Ken uw plaats

ANDERS GELEZEN

Iedereen komt ooit aan het einde van zijn of haar (professioneel) verhaal. Zo ook Jean Luc Dehaene die als politicus en bestuurder een reputatie en een netwerk opbouwde waar weinigen kunnen aan tippen. In een overzicht verschenen in DT (05/11) besluit prof emeritus Huyse: “Ik waardeer hem voor wat hij voor 1999 heeft gepresteerd. Wat daarna komt, werpt een schaduw op zijn persoon, maar niet op zijn realisaties als premier. Alleen doodjammer dat hij is blijven proberen petjes op te zetten die hem niet meer pasten. Dehaene zegt zelf dat hij een politicus van de 20ste eeuw is. Dan moet je daar ook naar handelen.”

Tom Naegels, schrijft in dS 9/11 een zeer interessante bijdrage waarin hij de vraag stelt of politiek over feiten gaat of slechts om opinies, verschillende invalshoeken? Een zéér terechte vraag die voor de media betekent dat ze zelf kleur bekennen door de eenzijdige invalshoek van dergelijke bijdragen van en interviews met politici te publiceren zonder te wijzen op het eenzijdig karakter ervan. Om hieraan tegemoet te komen stelt hij dat er ook aandacht moet zijn voor andere invalshoeken, lees opinies.

Maar volstaat dat wel, botsende opinies die gepubliceerd worden in al of niet opeenvolgende edities? Wel voor een opinieblaadje maar niet voor een kwaliteitskrant die voldoende journalisten in huis heeft om vanuit een objectieve(re) invalshoek kanttekeningen te plaatsen bij het artikel en zelf zorgen voor een kader waarin de uitspraken passen, die de eenzijdige uitlatingen nuanceren en zodoende de lezers meteen – en niet later - een veel bredere kijk geeft op de behandelde problematiek. Wat dS doet is géén kwaliteit leveren maar sensatie, botsende meningen bij voorkeur geschreven met een scherpe pen waarin de voorgaande opinie ongegeneerd geïnterpreteerd wordt naar eigen inzicht en voorkeur. Wat heeft een lezer hieraan? Een voorbeeld: in dS 8/11 schrijft Bart De Wever een kritische bijdrage over de hedendaagse kunst die (volgens hem) door het elitaire karakter minder aansluiting vindt bij de leefwereld van de gewone mensen. De dag erop schrijft Marc Reynebeau in zijn column als reactie het volgende: “In deze krant deed N-VA-voorzitter Bart De Wever gisteren precies hetzelfde, maar omgekeerd, door geen culturele held te kiezen, maar een vijand, de 'hedendaagse' kunst.”

Anders gelezen zou ik volgende vraag willen stellen aan de ombudsman: stel nu even dat een lezer het artikel van BDW niet las, misschien omdat hij niet verwacht dat die ook iets zinnigs te vertellen heeft, maar wel de bijdrage van Reynebeau las. Zou die lezer dan tot de conclusie komen dat BDW in de hedendaagse kunst (en niet voor de eerste keer volgens deze cultuurpausen) vijanden ziet? Ik las het artikel van BDW blijkbaar anders, want nergens kon ik bevestiging vinden van het vijandbeeld dat Reynebeau zijn lezers voorhoudt. Er is ook nergens sprake van minder vrijheid voor de kunstenaar, zoals Reynebeau eveneens beweert. Dat dit vijandbeeld voor Reynebeau nauw samenhangt met het Vlaams-nationalisme van De Wever, mocht uiteraard niet ontbreken.

Zou ik alleen staan met de mening dat dS met deze weliswaar commercieel renderende (?) methode geen kwaliteit levert, maar eerder bijdraagt tot de polemiek, een strategie volgt die de verdeeldheid van de Vlaamse publieke opinie benadrukt. Dat de redactie kant kiest voor een behoudsgezinde staatsdragende visie blijkt uit hiernavolgend onderwerp.

Van G1000 over G32 naar de G1?

