Consensusdemocratie

ANDERS GELEZEN

Maandag. Met spanning pak ik mijn opiniekrant (DS 02/10) voor de altijd interessante column ‘Bruggen bouwen’ van columnist Dave Sinardet, politicoloog aan de UA, de VUB en Saint-Louis. Blijkbaar was die titel ‘Bruggen bouwen’ niet zo goed gekozen want zie, nergens meer vermeld. Oeps, vergeten?
Wat goed is om weten over de auteur? Dat hij ook aan de andere kant beschouwd wordt als ‘de kenner van de andere kant’. De perfecte Belg die géén lid is van B Plus.

Over de “Spreidstand (van CD&V) over BHV”

First things first: ‘CD&V is terug de Belgische CVP geworden’. Dát wisten we nog niet.
De Vlaamse ‘free-speech’ van Leterme en het kartel is dood en begraven. Uit het collectief geheugen gewist. Laat mij even citeren: “een compromis is de enige weg naar een oplossing. Want, zo doceerde CD&V-voorzitster Marianne Thyssen onlangs voor een Gents studentenpubliek: 'Bij een stemming starten de Franstaligen de alarmbelprocedure, komt het dossier op de tafel van de federale regering en is dat het einde van Van Rompuy I. Er zit dus maar één ding op: onderhandelen”. Voilà, zo simpel is dat. België is een consensusdemocratie, waar een simpele meerderheid in één taalgroep niet volstaat om een dossier als BHV op te lossen. Voor of tegen, zo werkt het nu eenmaal.”

Even verder nog wat harder trappen tegen de schenen van deze Vlaamse onverlaten: “Twee jaar ellende later kapittelde Marianne Thyssen dus deze strategie van likmevestje: 'Vijf minuten politieke moed? Wie heeft dat ook alweer gezegd? Ah, den Yves.' Het duurt even lang om uit te leggen dat politiek uit compromissen bestaat, voegde ze er nog aan toe”.

Tot slot doet Sinardet een belangrijke oproep vanuit zijn intellectuele – of is het toch een politieke - overtuiging: “Wie in de ene regering met de N-VA zit en in de andere met het FDF, kan wel wat politieke moed gebruiken.” Hallo Bartje Borrelnootje, is de boodschap overgekomen?

Even nadenken en anders lezen
Als de parlementaire democratie haar bevoegdheden gebruikt en de splitsing stemt dan valt de regering en is dat het einde van Van Rompuy I. Schitterende intellectuele analyse. Alleen vergeet hij uit te leggen waarom Van Rompuy één belangrijker is dan de scheiding der Machten en het aanvaarden van spelregels die nu eenmaal eigen zijn aan een parlementaire democratie. Om het met de woorden van De Gucht te zeggen ‘uiteindelijk is een meerderheid de meerderheid'.

Misschien moeten we toch enkele vraagtekens plaatsen bij de intellectuele benadering van de columnist. Tenzij hij vanuit een omgekeerde redenering juist de bedoeling had om te bewijzen dat een parlementaire democratie onverenigbaar is met het Belgisch paternalisme, waar (ook duidelijk) hij en de nieuwe CVP van Herman & Marianne voor opkomen en waarvoor free speecher bij uitstek Eric zijn mond houdt. Om Sinardet en Co te parafraseren: ‘België, waar een simpele meerderheid in het parlement niet meer volstaat om een dossier als BHV op te lossen’.

Zou het dan ook niet getuigen van politieke én intellectuele moed om het parlement op te doeken, wegens overbodig en te kostelijk voor een land dat binnenkort opnieuw meer schulden heeft dan eigen vermogen? Er zijn goedkopere placebo’s!

Dat een paternalistische bestuursvorm enkel kan overleven door zich geen bal aan te trekken van de verkozenen en hun achterban, het Vlaams kiesvee, is geen groot nieuws. De besluitvorming inzake de Lange Wapper en zoveel andere dossiers bewijzen dat bijna elke dag. Toch eigenaardig dat deze politieke mentaliteit niet bestaat bij de Franstaligen waar de politici wel degelijk bekommerd zijn om hun maatschappelijk draagvlak binnen hun gemeenschap én hierin gesteund worden door hun media. Oh ja, ik vergat bijna dat ‘de andere kant’ wél vaart bij deze paternalistische politieke visie.

Het Belgique à papa heeft voor ons democratisch systeem een schitterende woord, de consensusdemocratie. Wat ik als lezer graag eens zou willen lezen in mijn opiniekrant? Wat de eigenlijke betekenis is van deze schitterende vondst. Ik deed alvast een beetje moeite en ging eens kijken bij Van Dale. Die schrijft hierover het volgende: Consensusdemocratie is een ‘democratie waarin bij de besluitvorming rekening gehouden wordt met de diverse geestelijke en politieke stromingen’.

Ik daag bij deze De Standaard en de onverantwoord interessante columnist uit om met rationele argumenten uit te leggen op welke manier het paternalistisch België rekening houdt met alle politieke stromingen? Als de Franstaligen niet eens het verdict van de verkozenen des volks aanvaarden. Want beste lezers, wat Dave Sinardet als academicus en ‘kenner van de andere kant’ maar al te goed beseft maar weigert openlijk te schrijven? Dat het de Franstaligen zijn die Van Rompuy I zullen doen vallen. Niet de N-VA, noch de andere Vlaamse oppositiepartijen die in de MEERDERHEID zijn, maar WEL de Franstalige meerderheid en de oppositie die samen een MINDERHEID zijn.

Daarom mijn oproep: willen we bij gebrek aan consensus dan maar de parlementaire democratie redden?

Voilà, simple comme bonjour!

Pjotr
Anders gelezen