ANDERS GELEZEN
Op Canvas bij Phara, dinsdag: Alain De Gerlache, RTBF journalist, hoopt op een ideaal want dubbelzinnig compromis over BHV. Dat de Vlamingen zich op de borst mogen kloppen omdat BHV eindelijk gesplitst is. Dat de Franstaligen zich op de borst mogen kloppen omdat de grond Vlaams gebleven is maar alle Franstaligen in de Vlaams Brabant (meer) aansluiten bij het tweetalig Brussel. Hoezee, het territorialiteitsprincipe verzoend met het personaliteitsprincipe: de Vlamingen de grond, de Franstaligen de mensen.
Dat is België op zijn mooist: volksverlakkerij als sublieme uitkomst van het traditionele loodgieterswerk waar België zo fier op is.
Waarop baseert hij zich? De apparentering zoals uitgelegd in dS (20/04): “Apparentering is een systeem voor het toekennen van de restzetels na verkiezingen. Elke partij krijgt evenveel zetels als het aantal keer dat de kiesdeler in haar stemcijfer gaat. Dan blijven er nog reststemmen over, die niet voldoende zijn om de overgebleven zetels rechtstreeks binnen te halen. De apparentering maakt het mogelijk dat een partij een zetel haalt in een kieskring waar ze bijna geen stemmen kreeg, dankzij de overschotten van andere kieskringen. Franstalige partijen worden dus aangemoedigd om campagne te voeren in heel Vlaams-Brabant, daar waar ze dit tot nu toe alleen in BHV doen. Ze moeten bovendien geen eenheidslijst meer gebruiken, zoals de Union des Francophones (UF) vandaag, maar kunnen aparte lijsten indienen. Het resultaat wordt vaak als onrechtvaardig aangevoeld”. Hoeft het een betoog dat dit onderdeel van het JLD voorstel volledig haaks staat op wat de Vlamingen willen, namelijk dat door de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde partijen in de andere taalgemeenschap géén stemmen meer kunnen ronselen, zoals de Franstalige partijen nu wel kunnen in de kieskring BHV. Overigens opnieuw strijdig met het gelijkheidsbeginsel want enkel geldig in Vlaams en Waals Brabant en niet in de andere provincies.
Staatsmannen schelden niet
Kanaal Z, de zender van Knack laat regelmatig gezaghebbende én interessante stemmen aan bod komen. Een aanbevolen zender maar het lukt ze niet altijd. Maandag 19/04, keek ik naar een interview van Guy Polspoel met Marc Eyskens. Zijn commentaar op de BHV saga is zo voorspelbaar dat weinigen er nog iets aan hebben. Het klassieke argument, als men stemt in het parlement valt de regering en wordt BHV niet gesplitst, vormde begin en eindpunt van zijn belgicistische redenering. Maar nu kwam er nog een toetje bovenop, ook al heel klassiek, doemdenkerij die moet bang maken: als de regering nu valt zal de kredietwaardigheid van België zakken en zitten we met Griekse toestanden. Zucht. Tot zover Eyskens zelve, de lichtjes schizofrene professor die jarenlang studenten aanzette om zelf na te denken maar nu liefst heeft dat men slaafs zijn belgicistische opinie volgt. Bij gebrek aan valabele argumenten toverde hij daarbij een paar scheldwoorden vanonder zijn borstelige wenkbrauwen, die hem duidelijk niet alleen het zicht belemmeren maar ook het inzicht doen verliezen: “al wie denkt dat men BHV moet splitsen via een stemming zijn idioten en/of hypochriete mensen”. Vooral die laatste kwalificatie klinkt uit de mond van een gepatenteerde tsjeef - die ooit een briljant diplomaat opofferde om zijn hachje als buitenlandminister te redden - heel indruk-wekkend.
Et vogue la galère : Jean-Luc Dehaene, de Vlaming.
In La Libre Belgique klonk het zo (21/04): « Didier Reynders (MR), Elio Di Rupo (PS), Jean-Michel Javaux (Ecolo) et Joëlle Milquet (CDH) s’étaient concertés avant de faire face à Dehaene et Leterme. Un francophone: On en a ras-le-bol de Jean-Luc Dehaene. Il nous mène en bateau, ce qu’il nous offre est ridicule, et ce cirque ne va plus durer longtemps". Verder in het artikel staat volgende : "Jean-Luc Dehaene était comme une locomitive: il n’écoute personne, il fonce, il fonce et il va se retrouver dans le mur".
In zijn editoriaal schrijft Francis Van de Woestyne (een mooie Vlaamse naam) : « Mais il faut se réjouir du sursaut francophone et du choix, posé par les présidents du MR, du PS, du CDH et d’Ecolo de réaffirmer fermement leurs positions. Car sans appeler à une logique de front contre front, les francophones n’ont d’autre choix, face à la détermination flamande, que de s’opposer, unis, à ce qui est inacceptable ou indigne. Chacun devra sortir la tête haute de la négociation. Pas à genoux ».