Het initiatief van historicus en auteur David Van Reybrouck krijgt heel veel aandacht in de media en zou best interessant kunnen zijn. Gisteren hoorde ik Francesca Vanthielen, VTM presentatrice en actrice en het “tweede gezicht” van dit project, over dit initiatief zeggen dat het toch jammer was dat er maar om de zoveel tijd verkiezingen zijn en zij met dit burgerinitiatief tegemoet komen aan de belangstelling die wel leeft bij de burgers. Of dit ook juist is laat ik in het midden, maar haar uitspraak is wel opmerkelijk want ze zegt daarmee ook dat “verkiezingen om de zoveel tijd” niet volstaan en daar heeft ze wel een punt. Zoals ik vroeger reeds schreef worden in een parlementaire democratie vertegenwoordigers verkozen die nadien doen wat ze willen, ook datgene waar ze tijdens de verkiezingsperiode helemaal tégen waren. Woord houden is helaas een inhoudsloze boodschap geworden voor wie deel wil uitmaken van de federale regering en precies daarom willen de Belgischgezinde politici het aantal verkiezingen (of de impact ervan) nog verminderen. Terwijl de G1000 dus méér betrokkenheid wil creëren, willen de politici precies het tegendeel: de inspraak van de burgers zoveel mogelijk beknotten. Wie dit project echter volgt stelt zich ook vragen. Zowel de deelnemers als de sponsors – waaronder Thomas Leysen, grote baas van dS – blijken gezien hun vroegere interventies niet direct boven de politiek te staan noch het volledige maatschappelijk draagvlak te omarmen. Voor alle duidelijkheid, de namen van de sponsors waren niet te lezen in dS maar wel in De Tijd en Thomas Leysen wou niet ingaan op de vraag om meer uitleg. Is het dan verwonderlijk dat de communautaire problemen zelfs niet aan bod zullen komen, wegens niet ervaren als belangrijk door de G1000? Zouden Rik Van Cauwelaert en talrijke andere opiniemakers dan ongelijk hebben wanneer ze beweren dat dit onderwerp wel degelijk leeft en zelfs het onderliggend probleem is voor de oplossing van de maatschappelijke problemen? Blijkbaar wenst men niet zo diep te graven en zal het blijven bij heel veel kleine soms triviale overwegingen die voorbijgaan aan de dieperliggende problemen – waar de mensen niet van wakker liggen. Gelukkig zal 11 november niet het eindpunt zijn maar slechts een democratische schijnbeweging die leidt naar de G32 om uiteindelijk te eindigen bij de G1, initiatiefnemer David Van Reybrouck. Toch had het zinnig kunnen zijn, al was het maar om de politici te laten weten dat ze geloofwaardig moeten worden en doen wat ze zeggen.

Marc Van de Voorde schrijft over dit initiatief in dS 9/11 het volgende: “G1000, het initiatief van David Van Reybrouck, is een nobele onderneming. Probleem is echter dat ze het falen van de democratie aan het verkeerde uiteinde vastgrijpt: de stem van het volk. De fout zit aan het andere uiteinde: het (gebrek aan) staatsmanschap van veel politici. Dat staatsmanschap verbeter je in een representatieve democratie helemaal niet door het volk te laten ‘beslissen'. Want dan injecteer je het populisme dat de politiek al heeft aangetast, in het systeem. Bovendien, het volk draagt geen verantwoordelijkheid en hoeft aan niemand verantwoording af te leggen. Je kan nooit het volk op de vingers tikken (terecht). De politici wel (terecht). We moeten dus de verantwoordingsplicht van de politici verhogen.” Hieraan zou ik wel volgende bedenking willen vastknopen: Staatsmanschap wordt dictatuur wanneer een staat geen (gemeenschappelijke) democratische basis meer heeft. Dan moet men de verkiezingen afschaffen en David Van Reybrouck samen met Francesca Vanthielen interneren. dS, interessant, soms onverantwoord.

En verder:

Lezers van kranten moeten hun plaats kennen en niet al te kritisch zijn wanneer de kranten hun resultaten bekend maken. Het CIM (Centrum voor Informatie over de Media) publiceerde de resultaten voor de kranten en tijdschriften en in dS klinkt het triomfantelijk dat zij de grootste steiger zijn. 95.817 of 2.765 exemplaren meer dan het jaar ervoor. Wie de CIM cijfers erbij haalt leest dat er twee berekeningen zijn. De cijfers die berusten op het erewoord (dat zijn de cijfers die dS publiceert) en de cijfers die echt verklaard werden. Volgens deze laatste komt men voor 2010 op een totale verspreiding van 94.945 kranten (of 872 ipv 2.765 kranten meer). Dan zit er nog een verschil in het aantal kranten die verkocht werden aan derden (zoals Walter Zinzen ooit opmerkte zijn dat kranten waar geen lezers tegenover staan): 4.960 echt verklaarde cijfers tegenover de cijfers op erewoord waar slechts 4.911 kranten gemeld worden.

In DT (5/11) klinkt het resultaat zo: De losse verkoop van dagbladen gaat achteruit. Dat blijkt uit de publicatie van de dagbladverkoopcijfers van het Centrum van Informatie over de Media (CIM) gisteren publiceerde over het derde kwartaal. In de twaalf maanden die voorafgingen aan 30 september zagen alle Vlaamse dagbladen hun verkoop bij de krantenwinkel ('de losse verkoop') dalen met 6,9 procent tot bijna 355.000 kranten per dag. Dat de Vlaamse krantenmarkt desondanks stabiel bleef, is vooral te danken aan het stijgende aantal abonnementen voor zowel de papieren als de digitale versies van de kranten. De oplage van De Tijd steeg, inclusief digitale versies, met 2,6 procent tot 37.030 exemplaren. Met een gemiddelde oplage van 4,759 digitale kranten per dag blijft De Tijd de grootste digitale krant van België. Het Laatste Nieuws blijft de grootste krant van het land. In de Franstalige krantenmarkt heeft zich de malaise van de voorbije kwartalen ook in de laatste drie maanden doorgezet. Daar daalde de oplage met 3,8 procent tot gemiddeld 397.672 exemplaren per dag.

