Met onze beste wensen voor
een hartverwarmend en uitdagend 2014
MEDIA EN
POLITIEK ANDERS GELEZEN
Naar
jaarlijkse gewoonte is het opnieuw tijd om even achterom te kijken. Wat was er
in de media en de politiek zo belangrijk voor ons. Maar het mag ook een
persoonlijke toets hebben. Want of we het nu willen of niet, we hebben veel
gemeen en lezen soms teksten die zo herkenbaar zijn in ons eigen leven.
2013 was vooral opvallend door al wat niet gezegd noch geschreven werd.
Over
de informatie die de Amerikaanse veiligheidsdienst NSA verzamelde werd
aanvankelijk met heel veel gedruis gesproken en nog meer poeha geschreven.
Verontwaardiging alom, vooral uit landen waar de eigen inlichtingendiensten
goede contacten onderhouden met deze Amerikaanse inlichtingen- en
veiligheidsdiensten. Net als sneeuw voor de zon verdween de belangstelling en
slechts sporadisch hoorden we hier of daar nog iets dat dan meestal ook nog ver
van ons bed was. We leven in een ‘snelle’ maatschappij waar alles vluchtig wordt. Vlaanderen maar ook gans
Europa is apathisch geworden voor alles wat niet past in het eigen plaatje. We
aanvaarden dingen die we niet moeten aanvaarden.
Ook
de eigen media laten heel veel onbesproken. Niet omwille van een monstercomplot
maar gewoon omdat de redacties onderbemand zijn om kwaliteit te kunnen leveren.
Voeg daar de zelfcensuur van de individuele journalist aan toe, die wel weet
wat ‘zijn redactie’ al of niet belangrijk vindt en we zitten opgescheept met
ongeloofwaardige media. Het verklaart alvast het succes van de snelgroeiende online
nieuwsmedia die net deze informatie brengen waar de traditionele redactie niets
over schrijven, of vooral ‘passende’ meningen aan bod laten komen.
Een
mooi voorbeeld was de eerste kersttoespraak van Koning Filip. Hij hield zijn
toespraak niet enkel in drie verschillende talen maar gebruikte deze taalverscheidenheid
om elk ‘volk’ te bedienen op zijn wenken. De vermelding ‘Franse gemeenschap’ in
het Nederlands werd zo in het Frans de ‘Fédération Wallonie-Bruxelles’. Nochtans
een ongrondwettelijke benaming. Gevraag naar commentaar reageerde Pierre-Emmanuel
De Bauw, Directeur Media en Communicatie van het Koninklijk Paleis, “dat vanuit
de wens om het 'gangbare taalgebruik' onder de Franstaligen te volgen! … Contact met enkele Vlaamse journalisten die
de toespraak positief beoordeelden leerde dat geen enkele de Franse tekst
gelezen had. (link http://de-bron.org/content/koning-philippe-negeert-de-grondwet
). Is dat geen mooi voorbeeld van de Belgische werkelijkheid? Een land met twee
afzonderlijke democratieën? De grondwet een vodje papier voor de Franstaligen
maar niet wanneer Vlamingen op hun rechten staan. Dan eist men een
grondwetswijziging waarop eveneens een stevige Franstalige grendel zit.
2013 was
het jaar waarin de traditionele partijen beseften dat de Vlaamse grondstroom
hen dreigt links te laten liggen.
Dat
oppositiepartijen zich in de aanloop naar de verkiezingen bezinnen is een vast
ritueel. Het moet zuurstof geven voor de lange spurt naar de verkiezingen. In
2013 voelden blijkbaar ook de regeringspartijen de noodzaak om zich te
herbronnen. Regeringspartijen die zich verontschuldigen voor het gevoerde
beleid. Regeringsleden die de schuld in de schoenen schuiven van de (in
Vlaanderen vermaledijde) PS maar verder onmachtig het PS dictaat ondergaan. Het
resultaat is precies wat men niet wou: verder aanmodderen en de complexiteit
van het compromis accepteren zonder dat er ten gronde iets verandert. Meer geld
voor de regio’s maar zonder homogene bevoegdheden. Brussel nog minder Vlaams dan voor de hervorming. Maar
federaal blijft de politieke macht stevig in handen van een almachtige Franstalige
minderheid. Politieke solidariteit?
