België hét land voor tweedekansers

ANDERS GELEZEN

Toen Béatrice Delvaux, hoofdredacteur van Le Soir schreef dat de Franstalige gemeenschap Yves Leterme niet zag zitten als opvolger van Herman Van Rompuy kwam er in Vlaanderen prompt een reactie: Leterme verdient een tweede kans!
En zie, het duurde niet lang of Wallonië lijkt bereid om hem die tweede kans te geven. Of het de Franstaligen zijn die hun mening bijstelden of het Leterme was die een volte face maakte en alles waar hij voor stond verloochend heeft? Nu Wallonië zijn armen aarzelend opent, worden in Vlaanderen de armen gekruist. Nog voor Dehaene drie keer kraaide verloochende hij zijn vroegere uitspraken. Toch jammer dat Leterme – en met hem de CD&V - nooit voor de twee tegelijk goed kan doen.

Toen Béatrice Delvaux, hoofdredacteur van Le Soir schreef dat de Franstaligen de Naamse conservatieve bisschop André-Mutien Léonard niet zagen zitten als opvolger van Danneels, vroeg ik mij af of ze haar ‘bede’ wel zouden horen in het Vatikaan. Neen dus. Maar in een NON land is dat niet erg. De kranten staan vol met kritiek wat niet verwonderlijk is: hoe minder gazetten weten van iemand of iets, hoe meer ze erover schrijven. Het lijkt op een spelletje ‘Schuldig tot bewijs van het tegendeel - coupable jusqu’a preuve du contraire’. Maar ik durf er wat op verwedden dat ook hij een tweede kans krijgt.

Immers, hij heeft een heel illustere voorganger die ook een tweede kans kreeg: Koning Boudewijn. De geliefde koning die om persoonlijke redenen het vertikte om de abortuswet te ondertekenen had in een normaal land troonsafstand moeten doen. NEEN, dat hoeft niet, zei Wilfried Martens, we maken hem tijdelijk onbekwaam - hoe ze dat deden blijft een welbewaard ‘colloque singulier’ – en ik teken in zijn plaats. Na een dagje koning af kreeg Boudewijn zijn tweede kans. Dat hij ondertussen koning was van Belgen die abortus pleegden liet hij niet aan zijn koninklijk hart komen.

Dat Léonard, net zoals de koning trouwens nogal uitgesproken meningen heeft komt in een landje als het onze – waar niemand nog durft een uitgesproken mening te hebben – alvast over als een verademing. En meer nog dan de koning durft hij dingen zeggen die bij politici niet in de smaak vallen. Getuige hiervan volgend opmerkelijk citaat: ' Als de Franstaligen, die spontaan meer aan de eenheid van België gehecht zijn dan de Vlamingen, willen dat België blijft bestaan, volstaat het niet Belgische vlaggen in de straten te hangen. Ze moeten afstand nemen van hun linguïstische superioriteitscomplex. Elk volgens eigen sociale rol moeten ze de taal en de cultuur van hun noorderburen leren kennen en ervan leren houden...Vaak voelen de Franssprekende Belgen de Vlaamse eisen aan als agressie. Zonder me uit te spreken op politiek vlak, nodig ik hen echter uit nooit te vergeten dat Vlaanderen gedurende eeuwen heeft moeten vechten om zijn taal en cultuur gerespecteerd te krijgen. Lange tijd was Vlaanderen slachtoffer van Franstalige arrogantie. En de Belgische Staat, ontstaan in 1830-1831, droeg gedurende een eeuw bij tot de actieve verfransing van Vlaanderen. Nu het de welvarendste regio van het land geworden is, wil Vlaanderen duidelijk zijn culturele eigenheid en taalkundige autonomie bevestigen'.
Als na de Islam gemeenschap nu ook nog de katholieke kerk zich (opnieuw) gaat bemoeien met de maatschappelijke problemen wordt ons landje helemaal tuureluurs. Het gelijkekansenbeleid zal weldra alleen nog tweedekansers opleveren.

Wie krijgt er zo nog allemaal een tweede kans?

Mia Doornaert krijgt nog een tweede kans! Vooraleer ze als adviseur persoonlijk toegevoegd aan premier Yves Leterme verhuisde naar de Wetstraat zestien en haar prachtig kantoor met uitzicht op haar geliefd Brussel moest ruilen voor de figuurlijke peeskamertjes van de Wetstraat, achtte ze haar tijd rijp om snel nog haar buitenlands beleid in een speech te gieten voor het verzameld gild van ambassadeurs. Woordvoerder Yves Leterme kreeg de eer om deze boodschap die stijf stond van het Belgicistisch denken te mogen debiteren. Voor alle zekerheid en rekening houdend met de verstrooidheid van sommige vermoeide excellenties, had ze persoonlijk elke ambassadeur vooraf een schriftelijk exemplaar van de toespraak bezorgd. Hoe groot was dan ook haar verbazing toen Yves die tekst niet lustte en dan maar iets anders verzinde. Dat ook haar eigen krant De Standaard niet naliet om de lezers van dit beschamend incident op de hoogte te brengen zal haar ego geen deugd gedaan hebben. Maar wees gerust, een beginnersfout wordt door een lieve man als Yves met de mantel der liefde bedekt. Ze krijgt gegarandeerd een tweede kans. Desnoods bij De Standaard.

Zou nog iets of iemand een tweede kans verdienen?

Misschien de hervormingsplannen van justitie minister Stefaan De Clerck die dank zij het voorbeeldige samenwerkingsfederalisme van Leterme en zijn vice premiers werd herleid tot een belachelijk afkooksel dat géén verbetering garandeert.

Of misschien defensie minister Pieter De Crem die van een crisis een opportuniteit maakte en eindelijk de deuren van overtollige kazernes sloot, dat dacht hij tenminste. Tot Leterme en zijn samenwerkende vice premiers beslisten dat Wallonië een uitzonderingsstatuut verdiende. Meteen was het moeizaam bereikte evenwicht om zeep en kon hij alleen nog pogen de meubels te redden door de ingreep af te doen als een heel kleine aanpassing. Wat Leterme en Co vergaten: dat ze de kiem van de communautaire discussies gezaaid hebben in het énige departement dat nog overwegend Belgisch was. Of denkt men nu echt dat de Vlaamse soldaten het niet door hebben dat ze minder bescherming krijgen dan hun Franstalige 'wapenbroeders'? Alleen maar perceptie? Probeer het maar eens te ontkennen!

Beste lezers,

We kennen de Belgische mantra ondertussen van buiten: we gaan vooruit met kleine stapjes. Een pasje naar links, een pasje naar rechts en een millimetertje naar voor. Een pasje naar rechts, een pasje naar links en een millimetertje naar achter. Een groen boekje hier en een wit boekje daar. Zo sukkelen we verder in de jaren met of zonder verkiezingen. Zou iemand daar nog weten dat er ook leven is buiten de Wetstraat zestien en belendende panden?

Pjotr
Anders gelezen verschijnt wekelijks op maandag/dinsdag