Bij dit alles vergeet men dat Vande Lanotte (SP.A) ooit zei dat de spltising van BHV een probleem was voor de Franstaligen. Jammer dat de Vlaamse regeringspartijen zo kort van geheugen zijn. Louis van Leuven, die eveneens bij Phara, maar bovenstaande editoriaal in LLB nog niet gelezen had, geeft het compromis 75 % kans op slagen. Gelukkig zei hij er niet bij wanneer dat zou zijn. Hij ziet wel twee kleine hindernissen: De MR met het FDF en het congres van CD&V. Wanneer CD&V dit compromis, of een nog ergere versie, zou aanvaarden, verliest de Vlaamsgezinde vleugel elke geloofwaardigheid.
En hoe zit het met de Vlaamse regering? Open VLD liet alvast weten (LLB) dat ze Kris Peeters niet willen depanneren, mocht N-VA de stekker eruit trekken. Ik gok dan toch liever op die 25 % dat het niet lukt. De volgende opportuniteit lijkt begin 2011, na het Europese voorzitterschap. Ondertussen kan de federale regering in rustige vastheid verder slapen en de problemen voor zich uitschuiven. De afbraak van het sociaal stelsel is maar een detail. Of om het op zijn Van Cauwelaert’s te zeggen: Het federale huis is nu helemaal uitgewoond, de Belgische politiek heeft haar laatste greintje waardigheid verloren.
Wordt vervolgd.
Pjotr
ANDERS GELEZEN verschijnt op maandag/dinsdag of telkens het de moeite loont.
21 april 2010
15 april 2010
De Belgische grenzen van de democratie
ANDERS GELEZEN
Wie wil weten hoe een krant op objectieve en neutrale wijze toch kant kiest, moet kijken naar de experts die ze aan het woord laat. Tom Naegels (dS 03/04)
In La Libre Belgique en De Standaard klinkt de boodschap unisono: de Vlamingen zijn overgeleverd aan de welwillendheid van de Franstaligen voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde.
In LLB is het argument dat elke wet die door de Koning moet ondertekend worden vooraf de goedkeuring moet krijgen van de regering (de handtekening van één minister) en dus kunnen de Franstalige ministers dat weigeren. Zo simpel lijkt het en vanuit hun invalshoek én alle belgicisten verdedigbaar.
In dS (13 en 14/04) doet men niet meer moeite en laten ze professor Van Orshoven (KUL) hetzelfde verhaal bevestigen. Daarenboven wordt volgens dS het probleem na een stemming nog groter, want dan valt de regering en zijn de volgende verkiezingen ongrondwettelijk (hoewel ook dat volgens sommige juristen niet klopt).
PAUL VAN ORSHOVEN (dezelfde als in dS) spreekt in Knack heel andere taal : “De rechtstreekse verkiezing van de faciliteitenburgemeesters zou betekenen dat Vlaanderen de bevoegdheid om zelf die burgemeesters te benoemen opnieuw kwijtspeelt. Waarom gaat men er altijd van uit dat de splitsing van B-H-V gepaard moet gaan met zulke Vlaamse toegevingen? (…) Je zou ook kunnen redeneren dat de grote Vlaamse toegeving aan de Franstaligen erin bestaat dat het status-quo op sociaaleconomisch vlak nog enige tijd wordt gehandhaafd”. (…) “Over de overheveling van de faciliteitengemeenten naar het federale niveau: Vroeger werden de Franstaligen in de faciliteitengemeenten na één verzoek voor de rest van hun leven door de gemeente in het Frans geholpen. Eind jaren 1990 is de Vlaamse regering voor het eerst echt gaan nadenken over de draagwijdte van de faciliteiten. De faciliteitengemeenten in de Rand maken deel uit van het Nederlandstalig taalgebied, waar het Nederlands de enige officiële taal is. Dus mag je veronderstellen dat Franstalige inwoners van die gemeenten na verloop van tijd voldoende Nederlands kennen en niet langer, of niet langer in alle gevallen, een beroep op faciliteiten zullen doen. De Raad van State heeft intussen al vier keer de juistheid van die interpretatie bevestigd. Maar als ze de Vlaamse regering zo gek krijgen dat die de rondzendbrief-Peeters prijsgeeft _ be my guest”.
Eén bedenking: hoe zou het komen dat Van Orshoven in Knack Vlaamsgezinde standpunten kan publiceren die men niet kan/mag lezen in dS? Is het toeval dat hij en anderen in dS slechts één (belgicistische) visie ondersteunen?
Maar laten we zelf proberen om een genuanceerd beeld op te hangen dat het niveau van de kwaliteitskranten overstijgt. Zou dat lukken?
Kan men BHV splitsen via een stemming in het parlement?
Antwoord: Neen volgens de belgicisten, ja volgens de Vlaamsgezinden.
De argumentatie van de belgicisten las u in dS en LS.