Zolang kranten hun eigen resultaten op een verhullende manier voorstellen zullen ze ongeloofwaardig blijven in hun kritiek op ander instellingen die al even creatief zijn in hun communicatie. Samengevat, beste lezers, wanneer u niet wil bedot worden doet u er best aan om zelf even de website van het CIM aan te klikken

Ken uw plaats: Uplace

dS: “Dagelijks 25.000 extra auto's op de Ring? Alsof er elke dag een grote voetbalwedstrijd is. Zo geraakt niemand nog in Vilvoorde.' Corinne Olbrechts (Open VLD), waarnemend burgemeester van Vilvoorde, ziet de komst van shoppingcenter Uplace, groter dan wat ons land ooit eerder heeft gezien, in de oksel van het viaduct van Vilvoorde, niet zitten. (…) Bart Somers (Open VLD), de burgemeester van Mechelen, heeft al laten weten geen schrik te hebben van Uplace. De Leuvense burgemeester, Louis Tobback, wil Uplace wel tegenhouden. Niet omdat we schrik hebben, maar omdat we er nadeel van gaan ondervinden. Mechelen trouwens meer dan wij. (…) Het spektakel wordt geamuseerd gadegeslagen vanuit het Brusselse Gewest. Benoît Cerexhe (CDH), de Brusselse minister van Economie, verslikte zich vrijdag even toen hij hoorde dat Uplace een bouwvergunning kreeg. “We hadden van Vlaanderen toch wat meer overleg verwacht, want ze weten dat wij ook een shoppingcenter plannen. Vlakbij dan nog, op de Heizel.
Twee shoppingcenters zijn volgens Cerexhe niet leefbaar, maar geen nood, volgens onze gegevens heeft de Heizel meer overlevingskansen dan Uplace. Nu de Vlaamse regering blijkbaar snel wil gaan, kunnen wij alleen maar volgen. We zien wel wie het haalt.”

Even Anders Gelezen: terwijl de NIMBY Vlamingen ruzie maken, zal Brussel op nauwelijks enkele km een vergelijkbaar project realiseren, uiteraard zonder de minste inspraak van de Vlamingen. Een duidelijk signaal dat de op stapel staande metropolitane gemeenschap enkel de Brusselse belangen moet dienen, of wat dacht u wel? Bizar dat de kleine Back van Leuven over het Brussels project dat evengoed concurrentie is en de verkeershinder zal vergroten, zijn mond niet durft open te doen.

In Knack 9/11 doet Walter Pauli (overgekomen van De Morgen) een gans ander boekje open over dit project: “Het is namelijk een erfenis van de vorige Vlaamse regering Peeters I. De beslissing dateert van voor de Vlaamse verkiezingen op 7 juni 2009. De toenmalige Vlaamse ministers gunden elkaar wat (…) Frank Vandenbroucke (SP.A) zorgde voor 30 miljoen euro voor een betere toegankelijkheid van het universitair ziekenhuis Gasthuisberg. Patricia Ceysens (Open VLD) kon op de valreep nog 60 miljoen vrijmaken voor het Leuvense onderzoekscentrum IMEC. Voldoende reden waarom de Leuvense socialisten toen niet protesteerden tegen het shoppingcentrum. Zakenman Bart Verhaeghe, die vroeger reeds kon rekenen op de steun van Dirk Van Mechelen (Open VLD) voor de bouw van het Brugse voetbalstadion annex zakencentrum, werd ditmaal bediend door Patricia Ceysens voor het shoppingcentrum …

Het volstaat niet om dS te lezen.

Pjotr

Anders Gelezen

Op zoek naar correcte informatie

ANDERS GELEZEN

Enkele lezers waren nogal ontevreden over de verklaring van Wouter Beke dat CD&V tijdens de onderhandelingen de moed had om het been stijf te houden en triomfantelijk verklaarde dat hij ditmaal wel woord had gehouden: te lezen in het CD&V ledenblad Ampersand. Nogal wiedes dat de achterban gekleurde informatie krijgt en hij heeft nog gelijk ook, BHV is gesplitst. Anders wordt het wanneer deze informatie naar alle inwoners van Vlaams-Brabant wordt verstuurd. Dan is dat het eerste verkiezingsdrukwerk – peptalk dus - in het vooruitzicht van de gemeentelijke verkiezingen in oktober 2012. In dS onder de veelzeggende titel ‘Kreten en gefluister’ was hierover het volgende te lezen:

‘Eigen lof... CD&V klopt zichzelf op de borst in een brief aan de inwoners van Vlaams-Brabant. De partij is fier op de splitsing van BHV en prijst voorzitter Wouter Beke, die ‘het been stijf hield'.

