele partijen nog om aan te tonen dat de decennialange solidariteit met Wallonië ondanks de hiervoor aangehaalde cijfers wel loont? Solidariteit die overigens veel belangrijker is dan het bijkomend geld dat ze veil hadden voor de voortzetting van de Brusselse mismanagement. Zonder dat zelfs maar een aanzet tot een ingrijpende interne hervorming werd bekomen. Ter illustratie van het onnozel gesjacher inzake de interne hervorming van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, de volgende paragraaf uit het regeringsakkoord (genoteerd door lezer Luc Devriese): De staatshervorming met betrekking tot het Brussels gewest inzake NETHEID blz 33: “In overleg met de vertegenwoordigers van de werknemers van het Agentschap voor Netheid (NET BRUSSEL), zal het onderhoud van de netheid van de gewestwegen en de eigen beddingen van het openbaar vervoer worden overgeheveld naar de gemeente. Dit neemt niet weg dat het Agentschap voor Netheid bevoegd blijft voor een aantal specifieke of punctuele taken. Het Agentschap voor net Brussel wordt de voornaamste operator inzake grof vuil en zal het beheer van de containerparken overnemen.” Dat Servais Verherstraeten (CD&V) nog voor de zomer de splitsing van BHV wil doordrukken is géén Vlaamse overwinning maar een dwingende eis van de Franstalige Brusselaars die zitten te wachten op het geld dat door deze deal hun in de schoot valt. Centenationalisme, u weet het ondertussen wel.

Uit de ontboezemingen van Franstalige en Vlaamse onderhandelaars die door Le Soir en De Standaard werden opgetekend bleek dat Di Rupo de Vlaamse onderhandelaars onder druk zette door hen verantwoordelijk te stellen voor de doden en gewonden die er bij de onvermijdelijke rellen zouden vallen als ze niet toegaven. Zou het dan in niemands hoofd opkomen dat de Franstaligen sinds 2006 de hoofdoorzaak zijn van de huidige systeemcrisis en met het nieuwe compromis bewijzen dat zij bepalen hoe België er in de toekomst zal uitzien. Nochtans schort er veel aan dit systeem, of  om het met de woorden van Jean Pierre Rondas te zeggen,: “De grootste uitgesproken vrees is die voor een confederaal land, want dan is het "gedaan met België", en dit moet "afgeblokt" worden. Niet alleen de topprioriteit van Di Rupo, maar evenzeer de inconsequentie van het Belgische federalisme. Bric-à-brac in zijn ontstaan, bric-à-brac in zijn verloop, bric-à-brac straks in zijn uitverkoop. Niet eens semi-federalisme. Een raar model.”  

Aan alle lezers, Prettige feestdagen en een voorspoedig 2012!

Pjotr