De redenering van de Vlaamsgezinden: Het probleem BHV gaat over een kieswetgeving die niet conform de grondwet is. Vermits in een parlementaire democratie, de wetgeving een bevoegdheid is van het parlement, is een stemming zowel vanuit legaal als democratisch oogpunt volkomen correct en verdedigbaar. Het is overigens niet bewezen dat de Franstaligen de regering zullen doen vallen, want nooit geprobeerd. Hun zenuwachtigheid omwille van de mogelijkheid dat zij de regering doen vallen en zo de doodgravers van België worden, neemt met de dag toe. Zelfs Brussel overweegt nu om een belangenconflict in te roepen.
Twee verdedigbare stellingen maar elk met een redeneringsfout:
De Belgische visie gaat ervan uit dat in een parlementaire democratie de scheiding der Machten (wetgevende en uitvoerende) geen voldoende argument is en de uitvoerende macht de wetgevende mag domineren/negeren in het belang van het land.
De Vlaamsgezinde visie gaat er, ten onrechte, van uit dat België een parlementaire democratie is waar de meerderheid (conform de vigerende wetgeving) beslist en de scheiding der Machten wel wordt gerespecteerd.
Hoe men de parlementaire democratie kan redden?
Door de wetten te laten ondertekenen door de voorzitter van het parlement & senaat en NIET meer door de regering die zich beperkt tot de uitvoering van de wetten. Of de Koning daar ook nog zijn handtekening moet onder plaatsen is een andere discussie.
Niet enkel de taalgrens, ook de grenzen van de democratie zijn in België een communautair twistpunt.
Pjotr
ANDERS GELEZEN verschijnt wekelijks op maandag/dinsdag of als het nodig is.
Wie wil weten hoe een krant op objectieve en neutrale wijze toch kant kiest, moet kijken naar de experts die ze aan het woord laat. Tom Naegels (dS 03/04)
In La Libre Belgique en De Standaard klinkt de boodschap unisono: de Vlamingen zijn overgeleverd aan de welwillendheid van de Franstaligen voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde.
In LLB is het argument dat elke wet die door de Koning moet ondertekend worden vooraf de goedkeuring moet krijgen van de regering (de handtekening van één minister) en dus kunnen de Franstalige ministers dat weigeren. Zo simpel lijkt het en vanuit hun invalshoek én alle belgicisten verdedigbaar.
In dS (13 en 14/04) doet men niet meer moeite en laten ze professor Van Orshoven (KUL) hetzelfde verhaal bevestigen. Daarenboven wordt volgens dS het probleem na een stemming nog groter, want dan valt de regering en zijn de volgende verkiezingen ongrondwettelijk (hoewel ook dat volgens sommige juristen niet klopt).
PAUL VAN ORSHOVEN (dezelfde als in dS) spreekt in Knack heel andere taal : “De rechtstreekse verkiezing van de faciliteitenburgemeesters zou betekenen dat Vlaanderen de bevoegdheid om zelf die burgemeesters te benoemen opnieuw kwijtspeelt. Waarom gaat men er altijd van uit dat de splitsing van B-H-V gepaard moet gaan met zulke Vlaamse toegevingen? (…) Je zou ook kunnen redeneren dat de grote Vlaamse toegeving aan de Franstaligen erin bestaat dat het status-quo op sociaaleconomisch vlak nog enige tijd wordt gehandhaafd”. (…) “Over de overheveling van de faciliteitengemeenten naar het federale niveau: Vroeger werden de Franstaligen in de faciliteitengemeenten na één verzoek voor de rest van hun leven door de gemeente in het Frans geholpen. Eind jaren 1990 is de Vlaamse regering voor het eerst echt gaan nadenken over de draagwijdte van de faciliteiten. De faciliteitengemeenten in de Rand maken deel uit van het Nederlandstalig taalgebied, waar het Nederlands de enige officiële taal is. Dus mag je veronderstellen dat Franstalige inwoners van die gemeenten na verloop van tijd voldoende Nederlands kennen en niet langer, of niet langer in alle gevallen, een beroep op faciliteiten zullen doen. De Raad van State heeft intussen al vier keer de juistheid van die interpretatie bevestigd. Maar als ze de Vlaamse regering zo gek krijgen dat die de rondzendbrief-Peeters prijsgeeft _ be my guest”.
Eén bedenking: hoe zou het komen dat Van Orshoven in Knack Vlaamsgezinde standpunten kan publiceren die men niet kan/mag lezen in dS? Is het toeval dat hij en anderen in dS slechts één (belgicistische) visie ondersteunen?
Maar laten we zelf proberen om een genuanceerd beeld op te hangen dat het niveau van de kwaliteitskranten overstijgt. Zou dat lukken?
Kan men BHV splitsen via een stemming in het parlement?
Antwoord: Neen volgens de belgicisten, ja volgens de Vlaamsgezinden.
De argumentatie van de belgicisten las u in dS en LS.