... stinkt! N-VA en Vlaams Belang zijn niet te spreken over de actie. Vlaams Belangers Bart Laermans en Joris Van Hauthem hebben het over een ‘desinformatiecampagne'. Volgens N-VA-kamerlid Ben Weyts probeert CD&V de Vlaams-Brabanders blaasjes wijs te maken. Weyts rijmelde ferm: ‘BHV? De Vlamingen zijn de risee. Net als hun portemonnee'.

Op blz 6 van Ampersand blijken zelfs de Vlaamsgezinde CD&V’ers Michel Doomst en Eric Van Rompuy heel blij met het bereikte akkoord. Het gaat om een zuivere splitsing en de prijs is niet onaanvaardbaar hoog, staat er te lezen. Het artikel sluit af met een triomfantelijke uitroep: CD&V is en blijft de meest geloofwaardige Vlaamse partij. Voilà, meer moet dat niet zijn voor een partijblad. Of dit zal volstaan om de Vlaamsgezinde kiezers terug te halen is een ander paar mouwen, want door elke kritiek te weren en slechts het positieve te verspreiden riskeert CD&V te vervallen in de dijzige CVP-praat van weleer: desinformatie. Zouden ze bij de Ampersand-redactie nog altijd niet door hebben dat de kiezers anno 2012 niet meer zo goedgelovig zijn als in de ‘goeie ouwe CVP-tijd’? Erger, onvolledige misleidende informatie zal de interne tegenstellingen aanwakkeren en het vertrouwen in de Vlaamsgezinde mandatarissen geen deugd doen. Precies in het vooruitzicht van de gemeenteraadsverkiezingen – waar CD&V kan bogen op een grote schare enthousiaste mensen - zou men beter zwijgen over dit vanuit Vlaamse invalshoek zeer discutabel resultaat. Het zijn alvast niet de lokale mensen die hierop willen afgerekend worden.

Lezer JD reageerde in dS online als volgt: Ettelijke decennia geleden creëert het politiek establishment een grondwettelijk probleem. Tientallen jaren krijgt dat niet de aandacht die een grondwettelijke discrepantie toch zou moeten krijgen in een democratie. Het wordt voor datzelfde politiek establishment maar dringend wanneer er nieuwe vervelende uitspraken komen van het grondwettelijk hof. En daarop is het politiek establishment nu fier? Ik ben beschaamd in hun plaats.

Een Vlaamsgezinde CD&V’er schreef het volgende: Meent de CD&V nu echt dat alle bedrogen kiezers uit 2007 zo vlug de beloftes - waarmee ze gelokt werden - zullen vergeten? Ik zou me schamen om een brief te onderschrijven waarin een ondertitel luidt " CD&V heeft woord gehouden"... Ondertussen wordt vanuit Vlaamsgezinde hoek (o.a. Prof Vuye, UNamen) brandhout gemaakt van het communautair compromis en ook de Franstalige (MR) interpretatie van dit deelakkoord bewijst duidelijk dat er verschillende lezingen mogelijk zijn. Ik wacht overigens nog altijd op een reactie van CD&V op mijn vraag omtrent deze Franstalige interpretatie …

Het is even wennen nu Rik Van Cauwelaert niet meer als Directeur van Knack maar als strategisch directeur Knack opent met zijn veelgelezen rubriek ‘Van de redactie’. Onder de titel Eigen schuld (26/10) heeft hij het over de botte weigering van de PS om een onderzoekscommissie in te stellen naar wat er misliep met DEXIA. Zijn conclusie is dat de burger geen inkijkrecht krijgt in het Belgisch ons-kent-ons-systeem. In zijn striemende aanklacht wijst hij met beschuldigende vinger naar CD&V, SP.A en Open VLD die zich hebben neergelegd bij deze PS-oekaze. Van Cauwelaert spreekt Yvan Mayeur (PS kopstuk) tegen die beweerde dat een onderzoekscommissie geen buitenlanders, CEO Pierre Mariani en de Franse toezichthouders, kan ondervragen. Toch wel zegt Van Cauwelaert: “Een parlementaire onderzoekscommissie met de bevoegdheden van een onderzoeksrechter kan zonder enig juridisch probleem een buitenlandse getuige, zoals Pierre Mariani, laten opvorderen of een rogatoire commissie naar Parijs sturen om wie dan ook van de Franse Dexiakopstukken en toezichthouders te ondervragen. En mocht dat nodig blijken, dan kan de onderzoekscommissie het Franse gerecht zelfs vragen dat Franse betrokkenen in de Dexiacrash worden aangehouden.”

