The Winner takes it all

ANDERS GELEZEN

Toen Jean Luc Dehaene, uit bezorgdheid voor de versnippering van het politieke landschap dreigde met een aanpassing van het kiessysteem als de kiezers niet zouden stemmen op de grote (lees traditionele) partijen zal hij wellicht niet gedacht hebben aan de mogelijke consequenties voor zijn partij, CD&V. Een meerderheidssysteem waarbij de winnaar alle stemmen krijgt zou niet alleen een einde maken aan de versnippering, maar aan alle traditionele partijen. Even meekijken hoe Vlaanderen er zou uitgezien hebben, mochten wij Dehaene gevolgd zijn.
Volgens een foto in DS van 14 juni kleurt gans Vlaanderen geel (N-VA) behalve in West Vlaanderen waar Leterme het redelijk goed doet. Maar de conclusie is duidelijk:

Op 13 juni zou N-VA een absolute meerderheid gehaald hebben in Vlaanderen!

Hoe bitter moet het zijn voor de Belgischgezinde vleugel van CD&V om vast te stellen dat met dit systeem, waar ze hoopten beter van te worden, CD&V en de andere traditionele partijen nauwelijks nog zouden bestaan. Van de Vlaamsgezinde vleugel haalt alleen Hendrik Bogaert het nog in West-Vlaanderen. In Vlaams Brabant blijft er maar één kanton (Lennik) over waar CD&V een meerderheid haalt. Toevallig het kanton van een andere Vlaamsgezinde en absolute sterkhouder, Michel Doomst; nu zelfs onverkozen. Ook in Limburg (kanton Bree) blijft er één verdwaalde CD&V’er over. Hoe pijnlijk moet het zijn voor de Vlaamsgezinde vleugel om vast te stellen dat ze gedecimeerd worden door de totaal verkeerde strategie van hun eigen Belgischgezinde partijtop die op basis van een peiling meende dat het allemaal wel los zou lopen.

Tony Van Parijs, zag de bui hangen en verkoos zelfs niet meer op te komen (hij kreeg toch geen haalbare plaats). Andere Vlaamsgezinden, Michel Doomst, Mia De Schampelaere, Pol Van Den Driessche en Hugo Vandenberghe kunnen nu nog hopen op één zitje als gecoöpteerde. Zouden ze in de Wetstraat nummer 89 ondertussen al ontwaakt zijn uit hun Belgicistische nachtmerrie.

Als er van alle verliezende partijen één voorzitter is die de eer aan zichzelf zou moeten houden, dan wel Marianne Thyssen. Het zal wel Mark Eyskens niet zijn die haar dat zal aanraden; zo moedig was hijzelf indertijd ook niet (cfr de Khaled affaire). Als verliezer heeft ze dan nog het lef om Bart De Wever de les te spellen: hij moet zijn verantwoordelijkheid nemen en eerste minister worden. Zou zij nog altijd niet begrepen hebben dat dergelijke tsjevenstreken precies de reden zijn waarom talrijke overtuigde christendemocraten ontrouw geworden zijn en hun stem gaven aan N-VA kandidaten, niet alleen omwille van Bart De Wever, maar vooral omdat ze een Vlaamse stem verkiezen boven een machtspartij die alleen aan zichzelf denkt.

En ze zullen niet snel terugkeren, die kiezers, nu ze geconfronteerd werden met de beschamende situatie dat zelfs BHV niet op een parlementaire – democratische – manier kan opgelost worden omdat de staatsmannen van weleer, Martens, Dehaene & Co, de Vlaamse parlementaire meerderheid verkwanselden voor de Zestien. Dat een Franstalige minderheid alles kan blokkeren en zij daarbovenop nog jaarlijks beslag leggen op de inkomsten van de hardwerkende Vlamingen om hun politiek compromis af te kopen is ongehoord. Nu CD&V toch op een historisch dieptepunt is gezakt moet ze eindelijk de keus maken: een Belgische staatsdragende partij blijven die België overeind houdt en beschaafde onderhandelingen voert op de voorwaarden van de Franstaligen ofwel wordt ze een Vlaamse partij en gaat ze resoluut samen met N-VA voor een confederaal België, waar samenwerking niet berust op institutionele verplichtingen maar op een welbegrepen eigenbelang waar iedereen uiteindelijk beter van wordt.

Wat dat betekent?
1. Dat er een eind moet gemaakt worden aan de parlementaire onmacht van de Vlaamse verkozenen. Gedaan met de dictatuur van een minderheid zolang er gemeenschappelijke bevoegdheden zijn die door deze minderheid kunnen geblokkeerd worden. Enkel een bescherming beperkt in de tijd is aanvaardbaar. Verder moet de meerderheid terug de meerderheid worden en dient de scheiding tussen wetgevende en uitvoerende macht gerespecteerd. De voorzitter van de Kamer tekent voortaan de wetten (samen met de Koning) en niet meer de uitvoerende macht.
2. Elke bevoegdheid waarvoor België géén meerwaarde biedt – de bewijslast dient omgekeerd – gaat naar Vlaanderen en Wallonië. Wat wij nog samen doen moet gebaseerd zijn op een gemeenschappelijke visie waar zowel Franstaligen als Vlamingen zich kunnen in vinden. Waarover wij het niet eens zijn, doen wij beter alleen.
3. Brussel behoort als hoofdstad van de confederale staat toe aan de drie gemeenschappen. Een bestuurlijke reorganisatie is een conditio sine qua non voor elke bijkomende financiële steun.

Dat CD&V eens een peiling laat uitvoeren om te weten hoeveel Vlamingen achter de bovenvermelde voorstellen staan. Het zou alvast betekenen dat ze belang hechten aan de mening van de mensen. U weet wel, de mensen, daar doen ze het toch allemaal voor bij de CD&V.

Pjotr
ANDERS GELEZEN