Het Belgisch centennationalisme

ANDERS GELEZEN

Terwijl de nieuwe regering zijn eerste opwachting maakt in het parlement, even aandacht voor een probleem dat aan de basis ligt van de kloof tussen Noord en Zuid en ook na dit compromis verder de geesten zal vertroebelen: het centennationalisme. Meermaals haalden onder meer in dS opiniemakers fel uit naar het zogenaamde Vlaamse centennationalisme. Hun boodschap luidde steevast dat de flaminganten overgeschakeld waren van het cultuurnationalisme naar het eigen-portemonnee-eerst nationalisme. Meteen het bewijs van hun bekrompenheid en gebrek aan solidariteit. Nochtans is dit fenomeen verre van een Vlaams privilege, integendeel: als er één land aaneenhangt omwille van de centen, dan wel dit België. Een staat die zijn ferventste (en enige) supporters gevonden heeft in het geïnstitutionaliseerd Belgisch profitariaat dat nauwelijks nog solidair is. Eens Anders lezen.

In dS stond onlangs dat een studie van PVDA aantoonde hoe weinig solidair de grootste bedrijven zijn. Bevestiging volgde in het tijdschrift Trends dat met cijfers uitpakte. Deze centenelite hoeft daarvoor zelfs geen wetten te overtreden. Het volstaat te profiteren van de kramakkige Belgische wetgeving waarvoor er maar één verantwoordelijke is: de Wetgevende Macht. Ten minste dat zou zo zijn, mocht de almacht van de partijcenakels ook deze democratische instelling niet aan banden hebben gelegd.

Dat drukkingsgroepen - vooral de vakbonden en politiek-afhankelijke organisaties- de huidige situatie willen behouden is alleen een kwestie van centen en niet van solidariteit. Dat bleek uit de afspraken tussen de regering en deze organisaties bij de redding van DEXIA. Het verlies van een (groot?) deel van hun geheim gehouden vermogen - afkomstig uit lidgelden én belastinggeld - zou bij elk normaal geleid bedrijf gevolgen hebben voor de werking. Daarom is het zo opmerkelijk dat de toplui van ACW/ACV doodkalm vertelden dat dit verlies géén invloed zou hebben op de uitvoering van hun kernopdrachten. Anders gelezen: heel veel geld verliezen zonder dat dit enige invloed heeft op de werking (en dus de bestaansreden) van een middenveldorganisatie is het ultieme bewijs dat de Belgische overheid deze organisaties teveel geld toestoppen. Is dat geen duidelijk voorbeeld van het Belgisch centennationalisme waartegen het zogezegde Vlaams centennationalisme slechts klein bier is?

Naast deze structurele pijnpunten zijn er de wijdverspreide misbruiken van het Belgisch establishment dat via het bekende ons-kent-ons circuit regelmatig de media haalt omwille van dubieuze affaires. Handelen met voorkennis (moeilijk te bewijzen dank zij de bescherming die deze wereld van de haute finance geniet), beïnvloeding van de besluitvorming, uitdelen van faveurkes in natura of speciën, een winkeldief met prinselijke allures, …, voorbeelden waarvan slechts occasioneel iets aan de oppervlakte komt en zelfs dan na enkele grote uitroeptekens in de media heel snel verdwijnt in het drijfzand van een zwalpend land. Reken daarbij de talrijke politiek geïnspireerde en culturele organisaties die van alle mogelijk officiële walletjes profiteren (en waarom ook niet gezien de wijdverbreide Belgische ziekte) en we weten waarom het géén toeval is dat precies zij de vurigste aanhangers zijn van het ongebreideld Belgisch centennationalisme.

Dat een groeiende deel van de bevolking boven zijn stand leeft (lees meer ontvangt dan het ooit bijdroeg of zal bijdragen) en een krimpend deel ervan onder zijn stand leeft door het veel te hoog staatsbeslag, vergroot de kloof tussen het Belgische centenationalisme dat gebaat is bij een status quo en het Vlaams centennationalisme dat niet nog meer onder zijn stand wil leven. Dat is de essentie van het Belgisch probleem: de enen willen niet verarmen en de anderen willen niet nog meer afdragen.