In dS verschijnt twee dagen later (28/10) een artikel over hetzelfde onderwerp dat afsluit met volgende tekst: “De nieuwe bijzondere commissie zal openbaar vergaderen tenzij een getuige gesloten deuren vraagt. De vraag is of de commissie erin zal slagen om de Franse hoofdrolspelers te ondervragen. Op buitenlanders heeft ook een parlementaire onderzoekscommissie geen vat.”

Anders gelezen: dit is een mooi staaltje van misleiding zonder dat er gelogen wordt. Journalist Wim Winckelmans geeft hier Mayeur gelijk en gebruikt daarvoor een handigheidje: hij heeft het over een ‘gewone’ parlementaire onderzoekscommissie die inderdaad verschilt van een ‘parlementaire onderzoekscommissie met de bevoegdheden van een onderzoeksrechter’. Een formule die gezien de internationale dimensie van het debacle vanzelfsprekend is. Anders geschreven: Knack als controlerende Vierde Macht en dS als een staatsdragende krant die verdoken belangen verdedigt, zelfs wanneer die indruisen tegen het algemeen belang. Gelukkig daagde het ook bij de dS redactie: in de volgende zaterdagkrant opent Bart Sturtewagen op de voorpagina terecht alle registers en eist net zoals Van Cauwelaert een onderzoekscommissie die volledige duidelijkheid brengt, al twijfelt hij of de politici de vele wolfijzers en schietgeweren zullen kunnen vermijden. Zouden Open VLD en CD&V in deze eindelijk de moed hebben om de PS te lossen (net zoals ze N-VA lieten vallen)? Zowel Beke als De Croo hebben geen keuze zonder het verwijt te krijgen dat ze reeds vanaf hun eerste jaren voorzitterschap besmet zijn door de Belgische ziekte die al hun voorgangers ongeloofwaardig maakte. Ons-kent-ons als machtsfactor overboord gooien, dát zou pas vernieuwend zijn! Wie mijn mijmeringen hieromtrent wil lezen kan dit online http://anders-nieuws-extra.blogspot.com/2010/12/in-de-luwte-van-het-aflopend-jaar.html

Overigens vernam ik uit welingelichte bron – weliswaar off the record – dat belangrijke spelers in dit dossier de laatste dagen verklaringen aflegden die niet juist zijn en essentiële informatie in hun bezit achterhouden. Hopelijk laten Knack en de andere media het niet hierbij en blijven ze kloppen op dezelfde nagel. Van Cauwelaert sluit zijn bijdrage af met een dreigende uitspraak: “Een gedachte om mee te nemen naar de volgende verkiezingen.” Zijn overweging slaat alvast voor mij op álle uitwassen van de Belgische ziekte en zeker op elke vorm van oude politieke cultuur.

Onderwijl sukkelen de onderhandelaars verder en wordt de begroting 2012 alsmaar moeilijker. In de kranten konden we lezen dat Wallonië een bijkomende inspanning zal doen: ze zullen in 2012 de staatsschuld slechts verhogen met 469 miljoen euro in plaats van de geplande 569 miljoen. Volgens Rudi Demotte (PS) Waals minister-president, is dit een blijk van federale loyauteit. Hoe dom kan een mens zijn die denkt dat de staatsschuld nog meer belasten net het tegendeel is van solidariteit. Volgens een Franstalige lezing kan dat wel: vermits we van Europa samen een tekort mogen hebben van 2,8% leest de bijdrage van Wallonië niet meer als een bijkomende kost. Dat Demotte het Waalse relanceplan niet wil opgeven is terecht. Meteen rijst dan ook de vraag waarom Vlaanderen niet zo moedig is en niet bespaart op de toekomst, Onderzoek en Ontwikkeling en de noodzakelijke investeringsprojecten die Vlaanderen als logistieke topregio concurrentieel houden? Om nog te zwijgen over toekomstgerichte projecten zoals de ‘Vlaamse baaien”.

Als uitsmijter even terug naar het taalgebruik van onze politici in internationale fora. Dat mijn nogal stoute brief aan kandidaat premier Di Rupo uiteenlopende reacties ontlokte is een goed teken: Anders Nieuws is er niet om waarheden de verkopen maar om de lezer aan te zetten zichzelf een mening te vormen, rekening houdend met een Vlaamse invalshoek. Dat ik in die brief zelf een taalfout maakte – “onafgezien” is inderdaad een Belgische contaminatie – doet niets af van mijn bezorgdheid omtrent het Nederlandstalig imago van België wanneer Di Rupo ons moet vertegenwoordigen in het buitenland. Hoewel het kan, zoals Herman Van Rompuy recentelijk bewees, toen hij als voorzitter van de Europese raad na de top over de eurocrisis afgelopen WE, de vragen in het Europees parlement beantwoordde in het Nederlands. Weldenkende Vlamingen zullen helaas ook plaatsvervangende schaamte gevoeld hebben toen hij meende zich daarvoor te moeten verontschuldigen. Hij was immers zo moe zei hij, dat het beter was om zijn eigen taal te spreken. Tja.