De redenering van de Vlaamsgezinden: Het probleem BHV gaat over een kieswetgeving die niet conform de grondwet is. Vermits in een parlementaire democratie, de wetgeving een bevoegdheid is van het parlement, is een stemming zowel vanuit legaal als democratisch oogpunt volkomen correct en verdedigbaar. Het is overigens niet bewezen dat de Franstaligen de regering zullen doen vallen, want nooit geprobeerd. Hun zenuwachtigheid omwille van de mogelijkheid dat zij de regering doen vallen en zo de doodgravers van België worden, neemt met de dag toe. Zelfs Brussel overweegt nu om een belangenconflict in te roepen.
Twee verdedigbare stellingen maar elk met een redeneringsfout:
De Belgische visie gaat ervan uit dat in een parlementaire democratie de scheiding der Machten (wetgevende en uitvoerende) geen voldoende argument is en de uitvoerende macht de wetgevende mag domineren/negeren in het belang van het land.
De Vlaamsgezinde visie gaat er, ten onrechte, van uit dat België een parlementaire democratie is waar de meerderheid (conform de vigerende wetgeving) beslist en de scheiding der Machten wel wordt gerespecteerd.
Hoe men de parlementaire democratie kan redden?
Door de wetten te laten ondertekenen door de voorzitter van het parlement & senaat en NIET meer door de regering die zich beperkt tot de uitvoering van de wetten. Of de Koning daar ook nog zijn handtekening moet onder plaatsen is een andere discussie.
Niet enkel de taalgrens, ook de grenzen van de democratie zijn in België een communautair twistpunt.
Pjotr
ANDERS GELEZEN verschijnt wekelijks op maandag/dinsdag of als het nodig is.
11 april 2010
Een stichtelijk verhaal
ANDERS GELEZEN
Nooit eerder meegemaakt dat een priester de parabel van de verloren zoon als referentie gebruikt voor een zeer opmerkelijke homilie.
Wij kennen allemaal het oude verhaal van een vader met zijn twee zonen. De ene doet al het werk terwijl de andere alles verbrast op zijn avontuurlijke tocht. Tot hij die het leven van een flierefluiter leeft naar huis moet omdat de centen op zijn. Komt het besef hoezeer hij verkeerd handelde. Hij wil terug al was het maar om de varkens te hoeden, want zelfs dan is hij nog beter af. De vader verwelkomt de verloren zoon met een rijkelijke maaltijd. Maar de oudste zoon is woedend: waarom krijgt hij het lekkerste eten terwijl hij niets heeft gedaan en ik elke dag werk en nooit uw geboden heb overtreden? Kwaad loopt hij buiten en weigert te spreken met zijn broer. De vader gaat hem achterna en vraagt: kom binnen, ga aan tafel zitten en spreek met je broer.
Na een vergelijking met twee voetbalclubs – Anderlecht en Standaard – die ook ruzie maken confronteert hij de vrome zusterkes en bewoners van het rust- en verzorgingstehuis op de situatie binnen de katholieke kerk, waar eveneens twee clubs al dertig jaar het leven verzuren.
Club nummer 1 werd gesticht in 1963 tijdens het tweede Vatikaans concilie door de Duitse jezuïet Karl Rahner, de Vlaamse dominicaan Edward Schillebeeckx, de Zwitserse priester Hans Küng. Een zekere Joseph Ratzinger is er eveneens bij. Zij geven een tijdschrift uit in meerdere talen met als naam CONSILIUM. Alleen in het Pools mag het niet verschijnen … Deze club ziet de kerk als het volk van God, als pelgrims op weg naar Gods Koninkrijk. Zij gooien de ramen open want er moet frisse lucht binnen komen. Hun denken is gericht naar buiten. Zij hebben een boontje voor de bevrijding in Zuid Amerika: zet u in voor de triestige situatie van de armen in Latijns-Amerika. Zet u in om de tweederangsrol van de vrouw weg te werken. Kom op straat en demonstreer tegen de oorlog in Vietnam. Tegen raketten met atoomwapens, tegen racisme.
Club nummer 2 werd gesticht in 1974. De kapitein is de gewezen jezuïet Hans Urs von Balthasar uit Zwitserland. Onder de basisspelers zijn er de Franse dominicaan Henri de Lubai en Joseph Ratzinger; alletwee zijn ze overgekomen van de andere club. Hun tijdschrift heet COMMUNIO. De katholieken van deze clan beschouwen zichzelf als leden van een instituut. Zij vormen een gemeenschap van gelovigen. Het belangrijkste van hun kerk is het innerlijk leven. Deze kerk moet zich niet aanpassen aan de wereld, zoniet zal ze verdwijnen. In het hart van hun kerk staat het KRUIS. Dat moeten wij openlijk, eerbiedig en dankbaar aanbidden.
