ANDERS GELEZEN
L’Europe, faites vos
jeux!
Een kritische bijdrage van Jean Vanempten in De Tijd over
Europa begint met de bewering dat Europa leeft in een permanente staat van
ontkenning. “Het is alsof iemand
ongemerkt de Europese hymne van Beethoven heeft afgevoerd en in plaats daarvan
'Tout va très bien, madame la marquise' tot Europees lijflied heeft gemaakt.
(…) De aanstormende problemen werden te laat onderkend, te veel onderschat en
te traag aangepakt. Het zou tot mei 2010 duren voor sprake was van een Grieks
reddingsplan. Iets wat de Griekse politici in de maanden vooraf nog van tafel
hadden geveegd. En toen het plan er was, bleek het meteen al te licht.”
De auteur heeft het
over politici die de problemen pas aanpakken als ze zich stellen en daardoor
eigenlijk altijd achter de feiten aan lopen. Verder in de tekst staat volgende
bedenking: “Het onvermogen is niet alleen politiek of intellectueel, maar is
vooral een onvermogen om buiten de traditionele kaders te gaan. Het slopen van
taboes is nog een van de grootste taboes van de Europese bank- en
schuldencrisis, en daarom blijft radicaal ingrijpen moeilijk. (…) De permanente
staat van ontkenning staat wel een snelle oplossing van de eurocrisis in de
weg. Telkens opnieuw moet Europa tegemoetkomen als er al een brandhaard is.
Zelfs als iedereen wist dat die brandhaard er zou komen, zoals bij de Spaanse
banken. En in plaats van een zorgvuldig uitgekiend plan, komt er dan een
oplossing die afhangt van de beperkingen van het moment. Met het traject dat
inmiddels is afgelegd, lijkt het vanzelfsprekend dat er op zijn minst een
masterplan voor de Europese constructie moet klaarliggen. Dat is nog altijd
niet het geval. 'A part ça, madame la marquise, tout va très bien, tout va très
bien!'
Ook in België was hoerageroep te horen, maar die verstomde
nogal snel. Luc Coene, gouverneur van de Nationale Bank, verklaarde dat de EU-steunmaatregelen
voor de Spaande banken de crisis zouden oplossen. Het duurde nauwelijks enkele
uren of hij werd door de markten in het ongelijk gesteld. Ontkenning en
overschatting van de publieke inbreng vormen een constante in deze
crisisaanpak. In zijn rustige vastheid speculeert Europa op tijdswinst: om de
getroffen landen de tijd te geven om hun ziekte te laten uitzieken.
Anders Gelezen,
dacht ik bij mezelf hoe moeilijk het is voor mensen die geen tijd hebben om
verschillende kranten te lezen om te begrijpen wat er gebeurt. De kloof
overbruggen tussen de onheilsprofeten en zij die menen dat het allemaal wel
goed komt. Dan zijn De Tijd en Knack wel aanraders. De Tijd is zakelijk en
sober, zelfs als het gaat over politieke thema’s. Maar er blijven veel vragen.
Bij voorbeeld, of het correct is om de bankencrisis op één hoopje te gooien met
de totaal vastgelopen monetaire politiek van sommige EU lidstaten die dateert van
lang voor deze bankencrisis? Wanneer de leidende klasse van een staat een
beleid voert door schulden te maken en de media daar géén kritische vragen bij
stellen, kunnen de kiezers niet weten dat ze bergaf aan het rijden zijn. Het
gaat immers zo gemakkelijk en de problemen zullen zich wel vanzelf oplossen? Vergeten
of genegeerd: de weg bergop is altijd lastiger en duurt ook langer. Vandaar het
grote belang van een kritische ‘Vierde Macht’ die niet aanschurkt tegen de
gevestigde macht. Maar welke Vlaamse krant – laat staan de staatszenders - durft nu nog in te gaan tegen dergelijk
beleid, wanneer ze zelf afhankelijk geworden zijn voor hun overleven van staatssubsidies?