Pjotr

Anders Gelezen

Een zootje

ANDERS GELEZEN

Mijn inleidende commentaar (e-mail) bij de vorige Anders Gelezen over politici die zetelen in bestuursraden deed enkele lezers reageren. Een lezer schreef: “Ikzelf was ooit lid van de raad van bestuur van ELIA, na jarenlange gedegen ervaring in netopbouw, netuitbating en vrijmaking van de markten. (…) Eerst werden een aantal ELECTRABEL bestuurders verwijderd, waaronder ikzelf, om plaats te maken voor "onafhankelijke" politieke mandaten. Bij een laatste publicatie zag ik tot mijn grote verbazing dat er in de ganse raad van bestuur nog slechts één bestuurder is die het klappen van de zweep kent. Om bestuurder te worden moet je op vandaag ofwel onafhankelijk zijn, wat vaak synoniem is van onbekwaam in deze materie ofwel een politiek mandaat hebben om de burger te vertegenwoordigen.”

Een andere lezer vond dat ik nogal kort door de bocht ging bij het aanklagen van politici als poenscheppers. Gelijk heeft hij want het is inderdaad niet zo dat alle politici deze mandaten betrachten omwille van het geld. Voor sommigen is de streling van het ego al een grote beloning; reputatie en macht zijn evenzeer belangrijke drijfveren. Zelf denk ik dat onder meer JL Dehaene niet voor het geld bestuurder werd van Dexia, maar eigenlijk doet de motivatie er weinig toe. Politici die zetelen in bedrijven zitten er omwille van hun invloed in de politieke machtscentra; lobbyen als voortzetting van hun machtshonger of als beloning, of beide? Hun aanwezigheid in de raden van bestuur van intercommunales en andere privaat-publieke instellingen is een andere zaak: hier gaat het om de verdediging van de belangen van hun zetbazen, politieke partijen en middenveld organisaties. Ik laat het aan de wijsheid van de lezers over of ze denken dat politici deze mandaten ook zouden vervullen mochten ze geen lucratieve vergoeding krijgen?

Sinardet spreekt in dS (24/10) over het schuldig verzuim van politici in de bestuursraden die, zo schrijft hij, “niet genoeg hebben gewogen en te weinig het algemeen belang hebben gediend dat ze verondersteld waren te vertegenwoordigen.” Verder nog, “Het schuldig verzuim van de politiek reikt verder. Want uiteindelijk zijn het nog altijd de politici die de eindregie hebben en de macht bezitten om in dat financieel systeem orde op zaken te stellen.” Opmerkelijk is zijn uitspraak over de politieke partijen: “Het bewijs dat de partijen alle touwtjes in dit land in handen houden, zo lijkt het.” Deze opmerking deed mij in mijn pen kruipen en raar maar waar, maandagvoormiddag (24/10) publiceerde de krant online mijn reactie: “De kritiek van Sinardet op de (partij)politieke machtsgreep in België klopt. Alleen is het niet nieuw en daarom ook een beetje pijnlijk dat uitgerekend hij als fervente verdediger van het huidige federale systeem dit aanklaagt. Is hij samen met de staatsdragende media niet even schuldig door de Belgische ziekte jarenlang te gedogen, te minimaliseren of toe te dekken? Het klopt ook dat deze federale ziekte een slecht voorbeeld is voor de Vlaamse beleidsmakers - waar konden ze ooit leren goed besturen? - maar het is heel kort door de bocht voor iemand die zich presenteert als academicus, om meteen de Vlaamse regering, vooral N-VA, mede schuldig te maken aan deze ziekte. Schuldig verzuim is duidelijk geen privilege van de politici. Pierre T.” Helaas was de transparantie van dS redactie van korte duur want reeds na de middag werden alle reacties geschrapt en was het niet meer mogelijk om te reageren. Een duidelijk voorbeeld van manipulatie en onterechte censuur in een kwaliteitskrant. Op vraag van Dave Sinardet? Vermits hij deze column eveneens leest verwacht ik op mijn vraag een antwoord.

Over het Dexia debacle werd veel geschreven en blijkbaar zijn de verliescijfers nogal uiteenlopend. Volgens Bart Haeck in DT (24/10) zou het elke Belg tussen 58,5 en 4.958,5 euro kunnen kosten. Een ruwe schatting zegt de auteur. Een lezer stelde voor dat de dS de cijfers van de verliezen (door de vereffening van de Gemeentelijke Holding) voor de gemeenten zou opzoeken en publiceren. Een goed idee en dat valt voor sommige gemeenten al bij al nog mee. Voor Affligem zou dat voor de begroting van de volgende jaren neerkomen op een derving van 30.000 euro aan inkomsten. Dat is zowat de jaarlijkse betoelaging van de 53 culturele verenigingen. Voor hun oorspronkelijke inleg (niet de verhoging van het kapitaal in 2008) werd indertijd niets betaald. Maar wie inschreef op de kapitaalsverhoging zal nu wel met een hoger verlies zitten. Lenen aan 6 % met de garantie om 13 % interest op te strijken was niet zo’n goed idee.

