Kuifje in Kongo

ANDERS GELEZEN

De Democratische Republiek Congo was opeens wereldnieuws in België. Toen Yves Leterme, eerste minister, aan de pers meedeelde dat Koning Albert II zou aanwezig zijn op de ‘herdenking’ van 50 jaar onafhankelijkheid van Zaire, later DRC werd hem niet eens het voorrecht gegund om als primus inter pares deze regeringsbeslissing publiek kond te doen. Voor hem hadden de PS, bij monde van Laurette Onckelinckx en het CDH, bij monde van Joëlle Milquet reeds hun standpunt bekend gemaakt en dus konden Leterme en het restant van zijn regering enkel nog ja-knikken. Het deed mij terugdenken aan de mysterieuze apotheek in mijn geboortestad Wervik waar op de toog een beeldje van een zittend negertje stond dat met het hoofd knikte telkens iemand een cent deponeerde in zijn buik. Lernout & Hauspie hadden toen de spraaktechnologie nog niet zo goed onder de knie, anders had hij wellicht dankuwel gepreveld. Het was de tijd dat het album Kuifje in Congo verscheen. Geheel passend in de stijl van de kolonisator.

Onze generositeit in die dagen bestond uit aalmoezen, zilverpapier, kleurpotloden en ander schoolgerief van de bekende Brusselse koninklijke leverancier Pelletier. Deze firma die zich rijk verdiende aan ‘den Kongo’, werd door de volgende generatie bijna compleet verbrast. Onderwijl schraapte de Belgische elite, onder het welwillend oog van het Koningshuis der Belgen, de ertsen letterlijk en figuurlijk uit de buik van dit rijke land. Het hoeft geen betoog dat de centjes in de buik niet opwogen tegen het erts dat uit de buik werd gehaald. Van daar de vele littekens in het Congolese landschap.

Vandaag zijn wij weer vriendjes. Hoewel niemand juist weet wie er bevriend is met wie en alvast Kabila nummer twee daar helemaal niet van wakker ligt maken de ministers – vier op een rij zoals het past voor een belangrijke ex-kolonisator – hun opwachtingen in de hoofdstad voor een ontmoeting met de democratisch verkozen en dus legitieme leider van de DRC. Pieter De Crem mag als laatste nog wat stof doen opwaaien door de legerleiding uit te nodigen voor een défilé op het paleizenplein in Brussel. Daar zijn ze sinds André Flahaut al zoveel rare vogels gewoon, dat het jammer zou zijn mochten deze exotische soldaten niet meedoen. Aan de heren politici die het hier niet mee eens zijn, toch maar de aandacht vestigen op het gevaar beschuldigd te worden wegens racisme.

Wie ditmaal absoluut géén bezwaar heeft tegen dit voorstel is André Flahaut, nochtans niet het beste vriendje van Pieter. Op zijn blog laat Flahaut weten het bezoek ten volle te steunen. Een uittreksel:
Face à cette réponse positive, il est nécessaire de réfléchir. Réfléchir, par exemple, à ne pas poser des actes qui pourraient être interprétés d’une manière à porter atteinte à la pérennité des relations bilatérales entre les deux Etats. Albert en Leterme zijn dus verwittigd dat zij het daar niet al te bont moeten maken, door kritische publieke verklaringen af te leggen en Kabila tegen de haren te strijken.
Il est indispensable d’assurer une réelle compréhension ainsi qu’une bonne préparation de cette réponse, par ailleurs hautement symbolique. Pour rappel, la République Démocratique du Congo est un Etat souverain qu’il convient de considérer comme tel. (…) Notre responsabilité est de faire en sorte que cet anniversaire soit le moment de marquer un nouveau point de départ pour les relations entre la RD Congo et la Belgique.
Terwijl er in Vlaanderen nogal wat kabaal is omtrent dit bezoek weet Franstalig België en Flahaut reeds tot wat dit bezoek moet dienen : Si la RD Congo souhaite le soutien de l’Etat belge sur divers thèmes, tels que la sécurité, la justice ou encore la gouvernance, il faut mobiliser l’énergie nécessaire pour s’engager dans des partenariats dans ces domaines. De laatste paragraaf leest als volgt : Nous pourrions appeler cette fructueuse initiative : « Propositions pour un nouveau partenariat stratégique préférentiel entre la Belgique et la République Démocratique du Congo ». N’est-ce pas le plus beau cadeau que la Belgique puisse offrir au peuple congolais qui soufflera les bougies de ses cinquante ans d’indépendance ?

Dat precies Flahaut zijn persoonlijke steun verleent aan dit bezoek is opvallend, want hij is toch de grootste vijand van al wie de zwakkeren bedreigt. Hoeveel vliegtuigreizen organiseerde hij niet naar de NAZI kampen terwijl hij nu de miljoenen slachtoffers in Oost Congo straal negeert. Priorité à la Paix was zijn lijfspreuk toen hij defensieminister was. Vandaag heet het voor de minister van staat, priorité à la souveraineté d’un pays.

Zouden nog altijd dezelfden daar beter van worden?

Pjotr
ANDERS GELEZEN verschijnt wekelijks op maandag/dinsdag