Een stichtelijk verhaal

ANDERS GELEZEN

Nooit eerder meegemaakt dat een priester de parabel van de verloren zoon als referentie gebruikt voor een zeer opmerkelijke homilie.

Wij kennen allemaal het oude verhaal van een vader met zijn twee zonen. De ene doet al het werk terwijl de andere alles verbrast op zijn avontuurlijke tocht. Tot hij die het leven van een flierefluiter leeft naar huis moet omdat de centen op zijn. Komt het besef hoezeer hij verkeerd handelde. Hij wil terug al was het maar om de varkens te hoeden, want zelfs dan is hij nog beter af. De vader verwelkomt de verloren zoon met een rijkelijke maaltijd. Maar de oudste zoon is woedend: waarom krijgt hij het lekkerste eten terwijl hij niets heeft gedaan en ik elke dag werk en nooit uw geboden heb overtreden? Kwaad loopt hij buiten en weigert te spreken met zijn broer. De vader gaat hem achterna en vraagt: kom binnen, ga aan tafel zitten en spreek met je broer.

Na een vergelijking met twee voetbalclubs – Anderlecht en Standaard – die ook ruzie maken confronteert hij de vrome zusterkes en bewoners van het rust- en verzorgingstehuis op de situatie binnen de katholieke kerk, waar eveneens twee clubs al dertig jaar het leven verzuren.

Club nummer 1 werd gesticht in 1963 tijdens het tweede Vatikaans concilie door de Duitse jezuïet Karl Rahner, de Vlaamse dominicaan Edward Schillebeeckx, de Zwitserse priester Hans Küng. Een zekere Joseph Ratzinger is er eveneens bij. Zij geven een tijdschrift uit in meerdere talen met als naam CONSILIUM. Alleen in het Pools mag het niet verschijnen … Deze club ziet de kerk als het volk van God, als pelgrims op weg naar Gods Koninkrijk. Zij gooien de ramen open want er moet frisse lucht binnen komen. Hun denken is gericht naar buiten. Zij hebben een boontje voor de bevrijding in Zuid Amerika: zet u in voor de triestige situatie van de armen in Latijns-Amerika. Zet u in om de tweederangsrol van de vrouw weg te werken. Kom op straat en demonstreer tegen de oorlog in Vietnam. Tegen raketten met atoomwapens, tegen racisme.

Club nummer 2 werd gesticht in 1974. De kapitein is de gewezen jezuïet Hans Urs von Balthasar uit Zwitserland. Onder de basisspelers zijn er de Franse dominicaan Henri de Lubai en Joseph Ratzinger; alletwee zijn ze overgekomen van de andere club. Hun tijdschrift heet COMMUNIO. De katholieken van deze clan beschouwen zichzelf als leden van een instituut. Zij vormen een gemeenschap van gelovigen. Het belangrijkste van hun kerk is het innerlijk leven. Deze kerk moet zich niet aanpassen aan de wereld, zoniet zal ze verdwijnen. In het hart van hun kerk staat het KRUIS. Dat moeten wij openlijk, eerbiedig en dankbaar aanbidden.

Sinds de vete tussen beide kerkelijke clubs wordt de macht niet meer gedeeld. Wie aan de macht is deelt gele en rode kaarten uit aan diegenen die hen niet volgen. De postjes worden verdeeld onder de eigen aanhangers. André Mutien Léonard is zo’n aanhanger van de club aan de macht en wordt aartsbisschop van Mechelen en Brussel. Opmerkelijk toch dat precies deze conservatieve bisschop als éérste aartsbisschop eerlijk én openlijk durft te zeggen dat de Kerk (ook in België) inzake kindermisbruik in de fout ging. Dat mensen die waarden verdedigen eveneens met een open geest onder de mensen leven. Maar toch, twee clubs die ruzie maken. Elk zijn club en zijn eigen mening waar alleen gelijkgezinden welkom zijn.

Op 30 maart bij Phara op Canvas kwam een Nederlandse bioloog vertellen dat net de verscheidenheid der soorten de grootste kracht is van het leven bij de dieren. De pluriformiteit is de voornaamste garantie voor de toekomst, zei hij.

Misschien moeten ze in het Vatikaan of waar dan ook waar mensen tijdelijk enige macht hebben wat meer aan de uitspraak van deze bioloog denken én aan de parabel van de verloren zoon. In alle verscheidenheid samen aan tafel blijven zitten in plaats van enkel gelijkgezinden die hun eigen gelijk willen opdringen aan hun tafelgenoten. In naam van de verdraagzaamheid.

Pjotr
ANDERS GELEZEN verschijnt wekelijks op maandag/dinsdag