Te lezen op www.proflandria.be : de laatste 20 jaar bedroegen de transferten vanuit Vlaanderen zo’n 260 miljard euro. Met grafieken ter ondersteuning komt men tot volgende conclusie: Bij scheiding van de geldstromen in drie autonome Gewesten: Zou Brussel er even erg aan toe zijn als Griekenland. Zou Wallonië failliet zijn. Zou Vlaanderen aan de top staan in Europa. Vlaanderen zou geen schulden hebben maar wel een tegoed van 195 miljard. In werkelijkheid zal Vlaanderen met een molensteen om de hals meegesleurd worden op de zuidhelling van Europa. Dat laatste zou toch iedereen moeten zorgen baren want zonder een sterk Vlaanderen is België eveneens failliet.

Mag het eens over onze taal gaan?

Dat het Nederlands onder druk staat bleek uit diverse berichten. Zo meldde sportjournalist en presentator Carl Huybrechts in Spoorslag (een regionale publicatie uit de druivenstreek) dat Royal Sporting Club Anderlecht verbood om intern nog Nederlands te spreken. De tweetaligheid Nederlands en Frans - waar ook buitenlanders meestal geen probleem mee hadden - werd gewijzigd in Frans en Engels. Het verbod om Nederlands te spreken geldt zowel in de kleedkamer, tijdens de oefenstonden als bij wedstrijden. Ik vroeg de club om uitleg maar kreeg tot op het ogenblik van versturen van deze AG geen reactie. Mocht deze er komen zal ik graag deze informatie bevestigen of ontkennen.

In dS (24/10) verscheen een artikel waarin staat dat buitenlandse verplegers te weinig Nederlands kennen. Helaas ook uit eigen ervaringen weet ik dat de taalkennis in ziekenhuizen en zorgcentra te wensen overlaat. Ergerlijk is dat de Nederlandstalige collega’s altijd spontaan overschakelen naar het Frans, waardoor deze buitenlandse collega’s niet aangezet worden om hun kennis van het Nederlands te verbeteren.

Tenslotte is er Di Rupo die als Nederlandsonkundige ‘zonder ongelukken’ premier zal worden van België. Ik schreef hem een brief met mijn bedenkingen hieromtrent. In bijlage voor de e-abonnenten.

Helaas zijn er ook Vlaamsgezinden die heel onredelijk zijn. Een lezer reageerde op de Franstalige mop (in mijn laatste nieuwsbrief) als volgt: “Vlaamse Moppen graag en geen Waalse Ja.... Mister Tering...” Voldoende reden om deze lezer, AVM, uit mijn adressenbestand te verwijderen. Voor wie het niet zou weten, Anders Nieuws is niet bedoeld voor mensen die enkel hun eigen gelijk en dan nog in hun eigen taal willen lezen. Nadenken, vooral als men het niet eens is, blijft de centrale boodschap.

Pjotr

Anders Gelezen

Gedane zaken, nu de toekomst

ANDERS GELEZEN

Het had nooit zo mogen lopen, schrijft Wouter Beke, voorzitter CD&V, in dS (15/10). N-VA had als grootste Vlaamse partij zijn verantwoordelijkheid moeten opnemen en de onderhandelingstafel niet verlaten want, zo voegt hij eraan toe, er is geen alternatief voor het onderhandelen. We zullen nooit weten of er met N-VA een beter compromis mogelijk was, maar te oordelen naar de uitspraak van Elio Di Rupo dat Vlaanderen met N-VA “zero” had gekregen, is dit zeer twijfelachtig. Overigens, Wouter Beke vergeet dat ook het duo Leterme – De Wever in 2007 niets kregen. Daarenboven waren het niet alleen de Franstaligen die toen op de rem stonden maar ook Open VLD die niet liever had dan dat het kartel CD&V – N-VA plat op de buik ging. Zou De Croo junior ditmaal eerbaarder bedoelingen hebben, nu N-VA een deel van zijn kiezers overnam? Kan het ‘progressief’ Vlaanderen (behalve de leden en sympathisanten van de Gravensteengroep) wel iets schelen als de prijs voor het compromis te hoog ligt?