Sinds de vete tussen beide kerkelijke clubs wordt de macht niet meer gedeeld. Wie aan de macht is deelt gele en rode kaarten uit aan diegenen die hen niet volgen. De postjes worden verdeeld onder de eigen aanhangers. André Mutien Léonard is zo’n aanhanger van de club aan de macht en wordt aartsbisschop van Mechelen en Brussel. Opmerkelijk toch dat precies deze conservatieve bisschop als éérste aartsbisschop eerlijk én openlijk durft te zeggen dat de Kerk (ook in België) inzake kindermisbruik in de fout ging. Dat mensen die waarden verdedigen eveneens met een open geest onder de mensen leven. Maar toch, twee clubs die ruzie maken. Elk zijn club en zijn eigen mening waar alleen gelijkgezinden welkom zijn.
Op 30 maart bij Phara op Canvas kwam een Nederlandse bioloog vertellen dat net de verscheidenheid der soorten de grootste kracht is van het leven bij de dieren. De pluriformiteit is de voornaamste garantie voor de toekomst, zei hij.
Misschien moeten ze in het Vatikaan of waar dan ook waar mensen tijdelijk enige macht hebben wat meer aan de uitspraak van deze bioloog denken én aan de parabel van de verloren zoon. In alle verscheidenheid samen aan tafel blijven zitten in plaats van enkel gelijkgezinden die hun eigen gelijk willen opdringen aan hun tafelgenoten. In naam van de verdraagzaamheid.
Pjotr
ANDERS GELEZEN verschijnt wekelijks op maandag/dinsdag
Nooit eerder meegemaakt dat een priester de parabel van de verloren zoon als referentie gebruikt voor een zeer opmerkelijke homilie.
Wij kennen allemaal het oude verhaal van een vader met zijn twee zonen. De ene doet al het werk terwijl de andere alles verbrast op zijn avontuurlijke tocht. Tot hij die het leven van een flierefluiter leeft naar huis moet omdat de centen op zijn. Komt het besef hoezeer hij verkeerd handelde. Hij wil terug al was het maar om de varkens te hoeden, want zelfs dan is hij nog beter af. De vader verwelkomt de verloren zoon met een rijkelijke maaltijd. Maar de oudste zoon is woedend: waarom krijgt hij het lekkerste eten terwijl hij niets heeft gedaan en ik elke dag werk en nooit uw geboden heb overtreden? Kwaad loopt hij buiten en weigert te spreken met zijn broer. De vader gaat hem achterna en vraagt: kom binnen, ga aan tafel zitten en spreek met je broer.
Na een vergelijking met twee voetbalclubs – Anderlecht en Standaard – die ook ruzie maken confronteert hij de vrome zusterkes en bewoners van het rust- en verzorgingstehuis op de situatie binnen de katholieke kerk, waar eveneens twee clubs al dertig jaar het leven verzuren.
Club nummer 1 werd gesticht in 1963 tijdens het tweede Vatikaans concilie door de Duitse jezuïet Karl Rahner, de Vlaamse dominicaan Edward Schillebeeckx, de Zwitserse priester Hans Küng. Een zekere Joseph Ratzinger is er eveneens bij. Zij geven een tijdschrift uit in meerdere talen met als naam CONSILIUM. Alleen in het Pools mag het niet verschijnen … Deze club ziet de kerk als het volk van God, als pelgrims op weg naar Gods Koninkrijk. Zij gooien de ramen open want er moet frisse lucht binnen komen. Hun denken is gericht naar buiten. Zij hebben een boontje voor de bevrijding in Zuid Amerika: zet u in voor de triestige situatie van de armen in Latijns-Amerika. Zet u in om de tweederangsrol van de vrouw weg te werken. Kom op straat en demonstreer tegen de oorlog in Vietnam. Tegen raketten met atoomwapens, tegen racisme.
Club nummer 2 werd gesticht in 1974. De kapitein is de gewezen jezuïet Hans Urs von Balthasar uit Zwitserland. Onder de basisspelers zijn er de Franse dominicaan Henri de Lubai en Joseph Ratzinger; alletwee zijn ze overgekomen van de andere club. Hun tijdschrift heet COMMUNIO. De katholieken van deze clan beschouwen zichzelf als leden van een instituut. Zij vormen een gemeenschap van gelovigen. Het belangrijkste van hun kerk is het innerlijk leven. Deze kerk moet zich niet aanpassen aan de wereld, zoniet zal ze verdwijnen. In het hart van hun kerk staat het KRUIS. Dat moeten wij openlijk, eerbiedig en dankbaar aanbidden.
Sinds de vete tussen beide kerkelijke clubs wordt de macht niet meer gedeeld. Wie aan de macht is deelt gele en rode kaarten uit aan diegenen die hen niet volgen. De postjes worden verdeeld onder de eigen aanhangers. André Mutien Léonard is zo’n aanhanger van de club aan de macht en wordt aartsbisschop van Mechelen en Brussel. Opmerkelijk toch dat precies deze conservatieve bisschop als éérste aartsbisschop eerlijk én openlijk durft te zeggen dat de Kerk (ook in België) inzake kindermisbruik in de fout ging. Dat mensen die waarden verdedigen eveneens met een open geest onder de mensen leven. Maar toch, twee clubs die ruzie maken. Elk zijn club en zijn eigen mening waar alleen gelijkgezinden welkom zijn.
