Talent, hard werken en het juiste toeval

ANDERS GELEZEN

In Knack (03/03) besluit Peter Van Rompuy zijn column ‘Begraaf uw talenten niet’ met volgende paragraaf: Hoe veel rijker zijn we niet als we alle talent ontketenen? Daarvoor mogen we niet alleen wachten op de overheid of big business. De beste hefboom hebben we zelf in handen. Hard en zinvol werk, dat geduldig wacht op het juiste toeval. Hij kan alvast niet klagen dat het juiste toeval hem voorbijliep.

Zijn bijdrage legt een hele weg af, beginnend met het boek van Malcolm Gladwell waaruit blijkt dat geboren worden in het begin van het jaar de weg naar succes verkort. Daar ben ik dus al benadeeld, maar geen nood, hard werken loont. Bill Gates en The Beatles waren workaholics en zie ze werden wereldberoemd en rijk. Dalen we vervolgens af naar de gewone mensen, dan blijkt dat we in Europa steeds minder werken. Dat is de echte bom onder onze innovatiekracht.

En toen viel de verwarming uit. Belde ik mijn brandstofleverancier om snel de tank bij te vullen. Even luisteren naar zijn verhaal.
Peter is nog jong, een dertiger die de stap zette naar het ondernemerschap. Hij verkoopt brandstof voor de verwarming en heeft dank zij zijn vriendelijkheid en inzet een aardig lokaal cliënteel opgebouwd. Toen ik hem belde was het acht uur ’s avonds en ik hoorde dat hij nog bij een klant aan het leveren was. Het zou voor morgenvroeg zijn. De ganse dag van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat diende hij mensen te depanneren die verrast werden door de strenge winter. ’s Morgens om 8 uur was hij er en ik wou hem een beetje opfleuren door te zeggen dat hard werken ook geld in het laatje brengt. Had ik beter niet gedaan. Blijkt dat hij bij heel veel klanten wel levert maar niet betaald wordt. Dat bedrijven bij hem voor tienduizenden euro’s in het krijt staan. Zijn grote schrik was dat een van zijn grootste schuldenaars failliet zou gaan. Als een waterval kwamen de kleine verhalen van mensen die zelfs geen 1000 liter kunnen betalen en vragen om ‘morgen te betalen’. Hoe zouden ze?

Wie maalt er nu om de frustratie van hardwerkende kleine zelfstandigen? Schrik moeten hebben om zelf failliet te gaan, mee gezogen te worden door de armoede van anderen, dikwijls de groten. Hij vertelde het verhaal van iemand die kranten en weekbladen naar de krantenwinkels brengt voor een hongerloon. Want terwijl die weekbladen en krantenbedrijven met de rechterhand terecht wijzen op de erger wordende armoede, zetten ze de onderaannemingen met de linkerhand het mes op de keel. In naam van de bedrijfsresultaten. Misschien zou zo’n verhaal eens in de krant moeten staan. Geef toe als je een ganse nacht onder de baan bent geweest en er schiet na aftrek van de kosten bijna niets meer over, dan is hard werken en geduldig wachten op het juiste toeval wel een heel wereldvreemde gedachte. Oh ja, één van zijn camions ligt aan de ketting in de garage, tot hij kan betalen.

De kleine middenstander heeft Vlaanderen mee helpen rijk worden. Hij is er zelf ook veel beter van geworden maar sommigen werden wel tot armoede veroordeeld na jarenlang hard werken. Wie herinnert zich nog de vlasteelt in de Leiestreek tussen Kortrijk en Wervik. Een bloeiende handel die door de laksheid van de regering ten aanzien van de dumpingprijzen van het Russische vlas definitief gekelderd werd. Sommigen stapten snel over op leemplaten en vloerbekleding en werden superrijk. De meesten echter konden na het betalen van het werkwolk alleen nog het kleingeld uit de kassa halen. Toen ging men nog niet rijk failliet.

Neen, ik ben geen pessimist, maar als Rik Van Cauwelaert in zijn wekelijkse bijdrage heel dikwijls wijst op de slechte economische situatie en het falend beleid, lijkt dat niet zo erg te zijn. Tot men het tegenkomt in levende lijve. Het leven is niet elke dag mooi, zei Kristien Hemmerechts gisteren bij Phara op Canvas. Steeds meer mensen geven haar gelijk.

Pjotr
ANDERS GELEZEN verschijnt wekelijks op maandag/dinsdag