Wie hiervoor in de eerste plaats verantwoordelijk is? Zij die de politieke macht uitoefenen, met in de eerste lijn de politieke partijen en de regering die samen de wetgevende macht aan banden legden. Met dank aan de fantastische voormannen die door de media de hemel in geprezen worden tot blijkt dat ze hun macht vooral gebruikten om zichzelf en een kleine groep rondom hen te laten profiteren. Is in deze problematiek de medeplichtigheid van de media niet overduidelijk? Toen Tom Naegels als ombudsman van dS onlangs nog opkwam voor het recht van de bestuurders van een krant om zelf hun lijn te bepalen, vroeg ik mij af of dit ook inhoudt dat een krant het recht heeft om afstand te doen van zijn meest dwingende maatschappelijke opdracht: het controleren van de gevestigde macht?

Dat net de socialisten die dromen van een solidaire wereld verworden zijn tot conservatieve kaviaarsocialisten is pijnlijk. Dat christen-democraten hun decennialange dominante bestuursverantwoordelijkheid niet gebruikten om de Belgische ziekte grondig aan te pakken, maakt hen medeverantwoordelijk voor de huidige toestand. Dat Open VLD gedurende 8 jaar naar de pijpen danste van de Waalse socialisten en de structurele problemen voor zich uitschoof om zelf aan de macht te kunnen blijven, maakt het borstgeklop van Alexander De Croo heel ongeloofwaardig.

Opmerkelijk dat dit pijnlijk verhaal van maatschappelijke verloedering niet te wijten is aan het Vlaams maar wel aan het Belgisch centennationalisme. Toch blijven de kranten – wellicht bij gebrek aan goed nieuws van het Belgisch front – zeer karig in hun steun aan de kritiek in Vlaanderen. Vlaanderen kan maar mag geen alternatief worden voor dit België en daarom doet onder meer de redactie van dS soms rare dingen: Jan D. las in dS het kleine artikel ("NVA schiet weer omhoog in peiling") over de recente peiling door LLB en RTBF die zeer gunstig uitviel voor N-VA en reageerde op het artikel online. Maar wat bleek aldra volgens deze attente lezer: “Het artikel is enkel nog te lezen door de abonnees en is bovendien bewerkt en niet meer het oorspronkelijke. Zo is het feit dat NVA in Brussel de grootste Vlaamse partij zou zijn verdwenen. Ook alle reacties op het oorspronkelijke artikel zijn verdwenen. Op de site van De Tijd staat het artikel over de peiling nog steeds op de eerste pagina, inclusief commentaren. Idem op de site van Knack. Op de VRT heeft men, in geen enkele nieuwsuitzendingen die ik bekeken heb, iets gezegd over deze peiling. Op teletekst heeft men er melding van gemaakt op pagina 153. Echter: op hoofdpagina 101, waar men de belangrijkste items opsomt, stonden artikels vermeld van blz. 151, 152, 154, 155, en 156. Pagina 153 niet, maar dat is natuurlijk toeval. Merkwaardig is ook dat op pagina 101, 2 blz.vermeld werden over de perikelen van K.De Gught, incl. een mening van een fiscaal specialist. Het moet zijn dat dit voor de VRT relevanter was dan het feit dat de NVA in Vlaanderen blijft groeien, ook nu er een regeerakkoord is. Men heeft de peiling dus verzwegen in de nieuwsbulletins, en weggemoffeld op teletekst, net zoals dS nu doet op zijn site.”

Op het CD&V congres dat quasi unaniem het regeerakkoord goedkeurde haalde Wouter Beke – wellicht een beetje wrevelig met het slechte resultaat van deze peiling voor CD&V - uit naar de gewezen kartelpartner Bart De Wever: Nihil valet absentia" - Afwezigheid is niets waard - en kreeg daarvoor veel bijval van de aanwezige militanten. Toch wel jammer dat twee politieke formaties die volgens hun programma goed zouden moeten kunnen samenwerken, eens te meer door de Franstaligen uit mekaar werden gespeeld. Of is het, zoals een lezer mij liet weten, eerder het gevolg van de druk door het Belgischgezind centenestablishment dat de traditionele partijen ertoe heeft aangezet om de grootste Vlaamse partij die géén zuil heeft en waar ze dus geen vat op hebben, te laten vallen?

Helaas, het doet er zelfs niet meer toe wiens schuld het is. De conclusie is toch dat het conservatieve Belgisch centennationalisme gewonnen heeft en dat ondanks alle bejubelde veranderingen Vlaanderen hoofdzakelijk zal aanwezig zijn als sponsor, niet als spelleider.

Pjotr