Op 30 maart bij Phara op Canvas kwam een Nederlandse bioloog vertellen dat net de verscheidenheid der soorten de grootste kracht is van het leven bij de dieren. De pluriformiteit is de voornaamste garantie voor de toekomst, zei hij.
Misschien moeten ze in het Vatikaan of waar dan ook waar mensen tijdelijk enige macht hebben wat meer aan de uitspraak van deze bioloog denken én aan de parabel van de verloren zoon. In alle verscheidenheid samen aan tafel blijven zitten in plaats van enkel gelijkgezinden die hun eigen gelijk willen opdringen aan hun tafelgenoten. In naam van de verdraagzaamheid.
Pjotr
ANDERS GELEZEN verschijnt wekelijks op maandag/dinsdag
02 april 2010
De olieprijs is gestegen
ANDERS GELEZEN
Het was opnieuw feest voor al wie houdt van straffe uitspraken en dito beslissingen.
De Vlaamse regering besliste dat er een tunnel komt in plaats van De Lange Wapper brug. Maar of dat ook zo is zullen we pas weten in de (zomer) komkommertijd en dan is het makkelijker om een of andere beslissing te beslissen. Er zijn een paar voorwaarden maar er komt geen studie dus zullen ze wel niet zo belangrijk zijn. Als er maar een oplossing is, zegt Bart De Wever en Kris Peeters is niet getrouwd met een tunnel of een brug. Beslist een tunnel, maar elkeen heeft recht op wat tijd om de ondergrondse bocht te nemen.
De bevoegde Vlaamse minister Bourgeois besliste dat de drie recalcitrante burgemeesters uit de Rand niet benoemd worden. Pataat!
Tegenover deze Vlaamse dadendrang is er de aankondigingspolitiek van de federale regering: dS bloklettert op de voorpagina (1/04) dat er eindelijk een akkoord is over de hervorming van Justitie. Het is geen historisch akkoord. Daarvoor is het teveel afgezwakt.
Guy Tegenbos doet er nog een schepje bovenop: de vijf regeringspartijen raakten het eens over een afgeslankte versie van zijn justitiehervorming. Waw! De titel van zijn commentaar: ‘Vijf op een rij uit schaamte’.
De beslissing van Bourgeois zorgt voor een virulente reactie van Mangain. Waarop we twee moedige standpunten noteerden: dat van premier Yves Leterme en dat van Didier Reynders (MR). De eerste vindt dat ze alle twee – Bourgeois én Mangain – in de fout gingen en de tweede vindt dat alleen Bourgeois in de fout ging. De rest, brave gematigde Vlamingen staken even hun kop uit het venster en zo zeiden ze, ‘vonden het erg wat Mangain zei’ waarna ze snel weer verdwenen in hun wereld van communaautaire onmacht. Zowel Leterme als Reynders zijn tenminste zo eerlijk om de waarheid te zeggen: dat het allemaal draait om aan de macht blijven; voor de ene is zijn postje houden belangrijk voor de mensen en voor de andere zijn de stemmen van het FDF belangrijker dan het samenwerkingsfederalisme.
In Oostenrijk zijn er ongeveer 200 (zwarte) generaals bij het leger en evenveel (rode) directeurs-generaal bij de politie en de veiligheidsdiensten. Het resultaat van een particratie die de postjes verdeelt op basis van een afgewogen ‘Proporz’regeling tussen socialisten en christendemocraten sinds 1955 (tot Haider erbij kwam in 2000). Inclusief de verplichte partijkaart. Zo ontstond een nomenclatura. Voeg daarbij een verticale structuur en er ontstaat geheid een corporatistisch waterhoofd. Dat is precies wat er aan de hand is met Justitie in ons landje. Te veel centralisatie (kleurpotloden en WC papier bestellen in Brussel), te veel baronieën zonder organisatorische autonomie noch verantwoordelijkheid. Ik herinner mij de militaire erehaag aan de kathedraal in Antwerpen op 15 november en de eindeloze sliert met in grote dienstwagens aangevoerde magistraten in plechtig middeleeuws ornaat. Bijna vergeten, er is ook de slechte wetgeving, denk maar aan BHV.