Waar zit de moed van de salonjournalisten die oh zo graag vooraanstaand willen
zijn en de hoge toon voeren in elk debat, maar vooral blijven zweren bij de
status-quo en elke verandering afkeuren?
Bekende Journalisten
In mijn boek “dS anders gelezen” (www.andersnieuws.eu) wijdde ik een
hoofdstuk aan de Bekende Journalisten – BJ - die het voor en met elkaar doen in
de media. Een frappant voorbeeld hiervan was het artikel van drie bladzijden in
dS van 28 november 2009 waarin Tom Naegels (nu ombudsman) het eerste boekje van
barones Mia Doornaert mocht de hemel in prijzen. Wel erbij vermelden dat er één
paginagrote zwart-wit foto bij was en nog een vraag die Naegels als ombudsman
zou kunnen beantwoorden: zou het wel betamelijk zijn dat een journaliste de
kennis die ze opdeed op kosten van dS gebruikt voor een privé-boek? Was dat
niet een van de pertinente bedenkingen bij het boek over de Keizer van Oostende
door journalisten van de VRT?
Nu kan kritiek ook al in Knack waar Mark Van de Voorde het
heeft over de “mediadel”. Media die enkel nog met zichzelf bezig zijn en
rondjes draaien in een cirkel van zelfbewieroking. Het zal wel even slikken
geweest zijn bij het gild van de BJ en ook niet terecht voor sommigen, maar wel
toepasselijk op heel veel BJ die het beeldscherm avond na avond vullen met hun
ongelooflijk interessante anekdotes; liefst buiten hun vakgebied. Even citeren
uit het artikel: “BV's
vormen de nieuwe adel van het land, de nieuwe elite. En ze eisen alle aandacht
op. Ze krijgen die ook. (…) Deze fase van 'je hoort erbij omdat je erbij hoort'
is de mediadel ook ingetreden. Sommige BV's hebben hun bekendheid gewoon te
danken aan hun BV-schap, hun bekendheid dus. Of ze worden uitvoerig in de media
opgevoerd, omdat ze in de media komen. Onze talkshows, of ze Vanthilt heten of
De Laatste Show, of straks zelfs nog een andere naam dragen, zijn die fase
ingetreden: of je wat te zeggen hebt of niet, je krijgt het woord omdat je een
bekend smoel bent.”
Anders Gelezen: Ik herinner mij dat de
ombudsman van dS, aan een lezer van AG die het moeilijk had met een stukje
scheldproza, schreef dat een scheldpartij van een BV wel nieuws is omdat het om
een BV gaat. Blijkbaar een kwestie van afwijkende normen voor BV.
Het
artikel in Knack sluit af met een citaat van de Franse journalist-essayist
Jean-Claude Guillebaud in het weekblad La Vie: "Er steekt nogal wat
kinderachtigheid in deze zelfverheerlijking die ons journalisten ziet als
'einddoel', terwijl we ons zouden moeten beperken tot de rol van
'middel'." Waarvan akte.