Dat de onderhandelende voorzitters hun compromis verdedigen is begrijpelijk, maar de afwijzing vanuit de Vlaamsgezinde hoek begint stilaan vorm te krijgen. Onder meer de splitsing van het gerechtelijk arrondissement, de oprichting van een politiek geïnspireerde metropolitane regio en de blanco cheque voor Brussel liggen velen zwaar op de maag. Van een pacificatie is er dan ook geen sprake. Zelfs Wouter Beke geeft toe dat eenmaal dit compromis geïmplementeerd is men onmiddellijk een nieuwe communautaire discussie moet op gang brengen. Scheve dromedarissen lijken wel het waarmerk van de Belgische compromissen.

In De Tijd online werd de lezers gevraagd of ze voor of tegen het communautair compromis zouden stemmen mocht men hun mening vragen. Mocht er een referendum zijn, zou u voor of tegen deze zesde staatshervorming stemmen? Op de 8.030 stemmen (11/10 - 16 u) stemden 65 % het compromis weg. De Vlaamse Volksbeweging startte intussen een facebook groep onder de titel “Niet in mijn naam” met een samenvatting van de kritiek op het akkoord en de eerste reacties zijn duidelijk een groot succes. Wie de prijs voor het compromis te hoog vindt kan aan deze actie deelnemen via de link www.vvb.org/kort/218/36258

Maar wat brengt ons de toekomst, want gedane zaken nemen geen keer.

De staatsbehoudende media zullen wat graag dit compromis begraven en vooruitblikken naar de gemeenteraadsverkiezingen. Antwerpen, waar N-VA gepeild wordt als de grootste partij en de strijd om de sjerp zou gaan tussen Bart De Wever en zittend burgemeester Patrick Janssens, krijgt nu al veel aandacht. Nochtans is De Wever nog niet zeker dat hij zich zal kandidaat stellen en hopelijk slaapt hij daar nog enkele nachten over want het is voor gans Vlaanderen een ongemeen belangrijke beslissing. Immers, wanneer De Wever kiest voor Antwerpen dan verzaakt hij aan zijn kandidatuur voor het federale of gewestelijke niveau in 2014. Zonder boegbeeld De Wever maakt N-VA minder kans om de grootste partij te blijven in Vlaanderen en zullen de traditionele partijen wat graag N-VA in een onbetekenende oppositierol duwen. Daar kunnen ze dan samen met de andere Vlaamsgezinde politieke families wegkwijnen. Een cordon sanitaire rond de ganse Vlaamse beweging is dan een feit.

De Wever zit eigenlijk in een vergelijkbare positie met Yves Leterme in 2007 die na zijn eclatant persoonlijk succes kon kiezen tussen de leider zijn van de Vlaamse gemeenschap – wat De Wever kan worden door federaal of gewestelijk kandidaat te zijn - of kiezen voor de Zestien – voor De Wever kiezen voor de stad Antwerpen. Hoe het Yves Leterme verging weten we. Letterlijk uit mijn brief aan Leterme (november 2007): “Dan zal u eerste minister zijn van een amechtige regering die weliswaar enkele liberale klemtonen zal realiseren maar ten gronde niets zal veranderen aan de polarisatie tussen de gemeenschappen, noch aan de roep om goed bestuur. (…) Misschien houdt u het twee jaar vol en dan is het voorbij.” (te lezen in het boek “Woord Houden … NON”; www.andersnieuws.eu).

Voor CD&V leidde de keuze van Leterme voor de Zestien tot een pandoering van jewelste in 2010. Toen kozen Vlaamsgezinde CD&V’ers massaal voor het Vlaams alternatief N-VA. Maar of ze zullen blijven in 2014 zal in belangrijke mate afhangen van de keuze die De Wever zal maken: kiezen voor Antwerpen zal gezien worden als een abdicatie in plaats van een tweede kans om eindelijk Vlaanderen op de kaart te zetten. No guts, no glory.

Het zal echter niet volstaan voor N-VA om met De Wever in 2014 naar de kiezer te trekken. Het volstond in 2010 om te pleiten voor “verandering” maar deze boodschap kan men geen tweede keer gebruiken. Nu moet N-VA met een echt vernieuwend en positief verhaal komen zodat de Vlamingen opnieuw een echte keuze kunnen maken. Niet voor een brutale eenzijdige onafhankelijkheid maar evenmin voor dit federaal België.

Het worden spannende tijden en de druk op Bart De Wever zal alsmaar groter worden. Kies voor Antwerpen zullen de Belgischgezinden roepen want, zo weten ze maar al te goed, dat is hun enige hoop op eigen gewin en zo is Vlaanderen eindelijk een populaire omfloerste separatist kwijt. Kies voor Vlaanderen zullen de Vlaamsgezinden roepen, want Antwerpen heeft al een andere extreme Vlaamsgezinde partij opgepeuzeld.

Misschien zou Bart De Wever ook eens aan zijn gezondheid moeten denken en de zware verkiezingsstrijd in 2012 vanuit de achtergrond steunen. Ook dat is vooruitziendheid.

Pjotr

Anders Gelezen