MEDIA EN POLITIEK ANDERS GELEZEN
Er waren heel wat bijdragen in de media die best eens anders
gelezen worden. Maar de commentaren op de conclusie van de auditeur van de Raad
van State over de ARCO-regeling
stonden wel op stip één. Dat de culturele sector,
misschien ongewild, door de regering werd bedacht met hogere belastingen, toont
aan hoezeer iedereen naar iedereen kijkt en de Belgicistische
liefdesverklaringen van artiesten, net zoals bij gewone mensen, beginnen bij
het eigen loonzakje. In hun geval maximale subsidies en minimale belastingen
waar gewone stervelingen van verstoken blijven. Ook De Zevende Dag
was opmerkelijk: Open VLD en sp.a stuurden hun kat en CD&V hun jongste
senator. Gelukkig waren er nog een vinnige Paul Magnette en een lachende Ben
Weyts.
Worden
de “arconauten” de grafdelvers van CD&V?
Beginnen
we met de afwijkende mening van Kaaiman (DT), alias voor Koen Meulenaere:
“Indien de Raad van State zijn auditeur volgt, is het resultaat van de klacht
van Pol Huybrechts het volgende: hijzelf noch de leden van zijn wat ranzige
(beleggers)federatie ontvangen ook maar één cent, ze krijgen trouwens niet eens
gelijk van de auditeur, en 800.000 arme sloebers verliezen al hun spaargeld,
een nogal brutale toepassing van het Matteüseffect van Herman Deleeck.” Eens
een ander geluid dat aandacht verdient. Commentaar overbodig.
Voor
de andere media en politieke klaroenen waren de gedupeerden wel degelijk
gedupeerden maar was het niet aan de belastingbetaler om voor de gevolgen in te
staan. Solidariteit ja maar geen twee maten en twee gewichten. Die laatste
beeldspraak kwam meermaals terug en wel in twee tegengestelde visies: waarom
geen vergoeding voor de gedupeerden van het andere goede-vader-aandeel Fortis
en wel voor ARCO-aandelen? Maar ook: spaarboekjes redden maar niet de sloebers
met ARCO-spaargeld, dat is toch ook met twee maten werken? Dat beide argumenten
hun voor- en tegenstanders hebben werd met de dag duidelijker. Maar er stond
ook tussen de lijnen een boodschap en die was (voor mij althans) ontnuchterend:
namelijk dat onze politici niet in de eerste plaats dachten aan de mensen, maar
aan de banken. De staatswaarborg diende om een “run op de bank” te voorkomen
(DM). Het ongerijmde van de situatie toen (en nu) is dat de staat zelfs niet in
staat is om ook maar een fractie van het spaartegoed te kunnen terugbetalen,
mocht dat nodig zijn. Pure blufpoker op een ongekende schaal. Tegelijk is er
iets intrigerend aan deze absurde situatie: de schulden die Fortis en Dexia
zouden doen failliet gaan, zijn slechts een kleine fractie van het globale
spaartegoed (Trends: 730 miljard euro) dat hen beschermde tegen een faillissement.
Feitelijk kunnen alleen de spaarders en niet de politieke partijen (=
regeringspartijen) aanspraak maken op het tegoed van de banken. Dat
ARCO-aandelen zomaar, zonder inspraak van de “beleggers”, geblokkeerd worden
bewijst dat niet de spaarders vooraan staan maar de bank (en aandeelhouder ACW)
die niet mag over kop gaan. Wie gaat ondertussen met de winst lopen?
Dat
brengt ons bij een ander probleem: de solvabiliteit van het ACW. Volgens topman
Patrick Develtere kan zijn organisatie de ARCO-spaarders niet terugbetalen.
Moeten wij hem zomaar geloven? Na dergelijk debacle door onverantwoord bestuur
zou het getuigen van een ondraaglijke (letterlijk te nemen) lichtzinnigheid.