Di Rupo en zijn Vlaamse
vazallen
Di Rupo doet in zijn eerste half jaar Europa na: vooral de
mensen niet tegen de regeringspartijen in het harnas jagen door structurele
maatregelen die de mensen zouden pijn doen. Tout va très bien. In DT schreef Jos Bouveroux, gewezen Wetstraatjournalist
en ex-hoofdredacteur van de VRT-nieuwsdienst, hierover het volgende: “Juicht,
Belgen, juicht. Ons roemrijke land heeft al een half jaar lang een heuse
federale regering. Is dat geen verbazingwekkende prestatie na het wereldrecord
van de langste kabinetsformatie? Premier Elio Di Rupo was vorige week bijna
euforisch over deze halfjaarlijkse verjaardag. Ei zo na knalden de
champagneflessen. Maar is er - behalve dit ene feit - wel veel reden tot
feesten? (…) Akkoord, de coalitiepartners hebben het vaste voornemen om het
vermaledijde BHV-dossier, dat al zolang het politieke leven domineert, op te
lossen. Maar volgens mij is daarvoor een hoge prijs betaald: een onvoldragen
staatshervorming en een budgettair beleid waarin vooral de forse belastingtoename
opvalt. De geplande staatshervorming zal er de structuren niet doorzichtiger op
maken. Van bijna elke bevoegdheid blijft een stukje federale materie. Er zijn
wel meer beleidsdomeinen naar de deelstaten toegeschoven, maar als puntje bij
paaltje komt, is de Belgische staat helemaal niet ontmanteld. De
financieringswet zorgt ervoor dat de deelstaten niet al te ver uiteengroeien en
er is een ruime overgangsperiode afgesproken. Dat betekent concreet dat een
volgende staatshervorming zich al aankondigt. Di Rupo heeft handig een pak
zaken voor zich uitgeschoven. Hetzelfde op sociaal-economisch vlak. Ingrijpende
maatregelen zijn er niet gekomen. (…) Opmerkelijk vind ik dat de zes partijen
van de coalitie koste wat het kost de rit willen uitdoen, ondanks alle interne
tegenstellingen. (…) Maar een en ander betekent ook dat er tot en met 2014 geen
erg ingrijpende maatregelen genomen zullen worden. Di Rupo is, zeker na de
socialistische overwinning in Frankrijk, niet van plan om het roer drastisch om
te gooien. Hoezeer de liberalen en de rechtervleugel van CD&V ook
aandringen, de PS zweert bij de behoedzame aanpak. Of dat ook voor het land
goed is, zal de erg nabije toekomst uitwijzen. Ik vrees wel dat een dergelijke
politiek van pappen en nathouden uiteindelijk geen fundamentele oplossing zal
brengen voor de Belgische problemen. (…) Voorlopig surfen we mee op de Duitse
golven en proberen we ons onzichtbaar te maken voor Europa en de markten. Erg
moedig is dat niet. En dat verdient zeker geen champagne.
Nog in DT heeft Wim Van De Velden het over schuldig
verzuim van de Vlaamse partijen (CD&V, Groen!, OVLD en SP.A) in verband met het akkoord over de splitsing
van BHV. Even meelezen: “U houdt er
niet van in korte broek rond te lopen en met vlaggen te zwaaien? En dus laat de
'historische' splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde (BHV) u eigenlijk koud? U
zou zich wel eens kunnen vergissen, zeker als u een van die 200.000 Vlaamse
pendelaars bent die elke dag komt werken in Brussel. Want als u straks, na de
splitsing, een conflict met uw werkgever hebt en geen andere uitweg meer ziet
dan naar de Brusselse arbeidsrechtbank te trekken, dreigt u van een kale reis
terug te komen.Niet alleen voor de arbeidsrechtbank, ook voor de
politierechtbank en voor de rechtbank van eerste aanleg is de verdeelsleutel
van 80-20, die gebruikt werd om het aantal Franstalige en Nederlandstalige
rechters in Brussel te bepalen na de splitsing, een ramp. Dat komt niet overeen
met de verdeling van de werklast. Het is schuldig verzuim van alle Vlaamse
partijen, want ook al ontkennen sommigen nog altijd het licht van de zon, ze
weten intussen dat verkeerde cijfers zijn gebruikt.
Eveneens in DT verwijst Lars
Bové naar de emails over BHV, waaruit blijkt dat men vooraf wist dat de cijfers
over de werklast van het gerecht in Brussel fout waren en toch hebben de
Vlaamse partijen dit akkoord in de Senaat goedgekeurd. De ontkenning van deze
fout door Servais Verherstraeten ( in Terzake) zorgde ervoor dat
rechtbankvoorzitster Van den Bossche in een mail aan Verherstraeten insinueert
dat de staatssecretaris heeft gelogen in de tv-studio. Het artikel sluit af met
een uiterst belangrijk vaststelling: “Als de Kamer het wetsvoorstel goedkeurt,
kunnen de 'essentiële elementen' van de hervorming alleen nog bij bijzondere
meerderheid gewijzigd worden.” Ook hier kunnen de Franstaligen elke wijziging
blokkeren. Een mooi cadeau van onze “uitgeslapen” onderhandelaars.
Pjotr
Anders Gelezen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten