Een brug te ver

ANDERS GELEZEN

18 oktober 2009 Een zondagavond in Antwerpen

Zelden meegemaakt dat zoveel gewone mensen en beleidsverantwoordelijken mekaar verdringen om commentaar te geven bij het referendum over De Lange Wapper. Zij die het niet haalden relativeerden de uitslag. Het gaat maar om 20 % van de Antwerpenaren die nee stemden en 14 % die ja hebben gestemd. De overgrote meerderheid, 66 %, stemde niet. De overwinnaars meesmuilden. Niemand, inclusief de winnaars en verliezers weet wat er nu zal gebeuren.

Anders, even teruggaan naar de essentie van het probleem?
De verklaringen uit ‘betrouwbare bron’ en onopvallende vermeldingen in de media leidden tot de conclusie dat het Lange Wapper probleem berust op één ‘oerfout’: de beslissing van één ‘decisionmaker’ dat Antwerpen een monumentale brug zou krijgen, zoals elke grote zeehaven er wel een heeft. Deze idee die vervolgens afgetoetst werd in de kleine kring van gelijkgestemde ‘ons kent ons’ die zich boven elke democratische besluitvorming waande en nog altijd waant, had in een volgende stap vooral succes bij een enthousiaste schare industriekapiteins die de kassa hoorden rinkelen. Van dan af kon het niet anders dan fout lopen. Er werden geen alternatieven grondig bestudeerd en iedereen zat vast aan één project waarvan de kostprijs groeide als een bloemkool en ondertussen al ettelijke tientallen miljoenen kostte. Toen bleek uit de studie dat een brug over de Schelde niet paste en deze brug over de stad moest gebouwd worden, had men nog de knop kunnen omdraaien, maar neen, de brug zou en moest er komen. Het volgend probleem dat men angstvallig voor zich uitschoof naderde razendsnel: de confrontatie van deze arbitraire keuze met de wensen van het volk. Vanuit eenzelfde paternalistische houding, werd het bekomen van een maatschappelijk draagvlak herleid tot een ‘communicatieprobleem’. Dat zou wel eventjes (via alweer dure miljoenen) opgelost worden. Quid non.

Maar het verhaal begint nu pas echt interessant te worden. Met de uiteindelijke politieke beslissing die de Vlaamse regering moet nemen.
Moet men rekening houden met de uitslag van het referendum?
Is het aan de politiek om te beslissen desnoods tegen het volk in, om toch een oplossing te hebben voor het verkeersinfarct dat men op basis van hypotheses voorspelt.
Tenslotte, zal men ooit de moed hebben om lessen te trekken uit deze ongelooflijke knoeiboel als gevolg van een megalomane visie?

Even Anders nadenken …
Onlangs maakte Peter Van Rompuy, zoon van Herman, zich in Knack (7/10) zorgen over de versnippering van het politieke landschap. Want “Een regering samengesteld uit de toevallige optelsom van one-issuepartijen is gedoemd tot stuurloosheid.” Waar het verschil zit met de huidige federale regering – zonder one-issue partijtjes - staat er niet bij. Hoe men de verloren schapen terug naar de schaapsstal kan lokken is al evenmin een vraag en dus rest er enkel nog het kiessysteem aanpassen aan de wensen van de traditionele partijen. Deze oproep om het kiesstelsel te veranderen is niet nieuw. Dezelfde oproep maar in zijn typische stijl deed JL Dehaene hem voor (DS 5 juni 2009): 'Ik doe hier een oproep dat de kiezer zelf een herziening van de kieswetgeving overbodig maakt door een duidelijke keuze te maken. Geef ons het mandaat om de leiding te nemen. Stem niet op bijvoorbeeld N-VA, want door de afsplitsing van het kartel is dat een kleine partij.’

Dus moet het proportionele systeem vervangen worden door een meerderheidssysteem. Met ABBA zingen we dan The Winner Takes It All. Of dit nu een goed voorstel is of niet, laten we even in het midden. Maar we zouden het systeem al kunnen implementeren voor dit referendum. Dan lezen we samen met Jean Luc en Peter dat 100 % van de Antwerpenaren tegen de Lange Wapper brug is.

Of was het de bedoeling om het meerderheidssysteem alleen maar selectief toe te passen; als het goed uitkomt?

Dat is een brug te ver!

Pjotr
Anders gelezen