Het is dus duidelijk dat onze Vlaamse politieke “doeners” nu eens iets kunnen
doen dat de oppositie niet kan: namelijk ervoor zorgen dat er transparantie
komt. Middel daartoe zijn een rechtspersoonlijkheid voor en financiële controle
van alle middenveldorganisaties die (geheel of gedeeltelijk) werken met
publieke gelden. Weigert de regering dat te doen, dan bewijzen ze slechts hun
ongeloofwaardigheid en klopt bovenstaande stelling, nl. dat voor alles de banken
en ARCO dienden gered te worden. Overigens zouden kritische media zich eens
moeten afvragen wat het nut is van een overkoepelende ACW? Een vakbond en een
ziekenkas, ja, maar dat het lidmaatschap van zowel CM als ACV gebundeld worden
door het ACW heeft ook consequenties voor deze organisaties. Dan zijn ze
medeplichtig aan het slecht bestuur en dienen ze op te draaien voor de gezamenlijke
schulden. Dat lijkt mij niet meer dan rechtvaardig.
Maar
goed, laten we aannemen dat de regering wel in de eerste plaats bekommerd was
om de mensen. Dan moeten onder meer volgens ACW-mandataris (zijn eigen woorden)
Steven Vanackere (CD&V) de ARCO-spaarders hun geld terugkrijgen. Ten
minste, “hij voelt zich verplicht (als uitvoerende macht) om de wet gestemd
door het parlement zo goed mogelijk uit te voeren.” Anders gelezen vond
ik zijn optreden in Terzake zeer degelijk maar deze uitspraak is toch wel heel
opmerkelijk. Is er nog iemand die werkelijk denkt dat een parlementaire
meerderheid (de regeringspartijen) de vrijheid heeft om een wet tegen te houden
die voortvloeit uit genomen regeringsbeslissingen? Kunt u zich voorstellen dat
bij voorbeeld een Vlaamsgezind CD&V parlementslid die géén prijs wou
betalen voor de splitsing van BHV in het parlement zich zou onthouden of
godbetert zou tegenstemmen, wegens het te hoge prijskaartje? Kunt u zich
voorstellen dat een Open VLD-parlementariër een deelakkoord van de
regeringsbesluiten zou verwerpen omdat het totaal in tegenspraak is met het
partijprogramma? Wie dat gelooft moet proberen zoveel mogelijk ARCO-aandelen op
te kopen. De mijne kan hij/zij alvast voor een zacht prijsje bekomen.
De
800.000 ARCO-spaarders zullen in elk geval graag willen weten hoe het zit voor
ze in 2014 naar de stembus trekken. Maar, beste ARCO-spaarders, wees niet te
vroeg bezorgd: CD&V heeft alles te verliezen door “ons” in de steek te
laten: het federale graf. Trouwens, er is nog geen uitspraak en ik vergat nooit
wat een gewezen voorzitter van het hoogste rechtsorgaan (voordien
CD&V-senator) mij zonder de minste schroom vertelde: dat volgens hem
politiek benoemde rechters veel beter waren dan de nieuwlichterij met een
(slechts in schijn, mijn toevoeging) onafhankelijke selectie. Het zou trouwens
de eerste en laatste keer niet zijn dat in dit België de rechtspraak de grenzen
van het recht overstijgt/ondergraaft en zich laat leiden door maatschappelijke
keuzes.
Om
Kaaiman te parafraseren: Het marsplan is dit: we dringen met 800.000 man huize
ACW (ook deze in Zwitserland) binnen en we hangen Patrick en zijn
gemandateerden ondersteboven aan de kristallen kroonluchters, met een
onbelemmerde blik op de betonnen “Le Corbusier” muren, volgeplakt met
Arcopar-deelbewijzen. Mocht dat niet volstaan zijn er nog de rechtvaardige
rechters.
Gunsttarieven
voor talenten?
Als
er één ding is waaraan we verdienste noch schuld aan hebben, dan zijn het de
talenten die we meekregen bij onze geboorte. Behalve voor koningskinderen waar
talent blijkbaar ongewenst is, kan ik geen reden bedenken waarom uitzonderlijk
getalenteerden recht zouden hebben op een speciale fiscale behandeling. Toch
opmerkelijk dat zelfs Ben Weyts (vice-voorzitter NV-A) in De Zevende Dag de huidige
gunstregeling goedkeurt. We hoeven ook niet terug te keren naar de tijd waar de
grootste kunstwerken in de grootste armoede werden gerealiseerd en
waarschijnlijk erdoor werden geïnspireerd. Een beetje steun kan tijdelijk nodig
zijn voor beginnende talenten maar er is nog geen enkel kunstenaar doodgegaan
aan het bijklussen. Wie van zijn hobby zijn beroep kan maken mag zich heel
gelukkig prijzen. Marc Hooghe (DM) zag het zo: “Als we de hele geschiedenis van
dit dossier bekijken, dan zien we dat de Vlaamse Uitgeversvereniging in mei
2007 nog een afzonderlijke belastingvoet vroeg, gaande van 10 tot 35 procent.
Door een wat bizarre speling van het politieke lot kregen de auteurs en
uitgevers meer dan ze eigenlijk vroegen: officieel een aanslagvoet van 15 procent,
maar met een forfaitaire aftrek gaat het voor de eerste 15.000 euro in
werkelijkheid maar om 7,5 procent. Dat privilege blijft nu dus behouden. En met
alle respect voor het creatieve talent van ons land: er zijn heel wat andere
beroepsgroepen die even eerbaar en belangrijk zijn, maar wel iets hoger belast
worden.
Is
kritisch denken een teken van cultuurbarbarisme? Absoluut niet, want ieder
ruimdenkende mens beseft dat kunst maatschappelijk te belangrijk is om weg te
gooien. Helpen waar het moet, door prestatiebevorderende subsidies lijkt mij
alvast meer aangewezen dan een veralgemeend fiscaal gunstregime, vooral maar
niet alleen in crisistijden. Voor een regering van doeners die de taboes niet
schuwt had een beslissing die leidt tot meer gelijkheid, alvast een positief
signaal geweest. Bruno Tobback verklaarde in dS: “Ondertussen oogt ons
belastingsysteem heel gunstig voor wie het nodige geld heeft verzameld. Het ene
belasten we tegen 40 procent, het andere tegen 15 procent of minder. We moeten
hier een nieuw evenwicht vinden”. Hallo, Tom Lanoye?
De
cultuurpausen en bekende mediafiguren zijn echter wel een politiek cadeautje
waard. Niet zozeer omwille van hun artistieke kwaliteiten maar omdat ze als
Bekende Belg de eerste en laatste verdedigers zijn van het lucratief Belgisch
systeem. Wordt het geen tijd dat ook voor deze sector de Belgische
hangmatcultuur eens kritisch wordt bekeken?
Een
lezersreacties die ik u niet wil ontzeggen: “Een schrijver oefent een beroep
uit, een hoofdberoep of een bijberoep. Zowel in de huidige als in de
toekomstige regeling zijn er op de inkomsten uit dat beroep geen sociale
bijdragen verschuldigd. Wijzen op minder sociale rechten is dus onfair. De
sociale bijdragen voor een gewone werknemer, betaald door werkgever en werknemer
samen, draaien vlot rond de helft van het brutoloon. Het zou er maar aan
ontbreken dat de rechten van beiden dezelfde zijn met zo'n verschil in
bijdragen. De belastingen dan. De gemiddelde belastingen, wat helemaal iets
anders is dan de veel genoemde helft op de hoogste schijf, liggen voor de
meeste beroepsinkomsten tussen 30 en 35 %. De belastingen worden berekend op
het inkomen na sociale bijdragen en na kosten. Zelfstandigen moeten hun kosten
bewijzen, loontrekkenden krijgen een royaal forfait, artiesten nog meer: zij
worden slechts op de helft van hun inkomsten belast. En aan een lager tarief
(25 %) op een lagere basis. En dan nog zijn ze verontwaardigd.” (...) Een
alleenstaande met een bruto-loon van 50.000 euro per jaar betaalt 18.755,19
euro belastingen voor inkomstenjaar 2012, indien dit een kunstenaar zou zijn,
betaalt hij of zij slechts 5.852,25 euro belastingen. Vanaf 2013 zou dit
slechts 9.753,75 euro worden. En de heren en dames met de grote K worden
daarnaast nog eens met veel subsidies allerhande overladen!
De
Zevende dag is een rustdag
De
voorbije zondag was het abnormaal rustig aan de Reyerslaan. Een politiek debat
na één jaar Di Rupo zou voor wat vuurwerk kunnen zorgen maar blijkbaar hadden
de regeringspartijen niets meer toe te voegen aan de verklaringen van hun
leider in het parlement. Open VLD en sp.a stuurden hun kat, CD&V hun
jongste senator, Peter Van Rompuy, die zijn aanwezigheid kleur gaf door te
zeggen dat hij als jongere meer mocht zeggen dat de echte zwaargewichten in
zijn partij. Moderator Yvan Devadder diende het dus te stellen met Paul
Magnette (minister van overheidsbedrijven en ontwikkelingssamenwerking en
wetenschapsbeleid) als woorvoerder van Di Rupo. Waren er ook bij: Ben Weyts van
NV-A en ondernemer Ignace Van Doorslaer die plaatsnam aan de kant van de
oppositie en beter dan Weyts zijn punt maakte: wat deze regering doet volstaat
niet; tijdsverlies.