Het principe – van de hervorming - is beslist, staat zwart op wit in de krant (dS 1/04), er komen 16 in plaats van 27 gerechtelijke arrondissementen. De Clerck heeft een concreet voorstel van schaalvergroting uitgetekend, maar hierover bestaat klaarblijkelijk nog geen akkoord tussen de meerderheidspartijen. ‘Vertrekkende van het voorstel van de minister gebeurt er nog een finaal overleg over de definitieve verdeling’, staat in de mededeling van de minister. (…) De hervorming zal zich sowieso over ettelijke jaren, zelfs een decennium uitstrekken. Wat zal daar ooit van komen? In elk geval is de splitsing van het gerechtelijk arrondissement BHV niet beslist. Mogen verder ook nog hun goesting doen: de vrederechters, dank zij Open VLD en de rechters van de arbeidsrechtbanken, dank zij de PS. De aangekondigde eenheidsrechtbank komt er evenmin.
Men zou zo denken dat er nogal wat stof was om de opiniebladzijden te vullen met scherpe pennen. Het onvermogen van de federale regering wordt zo stilaan surrealistisch. Fout! Niet in dS waar zowel Marc Reynebeau, Dave Sinardet als Rik Torfs elk op hun manier olie op de golven gieten. Voor Sinardet is Mangain ver over de schreef gegaan maar het zijn ‘tactische uitspraken’. Het is maar een politiek spelletje, dus mensen niet teveel belang aan hechten – waar hij wel een groot artikel over pleegt. En Bourgeois is ook fout natuurlijk. FDF en N-VA zijn natuurlijke partners tegen een onderhandelde oplossing voor BHV. Wat Sinardet daarbij vergeet? Dat N-VA de Grondwet aan zijn zijde heeft en Mangain enkel Reynders. Of toch niet, er zijn vooral de honderdduizend Franstaligen die niet in Vlaanderen willen leven, enkel wonen. Wat belgicisten niet graag horen en dus vergaten te melden is het dreigement van Mangain in LLB: Nous allons sensibiliser l’opinion publique internationale et européenne. Is dat het resultaat van een goed functionerend land, als ‘landgenoten’ zich bedreigd voelen (in hun superioriteit) en zich wenden tot internationale instanties? Wanneer zal Sinardet & Co erkennen dat België een parlementaire democratie is. Of toch voldoende democratie om de grondwet en een volkomen legaal politiek besluitvormingsproces te respecteren.
Reynebeau houdt het iets korter: Mangain zijn vergelijking met de Duitse bezetting is het bewijs van zijn gebrek aan argumenten. Reductio ad hitlerum, schrijft hij. Ik herinner mij een opiniemaker/columnist (dS 18/09/2007) die eveneens bij gebrek aan voldoende argumenten over de schreef ging. Toen sprak hij van een Fehlleistung, de Freudiaanse verspreking, één van de vier kanalen waarlangs volgens doctor Freud het onderbewuste te betrappen is. De zondaars: N-VA politici. Reductio ad freudum, of zoiets? Of wat te zeggen van belgicist Decroo die het vroeger al had over zwakzinnigen wegens andersdenkend. Welke deugdelijke argumenten hebben de verdedigers van DIT geldverslindend Belgisch politiek systeem nog wel, behalve massa’s olie om op de golven te gieten?
En zeggen dat de olieprijs opnieuw gestegen is.
Pjotr
ANDERS GELEZEN verschijnt wekelijks op maandag/dinsdag
Het was opnieuw feest voor al wie houdt van straffe uitspraken en dito beslissingen.
De Vlaamse regering besliste dat er een tunnel komt in plaats van De Lange Wapper brug. Maar of dat ook zo is zullen we pas weten in de (zomer) komkommertijd en dan is het makkelijker om een of andere beslissing te beslissen. Er zijn een paar voorwaarden maar er komt geen studie dus zullen ze wel niet zo belangrijk zijn. Als er maar een oplossing is, zegt Bart De Wever en Kris Peeters is niet getrouwd met een tunnel of een brug. Beslist een tunnel, maar elkeen heeft recht op wat tijd om de ondergrondse bocht te nemen.
De bevoegde Vlaamse minister Bourgeois besliste dat de drie recalcitrante burgemeesters uit de Rand niet benoemd worden. Pataat!
Tegenover deze Vlaamse dadendrang is er de aankondigingspolitiek van de federale regering: dS bloklettert op de voorpagina (1/04) dat er eindelijk een akkoord is over de hervorming van Justitie. Het is geen historisch akkoord. Daarvoor is het teveel afgezwakt.
Guy Tegenbos doet er nog een schepje bovenop: de vijf regeringspartijen raakten het eens over een afgeslankte versie van zijn justitiehervorming. Waw! De titel van zijn commentaar: ‘Vijf op een rij uit schaamte’.
De beslissing van Bourgeois zorgt voor een virulente reactie van Mangain. Waarop we twee moedige standpunten noteerden: dat van premier Yves Leterme en dat van Didier Reynders (MR). De eerste vindt dat ze alle twee – Bourgeois én Mangain – in de fout gingen en de tweede vindt dat alleen Bourgeois in de fout ging. De rest, brave gematigde Vlamingen staken even hun kop uit het venster en zo zeiden ze, ‘vonden het erg wat Mangain zei’ waarna ze snel weer verdwenen in hun wereld van communaautaire onmacht. Zowel Leterme als Reynders zijn tenminste zo eerlijk om de waarheid te zeggen: dat het allemaal draait om aan de macht blijven; voor de ene is zijn postje houden belangrijk voor de mensen en voor de andere zijn de stemmen van het FDF belangrijker dan het samenwerkingsfederalisme.