De
media staan voor een belangrijke test. Brengen ze afstandelijk nieuws en zorgen
ze voor correcte informatie of laten ze verder opiniemakers met een duidelijke
voorkeur hun gang gaan? Bieden ze een forum voor manipulaties of zorgen ze zelf
voor een correcte duiding en analyse? Durven ze voorbij de waan van dag kijken?
Verdedigen ze een divers en zelfstandig Vlaanderen of blijft het aanschurken
tegen de Belgische vetpotten?
Onze
hoofdstad, Brussel, is zo’n belangrijk onderwerp waar de media vooral
uitblinken door er niet over te spreken of te schrijven. Ze laten liever
Belgischgezinde en francofiele
opiniemakers aan het woord. Recentelijk deed Philippe Van Parijs een oproep ‘om
van Brussel te houden’. Maar wat blijkt? In januari wordt, mede onder zijn
impuls, een colloquium gehouden met als onderwerp ‘de financiering van
Brussel’. Hou van Brussel betekent dus geld voor Brussel.
Nochtans
staat er voor Brussel veel meer dan de financiering op het spel. Brussel moet
vooral een fundamentele keuze maken voor de komende decennia: tussen de
hoofdstad zijn waar Vlamingen zich thuis voelen en het Vlaamse verleden met al
zijn prachtige monumenten gekoesterd wordt, of een multiculturele stad worden
waar minaretten onze kathedralen verdringen en onze rijke christelijke cultuur
enkel nog beleden wordt in catacomben. Waar de rechtstaat vervangen wordt door de
sharia.
Het
is een schande dat de Brusselse politici die decennialang de plak zwaaiden over
deze oorspronkelijk Vlaamse stad, ook vandaag nog liever minaretten toelaten
dan dat Brussel (het Brussels electoraat) zou vervlaamsen. Het zou
ontluisterend zijn om, na het ondergaan van de verfransing, nu ook nog mee te
werken aan de islamisering van onze hoofdstad. Brussel heeft geen nood aan francofiele
kapitalisten maar aan zelfbewuste Vlamingen die van hún stad houden.
Het is maar om te lachen
De
krant De Tijd had voor zijn lezers een cadeautje in petto: de 50 kwaadste
columns van Koen Meulenaere, alias Kaaiman, gebundeld in een gratis boekje.
In
het ‘Woord vooraf’ schrijft Isabel Albers, hoofdredacteur van de krant het
volgende: “Elke dag geven we Koen Meulenaere in De Tijd vrij baan om in die
soms schier onverdraaglijke nieuwsstroom tegen de schenen te stoppen. Als
Kaaiman hakt hij ongenadig in op de zwakke flank van al wie zich sterk waant”.
Ze besluit met volgende zin: “Niets is zo pikant als zotte dingen met zo’n
ernstig gezicht te behandelen, dat niemand opmerkt dat het maar een grap is”.
Is
het niet opmerkelijk dat de hoofdredacteur van een kwaliteitskrant het nodig
vindt om de satirische columns van Meulenaere af te doen ‘als een grap’?
Daarom,
mocht ik voor de Vlaamse geschreven pers één wens doen voor 2014, dan wel deze:
dat Isabel Albers en al haar collega-hoofdredacteurs zich niet genoodzaakt
voelen om zich te verontschuldigen voor de waarheid (ook al wordt die in de
beste traditie van de satire overdreven) en deze te herleiden tot ‘zotte dingen’,
tot ‘een grap’. Integendeel ik hoop in 2014 dat wat Kaaiman schrijft overgenomen
wordt door journalisten die de zelfcensuur durven overstijgen. Journalisten die hun werk belangrijker vinden
dan hun imago van Bekende Vlaming en zich niet langer laten ringeloren door een
allesverstikkend politiek-correct denken. Opdat Kaaiman in De Tijd en in alle
Vlaamse kranten en weekbladen overbodig wordt!
Lonely but not alone
Beste
lezers, deze anekdote zal voor sommigen onder u helaas ook een bijzondere
betekenis hebben. Daarom wil ik afsluiten met deze hopelijk
aanstekelijke woorden: Ware vriendschap is veel meer dan enkel de
mooie momenten delen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten