De oogst van één dag

 

MEDIA EN POLITIEK  -  ANDERS GELEZEN

 

Wie begint er nu het nieuwe jaar met het doorsnuffelen van alle kranten en weekbladen, terwijl de Nieuwjaarwafeltjes van Destrooper uitnodigen tot een moment van ontspanning? Daarom deze week slechts de oogst van één dag  grasduinen in het persaanbod. Toch ruimschoots voldoende om een ganse ‘Anders Gelezen’ mee te vullen. Zes januari is ook een symbolische dag, want sinds 2011 de laatste dag van mijn vorig leven.

 

Philippe Moureaux in De Tijd

Philippe Moureaux, PS kopstuk die dankzij de zesde staathervorming meer geld en macht kreeg voor het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, en tot voor kort twintig jaar lang burgemeester was van Molenbeek, mag in De Tijd zijn gal spuwen op het te rechtse beleid van Di Rupo I. Met zijn links beleid in Molenbeek had hij duidelijk meer succes. Ten minste wanneer succes afgemeten wordt aan het aantal jaren dat men burgemeester mag zijn. Ondertussen zijn er al doden gevallen en is Molenbeek het voorbeeld van de totale mislukking van de Belgische immigratiepolitiek. Een politiek die zijn partij misbruikte omwille van het electoraal belang van de allochtonen. Over populisme gesproken. Dat hij dan nog de arrogantie heeft om N-VA en de Vlaamse ondernemers te vergelijken met het nationaal-socialisme ten tijde van … is geen ‘slip of the tongue’ maar een diepgewortelde overtuiging die leeft bij een deel van een ideologisch verstarde linkse elite. Waar de PS zelf naartoe wil is veel minder duidelijk en in elk geval onmogelijk zonder Vlaams geld. Wat we ondertussen wel met zekerheid weten is dat ‘zijn’ Molenbeek  zelfs tolerante linkse Vlamingen niet langer kan bekoren.

Wie Moureaux zegt, zegt Parti Socialiste en dan zouden de Vlaamse kiezers eens Artikel 1 van de partijstatuten van de PS moeten lezen (in vrije vertaling): “De Parti Socialiste - afgekort PS - wil op het terrein van de klassenstrijd, alle socialistische krachten van Wallonië en Brussel verenigen, zonder onderscheid van ras, geslacht, taal, nationaliteit, geloof of filosofische overtuiging, met als doel de macht te veroveren en de volledige emancipatie van de arbeiders te realiseren”. Een lovenswaardige doelstelling die meteen ook het gigantisch falen van de PS duidelijk maakt. Want, hoe anders kan men de armoede en werkloosheidscijfers in Wallonië en Brussel interpreteren? Deze partij heeft België kapot gemaakt en wil haar ‘échec’ verdoezelen door nu Vlaanderen te verarmen.

De uiteenvallende regering Di Rupo

Dat de regering Di Rupo in verkiezingsmodus verkeert en de ene excellentie de andere afblokt om electorale redenen is een steeds weerkerend fenomeen in parlementaire democratieën. Maar journalist Wim Winckelmans (DS) heeft daar een oplossing voor: ‘Wat zou Dehaene doen?’ vraagt hij. En het antwoord geeft hij erbij: “Een kleine twintig jaar geleden schreef Jean-Luc Dehaene (CD&V) als premier vervroegde verkiezingen uit, met onder meer als reden dat hij de verkiezingscampagne kort wou houden, om nadien zo snel mogelijk het nodige besparingsbeleid te kunnen hervatten”.

 

Zo loste Dehaene dat op. Jongleren met de verkiezingen. En waarom ook niet want of een regering nu een Vlaamse meerderheid of minderheid vertegenwoordigt is ook aan hem en de traditionele partijen niet besteed. Van gewezen premier Dehaene weten we dat zijn respect voor het parlement te vergelijken valt met het respect van de andere machtsgeile politici die symbool staan voor het complex staatsbestel. Het is niet omdat de kiezer foute keuzes maakt dat politici dat ook moeten doen.

 

Klein detail, deze oplossing kan niet wegens de Europese verkiezingen die vastliggen op 25 mei. ‘Anders was Dehaenes idee zeker voor herhaling vatbaar’ zo concludeert Winckelmans. Overigens een foute redenering want nergens staat geschreven dat de verkiezingen moeten samenvallen. Is het niet de nieuwe CD&V kopman voor het Vlaams parlement, Peter Van Rompuy, die pleit voor afzonderlijke - kort na mekaar gehouden - verkiezingen?

De ondemocratische werking van de regering

 

Onder deze titel in DS geeft Tinneke Beeckman scherpe kritiek op Di Rupo. Ze ergert zich aan de grendels waarover de federale overheid beschikt om de Franstalige minderheid te beschermen en meteen de Vlaamse meerderheid monddood te maken. Een zoveelste herhaling van de aanklacht die heel erg leeft bij de Gravensteengroep waar ze lid van is. Als alternatief pleit ze voor het federale systeem dat Canada hanteert voor de bescherming van de Franstalige minderheid in Québec. Verregaande autonomie is het antwoord. Deze autonomie heeft ook het voordeel dat ze federaal niet de meerderheid kan blokkeren.

Vertaald naar de Belgische situatie betekent dat een grote autonomie voor Wallonië (en dus ook voor Vlaanderen). Precies waar het confederaal denken van N-VA en CD&V over gaat. Alleen is voor CD&V deze denkpiste slechts onderdeel van het machtsdenken en niet van de overtuiging dat het een duurzame oplossing is voor een communautaire vrede. Hoe geloofwaardig N-VA nog zal zijn na de verkiezingen was tot voor kort zelfs nog geen vraag. Maar macht en geld kunnen van deze Vlaamse beweging al snel een partij als een ander maken.      

Een federale kieskring acht ze niet voldoende. Laat gewoon de meerderheid de meerderheid zijn. Voor haar Vlaamse vloek in de Francofone kerk bestaat er een simpele oplossing: de federale grendels.     

 

De dictatuur van de angst

De jongeren van Open VLD mochten in Knack eens hun gedacht neerpennen en zoveel is duidelijk: Bart De Wever gebruikt de angst voor moslimterreur om succes te behalen. Hun aanklacht: “De Wever beweert Westerse vrijheden te verdedigen. Tegelijk pleit hij voor bewakingscamera's, controle van internetverkeer en breidt hij GAS-boetes drastisch uit.”  Dat Open VLD de wetgeving inzake GAS-boetes goedkeurde en zowat elke gemeente daar een eigen interpretatie van maakt, zit deze jongeren niet lekker.

Hun conclusie is alvast heel moedig: “Onze samenleving heeft nood aan politici met moed. Politici die durven stellen dat we niet alles kunnen controleren. Politici die niet de symptomen maar de oorzaken bestrijden. We moeten durven aanvaarden dat niet elke maatregel die de veiligheid schijnbaar verhoogt daarom ook proportioneel is”.

Nu nog de eigen partijleiding overtuigen dat ze de laatste decennia niet moedig waren. Meer zelfs, hun beleid de dieperliggende oorzaak is van de maatschappelijke ontregeling. Maar toen waren ze daar niet mee bezig. Toen telde enkel het uitbouwen van individuele carrières. Verhofstadt en De Gucht zijn daar de sprekende voorbeelden van.

 

Citaten van de week

 

Steven Vanackere in DM (aanvaardt toch de derde plaats voor de Europese verkiezingen): Ik blijf me ervan bewust dat ik met deze derde plaats een zeer groot risico neem, maar ik ben niet van plan om op te geven. CD&V heeft met lijsttrekster Marianne Thyssen, Europees parlementslid Ivo Belet en mezelf een sterk trio om de waarden en de belangen van de Vlamingen in het Europees Parlement krachtig te verdedigen. Nu komt het erop aan de kiezers te overtuigen. Anders Gelezen zal bij tegenvallend resultaat de partij of het ACW wel zorgen voor een passende betrekking.

Hugo Camps in DM: Je mag er niet aan denken dat het Antwerpse matrakbewind straks nationaal wordt doorgetrokken in een nieuwe Vlaamse meerderheid. Nog even en een jointje op het Zuiderterras is goed voor de dood met de kogel. Hoezo Lichtstad? Homans en De Wever in rijlaarzen en met zweepje - ranselplebs als onze grote leiders. De Morgen-stond heeft goud in de mond.

Guido Lauwaert in Knack: Het gevaar bestaat daarom dat na mei 2014 emopartijen de macht zullen grijpen. En wie zal de schuld hiervoor krijgen? Grootbedrijven bestaan dus zonder het eigen kapitaal aan te spreken, en door handige trucs betalen ze geen belasting. De regering regelt loonmatiging, minder ontslagbescherming, hoest de opleiding van jonge arbeidskrachten op en laat het vuile werk opknappen door Maggie De Block, bijgenaamd Ma Dalton, zorgt voor meer aftrekposten, zodat de bedrijven kunstinstellingen kunnen sponsoren, waar ze handig gebruik van maken om vrijkaartjes op de beste rijen van de schouwburgen voor te versieren en een aparte ingang bij de gerenommeerde musea voor zichzelf, hun verwanten en hun vrienden. Anders gelezen, dat is ook een privilege van het Paleis dat al evenzeer zijn getrouwen bedient met ‘faveurkes’.

Tinneke Beeckman in DS: De federale politiek is geen opbeurend spektakel. Betekent dit dat het Vlaams bestuursniveau het altijd beter doet? Niet noodzakelijk. Soms dreigt Vlaanderen de zo vermaledijde Belgische ziektes – politieke benoemingen, gebrek aan transparantie, verkwisting – over te nemen. Maar een burger kan tenminste tegen Vlaamse politici stemmen wanneer die er in zijn ogen een zootje van maken. Dat is niet veel, maar wel een noodzakelijk begin. Anders gelezen, nu zelfs Herman De Croo de kans krijgt om de kiemen van de Belgische ziekte te verspreiden in het Vlaams parlement, zal het er niet op verbeteren.

Waarom worden die oude krokodillen niet afgevoerd in plaats van opgevoerd?

Pjotr