Ben
Weyts is een lieve man die er bij momenten lachend bijzat maar helaas bleef
steken bij algemene cijfers over belastingen en eenmalige maatregelen. Waarom
niet specifiëren, bij wijze van voorbeeld, over welke maatregelen hij het
heeft? Of de regeringspartijen uitdagen door uit te leggen wat de precieze
inhoud is van deze of gene maatregel. Gelukkig was er Peter Van Rompuy die
blijkbaar verder dan de echte CD&V meeging in het verhaal van de
ondernemer, maar smeekte om meer tijd. En hoewel hij vond dat de
regeringspartijen niet moeten kijken naar de oppositie, kon hij het toch niet
laten om NV-A opnieuw aan te vallen. Was het niet schizofreen van NV-A om naar
de Raad van State te trekken om het BHV akkoord aan te vechten terwijl De Wever
zelf zegt dat hij in 2014 het land wil hervormen buiten de grondwet om. Een
alerte Weyts had kunnen repliceren als volgt: beste Peter, weet u nog wie er
aan de Raad van State vroeg om de ongrondwettelijke BHV kieskring te laten
vernietigen? Uw vader, jawel en wat deed uw vader en de ganse CD&V
vervolgens? De verkiezingen goedkeuren alhoewel de kieskring niet gesplitst was
en dus nog altijd ongrondwettelijk. Was het uw vader niet die een regering met
een Vlaamse minderheid te vuur en te zwaard zou bestrijden? Ik denk dat NV-A
inzake onbetrouwbaarheid geen lessen te krijgen heeft van CD&V. Waarna hij
zijn liefste glimlach etaleerde. Wie kan er nu kwaad zijn op Ben?
Uitspraken
van de week
Jonathan
Holslag (hoogleraar VUB in dS “Waarom
Brussel niet in aanmerking komt als meest leefbare stad"): “Het onvermogen
van de Brusselse overheid zich te verplaatsen in de beweegredenen van het
Beursplein-initiatief is wederom het bewijs dat burgemeester Freddy Thielemans
en zijn kompanen de stad beheren als een boer een melkkoe. Wie zou er zich
immers zorgen maken over een vooruitstrevend stedenbeleid, zolang het beest
gevoed wordt uit de ruif van de Europese instellingen en andere bureaucratieën?
Een wereldstad gerund door boeren. Vergeef me de beeldspraak.”
Steven
Vanackere (ACW minister): “Men moet
ophouden met te doen alsof wij mee beslissen over de beleggingen van het ACW. Ja,
ik ben een ACW-gemandateerde politicus, wat wil zeggen dat ik blijkbaar
het vertrouwen heb van die beweging. Maar dat heeft te maken met
maatschappelijke aspecten, niet met beleggingsbeslissingen.”
Jos
Leys. Hij onderzoekt financieel gedrag aan
het Center for Ethics & Value Inquiry (CEVI) aan de UGent in DM: “Wil onze
samenleving voortaan bevrijd zijn van arconauten en de gevolgen van hun
optreden, dan moet zij de gezinnen financieel ontvoogden en geletterd maken.
Van het ACW moeten we in deze niets verwachten: zij maakt in Visie haar eigen
achterban warm voor daggeldleningen om behangpapier de kopen (aan 11 procent),
terwijl de Develtere trots paradeert als de bezetter van een academische
Leerstoel in Ethiek en Financiën.” Het artikel is te lezen op http://www.demorgen.be/dm/nl/2461/Opinie/article/detail/1541421/2012/11/29/Wie-zijn-de-ware-Arconauten.dhtml
Pjotr
Anders
Gelezen
1 opmerking:
Het gaat niet over 800.000 spaarders, maar over 800.000 aandelen. Deze aandelen werden per min. 7 verkocht, en per max. 48. Een moedwillige in stand gehouden leugen van Vanackere. Het zou interessant zijn te weten over hoeveel private personen het in werkelijkheid gaat, en over hoeveel gezinnen.
Een reactie posten