In Oostenrijk zijn er ongeveer 200 (zwarte) generaals bij het leger en evenveel (rode) directeurs-generaal bij de politie en de veiligheidsdiensten. Het resultaat van een particratie die de postjes verdeelt op basis van een afgewogen ‘Proporz’regeling tussen socialisten en christendemocraten sinds 1955 (tot Haider erbij kwam in 2000). Inclusief de verplichte partijkaart. Zo ontstond een nomenclatura. Voeg daarbij een verticale structuur en er ontstaat geheid een corporatistisch waterhoofd. Dat is precies wat er aan de hand is met Justitie in ons landje. Te veel centralisatie (kleurpotloden en WC papier bestellen in Brussel), te veel baronieën zonder organisatorische autonomie noch verantwoordelijkheid. Ik herinner mij de militaire erehaag aan de kathedraal in Antwerpen op 15 november en de eindeloze sliert met in grote dienstwagens aangevoerde magistraten in plechtig middeleeuws ornaat. Bijna vergeten, er is ook de slechte wetgeving, denk maar aan BHV.
Het principe – van de hervorming - is beslist, staat zwart op wit in de krant (dS 1/04), er komen 16 in plaats van 27 gerechtelijke arrondissementen. De Clerck heeft een concreet voorstel van schaalvergroting uitgetekend, maar hierover bestaat klaarblijkelijk nog geen akkoord tussen de meerderheidspartijen. ‘Vertrekkende van het voorstel van de minister gebeurt er nog een finaal overleg over de definitieve verdeling’, staat in de mededeling van de minister. (…) De hervorming zal zich sowieso over ettelijke jaren, zelfs een decennium uitstrekken. Wat zal daar ooit van komen? In elk geval is de splitsing van het gerechtelijk arrondissement BHV niet beslist. Mogen verder ook nog hun goesting doen: de vrederechters, dank zij Open VLD en de rechters van de arbeidsrechtbanken, dank zij de PS. De aangekondigde eenheidsrechtbank komt er evenmin.
Men zou zo denken dat er nogal wat stof was om de opiniebladzijden te vullen met scherpe pennen. Het onvermogen van de federale regering wordt zo stilaan surrealistisch. Fout! Niet in dS waar zowel Marc Reynebeau, Dave Sinardet als Rik Torfs elk op hun manier olie op de golven gieten. Voor Sinardet is Mangain ver over de schreef gegaan maar het zijn ‘tactische uitspraken’. Het is maar een politiek spelletje, dus mensen niet teveel belang aan hechten – waar hij wel een groot artikel over pleegt. En Bourgeois is ook fout natuurlijk. FDF en N-VA zijn natuurlijke partners tegen een onderhandelde oplossing voor BHV. Wat Sinardet daarbij vergeet? Dat N-VA de Grondwet aan zijn zijde heeft en Mangain enkel Reynders. Of toch niet, er zijn vooral de honderdduizend Franstaligen die niet in Vlaanderen willen leven, enkel wonen. Wat belgicisten niet graag horen en dus vergaten te melden is het dreigement van Mangain in LLB: Nous allons sensibiliser l’opinion publique internationale et européenne. Is dat het resultaat van een goed functionerend land, als ‘landgenoten’ zich bedreigd voelen (in hun superioriteit) en zich wenden tot internationale instanties? Wanneer zal Sinardet & Co erkennen dat België een parlementaire democratie is. Of toch voldoende democratie om de grondwet en een volkomen legaal politiek besluitvormingsproces te respecteren.
Reynebeau houdt het iets korter: Mangain zijn vergelijking met de Duitse bezetting is het bewijs van zijn gebrek aan argumenten. Reductio ad hitlerum, schrijft hij. Ik herinner mij een opiniemaker/columnist (dS 18/09/2007) die eveneens bij gebrek aan voldoende argumenten over de schreef ging. Toen sprak hij van een Fehlleistung, de Freudiaanse verspreking, één van de vier kanalen waarlangs volgens doctor Freud het onderbewuste te betrappen is. De zondaars: N-VA politici. Reductio ad freudum, of zoiets? Of wat te zeggen van belgicist Decroo die het vroeger al had over zwakzinnigen wegens andersdenkend. Welke deugdelijke argumenten hebben de verdedigers van DIT geldverslindend Belgisch politiek systeem nog wel, behalve massa’s olie om op de golven te gieten?
En zeggen dat de olieprijs opnieuw gestegen is.
Pjotr
ANDERS GELEZEN verschijnt wekelijks op maandag/dinsdag
Abonneren op:
Posts (Atom)
